ရိုးဂုဏ္
ရိုးသားမႈ ဟူသည္ ဂုဏ္ပုဒ္တစ္ရပ္ျဖစ္၏။
ရိုးသားျခင္းဟူသည္ အျမဲ ဆုပ္ကိုင္ထားရမည့္ အရာ ျဖစ္သည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ရိုးသားျခင္း ဟူသည္ အဘယ္နည္း။ ရိုးသားမႈ ဟူသည္ မရိုးသားမႈ မဟုတ္ျခင္း ျဖစ္၏။ ရိုးသားမႈကို နားလည္ဘို႔ရာ မရိုးသားမႈ ဟူသည္ အဘယ္နည္း ဟု ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျပတ္ျပတ္သားသား သိထားမွ ျဖစ္မည္။
မရိုးသားျခင္း ဟူသည္ လိမ္ညာျခင္း၊ ဟန္ေဆာင္ျခင္း၊ အရိွကိုအရိွအတိုင္း မေျပာျခင္း/မလုပ္ျခင္း၊ မသိေယာင္ ေဆာင္ျခင္း၊ လွည့္ျဖားျခင္း၊ အျခားသူမ်ား၏ သိေနေသာအသိကို ေ၀၀ါးေထြျပားသြားေအာင္လုပ္ျခင္း၊ လူအမ်ားအား မွားယြင္းစြာ သိျမင္လာေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ျခင္း၊ မရိွကို အရိွ လုပ္ျခင္း၊ မရိွတာကို လူမသိေအာင္ ဖံုးဖိထားျခင္း၊ မဟုတ္တာ လူသိသြားမွာစိုး၍ ဖံုးဖိထားျခင္း၊ မွန္တာကို မေျပာျခင္း၊ မလုပ္ျခင္း အစရိွသည္တို႔ ပါ၀င္ပါသည္။
ရိုးသားျခင္း ဟူသည္ အထက္ေဖာ္ျပပါတို႔ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္၏။
မရိုးသားျခင္းသည္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ တက္လမ္းကို ပိတ္ပင္ တားဆီးတတ္သကဲ့သို႔၊ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းႀကီး တစ္ရပ္လံုး ခ်ံဳးခ်ံဳးက် သြားေအာင္လည္း စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သည္။
မေန႔က (၀၅-၁၀-၀၈) ကြ်န္ေတာ္၊ ကိုေဌး၀င္းႏိုင္ ႏွင့္ မျမတ္သီတာစိုးတို႔ စကား၀ိုင္း ဖဲြ႔ျဖစ္ၾကသည္။ အေၾကာင္း အရာ ေပါင္းစံုကို ရႈေဒါင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ ေျပာၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ကိုေဌး၀င္းႏိုင္ က ျပင္သစ္မွ ဒီမိုကေရစီ ႏွင့္ အေမရိကန္မွ ဒီမို ကေရစီတို႔ ကြဲျပားပံုကို ရွင္းျပပါ၏။ ေနာက္ ျမန္မာျပည္သူလူထု ၏ အသိဉာဏ္ ျမင့္မားေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးၾကရာတြင္ သူက ျမန္မာျပည္ ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားတြင္ အင္တာနက္ တပ္ဆင္ရန္ သူတို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပံုမ်ားကို ကုမၼဏီ နာမည္ မ်ားႏွင့္ တကြ ေျပာျပပါ၏။ (ယခုေတာ့ ဤ project ပ်က္သြားခဲ့ပါၿပီ)။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဤ သူတို႔လုပ္ရပ္ကို ေလထဲတိုက္အိမ္ေဆာက္ျခင္း မွ်သာျဖစ္သည္ ဟု ေ၀ဖန္လိုက္ ပါသည္။ ဥပမာ အားျဖင့္ ဗမာျပည္မွ လယ္သာထြန္တတ္သူ ေလးတန္းပညာေလာက္ တတ္သည့္ လယ္သမားတစ္ဦးကို စင္ကာပူမွ NTU တကၠသိုလ္သို႔ တက္ေရာက္ပညာသင္ၾကားေစရန္ ႀကိဳးစားသည္ႏွင့္ တူေနပါသည္။
သူတို႔ ဘယ္ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ဤ ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားတြင္ အင္တာနက္ တပ္ဆင္လိုသည္ကို ကြ်ႏ္ုပ္ မသိပါ။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္သာဆိုလွ်င္ေတာ့ တကယ္ျဖစ္ႏိုင္ မျဖစ္ႏိုင္ဆိုသည္ကို လက္ေတြ႔က်က် သံုးသပ္ဖို႔ လိုသည္ ဟု ေျပာခ်င္ပါသည္။
ပထမ infrastructure ကို ၾကည့္ပါမည္။ အေျခအေနေတြ အရမ္းေကာင္းေနသျဖင့္ အင္တာနက္ တပ္ဆင္ရန္ ျဖစ္ႏိုင္သည္ပဲထား။ ဤ အင္တာနက္သံုးရန္ အေဆာက္အဦ (တစ္ဦးဦး၏ အိမ္တြင္ ထားမည္လား)၊ လွ်ပ္စစ္ (ေနအား လွ်ပ္စစ္ကို တပ္ဆင္မည္လား၊ အလြန္ေစ်းႀကီးသည္ ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ သိထားပါ၏)၊ ကြန္ျပဴတာ (အလႉရွင္ ရိွပါသလား)၊ ကြန္ျပဴတာ တစ္ခုခုျဖစ္ပါက ျပင္ေပးမည့္သူ (ၿမိဳ႔မွ IT ပညာရွင္ကို ကန္ထရိုက္ စံနစ္ႏွင့္ ငွားထားမည္လား၊ ထိုအတြက္ မည္သူက အကုန္အက် ခံပါမည္နည္း)... အမ်ားႀကီး ျဖစ္ပါသည္။
သူ႔ကြန္ျပဴတာႏွင့္ software ေတြ ေရာင္းခ်င္သျဖင့္ ဘီလ္ဂိတ္က ထို ပစၥည္းမ်ားကို လႉသည္ပဲထား။ ဤ အင္တာနက္ ဆိုတာႀကီး တပ္ဆင္ၿပီးသြားလွ်င္ အႏီွ ေက်းရြာမွ မည္သူေတြ သံုးမည္နည္း။ ေက်းရြာမ်ားတြင္ မူလတန္း ေက်ာင္းေတာင္ ရြာတိုင္းမရိွ ဆိုတာ သတိထားရပါမည္။ ထို႔ျပင္ အဂၤလိပ္စာ တတ္သူ ဘယ္ႏွရာခိုင္ႏံႈးမွ် ေက်းလက္ ေတာရြာမ်ား တြင္ ေနထိုင္ၾကပါသနည္း။ ကြန္ျပဴတာ သံုးတတ္သူမ်ား ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားတြင္ ရိွသည္ဟု သင္ ထင္ပါသလား။ ရိွသည္ဆိုလွ်င္ တစ္ရြာလွ်င္ ဘယ္ႏွေယာက္မွ် ရိွပါသနည္း။
ကြ်န္ေတာ္က အပ်က္သေဘာႏွင့္ ေျပာေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္တာႏွင့္ ျဖစ္သင့္တာကို ခ်ိန္မွ်ၾကည့္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ project မေအာင္ျမင္လဲ ကြ်န္ေတာ့္ပိုက္ဆံ ဆံုးရံႈးျခင္း မဟုတ္သကဲ့သို႔ ကြ်န္ေတာ့္အပူလည္း တစ္ျပားသားဘိုးမွ် မပါပါ။ ေလာေလာဆယ္ပင္လွ်င္ ဗမာျပည္မွ ေက်ာင္းမ်ားသို႔ ကြ်န္ေတာ္၏ ႀကိဳးစား အားထုတ္မႈျဖင့္ ကြန္ျပဴတာ ၇၅ လံုး လႉထားရာ ဤအထဲမွ တစ္၀က္ေလာက္ အသံုးတည့္၊ လက္ေတြ႔ သံုးေနပါသည္ ဆိုလွ်င္ပင္ (ေတာင္ဖီလာ ဆရာေတာ္ႀကီး ေျပာသလို) ေလာက၀ယ္ အလြန္႔ေယာက္်ား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာ အလယ္တန္းေက်ာင္း မွ ကြန္ျပဴတာကေတာ့ သည္အတိုင္း ငုတ္တုတ္။ သံုးမည့္သူမရိွပဲ ဖံုမ်ားတက္ကာ ခုေလာက္ဆို အဖတ္ဆယ္မရေအာင္ ပ်က္ေနေလာက္ပါၿပီ။ သဟာျဖင့္ သည္ကိစၥ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္ဖို႔မည္လဲ။
(ဒါ့ထက္ စကားမစပ္ ေျပာရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္က စပ္စုလို၍ ျမန္မာျပည္တြင္ စာတတ္သူ အဘယ္မွ် ရိွသည္ကို စူးစမ္းမိ ပါသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ အသက္ ၁၅ ႏွစ္မွ ၂၄ ႏွစ္အတြင္း စာတတ္ေျမာက္သူ ဦးေရမွာ ၂၀၀၀- ၂၀၀၆ စာရင္းမ်ားအရ ၉၆ ရာခိုင္ႏံႈး ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရႊႏိုင္ငံအတြက္ အလြန္ပင္ ဂုဏ္ယူ မိသြားရပါ၏။
Ref: 71. http://www.unicef.org/infobycountry/myanmar_statistics.html
၂၀၀၈ စက္တင္ဘာလ ေနာက္ဆံုးသတင္းအရ ျမန္မာျပည္၏ စာတတ္ေျမာက္မႈသည္ ၉၄ ရာခိုင္ႏံႈး ျဖစ္ပါ၏။
Ref: 72. http://burmait.net/ict-news/2008/sep08/educationalists-concerned-by-burmese-literacy-rate
စင္ကာပူတြင္ အသက္ ၁၅ ႏွစ္အထက္ စာတတ္ေျမာက္သူ ရာခိုင္ႏံႈးကို ၉၂.၅ ဟု ေဖာ္ျပထားေပရာ စင္ကာပူသည္ ျမန္မာျပည္ကို လိုက္မီရန္ အေတာ္ေလးႀကိဳးစားရပါဦးမည္။
Ref: 73. https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/print/sn.html
အေမရိကန္မွ စာတတ္ေျမာက္မႈ ရာခိုင္ႏံႈးမွာမူ ၈၇ မွ်သာ ျဖစ္ေပရာ ျမန္မာျပည္ကို မီဘို႔ေ၀းစြ။ အနားမွ်ပင္ မသီႏိုင္ပါ။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားမ်ား ႀကိဳးစားရန္ အေတာ္လိုေပေသးသည္ တကား။
Ref: 74. http://wiki.answers.com/Q/What_is_the_literacy_rate_in_the_US
ဤကား စကားခ်ပ္)။
ဤ အင္တာနက္တပ္ဆင္ေရး project အတြက္ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးကုန္မည္ ျဖစ္သျဖင့္ တကယ့္တကယ္ ဆိုလွ်င္ အကိ်ဳးရိွတာသာ ျဖစ္သင့္ပါသည္။ ပထမ ပညာတတ္ေတြ ေပါမ်ားႏိုင္သည့္ ၿမိဳ႔ႀကီးမ်ား (ခရိုင္အဆင့္) တြင္ မစဥ္းစား သင့္ေပဘူးလား။ ေနာက္တစ္ဆင့္မွ ၿမိဳ႔ငယ္မ်ားတြင္ တပ္ဆင္ဘို႔ စဥ္းစားရပါမည္ (ဥပမာ ၿမိဳ႔နယ္ အထက္တန္းေက်ာင္း မ်ား)။ ၿမိဳ႔မ်ားတြင္ တြင္က်ယ္လာၿပီး ပညာတတ္မ်ား ေတာရြာမ်ားတြင္ပါ ပ်ံ႕ႏံွ႔လာၿပီ ဆိုမွ ေက်းရြာ မ်ားကို ထည့္သြင္း စဥ္းစားရပါမည္။
လုပ္ခ်င္တာတစ္ခုထဲႏွင့္ အရမ္းကာေရာ စြတ္လုပ္တာထက္ စနစ္တက် ေလ့လာသံုးသပ္ၿပီးမွ အက်ိဳးရိွမည့္ လုပ္ငန္းကို လုပ္သင့္သည္ဟု အႀကံေပးလိုပါသည္။ သည္ေနရာတြင္မေတာ့ အထက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းစဥ္ တပ္ခဲ့ ေသာ ရိုးသားမႈ ႏွင့္ ေစတနာသည္ အလြန္ အေရးႀကီးလာပါသည္။
တိုင္းျပည္ကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး စီမံကိန္း၊ စီမံခ်က္ အမိ်ဳးမိ်ဳးကိုခ်ကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ေခြ်းႏွဲစာမ်ားကို ၿဖံဳးတီးၿပီး ကိုယ္ကိ်ဳးရွာသြားခဲ့ ၾကပံုကေလးမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ႀကီးျပင္းခဲ့ရေသာ ကာလတစ္ေလွ်ာက္မွ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားအရ ျပန္ေျပာင္း ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ပါ၏။ အရြယ္ေရာက္ၿပီးေသာ ပညာတတ္သူ လူအမ်ား သိၾကၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ တက္လူမ်ားကေတာ့ သိခ်င္မွ သိပါမည္။
ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္တြင္ ဟို အဲ့သည္ေခတ္က ၀ါဒျဖန္႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကဲ့သို႔ “ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး၊ စံနစ္ ဆိုသည္မွာ... စီမံကိန္းျဖင့္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေသာ စီးပြားေရး စံနစ္ျဖစ္သည္၊ စီမံကိန္းမ်ား ေအာင္ ျမင္ေရးသည္ ပဓါန က်ပါသည္....” ဟူသကဲ့သို႔ တိုင္းျပည္၏ စီးပြားေရးကို ေလးႏွစ္စီမံကိန္းမ်ားျဖင့္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္။ ပထမ ေလးႏွစ္စီမံကိန္း၊ ဒုတိယ ေလးႏွစ္စီမံကိန္း၊ တတိယ ေလးႏွစ္စီမံကိန္း၊ စတုတၳ ေလးႏွစ္စီမံကိန္း စသျဖင့္ ျဖစ္ပါ၏။
သူတို႔ ဘာေတြစီမံကိန္းခ်ၿပီး ဘာေတြလုပ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာ အက်ယ္မေျပာလိုပါ။ အေရးႀကီးသည္မွာ သည္ စီမံကိန္းမ်ား မည္မွ် ေအာင္ျမင္သနည္း ဆိုတာသာ ျဖစ္ပါသည္။
သူတို႔ ေခတ္ေကာင္းစဥ္ကေတာ့ သည္ စီမံကိန္းမ်ားမွာ ေလးႏွစ္စီမံကိန္း တစ္ခုၿပီးတိုင္း အလြန္ ေအာင္ျမင္ ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တိုင္းျပည္မွာမူ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေက်ာ္လြန္တိုင္း မဲြသထက္ မဲြလာခဲ့ပါ၏။ သည္မွ် စီမံကိန္းမ်ား ေအာင္ျမင္ေနပါလွ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားမွာ ငတ္သထက္ ငတ္လာခဲ့ရပါသနည္း။ တိုင္းျပည္မွာ မဲြသထက္ မဲြလာခဲ့ရပါသနည္း။
ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ဆိုရွယ္လစ္ပန္းတိုင္သို႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကရာ တိုင္းျပည္မွာ ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုး ႏိုင္ငံမ်ားစာရင္းတြင္ ပါ၀င္သြားသည္ထိ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။
ဤသည္မွာ မရိုးသားမႈ ၏ ရလာဒ္ ျဖစ္ပါသည္။
ပထမ၊ မိမိတို႔လုပ္ေနသည္ကို မွန္သလား၊ မွားသလား ဆန္းစစ္ေ၀ဖန္ခြင့္ လံုး၀မေပးပဲ ထိုကဲ့သို႔ ေ၀ဖန္လာသူ ကို ေဖာက္ျပန္ေရးသမား၊ ဆိုရွယ္လစ္စံနစ္၏ ရန္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ က်ဴပင္ခုတ္၊ က်ဴငုတ္မက်န္ အျမစ္ျပတ္ ေခ်မႈန္းေရး ၀ါဒကို က်င့္သံုးပါသည္။ ဒုတိယ၊ မိမိတို႔ လုပ္ရပ္ မွားေနမွန္း သိလွ်က္ႏွင့္ ျပည္သူလူထုကို ကိန္းဂဏန္း အမွားမ်ားျဖင့္ လိမ္ညာခဲ့ပါသည္။ တတိယ၊ ကိုယ့္မရိွတာကို မရိွဟု လက္မခံပဲ ရိွေလဟန္ ဟိတ္ဟန္ထုတ္လွ်က္ သမ ၀ါယမ ဆိုင္မ်ား၊ ကုန္တိုက္ႀကီးမ်ားကို အထက္လူႀကီးမ်ား လာေသာအခါ အလြန္ ခ်ိဳသာၿပီး အရည္အေသြးေကာင္း ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ေရာင္းခ်ေပးေနဟန္ျဖင့္ (အျပင္မွ ထိုပစၥည္းမ်ားကို ငွားရမ္းတင္ထားကာ) အလွ်ံပယ္ ျဖည့္တင္း ထားခဲ့ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ စက္မႈတကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္ တက္ေနစဥ္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္၌ အ သံုးလံုးေက် စာတတ္ ေျမာက္ေရး လုပ္အားေပး သြားခဲ့ပါသည္။ (သူ႔ေခတ္ႏွင့္ သူဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း လမ္းစဥ္လူငယ္ မ်ားျဖစ္ကာ ပါတီမွ ဦးေဆာင္ လုပ္တာမွန္သမွ် တက္တက္ၾကြၾကြ ႏွင့္ ပါ၀င္ လုပ္ခဲ့ၾကပါ၏။ အလ်င္ကေတာ့ တံခါးပိတ္ ၀ါဒကို က်င့္သံုးေနခ်ိန္ျဖစ္ရာ ဖတ္စရာမွာလည္း မဆလထုတ္ ပါတီေရးရာ စာေစာင္၊ အလုပ္သမားေရးရာ စာေစာင္၊ ေတာင္သူ လယ္သမားေရးရာ စာေစာင္၊ ႏိုင္ငံတကာ ေရးရာ စာေစာင္မ်ားပဲ ရိွေလရာ ထိုစာေစာင္မ်ားတြင္ ေရးထားသမွ် အဟုတ္ ႀကီးထင္လွ်က္ လမ္းစဥ္လူငယ္မွ မျဖစ္လိုက္ရလွ်င္ လူစဥ္မမီသကဲ့သို႔ ခံစားရၿပီး လူငယ္လႈပ္ရွားမႈ မ်ားတြင္ မပါလွ်င္ ေခတ္ေနာက္က်သူ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ ဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ တာ၀န္မေက်သူ ဟု ရွက္တတ္ၿပီး သကာလ သူမ်ား ၾကက္ေျခနီ ဆို နီ လိုက္၊ လုပ္အားေပးဆို ေပးလိုက္ ႏွင့္ အလြန္ ေပ်ာ္ရႊင္ ေက်နပ္ခဲ့ပါသည္။)
စကားျပန္ေကာက္ရလွ်င္ အဆိုပါ စာတတ္ေျမာက္ေရး လုပ္အားေပး ဆိုသည္မွာ အခု အသက္ကေလး ရလာ၊ နည္းနည္းေလး ေတြးတတ္ေခၚတတ္ လာေတာ့မွ အေတာ္ အူတူတူ ႏိုင္ေသာ အေရမရ၊ အဖတ္မရ အလုပ္မွန္း သေဘာ ေပါက္လာပါေတာ့၏။ စာတတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားမႈ ကာလမွာ တစ္လ ျဖစ္ပါ၏။ တစ္လဆိုသည္မွာလည္း တစ္ေန႔လံုး အခ်ိန္ျပည့္ သင္ရေသာ တစ္လ မဟုတ္မူ၍ ညဘက္ သူတို႔ အလုပ္ကျပန္လာ၊ ေရမိုးခ်ိဳး၊ စားေသာက္ၿပီး ည ၇ နာရီေလာက္မွ ၉ နာရီ အလြန္ဆံုး ၉ နာရီခဲြ ေလာက္သာ သင္ရေသာ ဘုရားစူးရပါေစ့ တစ္လ ျဖစ္ပါ၏။
တစ္သက္လံုးက စာဆိုလို႔ အိမ္ေခါင္မိုးတြင္ လာနားေသာ စာမွ လဲြ၍ ဘယ္စာနဲ႔မွ မနီးစပ္သူ ထို အုိမင္း ရြတ္တြႀကီးမ်ားကို တစ္ေန႔လွ်င္ ႏွစ္ အဲေလ သံုးနာရီပဲ ထားပါ။ တစ္လ နာရီ ၉၀၊ ေသေရာေၾကေရာ နာရီ ၁၀၀ အတြင္း သူတို႔နာမည္ေပးထားသည့္ အ-သံုးလံုး (အေရး၊ အဖတ္၊ အတြက္) ကို တတ္ေျမာက္ေအာင္ သင္ၾကားေပးႏိုင္ ပါမည္လား။ ဟို ဗာရာဏသီျပည္တြင္ ရြာေသာ မုိုးခါးေရကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္တိုင္းျပည္လံုး ေသာက္မိသည္ထင့္။ ပညာ ဆိုသည္မွာ ေကာင္းသည္၊ ဆိုးသည္၊ ျဖစ္ႏိုင္သည္၊ မျဖစ္ႏိုင္သည္ ကို ေ၀ဖန္၊ ပိုင္းျခား၊ ခ်င့္ခ်ိန္ ႏိုင္ေသာ အတတ္ ျဖစ္ရ ကား ထိုအခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္မွ ပညာရိွႀကီးမ်ားသည္ အဘယ္သို႔ ျဖစ္ကုန္ၾကသနည္း။ နီးရာဓါး ေၾကာက္ရ သျဖင့္ သိလ်က္ႏွင့္ မိုက္ခဲ့ၾကရျခင္းလား။ ကြ်န္ေတာ္ မသိႏိုင္ပါ။
သတင္းစာမ်ား(အထူးသျဖင့္ လုပ္သားျပည္သူ႔ ေန႔စဥ္)တြင္လည္း ထို စာတတ္ေျမာက္ေရး ေအာင္ပဲြမ်ား အေၾကာင္း ေ၀ေ၀ဆာဆာ ေရးသားကာ ဂုဏ္ယူခဲ့ ၾကပါသည္။ ထိုေဆာင္းပါးမ်ားထဲမွ ကဗ်ာေလး တစ္ပိုင္းတစ္စေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ ရ ေနပါေသး။ ဘာတဲ့ -
အသက္ ၆၀ ဦးက်ည္ေပြ႔
အထူးမေမ့ ပံုေဆာင္
ႀကိဳးစားမွ တို႔မ်ားေအာင္မယ္
မပ်က္ေပါင္ ေက်ာင္းတက္စို႔ မပ်င္း- ဟူ၏။
တစ္လျပည့္ေျမာက္ေတာ့ စာတတ္ေျမာက္ေရး ေအာင္ပဲြ ဟု ဆိုကာ တစ္ႏုိင္ငံလံုး ခ်ိမ့္ခ်ိမ့္သည္းမွ် က်င္းပခဲ့ၾက ပါသည္။ ၿမိဳ႔နယ္လံုးကြ်တ္ စာတတ္ေျမာက္ေရး ေအာင္ပဲြမွစကာ၊ တိုင္းလံုးကြ်တ္ စာတတ္ေျမာက္ေရး ေအာင္ပဲြ၊ ထိုမွ တစ္ဆင့္ ႏိုင္ငံလံုးကြ်တ္ စာတတ္ေျမာက္ေရး ေအာင္ပဲြမ်ားကို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကသည္မွာ ကမၻာကပင္ လက္ဖ်ားခါခဲ့ ရပါ၏။ ေအာင္မယ္၊ စာတတ္ေျမာက္ေရး ေအာင္ပဲြမ်ား က်င္းပႏိုင္ျခင္း အတြက္ မိုဟာမက္ ရီဇာပါလာဗီ ဆုေတာင္ ရလိုက္ပါေသး။
ေယာမင္းႀကီး စစ္ေၾကာင္း၊ လိႈင္ထိပ္ေခါင္တင္ စစ္ေၾကာင္း၊ ျမ၀တီမင္းႀကီး စစ္ေၾကာင္း ဟူေသာ စစ္ေၾကာင္း ႀကီးမ်ားကို တစ္ရြာလွ်င္ လူအင္အား အဘယ္မွ် လိုက္ရမည္ ဟု သတ္မွတ္ကာ ခ်ီတက္ေစလွ်က္ ဖံုတေထာင္းေထာင္း ထေအာင္ လွည္းအုပ္ႀကီးမ်ားျဖင့္၊ ေရွ႔ဆံုးလွည္းတြင္မေတာ့ လိႈင္ထိပ္ေခါင္တင္ စစ္ေၾကာင္းအတြက္ ရြာထဲမွ ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ လံုမကေလးကို ေရွးေခတ္ မင္းသမီးမ်ားပမာ ၀တ္စားဆင္ယင္ေစၿပီး အပိ်ဳေတာ္မ်ား ၿခံရံလိုက္ပါေစ၍ တစ္မိ်ဳး။ ျမ၀တီ မင္းႀကီး စစ္ေၾကာင္းကို နည္းနည္းေလာက္ ေစာင္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ လွည္းေပၚတြင္မွ ဘုန္းႀကီးမ်ား တရားေဟာ သည့္အခါ သံုးသည့္ ပလႅင္ႀကီးကို တင္လွ်က္ ထိုပလႅင္ႀကီးအေပၚတြင္မူ ဘုန္းေတာ္ႀကီးျမတ္လွပါေသာ ဘုရင္ႀကီး၏ စစ္သည္ ေတာ္မ်ား ျခံရံလိုက္ပါလာသည့္ လက္တစ္ဖက္က ေပရြက္၊ လက္တစ္ဖက္က ကေလာင္ကို ကိုင္ကာ ေရွးစစ္သူ ႀကီးမ်ား၏ စစ္၀တ္စံုကို အက်အန၀တ္ဆင္ထားသည့္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးကားကား၊ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္း ႏွင့္ ျမ၀တီမင္းႀကီး ကို ျမင္သူမ်ားပင္ စစ္ထဲ ခ်က္ျခင္း၀င္ၿပီး က်ဴးေက်ာ္လာသူ အဂၤလိပ္မ်ားကို ဓါးႏွင့္ ၀င္ပိုင္းလိုသည့္ ဇာတိေသြး ဇာတိမာန္ မ်ား တက္ၾကြလာေစေလာက္ေအာင္ ျမင္ရလွ်က္ တစ္ဖံု။
ေယာမင္းႀကီး စစ္ေၾကာင္းတြင္ ရြာအတြင္းမွ ခန္႔ျငားသည့္ လူႀကီးတစ္ဦးကို ၀တ္ရံုျဖဴႀကီး၀တ္၊ ေဖာ့လံုးႀကီး ေပါင္း၊ လက္တြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွ တရားစာ ဘုတ္အုပ္ အထူႀကီးကို ခန္႔ျငားစြာ ကိုင္ေစလွ်က္ အနီးတြင္ လူပိ်ဳ ေတာ္သား မ်ား ျခံရံလိုက္ပါေစလွ်က္ အလြန္ၾကည္ညို အားက်စဖြယ္ ေတြ႔ျမင္ရေပမည္။
သို႔ႏွင့္ ၿမိဳ႔သို႔ေရာက္ရိွ၊ သတ္မွတ္ထားေသာ ေနရာမ်ားတြင္ အသီးသီး အသက အသက ေနရာယူၾကၿပီး ေတာင္သူလယ္သမား ဦးႀကီးမ်ား ဟူေသာ စကားလံုး ႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ ဟူေသာ စကားလံုးမ်ားကို နားၾကားျပင္း ကပ္ေလာက္ေအာင္ ထပ္ကာထပ္ကာ သံုးလွ်က္ ရွည္လွ်ား ေထြျပားလွေသာ မိန္႔ခြန္းႀကီးႏွင့္ အခန္းအနားကို ဖြင့္လွစ္။ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ မိုးလံုးျပည့္ မုသာ၀ါဒ မ်ားကို ေျပာဆို (အဲေလ ေယာင္လို႔) ဘုန္းေတာ္ဘဲြ႔၊ ဟိမ၀ႏၱာ ခ်ီးမြမ္း ခန္းမ်ားကို ဖတ္ၾကား။ အဲ သူရို႔ၿပီးေတာ့ -
ဆံထံုးေတာ္ႀကီး တမာသီးတြင္ ပန္းေတြႏွင့္ ေ၀ေနသည့္ အပ်ိဳႀကီး မမ ပု၀ါႀကီးခ်လွ်က္ စင္ေပၚသို႔ ၿပံဳးၿပံဳး၊ ၿပံဳးၿပံဳး ႏွင့္ တက္လာပါ၏။ ေနာက္ေတာ့ “ကြ်န္မကေတာ့ ဘယ္ရြာက မဟ၀ွာ ျဖစ္ပါသရွင့္။ အရင္က တစ္သက္လံုး သူမ်ားေတြ အရုပ္လွလွ ေလးေတြပါတဲ့ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနတာ ျမင္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေၾသာ္ ငါတို႔ဟာျဖင့္ မ်က္စိျမင္လွ်က္နဲ႔ ကန္း ေနၾကတာပါကလား လို္႔ အင္မတန္ ၀မ္းနည္းခဲ့ရပါ သရွင့္။ ေဟာ အခုေတာ့ စာတတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားမႈရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကြ်န္မတို႔မွာ ေၾကာင္ေတာင္ကန္း ဘ၀က လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါၿပီ။ blah blah blah. သည့္အတြက္ ျမန္မာ့ ------ ဥကၠဌႀကီး နဲ႔တကြ ------------ မ်ားကို အရမ္းေရာ ကာေရာ ေက်းဇူးအထူး တင္ရိွတဲ့အတြက္ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ေရးလာခဲ့တဲ့ ေဟာသည္စာကို ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ပဲ ဖတ္ျပ ပါရေစရွင့္၊ @#%$#^&*^$$(&#!~” (အာဂ မိန္းမ ပါတကား)။
ထို အပ်ိဳႀကီး မမမွာ ခုမွ အ-သံုးလံုး ေက်းဇူးေၾကာင့္ နတ္ေရကန္ထဲ ကန္ခ်လိုက္သလို ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း စာတတ္ေျမာက္ လာသူ မဟုတ္ပါပဲလွ်က္ အရင့္အရင္ကတဲက စာတတ္ေနသူ တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ခုနစ္ရက္ သားသမီး မ်ားကို လူပံုအလယ္တြင္ အရွက္မရိွ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း တက္လိမ္ေနျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္း သဟာေလာက္ မထူေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ဖြင့္ခ်စရာ လို႔ကို မလိုပါ။
သို႔ ဆိုလွ်င္ သည္ကိစၥႀကီးတြင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားေရာ၊ ျပည္သူလူထုႀကီး တစ္ရပ္လံုးကပါ (ကြ်န္ေတာ္ အပါအ၀င္) အလိုတူ အလိုပါ ပါ၀င္ ပတ္သက္ေနသည္ျဖစ္ရာ မည္သူက မည္သူ႔ကို လိမ္ေနသည္ ဟု မိတ္ေဆြ ထင္ပါသနည္း။
လူသိရွင္ၾကား ေျပာင္ ယူျခင္း ကို ခိုးသည္ ဟု မသတ္မွတ္ပဲ ဂုဏ္ပုဒ္တစ္ခု အျဖစ္ မွတ္ယူေနေသာ အႏီွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူ႔ေဘာင္ႀကီးထဲတြင္ -
လူသိရွင္ၾကား ေျပာင္ လိမ္ျခင္း၊ အလိမ္ခံေနၾကျခင္းကို လိမ္သည္ ဟု ဆိုႏိုင္ပါမည္ေလာ။
ကြ်န္ေတာ္က မိတ္ေဆြတို႔ စဥ္းစားစရာ အျမြက္မွ် ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ အဆိုးျမင္ ၀ါဒျဖင့္ ေျပာျခင္း မဟုတ္၊ ႏုိင္ငံေတာ္၏ ဘ႑ာမ်ား၊ လူအင္အားမ်ား၊ အခ်ိန္မ်ားကို မလိုအပ္ပဲ အလဟႆ ျဖဳန္းတီးပစ္ၾကျခင္းကို ဆင္ျခင္ၾကရန္ သတိေပးရံုမွ် ျဖစ္ပါ၏။ (ထိုကဲ့သို႔ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူမ်ား အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္း လုပ္လိုက္ၾကျခင္း အားျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တုိ႔၏ ေရႊႏုိင္ငံႀကီး အဘယ္မွ် တိုးတက္ႀကီးပြား သြားပါသနည္း၊ စစ္တမ္း ထုတ္ၾကပါကုန္)။
ေနာက္တစ္ခု။
အထြက္တိုးစပါး စံကြက္ ရိတ္သိမ္းသည့္အေၾကာင္း လူတိုင္း ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ သည္မွာဘက္ ေခတ္တြင္ေတာ့ ဤ အသံမ်ား အနည္းငယ္ စဲသြားသျဖင့္ ေမာ္ဒန္ေခတ္ လူငယ္မ်ား သိ၊ မသိ၊ မဆိုႏိုင္ပါ။ အနည္းငယ္ အတင္းေျပာပါအံ့။ သည္းခံခြင့္လႊတ္ နားဆင္ပါ။
ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္က စိုက္ပိ်ဳးေရးက႑ ဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး အတြက္ လယ္ယာလုပ္ငန္းတြင္ စက္မႈလယ္ယာမ်ား ထူေထာင္ျခင္း၊ အထြက္တိုး စပါးမိ်ဳးမ်ား ျဖင့္ စိုက္ပ်ိဳးေစျခင္း၊ သဘာ၀ ေျမၾသဇာမ်ားအစား ဓါတ္ေျမၾသဇာမ်ား သံုးစဲြေစ ျခင္း စသည္တုိ႔ လုပ္ခဲ့ပါ၏။ အမ်ား သိၿပီး ျဖစ္သည့္အတိုင္း လက္ေတြ႔အလုပ္ျဖစ္တာက ေတာ္ေတာ္၊ ေလလံုးက ထြားထြား ျဖစ္ပါ၏။ တကယ္ ေအာင္ျမင္တာေတြလည္း ရိွပါ၏။ ယခင္ကထက္ စာလွ်င္ စပါးစိုက္ဧက မွာေရာ၊ စပါး အထြက္ႏံႈးတြင္ပါ အေတာ္ တိုးတက္လာတာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ဘာမွ ျငင္းစရာ မရိွပါ။ သို႔ေသာ္ အထြက္တိုးလာေသာ စပါးအား တကယ္ တိုးလာသည္ကို ၁၀ ႏွင့္ ေျမွာက္ကာ အဆမတန္ ခ်ဲ့ကား ေျပာျခင္းမွာေတာ့ အေတာ္ မႏွစ္ၿမိဳ႔စရာ ျဖစ္ပါ၏။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုေရႊျမန္မာမ်ားမွာ ကမၻာေပၚရိွ အျခားေသာ လူမိ်ဳးမ်ားထက္ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ မ်ားသည့္ အရာတြင္ ႏွစ္ဆခဲြမွ် သာေလရကား ႏိုင္ငံတကာ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ား အလယ္တြင္ တစ္ဧကလွ်င္ စပါးတင္း ၃၅၀ မွ် ထြက္ေအာင္ ရိတ္ျပလိုက္ေလ၏။ ကြ်န္ေတာ္ ေဒသေကာလိပ္ပညာ ဆည္းပူးခဲ့သည့္ ဟသၤာတမွ လယ္သမားႀကီး ဦးလူနီ ႏွင့္ ဦးလူစီတို႔မွာ ကမၻာ့အိုလံပစ္စံခ်ိန္မ်ားကို အျပတ္အသတ္ ခ်ိဳးလိုက္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာမွ လက္ဖ်ားခါ ေလာက္သည့္ စပါးအထြက္မ်ားကို လက္ေတြ႔ျပသလိုက္ ႏိုင္ေလရာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွပင္ ဖိတ္ေခၚ၍ ၎တို႔၏ စပါး စိုက္ပိ်ဳးနည္း နည္းပညာမ်ားကို ေလ့လာဆည္းပူး နည္းယူခဲ့ရပါေပဘိေတာင္း။ (အဲဒါ ဗမာကြ)။ (ထို လယ္သမား ဦးႀကီး မ်ားျဖစ္ေသာ ဦးလူနီႏွင့္ ဦးလူစီ တို႔ကို စိုက္ပိ်ဳးေရးတကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ အျဖစ္ မခန္႔အပ္ခဲ့ျခင္းကား ႏိုင္ငံေတာ္၏ မဟာ အမွားေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္ေလသည္။ ၎တို႔ကိုသာ စိုက္ပိ်ဳးေရးတကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ အျဖစ္ခန္႔အပ္လိုက္လွ်င္ ယခုေလာက္ဆို စပါးတစ္ဧက တင္း တစ္ေထာင္မွ်ပင္ ထြက္ေအာင္ စိုက္ျပခ်င္ ျပႏိုင္လိမ့္မည္ ျဖစ္ပါ၏)။
သို႔ေသာ္ စပါးမွာ ယခင္ ႏွစ္မ်ားကထက္ စာလွ်င္ အမွန္ပင္အထြက္တိုးခဲ့ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္ အေဖမွာ လယ္သမားတစ္ဦး ျဖစ္သျဖင့္ သိခြင့္ရခဲ့ပါ၏။ ထြက္သည့္ အရွိကို အရိွအတိုင္း ရိုးသားစြာ ေျပာရမွာ အဘယ္ေၾကာင့္ ရွက္ရံြ႔ ေနၾကပါသနည္း။ ကိုယ့္ရိွတဲ့ ငါးမူးသား ဆဲြႀကိဳးကေလးကို ဆဲြရမွာက် ရွက္ေနၿပီး သူမ်ားထံမွ ငွားထားေသာ ဘယက္ႀကီးကို ဆဲြရမွာက် အဘယ္ေၾကာင့္ မရွက္ၾကပါသနည္း။
(အႏို႔၊ ခုေခတ္မွာေရာတဲ့။ ေအာင္မယ္ေလး ကိုရင္၊ အခြ်န္နဲ႔ မ,မ ပါနဲ႔ဗ်ာ။ က်ားၿမီးသြားဆဲြေခ် ဆို ဆဲြပါ့မယ္။ ေ၀ါင္ေ၀ါင္ေရွး။ ေ၀းေ၀းေရွာင္)။ ဒါေပမဲ့ မေနႏိုင္လို႔ တစ္ခုေလာက္ေတာ့ ေျပာျပေစ။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ဟို- အထက္တန္း ေက်ာင္းေတြမွာ လုပ္ထားတဲ့ ဘာတဲ့ media room ဆိုတာေလးေတြ အေၾကာင္းပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ အထက္တန္းေက်ာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွ media room မ်ားမွာမူ ဆိုင္းဘုတ္ ႏွင့္ စားပဲြ၊ ကုလားထိုင္ ကေလးမ်ား အနည္းအက်ဥ္းႏွင့္၊ အခ်ိဳ႔ ေတာ္ေတာ္ျပည့္စံုေသာ ေက်ာင္းမ်ားမွာ မူ တီဗီေလး ဘာေလး ရိွသည္ေပါ့။ တခ်ိဳ႔ ရန္ကုန္ အနီးပတ္၀န္းက်င္းက ေက်ာင္းေတြက်ေတာ့ သည့္ထက္ ပို အဆင့္ျမင့္ သည္။ ကြန္ျပဴတာ ေပၚဦးစ ေခတ္ကေပၚခဲ့ေသာ ဟို႔ လက္ေဟာင္း ကြန္ျပဴတာမ်ားကို ကြန္ျပဴတာ ေခတ္အစက ဒီလို ရိွခဲ့တယ္ကြ ဟု ေက်ာင္းသားမ်ား ကိုယ္ေတြ႔မ်က္ျမင္ သိရိွေစရန္ အတြက္ လည္းေကာင္း၊ သို႔မဟုတ္ ေနာက္ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာလွ်င္ ၎တို႔ကို ရွားပါး အန္းတစ္မ်ား အျဖစ္ ေရာင္းခ်လိုက္လွ်င္ တစ္လံုးလွ်င္ ေဒၚလာ သန္းႏွင့္ ခ်ီၿပီး ရႏိုင္သျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ထို႔ထက္ အန္းတစ္ ဟူသည္ ပိုေဟာင္းေလ ေစ်းေကာင္းရေလ ျဖစ္ရကား ထိုကြန္ျပဴတာ မ်ားကို မျပဳမျပင္၊ မထိန္းမသိမ္းပဲ အေျမာ္အျမင္ရိွစြာ ဖံုအလိမ္းလိမ္းႏွင့္ ပစ္ထားသည္ကို လည္းေကာင္း ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္ေတြ႔ မ်က္ျမင္ ေတြ႔ရိွခဲ့ရပါ၏။ ဒါက ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ကေလးမ်ား ေရာက္ေသာ အခိုက္ မ်က္ျမင္ အေျခအေန ျဖစ္ပါ၏။
သို႔ေသာ္ လူႀကီးမ်ား ၾကြခ်ီလာေသာအခါတြင္မူ ကြ်န္ေတာ္ အထက္က ေျပာခဲ့ေသာ အခန္းမ်ားမွာ သူတို႔ မဟုတ္သကဲ့သို႔ အလြန္ ေျပာင္းလဲ သြားပါေတာ့၏။ ဇာခန္းဆီး အသစ္မ်ားတပ္ဆင္လွ်က္ Flat TV, video player (sorry) DVD player, microphone, sound box, computer မ်ားျဖင့္ အျပည့္အစံု တန္ဆာဆင္ထားၿပီး သကာလ ကြန္ျပဴတာမ်ားေရွ႔တြင္ ထိုင္ေနေသာ ေက်ာင္းသူ အသစ္ က်ပ္ခြ်တ္ ကေလးမ်ားမွာလည္း ကြန္ျပဴတာ ပရိုဂရမ္မ်ားကို ကြ်မ္းက်င္ ႏိုင္နင္းစြာ အသံုးျပဳေနလွ်က္ - - -
အဘယ့္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ အရိွကို အရိွအတိုင္း ေျပာရမွာ အဆမတန္ ရွက္ေၾကာက္ ေနၾက ပါသနည္း။ ထမင္းအိုး မ်က္ႏွာေၾကာင့္လား၊ လူလယ္ေခါင္ အဆဲခံရမွာ စိုးလို႔လား။ ထုေခ်လႊာ တင္ရမွာ စိုးလို႔လား။
(အင္း၊ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ေျပာအားရိွမွာ ေပါ့ဗ်ာ။ လြတ္ကင္း နယ္ေျမ ေရာက္သြားၿပီကိုး။ က်ဳပ္တို႔ေနရာ ခင္ဗ်ား တစ္လ ေလာက္ လာေနေစ့ခ်င္တယ္။ က်ဳပ္တို႔ထက္ေတာင္ ခင္ဗ်ား ပိုျပာေနမွာ ျမင္ေယာင္ မိပါေသး။)(ဟိုက္၊ ထိပဟ။ ဒါရိုက္ ဟစ္ပဲ)။
ဤသည္မွာ ႏိုင္ငံႏွင့္ ခ်ီ၍ မရိုးသားျခင္း အေၾကာင္းမ်ားစြာထဲမွ ကြ်န္ေတာ္ သိသမွ် တစ္ေၾကာင္း တစ္ေလ ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္မသိေသးေသာ အျခား မရုိးသားမႈမ်ားမွာမူ ကြ်န္ေတာ္သိသည္ထက္ အဆ ငါးရာမွ် ပိုေကာင္း ပိုႏုိင္ ပါ၏။
ကိုေဌး၀င္းႏိုင္ ၏ ေဖာက္သည္ ခ်ခ်က္အရ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံေတာ္တြင္ မိုးေလ၀သ သတင္း ေၾကျငာတာပင္ မရိုးသား ဟု အံ့ဩစြာ သိရပါ၏။ အဘယ္သို႔ မရိုးသားသည္ကို စာႏွင့္ေရးျပ၍ မေတာ္ပါ။ သိခ်င္လွ်င္ လာခဲ့ပါ၊ ျပန္ေျပာင္း ေဖာက္သည္ခ်ပါမည္။ ထို႔ျပင္ စီမံကိန္းမ်ား အမိ်ဳးမိ်ဳးခ်ကာ ႀကီးပြားသြားေသာ အရာရိွႀကီးမ်ား အေၾကာင္း လည္း ေျပာျပခ်င္ပါေသး၏။ သို႔ေသာ္ မေတာ္ပါေလ။ စိတ္ေလွ်ာ့၊ စိတ္ေလွ်ာ့။
လူတစ္ဦးခ်င္းစီ၏ မရိုးသားမႈမ်ားကိုသာ စာဖဲြ႔လိုက္ရပါက စာမ်က္ႏွာမ်ား အေတာ္ စားသြားလိမ့္မည္။ သည္ေတာ့ မေျပာတာ ေကာင္းမည္။ ႏို႔မု႔ိ လိုရင္း ေရာက္မည္ မဟုတ္။
ကြ်န္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္သည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တိ႔ုသည္ ရိုးသားစြာႏွင့္ အရိွကို အရိွအတိုင္း လက္ခံၿပီး ႀကိဳးစား ၾကရမည့္ အစား တလဲြ ဆံပင္ေကာင္းၿပီး ခ်ိဳင္းေမြးထူေနၾကသည္။ ဤသို႔ ခိ်ဳင္းေမြးထူေနမည့္အစား၊ ဟန္ျပလုပ္ၿပီး အသံေကာင္း ဟစ္ေနမည့္အစား တကယ္အကိ်ဳးရိွမည့္ အလုပ္မ်ားကိုသာ အားႀကိဳးမာန္တက္ လုပ္ၾကပါက - - -
ကြ်န္ေတာ္တို႔လူမိ်ဳးသည္ ခပ္တံုးတံုး လူမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ သင္ယူလြယ္၊ တတ္လြယ္(မဟုတ္တာဆို ပိုတတ္လြယ္)၊ နားပါးၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ ၁၉၆၂ က မစႏိုင္ဘူးပဲထား။ စင္ကာပူလို ေရေတာင္ ေသာက္စရာမရိွေသာ ႏိုင္ငံ ပိစိ ေညွာက္ေတာက္ ကေလးေတာင္မွ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္မွ စ ခ် လိုက္တာ၊ ေဟာ ခုဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရႊျမန္မာမ်ား အားကိုး အားထားျပဳေနရေသာ ကမၻာ့အလယ္ ပဲြလယ္တင့္ေနသည့္ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ ျဖစ္ေနၿပီ မဟုတ္ပါေလာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ေရ၊ ေျမ၊ သဘာ၀သယံဇာတ ေပါၾကြယ္၀ၿပီး၊ အေရးအႀကီးဆံုး ျဖစ္သည့္ လူအရင္းအျမစ္မ်ား အင္မတန္ ေပါမ်ား လွသည့္ ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံအဖို႔ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ကမွ စလုပ္သည္ထား၊ တကယ္ မွန္မွန္ ကန္ကန္၊ အားႀကိဳးမာန္တက္၊ တက္ညီ လက္ညီ ႀကိဳးစားလုိက္ၾကပါက - - -
ခင္ဗ်ားတို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ကိုယ္ခ်စ္ေသာ ဇနီးမယား၊ သမီးသားမ်ားႏွင့္ ခဲြခြါေနရေတာ့မည္ မဟုတ္သလို၊ ျမန္မာ ဟု ဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ၀ိုင္း၀န္း ႏွာေခါင္းရံႈ႔ၾကေသာ ဘ၀ဆိုးႀကီးမွ ခုေလာက္ဆို လြတ္ကင္း ေနေလာက္ၿပီ ျဖစ္ပါ ေၾကာင္း မခ်ိတင္ကဲ ႏွင့္ ေရးလိုက္ရပါ၏။
(အဆုိးထဲက အေကာင္းေျပာရလ်င္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔သာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ အဆင္ေျပေနရင္ ဘယ္ စင္ကာပူတို႔၊ အေမရိကန္ တို႔၊ ကေနဒါတို႔၊ ဩစေတးလ် တို႔ ဘာတို႔ ညာတို႔ ဆိုတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြကို ေရာက္ဖူးပါမတံုး။ ေဟာ၊ ခုၾကည့္၊ ေမာင္မင္းႀကီးသားတို႔ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဟို႔ - - - - - - က်ဳပ္တို႔ေတာရြာေတြက ဘာတစ္လံုးမွ မတတ္တဲ့ ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလးေတြေတာင္မွ ေအာင္မယ္ ႏုိင္ဂံဂ်ားကို ေရာက္လို႔ပါကလား။ ကိုင္းဗ်ာ၊ သည္ ကမၻာ့ေျမပံုေပၚက ဘယ္ႏွ ႏိုင္ငံ ကိုမ်ား ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗမာေတြ မေရာက္တာ ရိွသလဲ။ အာဖရိက ေတာနက္ထဲက ႏုိင္ငံ တခ်ိဳ႔၊ ေတာင္အေမရိက က ႏိုင္ငံတခ်ိဳ႔က လဲြရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဗမာေတြ ရိွလိမ့္မယ္။ စစ္တမ္းေကာက္ ၾကည့္ၾကဖို႔ ေကာင္းလွပါဘိ ေတာင္း။ သို႔ကလို ကမၻာ့ႏိုင္ငံအမ်ားအျပားသို႔ ကိုယ့္စရိတ္ႏွင့္ ကိုယ္ သြားႏုိင္ေအာင္ ဖန္တီးေပးလိုက္ေသာ အၾကင္ ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ား ဘုန္းႀကီးပါေစ၊ သက္ရွည္ပါေစ၊ အနာမ်ိဳး ၉၉ ပါး (၉၆ ပါး + AIDS, SARS, DANGUE Fever) ကင္းပါေစ။ ကပ္ႀကီး ေလးပါး (၃ ပါး+ ဒို႔အေရးကပ္) ေက်ာ္ႏုိင္နင္းႏိုင္ရိွၾကပါေစ ဗ်ား။
2 comments:
This section is titled “honesty”. So to keep my comments relevant I must start with honesty and end with the same but I hope you don’t mind if I write other stuff in the middle. By the way this was what one of my high school tuition teachers taught us in writing of English essays because he gave the class(to memorize) five master-essays to cover any title that would come up in exam. He would coyly gave us a tip on how to subdue exam-room panic for a come out of nowhere question like “Village Pagoda Festival” when the only available essay in your memory (or on a piece of paper glued to your thigh) was “A Rainy Day”. So to be honest, I was not a key person or anywhere near of such for a project we called Internet for villages but I would be very proud of myself if I were one. Ko Aye Nyein often compliments me more than I deserve. And he does so in this episode. Although I thought I wholeheartedly supported the project, in fact I was just a vendor who sold equipments to Burmese businessmen for piloting phase. It was in mid-2004 when these gentlemen contacted the company I was working to enquire about long-range wireless products. Their call was routed to a relevant product manager. At that time I was handling networking solutions so when my excited product manager came to me in next morning and said he was meeting two Burmese businessmen for a possible deal on a set of equipments we have never sold before and asked whether I could sit in, I was more than interested. Indeed item list these men were enquiring raised my eyebrows. We have sold some long range wireless products to customers from countries like Nepal and Jordan but this time the range was much longer to such extent that it was above IDA’s (Info-comm Development Authority) permitted frequency in here. So we met my fellow countrymen in our office. I learnt that they had two purposes; one was to bring the Internet to villages and another was to track trains in highlands such as in Shan state. I was also told that another vendor has already quoted them with a price they could not afford. Highly impressed with their noble cause, I assured them for a cost to cost sales. It took several correspondents with our US partner to confirm product and lead time. I enlisted my contacts with manufacturer and sought my boss’s help for a lower price and we finally got it at half of the original list. On my side I persuaded my product manager to forgo his commission this time for the sake of possible “national project” in future. Then we quoted our friends cost + 3 % (minimum requirement to meet ISO auditor’s standards). Our friends were delighted at a surprise. Probably it was below their budget. Items were shipped from US to Taiwan and to Singapore then to Yangon without entering customs here. I heard they did pilot tests in villages around Kyauk-tan township with the base unit stationed at Thu-wunna, Yangon (it comes in a pair as transmitter and receiver). If their testing were successful, our devices could become a cheaper alternative to IP Star in many places. However there were no news six months later. I called their contact in Singapore whom told me neither he knew what happened. That was the story.
I agree with Ko Aye Nyein for his argument that the Internet for villages is extravagant. The Internet may not benefit villagers at firsthand. But an IP phone that comes along with Internet may. So would a Podcast of school lesson for children, and more perhaps. It is the fact that mushrooming of Burmese language websites and blogs is largely attributable to increasing use of the Internet within Burma; not just because of some Burmese speaking intellectuals have moved out of the country. The rationale here is we need to get onboard of technology bandwagon if we want progress. While honesty is one our critical assets, it can guide us to brighter future only if we walk with our eyes open.
Thanks for your comment Ko Htay Win Naing.I visited countrywide to perform Sanay Dhamma Activities and on the other hand, I study their life style and habits.Most of the villagers are honest and they have much free times,but they do not interest or they have no idea for any public activities (excluding religious activities such as Ah Hlu, Shin Pyu etc.). I established a library in our village. But only few people visit there sometimes. I told them to read, so you can get lots of knowledge from books but they don't. This is only an example, also same to the other things.
Post a Comment