ပိုက္ျပင္ပိုက္ဆက္လက္စဲြ (၂၈)

ခရစၥတိုဖာ ေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၃)

ဒုတိယပိုင္း (စင္ကာပူအေတြ႔အႀကံဳ - ပထမ ၂ ႏွစ္) - အပိုင္း (၂)


(၉) သေဘၤာက်င္း အလုပ္သမားဘ၀

စင္ကာပူမွ လူေနမႈဘ၀ကား တကယ့္ကို struggle ျဖစ္သည္။ “ဘ၀ဟူသည္တိုက္ပဲြ” ဟူေသာ စကားမွာ စင္ကာပူမွလူတို႔အဘို႔ ပိုမွန္ပါလိမ့္မည္။ ကေလးဘ၀ကတည္းက ေက်ာင္းကို အေစာႀကီးသြားၾကရသည္။ အလုပ္စလုပ္ပါၿပီဆိုကတည္းက ပင္စင္ယူၿပီးသည္၏ ဟိုမွာဘက္အထိ အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။ အလုပ္၊ အလုပ္၊ အလုပ္ႏွင့္ ေန႔ရိွသေရြ႔ အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။ တစ္ပတ္လွ်င္ ၅ ရက္၊ တခ်ဳိ႔လည္း ၆ ရက္ လုပ္ၾကရ၏။ တစ္ႏွစ္လွ်င္တစ္ခါ ခြင့္ရက္ရွည္ယူကာ နားၾကသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ တရုတ္မ်ားဆိုလွ်င္ တရုတ္ႏွစ္ကူးမွာ ခြင့္ရက္ရွည္ ယူၾကသည္။ မေလးတို႔မွာ Hari Raya Puasa (ဟာရီရာယာပြာစာ) သို႔မဟုတ္ Hari Raya Haji မွာ ခြင့္ရက္ရွည္ယူသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ခြင့္ရက္ရွည္ယူၾကသည္မွာ မေလးျဖစ္ေစ၊ ကုလားျဖစ္ေစ၊ တရုတ္ျဖစ္ေစ၊ မိမိတို႔လူမ်ိဳး၏ႏွစ္ကူးမွာ ယူၾကတာမ်ားသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ သႀကၤန္တြင္း ရံုးရက္ရွည္ ပိတ္သကဲ့သို႔တည္း။

အလုပ္မလုပ္လို႔ကလည္း မရ။ မလုပ္လွ်င္ ပိုက္ဆံမရ။ ပိုက္ဆံမရိွလွ်င္ မည္ကဲ့သို႔ေနမည္နည္း။ ၿမိဳ႔ျပလူေနမႈစနစ္သည္ကား ပိုက္ဆံေပၚ ဖင္ခုထိုင္ထားရသည္ျဖစ္ရာ ပိုက္ဆံမရိွလွ်င္ အသက္ရွင္ရပ္တည္ႏိုင္ဘို႔မလြယ္။ သည္ေတာ့ ေက်ာင္းကထြက္လာၿပီ ဆိုကတည္း က အလုပ္စလုပ္ၾကရေတာ့သည္။ ယခင္က အသက္ ၆၀ ပင္စင္ေပးေသာ္လည္း ယခုအခါ ပင္စင္စားမ်ား ေနေရးစားေရးခက္သည့္အတြက္ ပင္စင္ယူၿပီးေနာက္ပိုင္း အလုပ္ျပန္ခန္႔ရန္ လံႈ႔ေဆာ္လာသည္။ သက္သက္သာသာ လုပ္ရသည့္ (သန္႔ရွင္းေရး၊ အေစာင့္ စသည္) အလုပ္မ်ား တြင္ အသက္ႀကီးသူမ်ားအား သူတို႔သံုးေရးစဲြေရး ေခ်ာင္လည္ေစရန္ အလုပ္ျပန္ခန္႔ထားရန္ ျဖစ္သည္။

စင္ကာပူတြင္ Marine, Construction, Manufacturing, Process, Service ဟု industrial sector ၅ မိ်ဳးရိွသည့္အနက္ Marine (သေဘၤာက်င္း) ႏွင့္ Construction (ေဆာက္လုပ္ေရး) မွာ ပူလည္ဆူလည္ အမ်ားဆံုးျဖစ္သည္။ ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းႏွင့္ ၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္း မ်ားမွာ ေအးေအးေဆးေဆးပံုမွန္လုပ္ရေသာ္လည္း သေဘၤာက်ုင္းႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ေရးမွာမူ project basic ျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္က လူလိုက္ လာသလို လုပ္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ keppel shipyard တြင္လုပ္ရစဥ္ကလည္း overnight ဆင္းရလိုဆင္းရ၊ ည ဆယ္နာရီထိ ဆင္းရလုိ ဆင္းရ။ တစ္ခါတေလ နာရီျပန္ႏွစ္ခ်က္တီးေလာက္မွၿပီး၍ ရံုးတြင္ပင္ ျဖစ္သလို ညအိပ္လိုက္ရသည့္အခါမ်ားလည္း ရိွသည္။ အျခားသူမ်ား အဖို႔ ဆန္းခ်င္ဆန္းေနမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း သေဘၤာက်င္းသမားမ်ားအဖို႔ေတာ့ ရိုးေနၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနေသာ ရီရႊန္းမွ Keppel Shipyard သို႔ သြားရာတြင္ PIE Expressway မွ သြားရသည္။ အခ်ိန္မွာ နံနက္ ၆ နာရီခဲြ မွ ၇ နာရီေက်ာ္အၾကား။ ရံုးျပင္ကႏၷားမ်ားမွလဲြ၍ က်န္ ေဆာက္လုပ္ေရး၊ သေဘၤာက်င္း၊ ၀ပ္ေရွာ့ စသည္တို႔မွာ နံနက္ ၈ နာရီဆိုလွ်င္ အလုပ္ စသည္ျဖစ္ရာအလုပ္ခ်ိန္မီရန္ ၇ နာရီအခ်ိန္ဆို လူတိုင္းလမ္းေပၚေရာက္ေနၾကၿပီ။ လမ္းႀကီးလမ္းငယ္ အသြယ္သြယ္တြင္ ကားႀကီး၊ ကားငယ္ အသီးသီးတို႔ ဥဒဟိုေျပးေနၾကၿပီ။ ထူးဆန္းသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို သယ္ေဆာင္လာေသာ ေလာ္ရီ PIE လမ္းမႀကီးေပၚ တက္လိုက္သည္ ႏွင့္ ၆ လမ္းသြား၊ ၈ လမ္းသြား လမ္းမႀကီးႏွင့္အျပည့္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္မ်ား သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ အၿပိဳင္အဆိုင္ ေမာင္းႏွင္ေနၾက သည္ကို ေတြ႔ရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ပထမေသာ္ စင္ကာပူကလူေတြ ဆုိင္ကယ္စီး၊ စီးႏိုင္လွခ်ည့္။ ဘယ္ေတြမ်ား သြားအလုပ္ဆင္းၾကမလို႔ပါလိမ့္။ ဘယ္ေတြမွာေန လို႔မ်ား ဒီေလာက္စုၿပံဳမ်ားေနတာပါလိမ့္ စသျဖင့္ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ရႈပ္ေနခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ အေျဖေတြ႔သည္။

ထိုဆိုင္ကယ္မ်ားမွာ စင္ကာပူသားက နည္းနည္း။ စင္ကာပူႏွင့္ကပ္လွ်က္ မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ ဂ်ိဳဟိုးမွ လာကာ အလုပ္ဆင္းေသာ မေလးလူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ပါသည္။ မေလးရွားႏွင့္စာလွ်င္ စင္ကာပူတြင္ ေနစရိတ္ စားစရိတ္ႀကီးသည္။ သို႔အတြက္ မေလးလူမ်ိဳးမ်ားက စင္ကာပူ တြင္ မေန။ စင္ကာပူႏွင့္ ျမစ္သာျခားေသာ ဂ်ိဳဟိုးတြင္ေနကာ စင္ကာပူသို႔ မနက္သြား ညျပန္ အလုပ္လာဆင္းၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။

သူတို႔ဒုကၡမွာလည္း မေသးလွပါ။ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီေသာလူမ်ား စင္ကာပူသို႔ တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ၿပိဳင္ထည္း ၀င္၊ ထြက္ၾကသည္ျဖစ္ရာ မေလးရွားႏွင့္ စင္ကာပူအ၀င္၊ အထြက္ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးဂိတ္တြင္ တစ္နာရီခန္႔ တန္းစီၾကရသည္။ စင္ကာပူသို႔ မနက္ ၈နာရီ အလုပ္ခ်ိန္ မီရန္ ၄ နာရီခဲြခန္႔တြင္ အိပ္ယာမွ ထၾကရသည္။ ညျပန္ေရာက္ေတာ့ ၉ နာရီခဲြ၊ ၁၀ နာရီ။ ဂ်ိဳဟိုးတြင္ေတာ့ ပီဘိ၊ အိပ္သည္ဆိုရံုကေလးမွ်သာ။ (သူမ်ားသာေျပာတာ၊ က်ဳပ္တို႔လည္းမထူးပါဘူးဗ်ာ။ မနက္ ၆ နာရီ အိပ္ယာထ၊ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၈ နာရီခဲြ။ အိမ္ဆိုတာ အိပ္တယ္ဆိုရံုပါဘဲ။)

စင္ကာပူႏွင့္ မေလးရွားကူးေသာ check point ႏွစ္ခုရိွရာ Tuas Check Point ႏွင့္ Woodland Check Point ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အမ်ားစုမွာ Wood land check point မွ၀င္လာၾကသည့္ျဖစ္ရာ မနက္မနက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေလာ္ရီႏွင့္ ဆံုဆည္းရေသာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ မ်ားမွာ အႏွီ ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

အထက္တြင္ေျပာခဲ့သလို ကြ်န္ေတာ္က QC အေနႏွင့္ လုပ္ရသည္။ Piping QC ျဖစ္၏။ သေဘၤာကိုပင္လွ်င္ ယခုမွ က်က်နန ျမင္ဖူးေသာ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ အရာရာကို ေအာက္ေျခသိမ္းကစ သင္ရသည္။ အႏို႔ လုပ္မွမလုပ္ခဲ့ဖူးပဲ။ ဘာမွမသိတာ မဆန္းပါ။ ထို႔ထက္ သူတို႔ေျပာေသာ စင္းဂလစ္ရ္ွ (Singlish) ကိုလည္း မနည္းနားလည္ေအာင္ နားေထာင္ရေသးသည္။ ေရာက္စတံုးက ေကာင္းေကာင္း နားမလည္။ Ah Wee က ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖိုင္ယူခိုင္းသည္။ ဖိုင္ယူခိုင္းတာ ကြ်န္ေတာ့္နားထဲတြင္ေတာ့ ဖာ ဟုသာၾကားသည္။ ဘာယူခိုင္းမွန္း မသိ။ အနီးရိွတစ္ေယာက္က ယူေပးလုိက္မွ သူေျပာသည့္ ဖာ သည္ ဖိုင္ကိုဆိုလုိမွန္း သေဘာေပါက္ရသည္။

တစ္ေန႔ကလည္း ေန႔ခင္း လဖက္ရည္ခ်ိန္တြင္ (ေန႔လည္ ၃ နာရီ) သူတို႔က ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ပါ လဖက္ရည္ တစ္ထုပ္၀ယ္လာ သည္။ သူတို႔က ေကာ္ဖီ၊ လဖက္ရည္မ်ားကို ပါကင္ဆိုလွ်င္ ပလတ္စတစ္ႏွင့္ထုပ္ကာ အေပၚမွ ႀကိဳးျဖင့္ခ်ည္ၿပီး ဆဲြၾကသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ ေသာက္သူမ်ားကမူ ႀကိဳးကိုမခ်ည္ဘဲ အိတ္အတြင္း ပိုက္ထည့္ကာ ပူေနေသးေသာ လဖက္ရည္ကို တစ္ဘူးဘူးႏွင့္မႈတ္ထုတ္ကာ ေသာက္ၾက ၏။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ရလာေသာ လဖက္ရည္ထုပ္ကို ဘယ္လိုႀကိဳးဖ်ည္ရမွန္းမသိ။ သူတို႔က လဖက္ရည္မ်ားေသာက္လို႔ ကုန္ပင္ကုန္ေတာ့မည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း လူမသိေအာင္ စားပဲြေအာက္အသာလက္လိွ်ဳလွ်က္ ႀကိဳးကို ႀကိဳးစားျဖည္ၾကည့္သည္။ သည္ေတာ့မွ ပိုဆိုး၏။ ခိုးေၾကာင္ ခိုး၀ွက္ ျဖည္လိုက္ေသာ ႀကိဳးသည္အကုန္ပြင့္လွ်က္ ၾကမ္းေပၚသို႔ လဖက္ရည္မ်ား ဖိတ္ကုန္ေတာ့၏။ အားလံုး၀ိုင္းဟားတာ ခံလိုက္ရသည္။ အေတာ္လည္း ရွက္သြားမိ၏။

သူေဌးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ပထမ မင္း၊ သူ႔ေနာက္လိုက္၊ သူလုပ္တာေလ့လာ ဟု မာလာ့ေနာက္ကို လိုက္ခိုင္းပါသည္။ မာလာ ဘာေတြလုပ္ေနမွန္း ကြ်န္ေတာ္နားမလည္။ ေတာ္ၾကာ Hitachi သြားကာ timesheet မ်ားယူပံု ျပလိုက္။ ေတာ္ၾကာ FELS သြားကာ အဲဒီမွာလုပ္ေနတာေတြ ဖိုမင္ေတြကို ေမးလိုက္။ ေတာ္ၾကာ အိုဗာတိုင္ဆင္းမည့္ request form မ်ား တင္ခိုင္းလိုက္။ ဘာအလုပ္ရယ္လို႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္မရိွ။ သည္လိုႏွင့္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ မာလာက မင္း သူ႔ကို ၀ိုင္းကူလုိက္ဟု ဆိုကာ QCV ႏွင့္ တဲြေပးလိုက္ပါ သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ကံေကာင္းပါသည္။ QCV က အလြန္စိတ္ထားေကာင္းသည္။ အတန္းပညာမတတ္ရွာေသာ္လည္း လုပ္ငန္းသဘာ၀ကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပ၊ သင္ေပးပါသည္။ အမွန္က ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ပါ။ ကိုေဇာ္ဟိန္းထြန္းႏွင့္ အတူတူ ျဖစ္၏။ မင္းက catch up လုပ္တာ အရမ္းျမန္တယ္ (အတတ္ျမန္တယ္) ဟု သူက ဆိုပါသည္။ မျမန္ရေအာင္ ဘာမ်ားခက္ပါသနည္း။ ဆယ္တန္းမေအာင္သည့္ သူမ်ားကို သင္ေပးလွ်င္ေသာ္မွ လုပ္တတ္သည္။ အဆင္သင့္ရိွၿပီးသား ပံုစံစာရြက္ေတြယူ။ လိုတာျဖည့္။ စာရြက္စာတမ္း တင္ရမည့္ေနရာ သြားတင္။ ယူရမည့္ certificate မ်ား သြားယူ။ ပညာသားပါတာဆို၍ ဘာမွမရိွ။ သည္အစီအစဥ္အတိုင္း အသာေမွ်ာလုပ္သြားရံု ျဖစ္ပါသည္။ ဒါေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္စက Keppel Piping Section မွ အန္း (Ng) ဆိုသူ က ဒီေကာင္ အလုပ္လုပ္တာ အရမ္းေႏွးတယ္ ဟု complain လုပ္ပါသည္။ ထိုအခါ သူေဌးက QCV ကိုေခၚကာ Keppel က ဒီေကာင္ အလုပ္လုပ္တာ အရမ္းေႏွးတယ္လို႔ ငါ့ကို complain လာလုပ္ပါလား ဟု ေမးပါသည္။ QCV က He is still under training. ဟု ျပန္ေျဖတာ ကြ်န္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနပါသည္။

စင္ကာပူသည္ကား အရာရာကို စံခ်ိန္စံညႊန္းအျပည့္ႏွင့္ ဥပေဒေဘာင္အတြင္းမွ စနစ္တက်၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ေနေသာ တိုင္းျပည္ျဖစ္ပါသည္ ဆိုလွ်င္ ျငင္းလို႔မရပါ။ သို႔ေသာ္လည္းေလ၊ သူတို႔လည္း လူေတြေပကပဲ။ အနည္းအပါးေတာ့လည္း အႀကံအဖန္ေလး၊ ဘာေလးရိွေပမေပါ့။ သည္အႀကံအဖန္မ်ားထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ low levy ေျဖတာ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ပါသည္။

စင္ကာပူတြင္ ႏုိင္ငံျခားသား အလုပ္သမားမ်ားခန္႔ထားျခင္းအတြက္ ကုမၸဏီမွ အစိုးရသို႔ levy ေပးရပါသည္။ ကြ်မ္းက်င္လုပ္သား ဟု သတ္မွတ္ထားေသာ လက္မွတ္ကိုင္ေဆာင္ထားသူမ်ားကို low levy၊ ထိုလက္မွတ္မရိွသူမ်ားကို high levy ဟု ေခၚပါသည္။ low levy ႏွင့္ high levy ေပးေဆာင္ရတာခ်င္း အလြန္ကြာပါသည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ၂၀၀ ခန္႔ကြာပါသည္။ တစ္လလွ်င္ လူတစ္ဦး ၂၀၀ ပဲထားပါဦး။ လူ ၂၀ ဆိုလွ်င္ တစ္လ ၄၀၀၀၊ တစ္ႏွစ္ဆိုလွ်င္ ေလးေသာင္း။ အားပါး၊ နည္းသည့္ပိုက္ဆံမဟုတ္ပါ။

သည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေရာက္ၿပီး မ်ားမၾကာမီပင္ ကုမၸဏီက ကြ်န္ေတာ္တို႔ low levy စာေမးပဲြေျဖဘို႔အေရး ႀကိဳးပမ္းပါေတာ့ ၏။ ပထမ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို work shop သြားၿပီး welder ႀကီးမ်ားထံအပ္ကာ ဂေဟေဆာ္ေလ့က်င့္ခိုင္းပါသည္။ ညေန ၄ နာရီ ေလာက္ဆို လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူသိုက္ ၀ပ္ေရွာ့သြားကာ ဂေဟေခ်ာင္းႀကီးမ်ားကို ဟုတ္တိပတ္တိကိုင္လွ်က္ ဂေဟေဆာ္ေလ့က်င့္ၾကပါသည္။ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ low levy ေျဖရေတာ့မည္ ဆို၏။

တစ္သက္လံုးက ျမင္ေတာင္မွ မျမင္ဖူးခဲ့ေသာ သည္ ဂေဟေဆာ္တာကို တစ္ေန႔ႏွစ္နာရီ၊ တစ္ပတ္ေလာက္ လက္ပူတိုက္ရံုမွ်ႏွင့္ ေျဖရမည္ဆိုလွ်င္ (ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က အရီးတို႔ ပံုခိုင္းသလို) ေရွ႔သြားႏွစ္ေခ်ာင္း - င္ ေျပာင္းေပါက္ေတာင္ ေအာင္မွာမဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး ေအာင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဘယ္ပံုေအာင္ခဲ့ၾကပါသနည္း။

ေျဖရသည္မွာ PEC (Plant Engineering Construction) တြင္ ျဖစ္ပါသည္။ Welding စာေမးပဲြေျဖဘို႔ ဂေဟေဆာ္သည့္ ခံုမ်ား၊ စက္မ်ား၊ ဂေဟေခ်ာင္းမ်ား၊ ေနရာမ်ား က်က်နန လုပ္ထားပါသည္။ ဂေဟေဆာ္သည့္ေနရာကို တစ္ဦးခ်င္းသီးသန္႔ လုပ္ေပးထားပါ၏။ ဂေဟ မီးမ်ားမထြက္ေစရန္ ၀င္သည့္ဘက္မွလဲြ၍ က်န္သံုးဘက္ကို အကာမ်ားကာေပးထားပါသည္။ အျပင္လူ သိပ္မျမင္ရပါ။ ဤအကာအရံမ်ား သည္ပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ အကြက္ ျဖစ္ပါ၏။

ပထမဦးဆံုး နာမည္ေခၚကာ ဂေဟေဆာ္ရမည့္ သံျပားမ်ား ထုတ္ေပးပါသည္။ မိမိသံျပားေပၚတြင္ မိမိဘာသာ နံပါတ္မ်ားရိုက္ရ၏။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုေဆာ္ရမည္ ရွင္းျပကာ မိမိအတြက္သတ္မွတ္ေပးထားေသာ ေနရာသို႔သြားကာ စတင္ေဆာ္ရပါ၏။ စက္မ်ားတြင္ ဗို႔အားႏွင့္ အမ္ပီယာကို ခ်ိန္ၿပီးသားျဖစ္ရာ ဤအတြက္ ပူစရာမလို။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူစုလည္း ခပ္တည္တည္ႏွင့္ စတင္ေဆာ္ၾက၏။ မ်ားမၾကာ မီ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဂေဟေဆာ္ျခင္းကို စစ္ေဆးေသာ အရာရိွေရာက္လာပါ၏။ Surveyor ဟု ေခၚပါသည္။ သူက လာေမး၏။ မင္း ဂေဟေဆာ္ တတ္သလား။ ဟုတ္၊ သိပ္တတ္။ တကယ္တတ္။ ဘုရားစူးရပါေစ့တတ္။

မ်ားမၾကာမီပင္ ထို surveyor ျပန္ထြက္သြားသည္။ ထိုအခါက်မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ လိုက္ပါလာေသာ ဘန္ဂလား welding ဖိုမင္ ဆာရီကူး ျပာျပာျပာျပာႏွင့္ ေရာက္လာပါသည္။ သူေရာက္လာေတာ့ သူက ဂေဟေဆာ္၊ ကြ်န္ေတာ္က အေပါက္၀ နားသြားကာ အရိပ္အျခည္ၾကည့္။ ဂေဟေဆာ္ရမည့္သံျပားမွာ ေလးလက္မမွ်သာ ရိွရကား သူေဆာ္လုိက္တာ ဘာမွ်မၾကာ။ ခဏႏွင့္ၿပီးသြား ၏။ ကြ်န္ေတာ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ဦးဆီ ဆက္။ သူေဆာ္ေပးသြားေသာ သံျပားကို ကြ်န္ေတာ္က ဟန္ႏွင့္ပန္ႏွင့္ ေခ်ာ္မ်ားေခါက္ထုတ္ ေနလိုက္ပါသည္။

အေတာ္ၾကာေတာ့ စစ္ေဆးသူမ်ားေရာက္လာကာ ၿပီးၿပီလားေဟ့ ဟု ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္ႏွင့္ ေမး၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ခပ္တည္တည္ႏွင့္ Yes, already finished. ဟု ခပ္ၾကြားၾကြားေျဖကာ ဆာရီကူးေဆာ္ေပးသြားေသာ သံျပားကို ညွပ္ႏွင့္ကိုင္လွ်က္ သြားေပး လိုက္ၾက၏။ သည္သံျပားမ်ားကို ဓါတ္ခဲြခန္းပို႔ကာ X-Ray ရိုက္ၾကည့္မည္။ အျပစ္အနာအဆာကင္းမွ ေအာင္လက္မွတ္ ထုတ္ေပးမည္။ ထို ေအာင္လက္မွတ္ရလွ်င္ low levy ျဖစ္မည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုးလိုလို ေအာင္ၾကပါ၏။ တစ္ေယာက္ေတာ့ က်သည္။ က်မွာေပါ့။ လူ ေလးငါးဆယ္ေယာက္ေလာက္ကို အခ်ိန္ပိုင္းအတြင္း ဆာရီကူးတစ္ေယာက္တည္း အေျပးအလႊား ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ေဆာ္ေပးရသည္ပဲ။ သည္ေလာက္ေအာင္တာပဲ ေက်းဇူးတင္ပါဦး။

ကုိင္း၊ မွတ္ပလား။ ဒါ စင္ကာပူ standard ကို ကြ်န္ေတာ္တု႔ိသူေဌးက အႀကံအဖန္လုပ္ကာ ေက်ာ္လႊားခ်ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဒါ သူတစ္ဦးထဲမဟုတ္။ စင္ကာပူတစ္ႏိုင္ငံလံုး သည္အတိုင္းခ်ည္း ျဖစ္၏။

S Pass မွန္လွ်င္ အနည္းဆံုး လခ စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၈၀၀ ေပးရမည္။ ေနာက္ၿပီး ေငြသားႏွင့္ေပးလို႔မရ။ အေထာက္အထားရ ေအာင္ Bank Transfer ျဖင့္ ေပးရမည္။ သည္ကဲ့သို႔မေပးလွ်င္ သို႔မဟုတ္ မေပးဘဲ ေပးသည္ဟု လိမ္ညာလွ်င္ ဒါဏ္ေငြ ဘယ္ေလာက္၊ ေထာင္ဒါဏ္ဘယ္ေလာက္ ဟု ဥပေဒျဖင့္ ျပဌာန္းထားသည္။ ဒါေလးမ်ား။ ေပးတာေပါ့။ ဘာျဖစ္လဲ။ အလုပ္သမား၏ account အတြင္းသို႔ ၁၈၀၀ အျပည့္ထည့္ ေပးလိုက္သည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့မွ ၉၀၀ ျပန္ေတာင္းသည္။ လြယ္ပါ့။ နင္တို႔ ဥပေဒေလာက္ကေတာ့။

Employment of Foreign Manpower Act (Chapter 91A) ၏ First Schedule အပိုဒ္ ၂၀၊ ၂၁ ႏွင့္ ၂၂ မ်ားတြင္ အလုပ္ရွင္ တစ္ဦး အေနႏွင့္ အလုပ္သမားမ်ား၏ လစာေငြထဲမွ ျဖတ္ပိုင္ခြင့္မရိွေသာ ေငြေၾကးမ်ားကို ေဖာ္ျပထားရာ ဤအထဲတြင္ ေအးဂ်င့္ဖီးလည္း အပါအ၀င္ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ဥပေဒကမည္သို႔ပင္ျပဌာန္းထားသည္ျဖစ္ေစ၊ အခ်ိဳ႔အလုပ္ရွင္မ်ားက အလုပ္သမားမ်ားထံမွ ေအးဂ်င့္ဖီးယူပါသည္။ (က်ဳပ္တို႔က သူတို႔မိသားစု အဆင္ေျပပါေစ ဆိုၿပီး သူ႔ကို အလုပ္ခန္႔လိုက္လို႔ သူတို႔က က်ဳပ္ကို ေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ ကန္ေတာ့တာပါဗ်ာ။ က်ဳပ္က ေအးဂ်င့္ဖီးေတာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဟုတ္တယ္မို႔လား၊ ေဟ့ေကာင္ေတြ။)

ကြ်န္ေတာ့္အလုပ္မွာ ပိုက္ေရွာ့ေျပးလိုက္၊ Keppel ရံုးမ်ားေျပးလိုက္၊ စတို ေျပးလိုက္၊ သေဘၤာေပၚတက္လိုက္ ဆိုေတာ့ သြားေရးလာေရး အဆင္းေျပေစရန္ မာလာက စက္ဘီးတစ္စီး ေပးပါသည္။ လိေမၼာ္ေရာင္ကေလးျဖစ္၏။ သြားရလာရတာ အေတာ္ အဆင္ ေျပသြားသည္။ မဟုတ္လွ်င္ ေ၀းပင္မေ၀းလွေသာ္လည္း တစ္ေနကုန္ ေတာက္ေတာက္ ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ ေလွ်ာက္သြားေနရတာ မသက္သာလွပါ။ သို႔ ေပးပင္ေပးေသာ္ျငားလည္း ၾကာၾကာမခံလိုက္။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္စီးၿပီး စက္ဘီးကို လူခိုးခံလိုက္ရပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔စက္ဘီးမ်ားမွာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္တြင္ ရံုးေရွ႔၌ သည္အတိုင္း ေသာ့ခတ္ထားခဲ့ရသည္ျဖစ္ရာ ညပိုင္း လူရွင္းခ်ိန္ လာမ, သြားျခင္းျဖစ္ပါ၏။ QCV က မင္းေသာ့ေလးက ေသးတာကိုးကြ ဟု ဆို၏။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ ေသာ့ႀကီးႀကီးခတ္ထားေသာ သူ႔စက္ဘီး လွလွ ကေလးမွာလည္း အခိုးခံလိုက္ရေတာ့သည္။

အေၾကာင္းတုိက္ဆိုင္လာ၍ စင္ကာပူမွ စက္ဘီးသူခိုးမ်ားအေၾကာင္း ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ပါေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူ ေရာက္စက ဓါတ္တိုင္မ်ား၊ လမ္းေဘး သံျခံစည္းရိုးမ်ားတြင္ ေရွ႔ဘီးခ်ည္း ေသာ့ခတ္ထားေသာ စက္ဘီးေခြမ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ ေသာ့ခတ္ လွ်က္သား စက္ဘီးေဘာ္ဒီမ်ားကိုေသာ္လည္းေကာင္း ေတြ႔ရ၏။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္တြင္ ဒီလူေတြ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား တစ္ဘီးထဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ စက္ဘီးေဘာ္ဒီခ်ည္း ေသာ့ခတ္ထားရပါလိမ့္။ အေတာ္အူတဲ့ လူေတြပဲ ဟု ေတြးမိပါသည္။ ေနာက္မွ ေသာ့ခတ္ထားေသာ ဘီး၊ သို႔မဟုတ္ ေဘာ္ဒီကိုထားခဲ့ကာ က်န္သည့္အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို ျဖဳတ္ခိုးသြားမွန္း သိရပါ၏။ ၎တို႔ကို စက္ဘီးျပင္ဆိုင္မ်ားသို႔ သြားေရာင္းသည္။

အခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ေလာ္ရီေပၚတြင္ ၀ါယာျဖတ္သည့္ပလိုင္ယာ အႀကီးႀကီးကို အဆင္သင့္ တင္ထားပါသည္။ ထုိပလိုင္ယာႀကီးမ်ားမွာ အားေကာင္းလွသျဖင့္ ေတာ္ရံုတန္ရံုသံေခ်ာင္းမ်ားကို အသာေလး ျဖတ္ႏုိင္ပါသည္။ ဒရိုင္ဘာက ကားေမာင္းေနရင္း က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေလ့လာသည္။ လူလစ္သည့္တစ္ေနရာရာတြင္ စက္ဘီး ေသာ့ခတ္ထားသည္ ေတြ႔ရပါက ကားကို လမ္းေဘး အသာထိုးရပ္ကာ ထိုသံျဖတ္ပလိုင္ယာႀကီးႏွင့္ ေသာ့ခတ္ထားေသာ သံႀကိဳးကို ျဖတ္ကာ စက္ဘီးကို ေလာ္ရီေပၚမ, တင္သြား ပါသည္။ ေနာက္ၿပီး ေဆးျပန္မႈတ္ကာ တစ္စီးလွ်င္ ၃၀ ျဖင့္ သေဘၤာက်င္းမ်ားတြင္ လုိက္ေရာင္း၏။ ကြ်န္ေတာ္ ပထမစက္ဘီး ေပ်ာက္သြား ေတာ့ ဤကဲ့သို႔စက္ဘီးတစ္စီးကို ၃၀ ေပးကာ ၀ယ္စီးရသည္။ ဤသို႔ခိုးသူမ်ားထဲတြင္ Tellus မွ Ah Low (အာ့ေလာင္း ဟု ေခၚ၏။) ဆိုသူ ဒရိုင္ဘာ တရုတ္အဖိုးႀကီးလည္း အပါအ၀င္ ျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္က QC ဆိုေတာ့ သေဘၤာေပၚ အခ်ိန္ျပည့္သြားေနစရာမလို။ သို႔တိုင္ သူတို႔လုပ္ထားေသာ ပိုက္လိုင္းမ်ား ၾကည့္ရန္ မၾကာခဏဆိုသလို သေဘၤာေပၚတက္ရ၏။ သည္သို႔တက္သည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ မိမိဘာသာ အခ်ိန္ကို တိုင္မင္ကိုက္ထားရသည္။ သေဘၤာ ေပၚမွ ဆင္းခ်ိန္ကို ကန္႔သတ္ထား၏။ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္မတိုင္မီ ၁၁း၃၀ မွ ၁၂း၀၀ ထိ တစ္ခ်ိန္၊ ညေန အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ ၄း၀၀ မွ ၄း၃၀ ထိ တစ္ခ်ိန္၊ သေဘၤာေပၚမွ ဆင္းလာသူမ်ားကို သေဘၤာေပၚ အတက္အဆင္းလုပ္သည့္ gang way (ကုန္းေဘာင္) မ်ားမွ ေစာင့္ဖမ္းကာ ဒါဏ္ေငြ ၅၀ ရိုက္ပါသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္ ႏွင့္ အလုပ္ျပန္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ေစာဆင္းမလာေစရန္ ကန္႔သတ္ထားျခင္း ျဖစ္၏။

သို႔အတြက္ ထမင္းစားဆင္းေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ၁၂နာရီမတ္တင္းေလာက္တြင္ သေဘၤာေပၚမွ ဆင္းၾကရန္ gang way အေပါက္၀၌ ရာႏွင့္ခ်ီေသာလူမ်ား တန္းစီေနသည္ကို တေမွ်ာ္တေခၚႀကီး ေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။ သေဘၤာေပၚ အတက္အဆင္းလုပ္သည့္ gang way မွာ ေရွ႔ဘက္တြင္ တစ္ေပါက္၊ ေနာက္ပိုင္းတြင္ တစ္ေပါက္။ စုစုေပါင္းမွ ႏွစ္ေပါက္မွ်သာရိွရာ ရာဂဏန္းမွ်ရိွေသာ သေဘၤာေပၚတြင္ အလုပ္လုပ္ ေနသူမ်ားမွာ ထိုအေပါက္တြင္ သူ႔ထက္ငါ အတင္းလုယက္ တန္းစီၾကပါသည္။ မစီလို႔ကလည္း မျဖစ္။ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ စုစုေပါင္းမွ ၁၂ နာရီမွ ၁ နာရီ ထိ တစ္နာရီမွ်သာ ရသည္ျဖစ္ရာ ထိုတစ္နာရီအတြင္း သေဘၤာေပၚမွ ဆင္းခ်ိန္၊ ကန္တင္းသို႔လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္၊ ကန္တင္းတြင္ ထမင္း၀ယ္ရန္ တန္းစီခ်ိန္၊ ထမင္းစားခ်ိန္။ ကန္တင္းမွ သေဘၤာေပၚျပန္တက္ခ်ိန္ စုစုေပါင္းကို ႏႈတ္လိုက္လွ်င္ နားခ်ိန္မွာ နာရီ၀က္ပင္မက်န္။ သို႔အတြက္ ကန္တင္းသို႔ အလ်င္ေရာက္ကာ ထမင္းအလ်င္တန္းစီႏုိင္ေရးအတြက္ gang way တြင္ အေျပးအလြား တန္းစီၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အလုပ္လုပ္ရင္း ျပန္ဆင္းခ်ိန္ေနာက္က်၍ ဤကဲ့သို႔ေသာ အခါမ်ားႏွင့္ႀကံဳရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ သူတို႔ေနာက္မွ တန္းမစီဘဲ ဆင္းလိုက္ေလ့ရိွပါသည္။ သူတို႔လို ၁ နာရီတီးသည္ႏွင့္ သေဘၤာေပၚ ျပန္တက္စရာ မလိုေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ Gang way တြင္မူ တန္းစီသူမ်ားကို ထိန္းရန္ Keppel မွ supervisor မ်ား၊ Safety မ်ား ေစာင့္ၾကပ္ေနပါ၏။ သူတို႔မွာမူ အားလံုးဆင္းၿပီး သြား၍ သေဘၤာေပၚတြင္ လူမက်န္ေတာ့မွ ဆင္းလာၾကရသည္။

ေန႔ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္အၿပီး ၁ နာရီတြင္ အလုပ္ျပန္စပါသည္။ ထမင္းစားဆင္းခ်ိန္၊ အလုပ္ျပန္စခ်ိန္မ်ားတြင္ သေဘၤာက်င္းမွ ဥၾသ မႈတ္ကာ အခ်က္ေပး၏။ ထိုအခ်က္ေပးသံၾကားလွ်င္ သေဘၤာေပၚ အတက္အဆင္း လုပ္ၾကရသည္။ ၁ နာရီ ဥၾသဆဲြ၍ အလုပ္ျပန္စခ်ိန္တိုင္ မထေသးပဲ ဇိမ္ႏွင့္ ဆက္ႏွပ္ေနသူမ်ားကို keppel မွ supervisor မ်ား မိသြားပါက ေပးလိုက္ဦး၊ ဒါဏ္ေငြ ၅၀။

ကြ်န္ေတာ္သည္ပင္ တစ္ခါက ဒါဏ္ေငြေဆာင္ရေပါက္ တိုးမိေသး၏။ မာလာေပးသည့္ စက္ဘီးကေလးရလာေတာ့ ဟိုသည္ သြားရတာ အဆင္ေျပသြားသည္။ သည္တြင္ သြားရင္းလာရင္းမွ Keppel Pipe shop ထဲ စက္ဘီးစီး၀င္သြားမိသည္။ ေရာက္စဆိုေတာ့ အထာမနပ္ေသး။ သည္တြင္ အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို အလုပ္ေႏွးသည္ဟု complain လုပ္သည့္ Ng ဆိုသူက တားကာ ဒါဏ္ရိုက္ပါသည္။ သူက ျဖတ္ပိုင္းကေလးထုတ္ကာ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္၏။ သည္လက္မွတ္ႏွင့္ ဒါဏ္ေငြသြားေဆာင္ရန္ ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔လံုးလုပ္မွ ၂၄ က်ပ္ရတာ။ ဒါဏ္ေငြက ၅၀ ဆိုေတာ့ အေတာ္ေလးမ်က္လံုးျပဴးသြားသျဖင့္ မာလာ့ထံ အျမန္ေျပးကာ ငါမသိလို႔ပါကြာ ဟု အက်ိဳးအေၾကာင္းကို ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာရ၏။ မာလာလည္း ထိုစလစ္ကေလးယူလွ်က္ ၀ပ္ေရွာ့သို႔လုိက္သြားကာ ထိုသည့္ မစၥတာအန္းကို ေျပာျပေတာင္းပန္လိုက္မွ ဒါဏ္ေငြေဆာင္ရမည့္ေဘးမွ လြတ္ကင္းေလသတည္း။ ကြ်န္ေတာ္ မာလာ့ကို အေတာ္ ေက်းဇူးတင္သြားပါသည္။

Keppel တြင္ ဒါဏ္ေငြေဆာင္ၾကရသည့္ ကိစၥမွာ သိပ္အထူးအဆန္းမဟုတ္ပါ။ သေဘၤာေပၚတြင္ ခိုးၿပီး ရႈရႈေပါက္မိသျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ သေဘၤာေပၚမွ အဆင္းတြင္ ပ်င္းသျဖင့္ သတ္မွတ္ထားေသာ gang way မ်ားမွမဆင္းဘဲ ျပင္ဆင္ရန္ သေဘၤာကိုယ္ထည္ကို ေဖာက္ထားသည့္အေပါက္ႏွင့္ ကုန္းေပၚသို႔ဆက္ထားသည့္ အခင္းျပားမွ ခိုးဆင္းမိသျဖင့္လည္းေကာင္း တစ္ေၾကာင္းမဟုတ္ တစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ဒါဏ္ေငြတပ္ခံရတတ္ပါသည္။

တစ္ခါကမူ ကြ်န္ေတာ့လက္ေအာက္မွ ကုလားကေလးမွာ အလုပ္ကလည္းပင္ပန္း၊ ေနကလည္းပူ၊ ေဆာင္းထားရေသာ ခေမာက္ (Helmet) ႀကီးကလည္းေလး ဆိုေတာ့ ပိုက္ေပၚထိုင္ကာ ခေမာက္ကို ခဏခြ်တ္မိပါသည္။ ဘယ္တံုးကတည္းက ေခ်ာင္းေနသည္မသိ။ သူ ခေမာက္ခြ်တ္လိုက္သည့္ ခဏတြင္ပင္ အင္မတန္ အေပါက္ဆိုးလွေသာ မ်က္ႏွာတြင္ေက်ာက္ေပါက္မာမ်ားႏွင့္ တရုတ္ safety တစ္ေကာင္ ခ်က္ျခင္းေပါက္ခ်လာကာ ကုလားကေလးကို ဖမ္းပါေတာ့သည္။ တစ္ေန႔မွ ၁၆ က်ပ္ရေသာ ကုလားကေလးခမ်ာ ဒါဏ္ေငြ ၅၀ ေဆာင္ရမည္ ဆိုေတာ့ ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္သြား၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ႔ထံသြားကာ သူ ငါ့အလုပ္သမားကေလးပါကြာ။ ငါေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ အိုက္လြန္းလို႔ ခု ခဏခြ်တ္မိတာပါ။ ငါသိရင္ ဒီလိုမျဖစ္ရပါဘူး ဟု သြားေတာင္းပန္ကာမွ ကိုယ္ေတာ္က သေဟာက္သဟာႏွင့္ ဟင္၊ မင္းက ဘာေကာင္မို႔လို႔ ငါ့ကိုလာေျပာရတာလဲ။ မင္းက သူ႔ supervisor ဆိုရင္ မင္းကိုပါ ဖမ္းလို႔ရတယ္။ မင္းနားလည္လား ဟု ေအာ္ဟစ္ ေငါက္ငမ္းပါသည္။ လူအမ်ားေရွ႔မွာမို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ရွက္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ပဲ အသာ ေနာက္ဆုတ္လိုက္ပါသည္။ သူတို႔က အထက္က၊ ကိုယ္ကေအာက္က။

(၁၀) သူတို႔ဆီက ယဥ္ေက်းမႈ

ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူေရာက္စက သူတို႔ေတြ ေျပာဆိုဆက္ဆံတာကို နည္းနည္းမွ သေဘာမက်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ အကြာႀကီးကြာလွသည္။ သည့္အတြက္ အလြန္နာသာခံခက္ ျဖစ္မိသည္။ သူတို႔ယဥ္ေက်းမႈကို ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သြားသည့္ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ႏိုင္ငံမ်ိဳးစံုက လူမ်ိဳးစံု၊ စရိုက္မ်ိဳးစံု၊ အလႊာမ်ိဳးစံု၊ ဘာသာမ်ိဳးစံု၊ စကားမ်ိဳးစံု။ ေနာက္ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈ မ်ိဳးစံု။

ျမန္မာျပည္တြင္ ကြ်န္ေတာ္က်င္လည္ခဲ့ရသည့္ ပတ္၀န္းက်င္က တကၠသိုလ္ဆိုေတာ့ ဆက္ဆံရသူမ်ားမွာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား၊ ဆရာဆရာမ အမ်ားစုျဖစ္သျဖင့္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း၊ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔၊ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ရိွသည္။ ယခုလို ျဗဳန္းစားႀကီး သည္ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ထိေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အထာမက်ႏိုင္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာေတြမွာ ဘာပဲေျပာေျပာ ဗုဒၶဘာသာ တရားေတာ္၏ အဆံုးအမေအာက္တြင္ ႀကီးျပင္းလာၾကသည္ျဖစ္ရာ အင္မတန္ရိုင္းလွေသာ သူေတြေတာင္ သူတို႔ေလာက္မဆိုးဟု ဆိုရမည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ယဥ္ေက်းမႈတြင္ “ႀကီးသူကိုရိုေသ၊ ရြယ္တူကို ေလးစား၊ ငယ္သူကိုသနား” ဆိုတာရိွသည္။ ဆရာသမားဆိုလွ်င္၊ ကိုယ့္အထက္လူႀကီးဆိုလွ်င္၊ ကိုယ့္ထက္ အသက္ႀကီးသူမ်ားကိုဆိုလွ်င္ အရိုအေသေပးၾကရမည္မွန္း တကူးတကသင္ေပးေနစရာကို မလို။ ေနာက္ၿပီး တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ဆက္ဆံလွ်င္ အျပန္အလွန္ ရိုေသေလးစား စြာ ဆက္ဆံၾကသည္။ စကားေျပာလွ်င္ တိုးတိုးသက္သာ၊ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာသည္။ အရက္၀ိုင္း ႏွင့္ ရန္ျဖစ္ၾကသည့္အခါမ်ားမွလဲြ၍ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ဆဲလားဆိုလားေျပာတာ၊ နင္ပဲငဆေျပာတာ ရွာမွရွားထဲကျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာျပည္တြင္ အရာရိွဆိုလွ်င္ မိမိအဆင့္ႏွင့္ေလ်ာ္ညီစြာ ေနထိုင္ျပဳမူ ေျပာဆိုဆက္ဆံသည္။ ဆဲကာဆိုကာ ေျပာေသာ အရာရိွကို ကြ်န္ေတာ့္တစ္သက္ မႀကံဳခဲ့ရစဖူး။ အဲေလ၊ ကြ်န္ေတာ္က်င္လည္ခဲ့ရတာက တကၠသိုလ္ အသိုင္းအ၀ိုင္းေၾကာင့္လား မေျပာတတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ အျခား ျမန္မာအရာရိွလူႀကီးမ်ားလည္း လူလည္ေခါင္တြင္ ဆဲဆိုေျပာတာ ရိွမည္မဟုတ္ဟု ကြ်န္ေတာ္ယံုၾကည္ ပါသည္။

Keppel သေဘၤာက်င္းေရာက္သြားေတာ့ ပထမဦးဆံုးႀကံဳရသည္မွာ ေျခေထာက္ႏွင့္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ကေတာ့ ရိုးေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္က ေရာက္စဆိုေတာ့ မသိ။ ဒါ ငါ့ကို သက္သက္ေစာ္ကားတာ ဟု ထင္မိသည္။ ေျမႀကီးေပၚရိွ ပစၥည္းတစ္ခုခုကိုျပခ်င္လွ်င္ ေျခ ေထာက္ႏွင့္ ထိုးျပသည္။ အစေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သည္လို ေျခေထာက္ႏွင့္ျပတာကို ကန္႔ကြက္ေသးသည္။ သူတို႔ႏွင့္ စကားမ်ားသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ ဒါ သူတို႔ယဥ္ေက်းမႈေပဘဲ ဟု နားလည္ရသည္။

ေနာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ရိုေသေလးစားမႈမရိွ။ အဆဲမပါဘဲ စကားမေျပာတတ္။ မနက္မိုးလင္း ကတဲက ဆဲလိုက္ၾကသည္မွာ မိုးမႊန္ေနသည္။ F x x king ဆိုသည္ကို သူတို႔က ထမင္းစားေရေသာက္ ေျပာေနၾကသည္။ ေယာက္်ားပစၥည္း၊ မိန္းမပစၥည္း အစံုဆဲသည္။ လူႀကီးကလည္း လူငယ္ကိုဆဲသည္။ လူငယ္ကလည္း လူႀကီးကိုမခန္႔၊ ျပန္ဆဲသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔စိတ္ထဲမေတာ့ ဘယ္လိုမွ ခံစားရပံုမေပၚပါ။ ေျပာရိုးေျပာစဥ္၊ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ ဆဲတာကလည္း အစံုျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ပ်က္ႏွင့္ ဆဲသည္။ တရုတ္လိုဆဲသည္။ မေလးလိုဆဲသည္။ ကုလားလုိေတာင္ ဆဲလိုက္ေသး။

ဒါ အလုပ္သမားေတြအၾကားမွာတင္ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔လူႀကီး၊ အရာရိွမ်ားလုပ္ေသာ အစည္းအေ၀းတြင္လည္း မထူးပါ။ လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားအေနႏွင့္လည္း ကိုယ့္အထက္အရာရိွမို႔ အရိုအေသေပး၊ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတာ မေတြ႔ရပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူေဌးမွာလည္း အတူတူပင္ျဖစ္ပါသည္။ သူကေအာ္လိုက္၊ သူ႔အလုပ္သမားေတြက ျပန္ေအာ္လိုက္။ သူတို႔ဟာႏွင့္ သူတို႔ေတာ့ ဟုတ္လို႔။

သူေဌးမွာ ညေနပိုင္း ျပန္ခါနီးလွ်င္ ၀တ္ထားေသာ အိုဗာေဟာႀကီးကို ခြ်တ္ကာ အရပ္၀တ္၊ အရပ္စားမ်ားႏွင့္ ျပန္လဲပါသည္။ လဲသည္ဆုိရာတြင္ ကြယ္ရာေထာင့္ရာတြင္ လဲသည္မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရံုးခန္းအတြင္းတြင္ပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရွ႔၌ under wear (အတြင္းခံေဘာင္းဘီ) ကေလးမွ်ခ်န္ကာ အကုန္ခြ်တ္ခ်လိုက္လွ်က္ လဲျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဒါ သူတစ္ဦးတည္း မဟုတ္။ Ah Wee လည္း သည္အတိုင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ကေတာ့ ရိုးလို႔။ ျမန္မာျပည္တြင္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီသာခ်န္လွ်က္ အ၀တ္အားလံုးကို လူၾကားသူၾကားထဲ ခြ်တ္ခ်မည့္ အရာရိွျဖစ္ေစ။ အျခား ေယာက္်ားတစ္ဦးဦးျဖစ္ေစ ရိွမည္မထင္ပါ။

သူတို႔ သန္႔မလိုလိုႏွင့္ ညစ္ပတ္တာက တစ္မိ်ဳး၊ ျမန္မာျပည္တြင္ သန္႔မလိုလိုႏွင့္ ညစ္ပတ္တာက တစ္မ်ိဳး။ သူ႔ဓေလ့ႏွင့္သူ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာျပည္တြင္ ထမင္းဆိုင္မ်ားတြင္ ထမင္းစားလိုလွ်င္ ေနာက္ေဖး ခ်က္သည့္ျပဳတ္သည့္ေနရာ၊ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ား ေဆးသည့္ေနရာမ်ားကို ေယာင္လို႔မွ သြားမၾကည့္ပါေလႏွင့္။ စားထားသမွ် အကုန္ျပန္အန္ထြက္လိမ့္မည္။ သိလွ်င္ေသာ္မွ မသိေယာင္ ေဆာင္ထားပါ။ သည္ေတာ့မွ ထမင္းစားလို႔ျဖစ္မည္။

စင္ကာပူမွာက် တစ္မိ်ဳး။ ခ်က္သည့္ျပဳတ္သည့္ေနရာ၊ ေဆးေၾကာသည့္ေနရာမ်ားတြင္ သန္႔ပါသည္။ သူတို႔က ေရကို အေပါသံုးကာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္သည္။ မလုပ္လို႔လည္းမရ။ ထိုဆုိင္မ်ားကို NEA (National Environment Agency) က အျမဲစစ္သည္။ သူတို႔သတ္မွတ္ ထားေသာ က်န္းမာေရးစံႏံႈးမ်ားႏွင့္ မညီညြတ္လွ်င္ ေရာင္းခ်ခြင့္လိုင္စင္ကို သိမ္းလို႔ရသည္။ လိုင္စင္အသိမ္းခံရၿပီး သည္အတိုင္း ဆုိင္ျပန္ဖြင့္လို႔ မရ။ စားေသာက္ဆိုင္ဖြင့္နည္းသင္တန္း ျပန္တက္။ သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ ရၿပီဆိုမွ လိုင္စင္ျပန္ေလွ်ာက္။ သို႔ေသာ္ စားသည့္ေသာက္သည့္ေနရာတြင္မေတာ့ အင္မတန္ ပက္စက္လွသည္။

၀က္ေမြးဖူးသူမ်ား သို႔မဟုတ္ ၀က္ေမြးသည္ကို ေလ့လာဖူးသူမ်ား၊ သို႔မဟုတ္ ၀က္ျခံသို႔ေရာက္ဖူးသူမ်ား ၀က္စာက်င္းတြင္ ၀က္မ်ားစားေနသည္ကို ျမင္ဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ ၀က္စာခြက္ထဲမွ အစာမ်ားကို ႏႈတ္သီးႏွင့္ေကာ္ၿပီး တပ်ပ္ပ်ပ္ႏွင့္စားကာ ၀က္စာက်င္းေဘး နားတြင္ အစာမ်ားဖိတ္စဥ္ ေပပြ၊ ညစ္ပတ္ေနပါသည္။

သူမ်ားစားတာကို ၀က္စားတာႏွင့္ မႏိႈင္းေကာင္းပါ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔စားသည္မွာ သည္အတိုင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဟင္းကို စားလို႔ရတာ ေရြးခ်ယ္မစားဘဲ အကုန္ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္သည္။ ေနာက္ၿပီးမွ စားမရတာမ်ားကို တစ္ၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ေထြးထုတ္လိုက္ၾကသည္။ ဥပမာ - သူတို႔က ၾကက္သြန္ျဖဴဥကို ျမန္မာမ်ားလို ဟင္းထဲသို႔ အခြံႏႊာ၊ ထုေထာင္းထည့္တာမဟုတ္ဘဲ အခံြမ်ားႏွင့္ ဥလိုက္ထည့္ပါသည္။ စားသည့္အခါတြင္ ထို ၾကက္သြန္ျဖဴဥကို အလံုးလိုက္ပင္ ပါးစပ္ထဲထည့္၀ါး၏။ ေနာက္မွ ဖီြးဖီြးႏွင့္ အခြံမ်ားကို စားပဲြေပၚ ေထြးထုတ္ပါသည္။ ပုဇြန္စားရာတြင္လည္း သည္အတိုင္းပင္။ ပုဇြန္ခံြမ်ားကို ပါးစပ္မွစားပဲြေပၚသို႔ တဖြီးဖြီးႏွင့္ ေထြးထုတ္ပါသည္။ သို႔အတြက္ သူတို႔ထမင္းစား ေသာ ေနရာသို႔ သြားၾကည့္လိုက္ပါက ထမင္းလံုးမ်ား၊ ဟင္းစဟင္းနမ်ား၊ ငါးရိုးမ်ား၊ ပုဇြန္ခံြမ်ား၊ ၾကက္သြန္ျဖဴခံြမ်ား စသည္တို႔ ရႈပ္ပြညစ္ပတ္ ေနတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ စားၿပီးသားထမင္းပန္းကန္မ်ား လုိက္သိမ္းေသာ အဖိုးႀကီး၊ အဖြားႀကီးမ်ားက မျပတ္လိုက္သိမ္း၊ သိမ္းရင္းလည္း စားပဲြကိုလည္း အ၀တ္ေရစိုႏွင့္ သန္႔ရွင္းေရး မျပတ္လုပ္ေနသျဖင့္သာ စားပဲြမ်ားမွာ သန္႔ရွင္းေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ကုလားမ်ား စားတာက် တစ္မ်ိဳး။ သူတို႔က ထမင္းကို လက္ႏွင့္စားသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာမ်ားလည္း လက္ႏွင့္စားတာပါဘဲ။ သို႔ေသာ္ စားပံုခ်င္းကြာသည္။ သူတို႔က ထမင္းေပၚသို႔ ဒါးလ္ (Dahl) ေခၚ ဟင္းရည္မ်ား ေလာင္းခ်ကာ လက္ႏွင့္ပယ္ပယ္နယ္နယ္ နယ္သည္။ နယ္ရာတြင္ လက္ဖ၀ါးျပင္တစ္ခုလံုးႏွင့္ နယ္ျခင္းျဖစ္၏။ ပထမ လက္ဖ၀ါးျပင္ႏွင့္ ဖိကာဆဲြသည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ေခ်ာင္းမ်ား ႏွင့္ ဖြသည္။ သည့္အတြက္ လက္ေကာက္၀တ္ေအာက္ လက္၀ါးျပင္တစ္ခုလံုးမွာ လက္ဖ၀ါးေရာ လက္ဖမိုးမွာပါ ထမင္းလံုးမ်ား၊ ဟင္းရည္မ်ားႏွင့္ ေပက်ံကုန္ပါသည္။ ဤဟင္းရည္မ်ားေပက်ံေနေသာ လက္ကို လွ်ာႀကီးတန္းလန္းထုတ္လွ်က္ အားရပါးရ လ်က္လိုက္ပါေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ခုန နယ္ဖတ္ထားေသာ ထမင္းကို လက္ႏွင့္ႀကံဳးလွ်က္ လွ်ာႀကီးကို အသားကုန္ထုတ္ကာ စားပါသည္။ သူတို႔က ထမင္းကို ပန္းကန္ႏွင့္မစား။ ပန္းကန္ထဲ စကၠဴ သို႔မဟုတ္ ငွက္ေပ်ာဖက္ခင္းကာ စားသည္။



သည္တြင္ ၾကားျဖတ္ေျပာလိုသည္မွာ သူတို႔ ဟင္းခ်က္ပံုျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ျမန္မာဆိုေတာ့ ျမန္မာလိုခ်က္တာသာ ႀကိဳက္ပါသည္။ တရုတ္က တရုတ္လိုခ်က္တာႀကိဳက္မည္။ မေလးက မေလးလိုခ်က္တာ ႀကိဳက္မည္။ ကုလားက ကုလားလိုခ်က္တာ ႀကိဳက္မည္။ ခက္သည္မွာ သူတို႔တုိ္င္းျပည္တြင္ ကုလားစာ၊ မေလးစာ၊ တရုတ္စာမ်ားကို ကန္တင္းတိုင္းရႏိုင္ေသာ္လည္း ျမန္မာစာမွာ ရဘို႔ မလြယ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ဤအစားအစာသံုးမိ်ဳးထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို ေရြးရသည္။

တရုတ္ဟင္းမ်ားမွာ ပဲငံျပာရည္မ်ား နင္းကန္ထည့္၏။ အသီးအရြက္က်ေတာ့ ေရလံုျပဳတ္၊ သို႔မဟုတ္ပါက ပဲငံျပာရည္ႏွင့္ ေၾကာ္သည္။ ၀က္သားကိုလည္း ပဲငံျပာရည္ႏွင့္ ခ်က္သည္။ အကယ္စင္စစ္၊ ခ်က္သည္ဟုပင္ မဆိုႏိုင္ပါ။ ပဲငံျပာရည္ႏွင့္ ျပဳတ္ထားတာမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ ထမင္းစားေသာအခါ ထို ၀က္သားျပဳတ္ထားေသာ ပဲငံျပာရည္ႏွင့္ ဆန္းစားၾကသည္။ ဤပဲငံျပာရည္ႀကီးကို ကြ်န္ေတာ္အလြန္ မုန္းပါသည္။ ေရာက္စက ေအာင့္အည္းကာ ျဖစ္ညွစ္စားႏုိင္ေသးသည္။ ခုေတာ့ မစားႏုိင္ေတာ့ပါ။ အျခား ပဲငံျပာရည္ မပါေသာဟင္းကိုသာ ေရြးပါသည္။ သို႔တိုင္ ကိုယ္ေတာ္ တို႔က ေစတနာေတြပိုကာ လက္ျမန္ေျချမန္ႏွင့္ ထမင္းကို ပဲငံျပာရည္မ်ား ဆမ္း ဆမ္း လႊတ္လိုက္တတ္ၾက ပါေသးသည္။ သူတို႔ကို မ်က္ေျခမျပတ္ ၾကည့္ေနၿပီး ပဲငံျပာရည္မဆမ္းဘို႔ အလွ်င္အျမန္တားရသည္။

မေလးဟင္းမ်ားမွာေတာ့ သူတို႔အေခၚ ကာရီေပါင္ဒါ (curry powder) ေခၚသည့္ ဟင္းခတ္အမံႈ႔မ်ား (ျမန္မာျပည္တြင္သံုးသည့္ နႏြင္းမံႈ႔ကဲ့သို႔ - သို႔ေသာ္ သူတို႔ကာရီေပါင္ဒါက အစံုစပ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္) နင္းကန္ထည့္ပါသည္။ စပ္သလိုလို၊ ခ်ိဳသလိုလို။ ေနာက္ၿပီး အုန္းႏို႔မ်ားလည္း ထည့္ခ်က္ပါေသး၏။ မေလးအစားအစာမ်ားအနက္ ကြ်န္ေတာ္မႏွစ္သက္ဆံုးမွာ ျငဳပ္ဆီမ်ားနီရဲေနေအာင္ ထည့္ေၾကာ္ ထားသည့္ မေလးေခါက္ဆဲြေၾကာ္ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခါစားဖူးၿပီးကတည္းက တပ္လန္သြားပါသည္။ ထူးဆန္းသည္ကို ေျပာရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာျပည္မွာလည္း မေလးရွားေခါက္ဆဲြေၾကာ္၊ ပသွ်ဳးထမင္းေၾကာ္မ်ား စားဖူးပါသည္။ ေကာင္းလည္းေကာင္းသလို ကြ်န္ေတာ္ ႀကိဳက္လည္း ႀကိဳက္ပါသည္။ မေလးမ်ားကိုယ္တိုင္ေၾကာ္ေသာ မေလးေခါက္ဆဲြေၾကာ္က်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္လိုမွ စားလို႔မရပါ။

ကုလားစာမွာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွ ကုလားစာႏွင့္ အတန္ငယ္ ဆင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာျပည္မွ ကုလားစာမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပါးစပ္ႏွင့္အကိုက္ ခ်က္ထားသျဖင့္ စားလို႔ရသည္။ ေကာင္းလည္းေကာင္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ စင္ကာပူကန္တင္းမ်ားမွ ကုလားစာမ်ားကိုမူ ကြ်န္ေတာ္ မႀကိဳက္ပါ။ ကုလားစာမွန္လွ်င္ နံမည္၊ စပ္မည္၊ ပူမည္။ ဒန္ေပါက္ခ်င္း အတူတူ သူရို႔ဒံေပါက္က ျမန္မာျပည္မွ ဒံေပါက္လို စားလို႔ မေကာင္းပါ။ ေစ်းမွာလည္း ရိုးရိုးထမင္းႏွင့္ အတူတူပင္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေစ်းႀကီးေသာ (restaurant) ကုလားဆိုင္မ်ားမွ အစားအေသာက္မ်ားမွာမူ ေကာင္းပါသည္။ မဆာလာ ဒိုေဆ၊ ခ်ာပါတီမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ မၾကာခဏ စားျဖစ္ပါသည္။

စားေသာက္ၿပီးၾကလွ်င္ ေန႔လည္ေန႔ခင္း တစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္ၾကပါသည္။ အိပ္ၿပီဆိုလွ်င္လည္း ေတြ႔သည့္ေနရာတြင္ ႀကံဳသလို လွဲအိပ္လိုက္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ အိမ္သာေရွ႔တြင္လည္းေကာင္း၊ ကန္တင္းၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္လည္းေကာင္း၊ ေလွခါးေအာက္မ်ားတြင္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းမ်ားတြင္ေသာ္လည္းေကာင္း ေနရာလပ္ရိွလွ်င္ သူတို႔အတြက္ အိပ္လို႔ျဖစ္ၿပီ။ အိပ္သည္ဆိုရာ၌ ေခါင္းအံုး အေထြအထူးရွာေနစရာမလို။ စီးထားေသာ ဖိနပ္ (safety shoe) ကို ခြ်တ္ကာ ေခါင္းအံုးအိပ္ၾကသည္။ အင္မတန္ထူးဆန္းေသာ လူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ပါ၏။



ေနာက္ၿပီး သူတို႔မွာ ဘုန္းတို႔ကံတို႔ဆိုတာလည္း ရိွပံုမရ။ ျမန္မာမ်ားကေတာ့ ႀကိဳးတန္းေအာက္၀င္လွ်င္ ဘုန္းကံနိမ့္တတ္သည္ ဟု အယူရိွသည္။ မိန္းမ အသံုးအေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေယာက်္ားအ၀တ္အစားမ်ား အတူေရာထားေလ့မရိွ။ အမ်ိဳးသမီးလံုခ်ည္မ်ားကို အျမင့္ (ေခါင္း အထက္) တြင္ လွမ္းရိုးထံုးစံမရိွ။ ေယာက်္ားျဖစ္ေစ၊ မိန္းမျဖစ္ေစ၊ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီမ်ားကို လူျမင္ကြင္းတြင္ မလွမ္း။ ကြယ္ရာေထာင့္ရာ တြင္ လွမ္းၾကသည္။ ဒါ ကြ်န္ေတာ္အင္မတန္ခ်စ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳး၏ ဓေလ့ထံုးစံျဖစ္ပါသည္။


သူတို႔ကေတာ့ အာ၊ အ၀တ္ပဲ၊ ဘာကြာတာလိုက္လို႔ ဟု သေဘာထားပံုရပါသည္။ ေျခအိတ္မ်ား၊ မိန္းမေဘာင္းဘီမ်ား၊ ဘရာစီယာ မ်ား၊ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီမ်ားကို ေယာက္်ားအကႌ်မ်ား၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါမ်ား၊ ေခါင္းအံုးစြပ္မ်ား ႏွင့္ အတူေရာေလွ်ာ္၊ အတူေရာလွန္းပါသည္။ လွန္းသည္ဆိုရာတြင္ နိမ့္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေခါင္းေပၚကတန္းျဖစ္ေစ၊ ဧည့္ခန္းတြင္ျဖစ္ေစ လွန္းပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရံုးမွ တရုတ္မကေလးက စရင္းေနာက္ရင္း သူ႔ထက္ႀကီးေသာ တရုတ္ႀကီးကို ေျခေထာက္ႏွင့္လွမ္းကန္လိုက္တာ ေတြ႔ဖူးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ယဥ္ေက်းမႈအရ အလြန္ရိုင္းေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူတို႔အဖို႔ေတာ့ သာမန္ သမားရိုးက် အျပဳအမူတစ္ခု သာ ျဖစ္ပါသည္။ စင္ကာပူေရာက္စကသာ သည္အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆို၊ ေနပံုထိုင္ပံုမ်ားကို အထူးအဆန္းျဖစ္ေနေသာ္လည္း ခုေတာ့ မဆန္းေတာ့ပါ။ ဒါ သူတို႔ယဥ္ေက်းမႈပဲ။ ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္ ဟု သေဘာထားလိုက္ပါသည္။

တဆက္တည္းေျပာခ်င္သည္မွာ ျမင္ေနက်၊ ေတြ႔ေနက်ျဖစ္၍ အထူးအဆန္းဟု သေဘာမထားေတာ့ေသာ ဘတ္စ္ကားေပၚ၊ ရထား ေပၚမ်ားတြင္ ေတြ႔ရသည့္ ေယာက်္ားႏွင့္မိန္းမ ပလူးေနသည့္ ျမင္ကြင္းျဖစ္ပါသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ရင္ခ်င္းအပ္၊ အတင္းအက်ပ္ဖက္ထား ကာ လူၾကားထဲတြင္ ဟိုပြတ္သည္ပြတ္၊ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းေတ့ကာ တျပြတ္ျပြတ္လုပ္ေနၾကသည့္ ျမင္ကြင္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ဒါလား ယဥ္ေက်းမႈ။ သိပ္မၾကာခင္ တေလာက ရထားေပၚတြင္ သည္ကဲ့သို႔ ပြတ္ေနေသာ အတဲြတစ္တဲြကို ေတြ႔ရ၏။ သည္ကဲ့သို႔အတြဲမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္တိုးရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္က ေနာက္ခိုင္းေနေလ့ရိွပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ေျပာေနေသာ စကားသံၾကားလိုက္မွ မ်က္လံုးျပဴးသြားပါ၏။ ျမတ္စြာဘုရား။ ျမန္မာေကာင္ေလးႏွင့္ ေကာင္မေလး ျဖစ္ပါသည္။ အတုခိုးတာကလည္း ျမန္ ျမန္လွခ်ည့္။ ေကာင္းတာသာ အတုမခိုးခ်င္ေနရမယ္။ ဒါမ်ိဳးေတာ့ သင္ေပးစရာမလိုပါ။

စင္ကာပူေပါက္ သို႔မဟုတ္ စင္ကာပူတြင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ႀကီးျပင္းလာသည့္ ကေလးမ်ားမွာ သည္အတုိင္း ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမည္။ အတုျမင္ အတတ္သင္ကိုး။ ဘယ္လိုမွတားလို႔ရမည္ မဟုတ္။ ယခုပင္လွ်င္ စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာလူငယ္မ်ား ၀တ္စားထားသည္မွာ စကားသာမေျပာလွ်င္ ျမန္မာဟုပင္ မထင္ရပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ old model, out dated ႀကီးမ်ား ျဖစ္သြားပါၿပီ။

- - - - - - - - - - - - x x x - - - - - - - - - - - - -



ခရစၥတိုဖာ ေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၂)

ဒုတိယပိုင္း (စင္ကာပူအေတြ႔အႀကံဳ - ပထမ ၂ ႏွစ္)

(၅) စင္ကာပူသို႔ ေရာက္ရိွျခင္း

ေလယာဥ္ႀကီး ေလေပၚပ်ံတက္ရန္ ေျပးလမ္းေပၚတြင္အရိွန္ယူကာ တအားစ’ ေျပးလိုက္သည္ႏွင့္ ရင္ထဲတြင္လွပ္ကနဲ ျဖစ္သြားကာ မေဖာ္ျပႏုိင္ေသာ ေ၀ဒနာတစ္ရပ္ကို ခံစားလိုက္ရပါသည္။ သည္ေ၀ဒနာမ်ိဳးကို မိသားစုႏွင့္ခဲြခြာကာ ႏုိင္ငံျခားသို႔ ယခုမွစတင္ထြက္ခြာလာသူ တိုင္း ခံစားရလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းက်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီးကို ေလယာဥ္ေပၚမွစီးၾကည့္ရင္း ၀မ္းနည္းသလိုလို ခံစားမိပါသည္။ ထိုေန႔ထိုရက္မွစကာ ငါတို႔မိသားစုနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ဘို႔ ဘယ္ႏွရက္လိုေသးတယ္ ဆိုသည္ကို ေန႔တိုင္းတြက္မိပါေတာ့၏။

သေဘၤာက်င္းတြင္ အလုပ္လုပ္ေနရင္းလည္း ေကာင္းကင္တြင္ ျဖတ္ပ်ံသြားေသာ ေလယာဥ္တစ္စီးတေလကို ျမင္ရတုိင္း ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းဆြတ္စိတ္မ်ား ေပၚမိပါသည္။ နက္ျဖန္ အိမ္ျပန္ရမဲ့ေန႔ဆို ဒီေန႔ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ဘို႔ေကာင္းလိုက္မလဲ ဟုလည္း မၾကာခဏ ေတြးမိ၏။ သို႔ေသာ္ ဤသည္မွာ စင္ကာပူေရာက္ခါစ ႏွစ္မ်ားသာျဖစ္ၿပီး ယခုေတာ့လည္း ရိုးသြားသျဖင့္ သိပ္အေထြအထူး မခံစားမိေတာ့ပါ။ ျမန္မာျပည္မွ မိသားစုထံျပန္ရသည္ကို ခဏအလည္သြားသကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာျပည္မွ စင္ကာပူသို႔ျပန္လာမွ မိမိေနရပ္သို႔ ျပန္လာရသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ကေျပာင္းၿပိ၊ ကေျပာင္းျပန္ ခံစားရပါသည္။

လူ႔စိတ္မ်ား ထူးဆန္းပါေပ့။

ခုမွသာ အေနၾကာလို႔ရိုးသြားရမည္။ ေရာက္စကေတာ့ စင္ကာပူဆိုတာ အလြန္ထူးဆန္းေသာ၊ ခမ္းနားေသာ၊ လွပေသာၿမိဳ႔ႀကီး ျဖစ္သည္။ လမ္းႀကီးေတြကလည္း ေကာင္း၊ ကားေတြကလည္း အသစ္၊ လူေတြၾကည့္လိုက္လွ်င္လည္း ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကလူေတြလို ခပ္စုတ္ စုတ္ကေလးေတြ မဟုတ္။ ေတာက္လို႔ေျပာင္လို႔။ သစ္သစ္လြင္လြင္၊ ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့။ ဘယ္ၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္။ အရာရာ အထူး အဆန္းေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေယာက္ (၂၀) ပါ လူစုကို ေလဆိပ္တြင္ ကုမၸဏီမွ လာႀကိဳေနသည္။ လာႀကိဳေသာေလာ္ရီကားျဖင့္ပင္ သူတို႔ေခၚ ရာ လိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ပထမဆံုးေနရသည္မွာ Yishun တြင္ ျဖစ္၏။ Sembawang Road ေပၚက ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလးတစ္လံုး၏ အေပၚထပ္ တြင္ျဖစ္သည္။ ေအာက္ထပ္တြင္ စားေသာက္ဆိုင္ရိွသည္။ ကုန္စံုဆိုင္ကေလးလည္း ရိွသျဖင့္ စားေရးေသာက္ေရး အဆင္ေျပပါသည္။

ေလာ္ရီေပၚက ဆင္းၾကေတာ့ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး လူႀကီးႏွစ္ဦးမွာ ကြ်န္ေတာ့္ luggage ကို အတင္းထမ္းေျပးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ လည္း ဘုမသိ၊ ဘမသိႏွင့္ သူတို႔ေနာက္ ေရာေယာင္လိုက္ခဲ့၏။ အိမ္ခန္းမွာ အိပ္ခန္းသံုးခန္း ပါသည္။ အခန္းမ်ားမွာ အေတာ္က်ဥ္းပါသည္။ ကုတင္သံုးလံုးကို နံရံသံုးဘက္တြင္ ကပ္ထားပါသည္။ အခန္းအလယ္တြင္ ကြက္လပ္တစ္ခုရိွရာ ထိုကြက္လပ္သည္ကား ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ထမင္းစားရာ၊ အပန္းေျဖရာ၊ ေခတၱခဏထိုင္လိုကထိုင္ရာ မ်ိဳးစံုသံုးေနရာပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

တစ္ခန္းကို ႏွစ္ထပ္ကုတင္သံုးလံုး ဆုိေတာ့ သံုးခန္းတြင္ ၁၈ ေယာက္။ က်န္သည့္ ႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ အိမ္သာအနီးရိွ စတိုခန္း တြင္ ႏွစ္ထပ္ကုတင္တစ္လံုးႏွင့္ ေနရာခ်ေပးပါသည္။ တစ္ခန္းကို ၆ ေယာက္ေနရမည္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္စရိုက္ခ်င္း တူရာတူရာ ေနခ်င္ၾက သည္ေပါ့။ သည္တြင္ အေတြ႔အႀကံဳရိွၿပီးသား သူတို႔မွာ ကိုယ္ႏွင့္စရိုက္တူမည္ထင္သည့္ သူမ်ားရိွရာ အခန္းမ်ားတြင္ ေနရာယူၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အေျခအေနကို အသာအကဲခတ္ေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ဦးစရာမလို။ ခုနင္က ကြ်န္ေတာ့္ေသတၱာကို ထမ္းေျပးသြားသူ လူႀကီးႏွစ္ဦးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေနရာခ်ေပးပါသည္။

ေနာက္မွသိရသည္မွာ ထိုသူႏွစ္ဦးမွာ ဦးဘေက်ာ္ႏွင့္ ဦးျမင့္လြင္ ျဖစ္၏။ ယခုလာေသာ အသုတ္ထဲမွ လူတခ်ိဳ႔ကို သူတို႔သိသည္။ ထိုသူတို႔ႏွင့္ တစ္ခန္းထည္းက်မွာ အလြန္ေၾကာက္သည္။ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္တြင္ ေလယာဥ္ေစာင့္ေနၾကစဥ္က ကြ်န္ေတာ္သူတို႔ကို အကဲ ခတ္ေနသလို ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း ထိုသူႏွစ္ဦးမွ တေစ့တေစာင္းအကဲခတ္ ေနပါသည္။ ဒီလူ႔ၾကည့္ရတာ ခပ္ေအးေအးေနမဲ့ပံုဘဲ၊ ငါတို႔ သူနဲ႔ အတူေနရေအာင္ ဟု ရန္ကုန္ကတည္းက တိုင္ပင္လာကာ စင္ကာပူလည္းေရာက္ေရာ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူတို႔ေနမည့္ အခန္းတြင္း အတင္း ဆဲြသြင္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ေရာက္ၿပီး ပစၥည္းပစၥယမ်ား ေနရာခ်အၿပီး ေအာက္ဆင္းလွ်က္ ထမင္းစားၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က မမွာတတ္။ ယခင္က စင္ကာပူတြင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးသူ ကိုထိန္လင္းက မေလးလိုလည္းေျပာတတ္သည္ႏွင့္ မွာေပးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထမင္းကို အကုန္မစား လိုက္ရ။ ထမင္းစားေနရင္းတန္းလန္း၊ ေရေသာက္ခ်င္လာသည္ႏွင့္ ထၿပီးေရဗူးသြား၀ယ္ေနတံုး ထမင္းပန္းကန္ကို လာသိမ္းသြား၏။ တစ္၀က္တပ်က္ႏွင့္ ၀ လိုက္ရသည္။ ထမင္းတစ္ပဲြ ၂ က်ပ္ခဲြ ဆိုေတာ့ အင္း၊ မဆိုးဘူးဟ ဟု ေတြးမိသည္။

ေရာက္ၿပီးမ်ားမၾကာမီပင္ အိုဗာေဟာႀကီး၀တ္လွ်က္ သူေဌးေရာက္လာပါသည္။ သံုးစဲြဘို႔ တစ္ဦးလွ်င္ ၅၀ စီ ထုတ္ေပး၏။ လခထုတ္ေတာ့ ျပန္ျဖတ္မည္ေပါ့။ ဘာေတြလုိသလဲ ၀ိုင္း၀န္းေျပာၾကဆိုၾကရင္း ကြ်န္ေတာ့္မွာ အလုိလိုေနရင္း ထန္းတက္လက္မွတ္ ရလာ ပါသည္။ ဟိုလူက ကြ်န္ေတာ့္ ကုတင္မွာ ဘာျဖစ္ေနလို႔ ေျပာေပးပါဦး ဆို သြားေျပာလိုက္။ မီးဖိုေခ်ာင္ကလည္း ဘာလဲမရိွဘူး၊ ေျပာေပးပါဦး ဆို သြားေျပာလိုက္။ သံုးေလးဦးကို ေျပာေပးအၿပီး ကြ်န္ေတာ့္မွာ သူေဌး၏ အေဟာက္ကိုခံရပါေတာ့သည္။ ထိုအခါမွ အင္း၊ ေဟာက္တာ ေတာင္ နည္းေသးဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိျပဳမိပါေတာ့၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဤအိမ္တြင္ေနစဥ္ အိမ္ေအာက္ထပ္ ကုန္စံုဆိုင္မွ အဘြားႀကီးက ကြ်န္ေတာ္တို႔စားဘို႔ ပဲပင္ေပါက္မ်ား၊ ခရုမ်ား၊ ဂံုးမ်ား၊ ပိႏၷဲသီးမ်ား၊ ဟင္းႏုႏြယ္မ်ား စသည္ျဖင့္ မၾကာခဏ လာ လာေပးပါသည္။ အေမႀကီးကို အလြန္ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

သူတို႔ေျပာလို႔ သိရသည္မွာ Keppel Shipyard တြင္ လုပ္ရမည္ ဆို၏။ အဆင္မေျပစရာေတာ့ ဘာမွမရိွပါ။ မနက္ ၅ နာရီခဲြ အိပ္ယာမွထ။ မနက္စာစားစရာရိွလွ်င္ စား။ ေန႔လည္စာဘို႔ ထမင္းထုပ္။ အ၀တ္အစားလဲ။ လိုတာယူ။ ၆ နာရီခဲြသည္ႏွင့္ ေအာက္မွာလာ ေစာင့္ေနေသာ ေလာ္ရီကားကေလးမွာ စထြက္ပါသည္။ မထြက္လို႔လည္းမျဖစ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေနေသာ Yishun ႏွင့္ Keppel Shipyard မွာ နာရီ၀က္ခန္႔ ေမာင္းရသည္။ ၇ နာရီခဲြ ေဒါင္ကနဲထိုးသည္ႏွင့္ ဂိတ္ပိတ္ပါသည္။ တစ္မိနစ္မွ စြန္းလို႔မရ။ အလုပ္လာၾကသူ ရာေပါင္းမ်ားစြာမွာ ဂိတ္ေပါက္တစ္ခုထဲ တိုးေ၀ွ႔၀င္ေနၾကရာ ေနာက္က်လွ်င္ ၀င္လို႔ရေတာ့မည္ မဟုတ္။

(၆) Safety သင္တန္းမ်ား တက္ရျခင္း

စင္ကာပူေရာက္ေရာက္ခ်င္း အလုပ္လုပ္လို႔မရေသး။ SOC (Safety Orientation Course ) ဆိုတာ တက္ရသည္။ စင္ကာပူ ေရာက္လာသူမွန္သမွ် လုပ္ငန္းခြင္မ၀င္မီ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းစြာ အလုပ္လုပ္ႏုိင္ေရးအတြက္ SOC တက္ရသည္။ သေဘၤာက်င္း တြင္ လုပ္မည့္သူမ်ားက Marine, ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ လုပ္မည့္သူမ်ားက Construction, ဓါတုေဗဒစက္ရံုမ်ား တြင္ လုပ္မည့္သူမ်ားက Oil and Petrochemical, ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းမ်ား၊ စက္ရံုမ်ားတြင္လုပ္မည့္သူမ်ားက Manufacturing စသျဖင့္ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ သင္တန္းမ်ား တက္ရသည္။

သင္တန္းကေတာ့ တစ္ရက္မွ်သာ ျဖစ္ပါ၏။ နံနက္ ၈ နာရီခန္႔တြင္ သင္တန္းစသည္။ Slide presentation မ်ား၊ ဗီဒီယိုမ်ားျဖင့္ ရွင္းလင္းျပသကာ ညေန ၄ နာရီေလာက္တြင္ စာေမးပဲြ ေျဖရပါသည္။ အမွန္ဆိုရလွ်င္ ေမးခြန္းမ်ားမွာ ဘာမွ မခက္ပါ။ မွားမွန္ေရာေထြး၊ အမွန္ေရြး (MCQ – Multiple Choice Question) ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ျပႆနာက အဂၤလိပ္စာ ျဖစ္၏။ အဂၤလိပ္စာတတ္သူမ်ားအဖို႔ မေထာင္းတာလွ။ မွန္မွန္ကန္ကန္ေျဖကာ ေအာင္မည္။ သို႔ေသာ္ အဂၤလိပ္လိုမတတ္လွ်င္မူ ေအာင္ဘို႔ခဲယဥ္းမည္။ တစ္ခါေျဖလို႔ မေအာင္ လွ်င္ ေနာက္တစ္ခါထပ္ေျဖ။ သံုးခါေျဖလို႔မွ မေအာင္လွ်င္ work permit ထုတ္မေပး။ ေနရပ္သို႔ ျပန္လႊတ္မည္။ SOC မေအာင္သျဖင့္ ျမန္မာ ျပည္ ျပန္သြားရသူမ်ား ရိွပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ ျပန္ရလွ်င္ အလုပ္ရွင္ေရာ၊ အလုပ္သမားပါ နစ္နာပါသည္။ မိမိအလုပ္သမားတစ္ဦး SOC က်ကာ ျပန္အလႊတ္ခံရလွ်င္ ထိုအလုပ္ရွင္အဖို႔ ေနာက္ထပ္ ၆ လအတြင္း အလုပ္သမားထပ္ေခၚခြင့္ မရိွပါ။ သို႔အတြက္ စင္ကာပူလာၿပီး အလုပ္ လုပ္ခ်င္သူမ်ားအဖို႔ အဂၤလိပ္စာကို အတတ္ႀကီးမဟုတ္သည့္တိုင္၊ ေသစာရွင္စာေလာက္ေတာ့ တတ္ထားရမည္ ျဖစ္သည္။ မဟုတ္ပါက ႏြားေရာင္းလိုေရာင္း၊ ေရႊေပါင္လိုေပါင္ျဖင့္ ရင္းလာခဲ့ေသာ ေအးဂ်င့္ဖီးအားလံုး ဆံုးမည္။

SOC တက္ရံုမွ်ႏွင့္ မၿပီးေသး။ ထိုသင္တန္းတက္ၿပီးသူမ်ားအား Keppel Shipyard တြင္ အလုပ္လုပ္ႏုိင္ရန္ SIC (Safety Induction Course) တက္ရျပန္ပါေသးသည္။ SOC ႏွင့္ SIC ဘာကြာသနည္း ဆိုေသာ္ SOC က စင္ကာပူႏုိင္ငံတြင္ အလုပ္လုပ္လွ်င္ ဒါေတြ ဒါေတြ လုိက္နာရမည္။ ဒါေတြဒါေတြ မလုပ္ရ။ ဒါေတြ ၀တ္ရ၊ ဆင္ရမည္ စသည္တို႔ကို ရွင္းလင္းေျပာျပသည္။ Shipyard SOC တြင္ သင္ေပးေသာ ဥပေဒ၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားမွာ စင္ကာပူတစ္ႏိုင္ငံလံုးရိွ သေဘၤာက်င္းမ်ားအတြက္ အတူတူပင္ျဖစ္သည္။ SOC ကို MOM (Ministry of Manpower) ကေပးသည္။

SIC ကေတာ့ သေဘၤာက်င္းတြင္ အလုပ္လုပ္သည့္အခါ လုိက္နာရမည့္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားျဖစ္သည္။ SIC ကိုမူ သက္ဆုိင္ရာ သေဘၤာက်င္း၊ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္း၊ စက္ရံုစသည္တို႔က သင္တန္းေပးသည္။ သေဘၤာက်င္းတစ္ခုႏွင့္တစ္ခု လိုက္နာရမည့္ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းမ်ားမွာ မတူသျဖင့္ သေဘၤာက်င္းတစ္ခုသို႔သြားတုိင္း ထိုသေဘၤာက်င္းကေပးေသာ SIC ကိုတက္ရသည္။ Safety ဌာနက SIC တက္ၿပီးသူမ်ားစာရင္းကို Security ဂိတ္သို႔ေပးလိုက္သည္။ လံုၿခံဳေရးဂိတ္၀က စစ္ေဆးၿပီး ထိုစာရင္း တြင္ပါသူမ်ားကိုသာ သေဘၤာက်င္း အတြင္း အလုပ္လုပ္ရန္ ၀င္ခြင့္ေပး သည္။ ထိုသင္တန္းမတက္ထားသူတို႔အဖို႔ သေဘၤာက်င္းအတြင္း ၀င္ခြင့္ ရခ်င္ေတာ့ရမည္။ သို႔ေသာ္ အလုပ္လုပ္လို႔မရ။ အထူးသျဖင့္ သေဘၤာေပၚတက္လို႔မရ။

ဤေနရာတြင္ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာသျဖင့္ SIC တြင္ ေမးတတ္သည့္ေမးခြန္းအခ်ိဳ႔ကို ေဖာ္ေကာင္လုပ္ခ်င္ပါသည္။ ေလ့လာလို သူမ်ား ေလ့လာလို႔ရေအာင္ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ သည္ေမးခြန္းကို သည္အတိုင္းေမးလာမည္ဟုေတာ့ တရားေသမွတ္မထားပါေလႏွင့္။

1. When is fall protection needed? Give some example.
2. Beside provision of scaffolding, what are the other method/system of guarding against fall from height?
3. Guardrails must be provided at working platform of more than ____ m in height.

0 2m
0 3m
0 4m
0 5m

4. What PPE must you wear for full protection at height?
5. Which of these hazards are associated with gas welding and cutting?
0 Fires and explosions
0 Burns and heat stress
0 Sprains and backache
0 Eye damage

6. Which of the following hazard is not associated with welding?
0 Poisoning from toxic gases and fumes
0 Radiation
0 Electrocution
0 Sprains and cuts

7. What do you do if you have a load that is too heavy to lift on your own?
0 Leave it for someone else
0 Break up the load, if possible
0 Get someone to help you
0 Use a mechanical aid

8. Forklift must be operated by competent forklift operator
0 True
0 False

9. Which of the following is false?
0 Install a PUB approved Earth leakage Circuit Breaker (ELCB) and test it only after use.
0 Always engage a licensed electrical contractor to do your wiring
0 Do not overload a socket outlet by connecting several appliances using multi ways adaptors
0 Send any damaged or defective electrical equipment or appliance to the authorized agent or competent repairer for repair.

10. Noise can be controlled by the method of:
0 Engineering controls
0 Administration controls
0 Personal protective equipment
0 All of the above

11. The acceptable noise level under TWA is
0 85db(A) for 8 hours continuous.
0 90 dB(A) for 8 hours continuous
0 120 dB(A) for 8 hours continuous
0 180 dB(A) for 8 hours continuous

12. Which of the following are you allowed to wear at work as eye protection?
0 Safety glasses with sideguards
0 Goggles
0 Face shields
0 Sunglasses
0 Prescription safety glasses

13. Which of the glove should be worn when handling hazardous substances?
0 Impervious Rubber Gloves
0 Cotton Gloves
0 Surgeon Gloves
0 Leather Gloves

သေဘၤာက်င္းအတြင္း ၀င္သူတိုင္း ဂိတ္၀တြင္ pass လဲရသည္။ မိမိ၏ work permit card ကို ဂိတ္သို႔ေပးလိုက္ရၿပီး သူတို႔က ၀င္ခြင့္ကဒ္ျပားမ်ား ျပန္ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ သေဘၤာက်င္းမွ ျပန္အထြက္တြင္ ထိုကဒ္ကို မိမိ၏ work permit card ႏွင့္ျပန္လဲယူရသည္။ ျပႆနာမွာ လူအနည္းအက်ဥ္းဆို ကိစၥမရိွ။ သေဘၤာက်င္းသုိ႔ အလုပ္လုပ္ရန္လာသူ။ အလုပ္ၿပီး၍ သေဘၤာက်င္းမွ ျပန္ထြက္သူမ်ားမွာ တစ္ခ်ိန္ထဲတြင္ စုၿပံဳလာၾကသည္ျဖစ္ရာ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီေသာ လူမ်ားတန္းစီတိုးေ၀ွ႔ေနၾကသျဖင့္ ထုိလူအုပ္ႀကီးကို ရွင္းထုတ္ရန္ လံုၿခံဳေရး အေစာင့္မ်ားမွာ ကဒ္မ်ားကို စက္ေသနတ္ပစ္သလို လဲေပးေနရ၏။

ထိုအခါ တစ္ခါတစ္ရံ ကဒ္မ်ားမွားေပးတတ္သည္။ ကဒ္လက္ထဲေရာက္လာသည္ႏွင့္ ထိုကဒ္မွာ မိမိကဒ္ ဟုတ္မဟုတ္ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရန္ လိုပါသည္။ သို႔မွ ကဒ္မွားလာလွ်င္ ခ်က္ျခင္း ျပန္ေျပာလို႔ရမည္။ ေနာက္ေန႔သို႔ေရြ႔သြားလွ်င္ ရွာရမလြယ္။ ရြာမ်ား လယ္ပါသည္။

သေဘၤာက်င္းဟူသည္ ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္း၌ လူအမ်ားစုၿပံဳလုပ္ေနၾကသည္ျဖစ္ရာ အႏၱရာယ္မ်ားပါသည္။ သတိထားႏိုင္မွ ေတာ္ရံုက် မည္။ ျဖစ္လာလွ်င္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခံရမည္။ သူတို႔က ဘာမွလုပ္ေပးမည္ မဟုတ္။ အာမခံေတြဘာေတြ ကေနာက္။ ကိုယ္ခံရမွာက အရင္။ ဒါ အလကားေျပာေနတာ မဟုတ္ပါ။ သေဘၤာက်င္းတြင္ မၾကာခဏ လူေသတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ အျမင့္မွ ျပဳတ္က်သျဖင့္ ေသသည္။ ဓါတ္လိုက္လို႔ေသသည္။ မီးေလာင္ေပါက္ကဲြၿပီး ေသသည္။ အလံုပိတ္အခန္းအတြင္း ဓါတ္ေငြ႔မ်ား ရႈမိသျဖင့္ ေသသည္။ အေၾကာင္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ေသဘို႔လမ္းနီးသည္။ သတိထားပါ။

(၇) Keppel Shipyard တြင္ အလုပ္လုပ္ရျခင္း

Keppel Shipyard သည္ 51 Pioneer Sector 1 ၌ရိွ၏။ Tuas, Benoi ႏွင့္ Gul သေဘၤာက်င္းသံုးခုကိုေပါင္းကာ Repair (သေဘၤာ အငယ္စား၊ အႀကီးစားျပင္ဆင္ျခင္း)၊ Modification (သေဘၤာသက္တမ္းတိုးျခင္း၊ အလ်ားဆန္႔ထုတ္ျခင္း၊ ကိုယ္ထည္ကို ျပင္ဆင္ ျခင္း စသည္)၊ Conversion (သာမန္ေရနံတင္ Tanker သေဘၤာႀကီးမ်ားကို ေရနံထုတ္၊ သိုေလွာင္၊ ပို႔ေဆာင္ေသာ FPSO – Floating Production Storage and Offloading သေဘၤာႀကီးမ်ားအျဖစ္ေျပာင္းေပးျခင္း၊ FSO, FSRU သေဘၤာမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းေပးျခင္း စသည္) တို႔လုပ္သည္။

သေဘၤာက်င္းအက်ယ္ ၁၀၆ ဧက ရိွ၏။ အရွည္ မီတာ ၃၅၀ (၃၈၂ကိုက္)၊ အက်ယ္ ၆၆ မီတာ (၇၂ ကိုက္) ရိွ Tuas dock, အရွည္ ၃၅၅ မီတာ (၃၈၈ကိုက္)၊ အက်ယ္ ၆၀ မီတာ (၆၅ ကိုက္) ရိွ Raffles dock, အရွည္ မီတာ ၃၀၁ (၃၂၉ ကိုက္)၊ အက်ယ္ ၅၂ မီတာ (၅၆ ကိုက္) ရိွ Temasek dock ဟု Dry Dock သံုးခုရိွသည္။ Keppel inhouse contractor မ်ား၏ ရံုးခန္းမ်ားမွာ Raffles dock အနီးတြင္ ရိွရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရံုးခန္းမွာ ထို dock ႀကီး၏ ေရွ႔တည့္တည့္တြင္ ရိွပါသည္။

သေဘၤာမ်ားျပင္ဆင္ရန္အတြက္ ဆိုက္ကပ္ရပ္နားႏိုင္ေသာ Berthing Space ၈ ခုရိွသည္။ ထိုေနရာမ်ားတြင္ ျပင္ဆင္ရန္ ဆိုက္ကပ္ထားလွ်င္ ေန႔အလိုက္ဆိုက္ကပ္ေၾကးေပးရရာ ထိုေၾကးမွာလည္း မေသးလွပါေပ။ ထို႔အတြက္ သေဘၤာ owner ဘက္မွ သေဘၤာ ျပင္မည့္လုပ္ငန္းမ်ားကို သေဘၤာက်င္းႏွင့္ ခ်ဳပ္ဆိုထားေသာ စာခ်ဳပ္ပါ ရက္အကန္႔အသတ္အတြင္း ၿပီးစီးႏိုင္ရန္ အတင္းတြန္းအားေပးတတ္ ပါသည္။ သို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ရက္ေစ့ခါနီးလာေလ၊ အလုပ္မ်ားပူလာေလ ျဖစ္တတ္ရာ ေနာက္မွ က်ားလိုက္လာသလို လုပ္ၾကရ တတ္ပါသည္။ ဤသည္မွာ သေဘၤာက်င္းမ်ားအဖို႔ေတာ့ မဆန္းေတာ့ပါ။

စင္ကာပူတြင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ပထမဦးဆံုး ဖူးစာဆံုရေသာ ကုမၸဏီမွာ Tellus Marine Engineering ျဖစ္ပါသည္။ သူေဌးမွာ တရုတ္ျဖစ္ၿပီး Mr. Tay Huat Him ဟု ေခၚပါသည္။ (စာလံုးေပါင္းေတာ့ မွန္ခ်င္မွမွန္ပါလိမ့္မည္။) သူ႔ကို Mr. Tay ဟု ေခၚလိုေခၚ၊ Ah Huat ဟု ေခၚလိုေခၚ၊ ေခၚၾကပါသည္။ သည္တံုးက ရံုး၀န္ထမ္းအင္အားလည္း သိပ္မမ်ားလွေသး။ ရိွသည့္သူမ်ားမွာလည္း သူေဌး၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ား သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဥပမာ - သူေဌး၏ လက္ေထာက္ျဖစ္သူမွာ သူ႔တူ Ah Wee ျဖစ္၏။ စာရင္းကိုင္မွာ Ah Wee ၏ မိန္းမျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ စာရင္းကိုင္တစ္ဦး ျဖစ္သူတစ္ဦးမွာ မိန္းမလ်ာလိုလို၊ ဘာလိုလို။ သို႔ေသာ္ သူ႔တြင္ မိန္းမႏွင့္ ကေလးႏွင့္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို အလြန္ခင္ပါ သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေက်ာင္းဆရာလူထြက္ဆိုေတာ့ ေလးေလးစားစားလည္း ဆက္ဆံပါသည္။ သူ႔နာမည္မွာ က်ီကေယာင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္လိုစာလံုးေပါင္း သလဲေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္သည့္ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္တြင္ ကုမၸဏီမွာသိပ္မႀကီးေသး။ ဘယ္ေလာက္ရိွမလဲ။ အလြန္ဆံုး ၀န္ထမ္းအင္အား စုစုေပါင္း ၁၀၀ ထက္ မပိုပါ။ ၇၀ - ၈၀ ေလာက္သာ ရိွပါလိမ့္မည္။ ျမန္မာမ်ားအေနႏွင့္မူ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ပထမဆံုးအသုတ္ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ျမန္မာမ်ားကို အေယာက္ ၂၀ လွ်င္ တစ္သုတ္က် ေခၚယူရာေနာက္ပိုင္း ျမန္မာ ေလးငါးရာထိ ျဖစ္လာ ပါသည္။ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းအင္အားလည္း ၁၀၀၀ နီးပါးထိ တိုးတက္လာပါသည္။

အလုပ္သမားမ်ား၏ စာရင္းကိုကိုင္ရသူ (time keeper) မွာ ေလာ္ဂန္ ဆိုသူ အိႏိၵယကုလားကေလး ျဖစ္ပါသည္။ မန္ေနဂ်ာ ဆိုသူမွာလည္း ကုလားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မာလာ ဟု ေခၚ၏။ အင္မတန္လည္ေသာ ကုလားျဖစ္ပါသည္။ ဖိုမင္မ်ားအေနႏွင့္ Zol, Shanker, Hanafi, ေပြက်ား (Gho Seng Lai) စသည့္ ေလးငါးဦးမွ်သာ ရိွ၏။

Tellus Marine Engineering က ပိုက္လုပ္ငန္း (piping) လုပ္သည္။ သို႔အတြက္ ယခင္က နာမည္ေဟာင္းမွာ Tellus Marine Piping ျဖစ္၏။ ယခုတိုင္ အခ်ိဳ႔ေသာပစၥည္းမ်ားတြင္ TMP ဟု စာတမ္းမ်ားထိုးထားတာ ေတြ႔ရပါေသးသည္။ ယခုမွ Tellus Marine Engineering ဟု နာမည္ေျပာင္းလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ ထို႔ျပင္ သူတို႔ႏွင့္ ညီအစ္ကိုေတာ္ကုမၸဏီ Tellus Engineering Construction ဆိုတာလည္း ရံုးခန္းခ်င္း ကပ္လွ်က္တြင္ ရိွပါေသးသည္။ ယခင္က အတူတူ။ ယခုမွ ခဲြထြက္သြားတာဟု သိရပါသည္။ သူတို႔ကေတာ့ Steel Work (သေဘၤာကိုယ္ထည္ပိုင္းဆိုင္ရာ) လုပ္၏။ ထိုကုမၸဏီတြင္လည္း ေရႊျမန္မာမ်ား ရိွပါသည္။

ကြ်န္ေတာ့္ရာထူးမွာ ဘာတဲ့ သူတို႔ေျပာတာ Story Writer ဆိုလား။ သို႔ေသာ္ QC ျဖစ္ပါသည္။ Paper Work မ်ား လုပ္ရ၏။ ေၾသာ္ေမ့လို႔။ ရန္ကုန္တံုးက ေအးဂ်င့္က IPA စာရြက္ထုတ္ေပးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ position ကို welder ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ဟိုက္၊ အဲဒါမွ ဒုကၡ ဟု ေဒၚအိုင္းရစ္ကို သြားေမးရသည္။ လုပ္ပါဦးဗ်ာ။ အင္တာဗ်ဴးတံုးက ကြ်န္ေတာ္ welder နဲ႔ ဗ်ဴးတာလည္း မဟုတ္ရပါလား။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ welding လည္း မေဆာ္တတ္ဘူးေနာ္ ဆိုေတာ့ ေဒၚအိုင္းရစ္က ေၾသာ္ - ဦးေအးၿငိမ္းႏွယ္၊ အင္ဂ်င္နီယာကို work permit နဲ႔ တင္လို႔မရဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ welder လုပ္လုိက္ရတာ။ welding လည္းမေဆာ္ရပါဘူး။ စိတ္ခ်ပါ ဟု ေျပာမွ စိတ္ေအးရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တံုးပံု ေျပာပါတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္တံုးက work permit ဆိုတာဘာ၊ EP ဆိုတာဘာ။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ မသိပါ။

သည္တံုးက Tellus တြင္ QC သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမရိွ။ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ QCV (သူ႔နာမည္မွာ Wee Ching Tuan ျဖစ္ေသာ္လည္း အမ်ားကမူ QCV ဟုေခၚပါသည္။) ဆိုေသာ တရုတ္ကေလး၊ ေနာက္တစ္ဦးမွာ Elias ဆိုေသာ ကုလားကေလး, ေနာက္ Munic ဆိုသည့္ ကုလားႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔မွာ အတန္းပညာ သိပ္မတတ္ၾကပါ။ သည္လိုပဲ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း ျဖစ္လာၾကသူမ်ား ျဖစ္၏။ Elias က လူလည္။ ဟိုစပ္စပ္၊ သည္စပ္စပ္၊ အကုန္ပါသည္။ သည္ေတာ့ သူေဌးက သိပ္သေဘာက်သည္။ တယ္ေတာ္တဲ့ေကာင္ ဟု မၾကာခဏ ခ်ီးမြမ္းသံၾကားရ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အသုတ္ထဲမွ QC လုပ္ရသူမွာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကိုေဇာ္ဟိန္းထြန္း ျဖစ္ပါသည္။

သေဘၤာဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ဖူးသည္မွာ ဟသၤာတမွ သာရေ၀ါသို႔ကူးေသာ ႏွစ္ထပ္သေဘၤာ၊ ပုသိမ္မွ ရန္ကုန္သို႔သြားေသာ ဗႏၶဳလ၊ ဗႏၶက သေဘၤာႀကီးမ်ားႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ပင္လယ္ကူးသေဘၤာဆို၍ ၾကယ္ငါးပြင့္သေဘၤာမ်ားကို အႀကီးဆံုးထား ျမင္ဖူးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သို႔တိုင္ အေ၀းမွသာ ျမင္ဖူးျခင္းျဖစ္ၿပီး သေဘၤာ၀မ္းမ်ားအတြင္း တစ္ခါမွ ၀င္ဖူးျခင္းမရိွ။ ရန္ကုန္သို႔ အသြားအျပန္ ဟသၤာတ - သာရေ၀ါ ျမစ္ကူး သေဘၤာမ်ားကို စီးဖူးသည္။ အစ္ကိုႀကီး ၀ါးခယ္မတြင္ တာ၀န္က်စဥ္ သူ႔ဆီအလည္သြားေတာ့ ပုသိမ္သေဘၤာမ်ားကို စီးဖူးသည္။ သေဘၤာဗဟုသုတဆို၍ သည္မွ်သာရိွသည္။ သည့္ထက္မပို။

စင္ကာပူေရာက္၍ Keppel သေဘၤာက်င္းတြင္ ဧရာမသေဘၤာႀကီးမ်ားကိုေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အလြန္အံ့ၾသတေမာ ျဖစ္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အႀကီးဆံုးထားျမင္ဖူးခဲ့သည့္ ၾကယ္ငါးပြင့္သေဘၤာမ်ားမွာ ထို FPSO သေဘၤာႀကီးမ်ားေဘးတြင္ ယွဥ္ရပ္လိုက္ေတာ့ ဆင္ႀကီးမ်ား ေဘးတြင္ ယွဥ္ရပ္ေနသည့္ ဆိတ္ကေလးမ်ားပမာ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ ထိုသေဘၤာႀကီးမ်ားမွ Tank မ်ားအတြင္း တစ္ေန႔လွ်င္ သံုးေလးခါ အတက္အဆင္းလုပ္လိုက္ရလွ်င္ပင္ ျမန္မာျပည္တြင္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ခဲ့သည္၏ တစ္ႏွစ္စာမွ် ပင္ပန္းသြားေတာ့သည္။ မွတ္မိသေရြ႔ ေျပာရလွ်င္ စင္ကာပူတြင္ လုပ္ခဲ့ရသမွ် ၁၂ ႏွစ္တာကာလမ်ားအနက္ အပင္ပန္းဆံုးကာလမ်ားပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

(၈) စင္ကာပူေရာက္စ ဘ၀ အေတြ႔အႀကံဳမ်ား

စင္ကာပူသို႔စေရာက္ပါၿပီဆိုကတည္းက ကြ်န္ေတာ္နားရက္မရိွပဲ တစ္ပတ္လွ်င္ ခုနစ္ရက္လံုး အလုပ္လုပ္ခဲ့သည္မွာ ေျခာက္လ ေက်ာ္ပါသည္။ အလုပ္ခ်ိန္မွာ တနလၤာမွ ေသာၾကာထိ ရံုးဖြင့္ရက္မ်ားတြင္ ပံုမွန္အလုပ္ခ်ိန္ နံနက္ ၇ နာရီခဲြမွ ညေန ၄နာရီခဲြ၊ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ေန႔တိုင္း အိုဗာတိုင္ဆင္းရသျဖင့္ ညေန ၆ နာရီခဲြထိ၊ အလုပ္မ်ားလွ်င္ ည ၁၀ နာရီထိ။ စေနေန႔တြင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ နံနက္ ၇ နာရီခဲြမွ ညေန ေလးနာရီခဲြထိ။ တနဂၤေႏြ လုပ္ခိ်န္မွာလည္း စေနေန႔ႏွင့္အတူတူပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေအးဂ်င့္ဖီးကို ၆ က်ပ္တိုးႏွင့္ယူလာတာဆိုေတာ့ သည္အေၾကြးမ်ားေက်သြားဘို႔ အေရးႀကီးသည္။ သည္ေတာ့ ဆင္းလို႔ရသမွ် အကုန္ဆင္းသည္။ Sunday ေသာ Public Holiday ေသာ ဘာမွမေရွာင္။ Sunday ႏွင့္ Public holiday ဆင္းရတာကေတာ့ အေတာ့္ကို တန္သည္။ ႏွစ္ဆရသည္ကိုး။

ေၾကြးဟု ဆိုရာတြင္ ေအးဂ်င့္ဖီးတင္သာမက ေရဆင္းတြင္ေနစဥ္က တင္ခဲ့ေသာ ေၾကြးမ်ား၊ စင္ကာပူလာခါနီး တိုလီမုတ္စ၀ယ္ရန္ ႏွင့္ အိမ္အသံုးစရိတ္အတြက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွ ေခ်းထားသည့္ ေၾကြးမ်ား စသည္တို႔ ပါပါသည္။ ေအးဂ်င့္ဖီးေက်ရန္ ၆ လမွ် ဆပ္လိုက္ ရသည္။ ရသည့္လခကေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကာ အသံုးစရိတ္ကို အနည္းဆံုးသို႔ေလွ်ာ့ခ်လွ်က္ က်န္ပိုက္ဆံအားလံုး အိမ္သို႔ ပို႔ရ၏။ သည္ပိုက္ဆံႏွင့္ အိမ္အသံုးစရိတ္ထဲလည္းထည့္၊ အိမ္လခလည္းေပး၊ အတိုးလည္းဆပ္၊ ပိုသည့္ပိုက္ဆံကို အရင္းကိုပါ ဖဲ့ဆပ္ စသျဖင့္ လုပ္ရသည္။

ေၾကြးအားလံုးကုိမူ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္မွ် ဆပ္လုိက္ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တြက္ၾကည့္ရာ ဆပ္လိုက္ရေသာ ေၾကြး တိုးရင္းေပါင္း ၁၃ သိန္းခဲြ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က ပိုက္ဆံေစ်းမွာ စင္ကာပူ တစ္ေဒၚလာလွ်င္ ၁၉၅ က်ပ္ေစ်းမွ် ရိွေသးရာ သည္ေခတ္ႏွင့္တြက္မည္ဆိုပါက သိန္း ၅၀ နီးပါးမွ်ျဖစ္ပါသည္။ သိပ္မနည္းလွပါ။ ကြ်န္ေတာ္က အတိုးႏွင့္ေခ်းလာေသာ ပိုက္ဆံကိုသာမက၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွ ေခ်းလာေသာ ပိုက္ဆံမ်ား၊ ေရဆင္းတြင္ က်န္ခဲ့ေသာေၾကြးမ်ားကိုပါ အတိုးႏွင့္ျပန္ဆပ္ရန္ မမကို မွာလိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အတိုးကို လက္မခံပါ။ အရင္းကိုသာ ယူပါသည္။

ရေသာလခမွာ တစ္နာရီလွ်င္ သံုးက်ပ္ ျဖစ္ပါ၏။ (တစ္ေန႔လွ်င္ ၂၄ က်ပ္)။ လခကို ၁၅ ရက္လွ်င္ တစ္ႀကိမ္ထုတ္ေပးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္စာရင္းမ်ားအရ လခတစ္ခါထုတ္လွ်င္ (အုိဗာတိုင္နည္းလွ်င္) ၃၉၀ မွ (အိုဗာတိုင္ေကာင္းလွ်င္) ၅၃၀ ထိ ထုတ္ရပါသည္။ တစ္လလွ်င္ ပ်မ္းမွ် ၁၀၀၀ ၀န္းက်င္ရပါသည္။ မဆိုးလွ ဟု ဆိုႏုိင္ပါ၏။ သည္တံုးက ကြ်န္ေတာ့္တစ္လ အသံုးစရိတ္မွာ ၇၀ မွ ၉၀။ တစ္ခါတစ္ေလ ၁၂၀ မွ ၁၅၀။ အမ်ားဆံုး ကုန္ဖူးတာဆို၍ ၂၀၀ မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤ ၂၀၀ သည္ပင္ အိမ္အတြက္ ပစၥည္းမ်ား၀ယ္တာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ကိုယ္တိုင္အသံုးစရိတ္မွာ ၁၂၀ ထက္ မပိုပါ။ ၂ ႏွစ္စာ လုပ္အားခထဲမွ အမ်ားဆံုး သံုးလုိက္ရတာ ဆို၍ ျမန္မာသံရံုး သို႔ ေဆာင္လိုက္ရေသာ income tax စင္ကာပူေဒၚလာ ၉၀၀ ႏွင့္ ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ သက္တမ္းတိုးခ ၃၀၈ က်ပ္ ျဖစ္ပါသည္။ ႏွစ္ႏွစ္လုပ္ခ ရေသာပိုက္ဆံစုစုေပါင္းမွာ စင္ကာပူေဒၚလာ ႏွစ္ေသာင္း တစ္ေထာင္ခုနစ္ရာ ျဖစ္ပါသည္။

တစ္လကို ၇၀ ေလာက္နဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား သံုးလုိက္ပါလိမ့္ ဟု မအံ့ၾသပါႏွင့္။ အထက္တြင္ ေျပာခဲ့သလို ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေန႔တိုင္းအလုပ္ ဆင္းေနသည္ျဖစ္ရာ အျပင္ထြက္လည္လို႔မရ။ ကားခ၊ ရထားခ မကုန္။ အပိုသံုးစရာ ဘာမွမရိွ။ ထမင္းကလည္း ခ်က္စားသည္ျဖစ္ရာ သိပ္ မကုန္လွ။ အခန္းခကို ကုမၸဏီမွေပးသည္။ ေရဘိုး၊ မီးဘိုးလည္း ေရာက္စ ၂ လတြင္ ေပးစရာမလို။ အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ကလည္း ကုမၸဏီမွ ေလာ္ရီႏွင့္ ႀကိဳပို႔တာဆိုေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ မကုန္။ သို႔အတြက္ ထမင္းစရိတ္ႏွင့္ သြားတိုက္ေဆး၊ ဆပ္ျပာဘိုးတို႔ေလာက္သာ ကုန္သည္။ သည္တံုးက အိမ္တြင္ ဖံုးမရိွ။ အနီးအနားတြင္လည္း မရိွ။ အိမ္သို႔ဆက္သြယ္စရာ စာတိုက္ကေန စာပို႔လို႔ပဲရသည္။ သည္ေတာ့ တံဆိပ္ေခါင္းဖိုး ၆၅ ျပားပဲကုန္သည္။ တစ္လမွ တစ္ခါေလာက္ စာထည့္တာဆိုေတာ့ ေျပာပေလာက္စရာမဟုတ္။ သည္ေတာ့ တစ္လ ၁၀၀ ဆိုလွ်င္ပင္ တိန္တိန္ျမည္ေအာင္ သံုးႏိုင္သည္။ ေနာက္ၿပီး ခုလို ေစ်းမ်ားကလည္း သိပ္မႀကီးလွေသး။ Keppel Shipyard မွ ကန္တင္းတြင္ ထမင္း၀ယ္စားလွ်င္ပင္ ဟင္းသံုးမ်ိဳးႏွင့္မွ ၂ က်ပ္ပဲ ျဖစ္ပါ၏။ တန္မွတန္။

ပထမလအတြင္း ဘတ္စ္ကား၊ ရထားမ်ားပင္ မစီးဖူးပါ။ တစ္လေက်ာ္လာေတာ့ ယခင္က စင္ကာပူတြင္ ႏွစ္ႏွစ္လုပ္ဖူးသူ ဦးဘေက်ာ္ ႏွင့္ ကိုျမင့္လြင္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခင္ဗ်ားကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလိုက္ပို႔မယ္ ဟု ဆိုပါသည္။ သည္တံုးက စင္ကာပူတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာလည္း မ်ားမ်ားစားစားမရိွ။ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသေရြ႔ဆိုလွ်င္ တိုပါးရိုးေက်ာင္းႀကီးတစ္ေက်ာင္းထဲသာ ျဖစ္ပါသည္။ ပထမ တကၠစီငွားကာ Raffel City သို႔ သြားပါသည္။ သည္အထိ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔။ ပင္နင္စူလာတြင္လည္း ျမန္မာဆိုင္ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မရိွ။ သံုးထပ္တြင္သာ ဆိုင္အခ်ိဳ႔ ရိွပါသည္။ ပင္နင္စူူလာတြင္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကၿပီးေနာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါသည္။

ပထမ MRT ႏွင့္ တိုပါးရိုးဘူတာ လာကာ ထိုမွတစ္ဆင့္ ဘတ္စ္အင္တာခ်ိန္း သို႔လာပါသည္။ သည္တံုးက ဘတ္စ္အင္တာခ်ိန္းမွာ ယခု ပန္းၿခံလုပ္ထားေသာေနရာတြင္ ျဖစ္၏။ ဘတ္စ္အင္တာခ်ိန္းမွ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို လွမ္းျမင္ေနရပါသည္။ သို႔အတြက္ ျမင္ေနရေသာ ေက်ာင္းရိွရာ တည့္တည့္ဘက္သို႔ ဘတ္စ္အင္တာခ်ိန္းကိုေက်ာ္ကာ ပန္းၿခံဳမ်ားကို တိုးေ၀ွ႔ထြက္လိုက္ေတာ့ ကားေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ေျပးေနေသာ လမ္းမႀကီး အႀကီးႀကီးကို ဘြားကနဲေတြ႔လိုက္ရပါသည္။ ကားလမ္းမႀကီးေဘးတြင္ ေရေျမာင္းႀကီးရိွကာ ထိုေရေျမာင္းႀကီးႏွင့္ ကားလမ္းမႀကီးကို သံဘားတန္းႀကီးမ်ားျဖင့္ စည္းျခားထားပါသည္။ ကိုယ္ေတာ္တို႔က ပန္းရံုမ်ားကို အတင္းတိုးရံုမက ေရေျမာင္းႀကီးကိုလည္း ခုန္ေက်ာ္။ ေနာက္ သံဘားတန္းႀကီးကို မရမက ခြေက်ာ္ကာ ကားမ်ားဥဒဟိုေျပးေနေသာ ကားလမ္းမႀကီးကို အတင္းျဖတ္ေက်ာ္ရန္ ႀကိဳးစားၾကပါေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘုမသိ ဘမသိ သူတို႔ေနာက္က ဘိုသီဘတ္သီႏွင့္ ဒေရာေသာပါး လုိက္ခဲ့ရ၏။

ကားမ်ားမွာ အလြန္မ်ားျပားလွရကား သည္ကားလမ္းမႀကီးကို ဘယ္လိုမ်ားျဖတ္မွာပါလိမ့္ ဟု ကြ်န္ေတာ့္မွာ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ပင္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ကံအားေလ်ာ္စြာ ထိုကားလမ္းမႀကီးအတိုင္း ေဘးမွေလွ်ာက္လာေသာ ျမန္မာတစ္သိုက္ႏွင့္ ေတြ႔ပါ သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆရာႀကီးမ်ား ကားလမ္းကို အတင္းေရာ၊ အဓမၼပါ ကူးမည္လုပ္ေနတာေတြ႔ရေတာ့ ထုိသူတို႔က ေဟ့လူေတြ၊ အဲဒီက မကူးနဲ႔၊ ေသကုန္လိမ့္မယ္။ ဟိုမွာ လူကူးတံတားရိွတယ္ ဆိုမွ သူတို႔ေနာက္ လိုက္သြားရပါေတာ့သည္။ ထိုအခါမွ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ပါေတာ့၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူသိုက္ ျဖတ္ကူးရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ေသာ ထိုလမ္းမႀကီးကား PIE Expressway ျဖစ္ပါသည္။ ဟိုက္ေ၀းလမ္းမႀကီးမ်ားဟူသည္ မီးပိြဳင့္မရိွ၊ ဘာမရိွပဲ ကားမ်ားမွာ တစ္နာရီလွ်င္ ကီလို ၉၀ - ၁၀၀ ေမာင္းေနၾကသည္ျဖစ္ရာ ေက်းဇူးရွင္ ကိုေရႊျမန္မာအုပ္စုႏွင့္သာ မတိုးခဲ့ပါက ယခုေလာက္ရိွ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္တြင္ နတ္သမီးကေလးမ်ားႏွင့္ စံျမန္းေနရ ေလာက္ၿပီ ထင္ပါသည္။

တစ္ေန႔ေသာအခါတြင္မူ အိမ္မွ register လုပ္ထားေသာ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာပါသည္။ မွတ္ပံုတင္စာတို႔မည္သည္ လူကိုယ္တိုင္မေတြ႔လွ်င္ စာတိုက္သို႔သြားေရြးရရာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ စာတိုက္ကို မနည္းလိုက္ရွာရပါသည္။ စာတိုက္မွာ Yishun ဘူတာဟိုးဘက္ တိုက္တန္းလ်ားေလးမ်ားတြင္ရိွရာ ရွာရင္းေလွ်ာက္ရင္း၊ ေလွ်ာက္ရင္းရွာရင္းႏွင့္ပင္ စာတိုက္သို႔ေရာက္သြားပါသည္။ စာတိုက္တံဆိပ္ ေတြ႔သည္ႏွင့္ စာတိုက္ရံုးမွန္းေတာ့ သိၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဂြက်သည္မွာ တံခါးမ်ားပိတ္ထား၏။ အတြင္းကိုေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ လူမ်ား ရႈပ္ရွက္ခပ္ ေနသျဖင့္ စာတိုက္ဖြင့္တာ ေသခ်ာသည္။ လံုျခံဳေရးအတြက္ တံခါးမ်ား ပိတ္ထားတာထင္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ တံခါးကို ေခါက္လိုက္၏။ ပထမ သံုးေလးခ်က္တြင္ သူတို႔မၾကား။ ေနာက္ ခပ္ျပင္းျပင္းကေလးေခါက္လိုက္မွ တစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး ေနာက္ဘက္မွ ပတ္လာရန္ လက္ျဖင့္ ျပသည္။ လားလား စာတိုက္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ဘက္မွ ေရာက္သြားတာျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ ႀကံဳရပံုမ်ားေတာ့ မေျပာခ်င္ပါ။

ဤအိမ္တြင္ သိပ္မၾကာလုိက္။ ႏွစ္လေလာက္ေနေတာ့ အလုပ္ဆင္းရမည့္ Keppel Shipyard ႏွင့္ပိုနီးေသာ Jurong West ရိွ Jurong View Apartment သို႔ ေျပာင္းခဲ့ရပါေတာ့သတည္း။