စနစ္တစ္ခု က်ဆံုးျခင္း ႏွင့္ ထိေရာက္မႈကို ျပန္လည္သံုးသပ္ျခင္း

(System failure and Review of effectiveness)

(၁)

မႏၱေလးကို စာလံုးမေပါင္းတတ္ေသာ ငါးဘာသာဂုဏ္ထူးရွင္ ကြ်န္ေတာ့္တူ ကိစၥမွာ သာမန္ ေပါ့ေသးေသးကိစၥ မဟုတ္ပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္လွ်င္ အေတာ္ရင္ေလးစရာေကာင္းသည့္ ကိစၥႀကီးျဖစ္၏။

သူသည္ ျမန္မာျပည္ ပညာေရးစနစ္မွ ေမြးထုတ္ေပးလုိက္ေသာ ႏိုင္ငံသား တစ္ဦးျဖစ္၏။ သူသည္ ျမန္မာျပည္၊ အေျခခံပညာ ေက်ာင္းမ်ားမွ ေမြးထုတ္ေပးလုိက္ေသာ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုကို ကုိယ္စားျပဳေန၏။ အားလံုးမဟုတ္ေတာင္ သူ႔အရည္အခ်င္းကုိ ၾကည့္ခ်င္းအားျဖင့္ ျမန္မာျပည္မွ ေက်ာင္းသားလူငယ္ကေလးမ်ား၏ အရည္အေသြးကို ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါသည္။

ထုိကေလးတို႔သည္ အနာဂတ္ျမန္မာႏိုင္ငံကို ထုဆစ္ပံုေဖာ္ၾကမည့္သူမ်ားျဖစ္၏။ အႏို႔ သည္ကေလးေတြက မတည္ေဆာက္ ဟုဆိုလွ်င္ အဘယ္သူမ်ားက တည္ေဆာက္လိမ့္မည္ဟု အသင္ထင္ပါသနည္း။

ႏိုင္ငံကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္မည့္သူမ်ားမွာလည္း ၎တို႔အထဲမွပင္ ထြက္ေပၚရမည္ မုခ်ျဖစ္၏။ အစိုးရ အမႈထမ္း၊ အရာထမ္း ဆိုသည္မ်ားမွာလည္း ၎တို႔ပင္ ျဖစ္ရမည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ယခုလက္ရိွ လူႀကီးမ်ားမွာ မ်ားမၾကာမီေသာ ကာလတစ္ခု (အမ်ားဆံုး ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခု) တြင္ အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီးမ်ားျဖစ္ကာ အနားယူရေပေတာ့မည္။ မယူခ်င္လို႔မရ။ ဒါ သဘာ၀ ျဖစ္၏။ ထို ၿပိဳသြားေသာ ေျမအုတ္တို႔ ေနရာတြင္ ေက်ာက္အုတ္တို႔ျဖင့္ တည္ေဆာက္ရန္ အေရးႀကီး၏။ ကြ်န္ေတာ့္တူလို ကေလးမ်ိဳး မ်ားႏွင့္ေတာ့ ေက်ာက္အုတ္ပဲ ျဖစ္မလား။ ရႊ႔ံအုတ္ပဲ ျဖစ္မလား။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ တပ္အပ္ေသခ်ာ မသိႏိုင္။ ေသခ်ာသည္မွာ အေျခခံမေကာင္းခဲ့ေသာ ကေလးမ်ားကို ထူးခြ်န္ထက္ျမက္လာဘို႔ဆိုသည္မွာ အေတာ့္ကို လုပ္ယူရေပလိမ့္မည္။

(၂)

မႏၱေလးကုိ စာလံုးမေပါင္းတတ္ျခင္းေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္တူကို အေတာ္အသံုးမက်တဲ့ေကာင္ ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ဆဲလိမ့္မည္လို႔ အသင္တုိ႔ ထင္ပါသလား။ ေ၀းစြ။ သူ မသိေသးသည္မ်ားကို သိလာေအာင္လုပ္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳးစားေနပါသည္။ (သို႔ေသာ္ စာေမးပဲြကာလျဖစ္၍ ယခု ခဏနားထားပါသည္။ စာေမးပဲြၿပီးလွ်င္ေတာ့ အသားကုန္ ေမာင္းရလိမ့္မည္။)

ဤသို႔ျဖစ္ေနရျခင္းမွာ ကေလးမ်ား၏ အျပစ္မဟုတ္ေၾကာင္း ယခင္ေဆာင္းပါးမ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ေရးခဲ့ဖူးပါၿပီ။ ကေလးမ်ားဟူသည္ ရႊ႔ံျဖစ္၏။ ရႊံ႔ကို လုိခ်င္ေသာပံုစံရေအာင္ ပံုေဖာ္ယူရမည္မွာ လူႀကီးမ်ားျဖစ္ေလသည္။ ရႊ႔ံကုိ လွပ ေသသပ္ေသာ မင္းသမီးရုပ္ကေလးျဖစ္ေအာင္ ထုဆစ္ပါက ခ်စ္စဖြယ္ မင္းသမီးရုပ္ကေလးရမည္။ ႏြားရုပ္လုပ္ပါက ႏြားျဖစ္မည္။ ေခြးရုပ္လုပ္ပါက ေခြးပဲျဖစ္မည္။ ဘီလူးရုပ္ထုပါက ဘီလူးရုပ္ျဖစ္မည္။ ကိုယ္ကိုယ္ႏိႈက္ကမွ မင္းသမီးရုပ္ ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုထုဆစ္ရမည္မွန္းမသိပါဘဲလ်က္ ရႊံ႔ရုပ္ကိုသြားၿပီး မင္းသမီးရုပ္မျဖစ္ရေကာင္းလားဟု အျပစ္တင္ေနသူသည္ တစ္ခုခု လဲြေနသူသာ ျဖစ္ရမည္။ သို႔မဟုတ္ ကိုယ္ကိုယ္ႏိႈက္က ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ေနမွန္း မသိသူေသာ္လည္း ျဖစ္ရမည္။

စဥ္ဆက္မျပတ္ အကဲျဖတ္ ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ The Voice က ပညာေရးဌာနမွ အရာရိွႀကီးတစ္ဦးကို အင္တာဗ်ဴး ထားတာ ဖတ္လိုက္ရပါသည္။ ထုိအင္တာဗ်ဴးပါေသာ ဂ်ာနယ္ကို ညက လိုက္ရွာတာ သန္းေခါင္ေက်ာ္လို႔ တစ္ခ်က္သာ တီးသြားေရာ။ ရွာမေတြ႔ခဲ့ပါ။ ထပ္ရွာပါဦးမည္။ ေဆာင္းပါးေရးၿပီး ဂ်ာနယ္ထဲ ထည့္ခ်င္လို႔ျဖစ္ပါသည္။ (ဘယ္လေလာက္က၊ ဘယ္ရက္ေလာက္က ပါတယ္ဆိုတာ မွတ္မိသူမ်ား ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေျပာေပးၾကပါ။ သူေျပာတာကို ရည္ညႊန္းလို၍ ျဖစ္ပါသည္။)

ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသမွ် သူေျပာတာကေတာ့ ျဖဴးလို႔။ သူတို႔ခ်မွတ္ေပးထားေသာ စနစ္က ေကာင္းပါသည္။ ေအာက္က အေကာင္ အထည္ေဖာ္တဲ့သူေတြ အသံုးမက်လို႔ သည္လိုျဖစ္သြားရတာ ဟု အၾကမ္းဖ်ဥ္းမွတ္မိပါသည္။

ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နည္းနည္း သံုးသပ္ျပပါမည္။

ေအာက္ပါတိ႔ုမွာ စီမံကိန္းတစ္ခုလုပ္ရာတြင္ လုိက္နာရမည့္ အဆင့္မ်ား (အၾကမ္းဖ်ဥ္း) ျဖစ္ပါသည္။

၁။ အလုပ္တစ္ခု (စီမံကိန္းတစ္ခု) စလုပ္ေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ ထိုအလုပ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အခ်က္အလက္မ်ားကို စုေဆာင္းရပါမည္။

၂။ ထိုအလုပ္ (စီမံကိန္း) ကုိ စနစ္ခ်ကာ ပံုစံအေသး (prototype) လုပ္ကာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကည့္ရပါမည္။

၃။ ထုိပံုစံအေသးျဖင့္ အေကာင္အထည္ေဖာ္လုပ္ၾကည့္ရာမွ ေတြ႔ရိွရေသာ အားနည္းခ်က္ ခ်ိဳ႔ယြင္းခ်က္မ်ားကို ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ရပါမည္။

၄။ အားလံုး စနစ္တက်ျဖစ္ၿပီ၊ အဆင္ေခ်ာၿပီဆိုမွ လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ ျဖစ္၏။

၅။ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီးေနာက္ မိမိတို႔ လုပ္ေဆာင္ထားသည့္ စီမံကိန္း အဆင္ေျပရဲ့လား။ ေအာင္ျမင္ရဲ့လား။ တကယ္အလုပ္ျဖစ္ရဲ့လား ဆုိသည္ကို အၿမဲမျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ အကဲျဖတ္ေနရန္ လုိပါသည္။

၆။ အကယ္၍ မိမိတို႔စီမံကိန္း မေအာင္ျမင္ဆိုပါက မိမိတို႔လုပ္ခဲ့ေသာ အမွားကို လက္ခံကာ ဇြတ္ေရွ႔ဆက္မတိုးဘဲ ရပ္သင့္က ခ်က္ခ်င္း ရပ္လိုက္ရပါမည္။

(၃)

လူႀကီးမ်ားက ေကာင္းေစခ်င္ေသာ ေစတနာႏွင့္လုပ္ခဲ့တာ မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ လုပ္ပံုလုပ္နည္းေတာ့ မွန္ရပါလိမ့္မည္။

ေျပာမွ သတိရမိတာေလးတစ္ခု ေဖာက္သည္ခ်ပါရေစဦး။

အျခားမဟုတ္ပါ။ ဆယ္ေစာင္တဲြ၌ မဂၤလာတရား (၃၈) ပါး ကို ရွင္းျပရာတြင္ “အ-ေသ၀နာစ ဗာလနံ” အတြက္ ဥပမာ ကေလးကို သေဘာက်မိ၍ ျဖစ္၏။ (ဆယ္ေစာင္တဲြဆိုတာေရာ သိၾကရဲ့လား အမ်ိဳးေကာင္းသား၊ အမ်ိဳးေကာင္း သမီးကေလးတို႔။)

“လူမိုက္ကို မေပါင္းသင္းရျခင္းသည္လည္း မဂၤလာတစ္ပါးျဖစ္၏” ဆိုသည္ကို ေအာက္ပါအတိုင္း ရွင္းျပထားပါသည္။

အေဖျဖစ္သူ၏ နဖူး၌ မွက္ႀကီးတစ္ေကာင္နားေနသည္ကို မွက္ႀကီးအားသတ္အံ့ဟု ပုဆိန္ႏွင့္ေပါက္ေသာေၾကာင့္ အေဖျဖစ္သူ ေသပဲြ၀င္ရသည္။ ဤသည္ကို လူမိုက္ဟု ေခၚ၏။

ဤတြင္ အေဖအား မွက္ကိုက္ေန၍ မနာက်င္ေစလိုေသာေၾကာင့္ သားျဖစ္သူက မွက္ကို သတ္သည္။ အေဖကို မနာက်င္ေစလိုေသာ သား၏ေစတနာကို ယံုမွားသံသယရိွစရာမလိုပါ။ သို႔ေသာ္ ေစတနာႏွင့္လုပ္သည္ဆိုေစ အလုပ္မတတ္ေသာေၾကာင့္ သူခ်စ္ေသာ အေဖ ေသရသည္။

သည္လိုဆိုလိုက္လို႔ ထုိစနစ္ကို ေရးဆဲြက်င့္သံုးခဲ့ေသာ လူႀကီးမင္းမ်ားအား ဗာလနံ - လူမိုက္မ်ားဟု ကြ်ႏ္ုပ္က စြပ္စဲြသည္ဟု မမွတ္ယူၾကပါလင့္။

လူႀကီးမ်ား၏ ေစတနာကို ေလးစားပါ၏။ သို႔ေသာ္ မိမိတို႔လုပ္တာ မွန္မမွန္ မေလ့လာ၊ မစူးစမ္းဘဲ ရမ္းတုတ္ၾက ေလေသာေၾကာင့္ ယခု သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူအရင္းအျမစ္တို႔ အလဟႆျဖစ္ရေခ်ၿပီ။

သူတို႔စနစ္အရ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အရည္အေသြးကို ဆရာ/ဆရာမမ်ားက အနီးကပ္ ေစာင့္ၾကည့္ကာ အကဲျဖတ္ရမည္။

သင္ခန္းစာမ်ားကို ေကာင္းစြာမေက်ညက္ေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအား အခ်ိန္ယူကာ ျပန္လည္ သင္ၾကားေပးရမည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား တကယ္တတ္ မတတ္သိေစရန္ လစဥ္အကဲျဖတ္ေနမည္။

ဤသို႔ျဖင့္ စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကုန္သည့္အခါ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ သင္ခန္းစာအားလံုးကို ေကာင္းစြာ ေက်ညက္သြားေလေတာ့ သတည္း။

ဤသည္မွာ စာရြက္ေပၚမွ သီအိုရီျဖစ္၏။

သို႔ေသာ္ ျမန္မာျပည္တြင္ ဤစနစ္က်င့္သံုး၍ ရပါမည္ေလာ ဆိုသည္ကို ထည့္စဥ္းစားပါသလား။

ေက်ာင္းမ်ား၏ အေျခအေနကို ကြင္းဆင္း ေလ့လာပါသလား။

ေက်ာင္းဆရာႏွင့္ေက်ာင္းသားအခ်ိဳး၊ ေက်ာင္းမ်ားရိွ သင္ေထာက္ကူ ပစၥည္းကိရိယာမ်ား ျပည့္စံုမႈ ရိွမရိွကို ေလ့လာသံုးသပ္ ပါသလား။

အခ်ိဳ႔ေတာမွေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဆရာမလံုေလာက္၍ all in one လုပ္ေနၾကရသည္။ (ဆရာ၊ ဆရာမတစ္ေယာက္ထဲက ဘာသာစံု သင္ေပးေနရျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္။ အခ်ိဳ႔ေက်ာင္းမ်ားဆိုလွ်င္ သံုးတန္းေလာက္ေပါင္းကာ ေတာင္ေျပးေျမာက္ေပး သင္ေပးေနရေပေလေသး၏။)

ကြ်န္ေတာ့္ဦးေဏွာက္ တစ္မိုက္ေလာက္ႏွင့္ ဆရာ့ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ားကို ဆရာမလုပ္လိုပါ။ သို႔ေသာ္ လက္ရိွမွာေတာ့ ဤအတုိင္းပင္ ျဖစ္ေနပါသည္။

မိမိတို႔ေရးဆဲြထားေသာ စီမံကိန္းကို စမ္းသပ္ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ပင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔မွ စမ္းေခ်ာင္းအထက (၂) တြင္ သြားစမ္းလို႔ မရပါ။ ဟို႔ေတာစြန္အံုဖ်ား၊ ဇနပုဒ္မွ ေက်ာင္းကေလးတြင္ စမ္းသပ္ၾကည့္ရပါမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျမန္မာျပည္တြင္ စမ္းေခ်ာင္း အထက (၂) ကဲ့သို႔ေက်ာင္းမ်ားမွာ လက္ခ်ိဳးေရ၍ရေသာ အဆင့္၌ ရိွၿပီး ဇနပုဒ္မွေက်ာင္းမ်ားမွာ ေက်ာင္းအားလံုး၏ ၈၀ ရာႏႈန္းေလာက္ ျဖစ္ေနႏိုင္၍ ျဖစ္ပါသည္။

အကယ္၍ မိမိတို႔စနစ္သည္ ဇနပုဒ္မွ ေက်ာင္းတြင္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္ဆိုအံ့။ အျခားေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေအာင္ျမင္ေတာ့မည္မွာ ေဗဒင္ေမးစရာမလို။ အမွန္ပင္ ေသခ်ာလွေပေတာ့၏။

ဤသည္မွာ system failure ျဖစ္၏။

ယခု သည္စနစ္ကို ဆက္လက္က်င့္သံုးေနေသးသလားဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။

အကယ္၍ ဆက္လုပ္ေနပါေသးသည္ဆိုလွ်င္ ႏုိင္ငံအတြက္လည္းအက်ိဳးမရိွ၊ မိဘမ်ားအတြက္လည္း အက်ိဳးမရိွ၊ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းသားကေလးငယ္မ်ားအတြက္လည္း အက်ိဳးမရိွ။

ဤလုပ္ရပ္သည္ ကေလးငယ္မ်ား၏ အနာဂတ္ကို ဖ်က္ဆီးေနသည့္လုပ္ရပ္ျဖစ္သလို ႏိုင္ငံအတြက္လည္း အထူးပင္ နစ္နာလွ ေပေသာေၾကာင့္ ယခုခ်က္ခ်င္း ရပ္တန္႔ရန္ လိုအပ္ေနၿပီျဖစ္ပါေၾကာင္းႏွင့္ ရပ္တန္းက ရပ္ၾကပါရန္ လူႀကီးမ်ားကို အထူးေမတၱာရပ္ခံလိုပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခတ္တံုးကလို ပံုမွန္စာသင္။ ပထမအစမ္း၊ ဒုတိယအစမ္း၊ အစစ္ႀကီး စသျဖင့္ စာေမးပဲြ သံုးဆင့္ေျဖ။

အမွတ္မီလွ်င္ အေအာင္ေပး။ မေအာင္ဘူးလား ခ်ပစ္။ သည္စနစ္ကိုသာ ျပန္ၿပီးက်င့္သံုးပါ။

ႏိုင္ငံအတြက္လည္း ေကာင္း။ ဆရာဆရာမေတြလည္း အလုပ္ရႈပ္သက္သာ၊ ေငြကုန္ေၾကးက်လည္းနည္း။ မိဘေတြလည္း စိတ္ခ်မ္းသာ။ သားေရႊအိုးထမ္းသည့္ကိန္းျဖစ္၍ ေခါင္းမမာၾကပါႏွင့္ဟု တိုက္တြန္းလိုက္ရပါေၾကာင္း။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၄ ဇႏၷ၀ါရီ၊ ၂၀၁၇

၂၀၁၆ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ရက္အေတြး

ဘာလိုလိုနဲ႔ တစ္ႏွစ္ကူးျပန္ေပါ့။

တစ္ႏွစ္ကုန္ၿပီဆိုေတာ့ အသက္လည္း တစ္ႏွစ္ႀကီးျပန္ေပါ့။

ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကုန္တိုင္း မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ တစ္ေနကြယ္၊ ေသနယ္သို႔တစ္ခါကူး ဆိုသည့္ ကဗ်ာတိုကေလးကို သတိရမိၿမဲျဖစ္၏။ သတိရမိသည့္တိုင္ ေသဘို႔အတြက္ ဘာမ်ားျပင္ၿပီးၿပီလဲလို႔ ေမးလာသည္ဆိုအံ့။ ဘာမွ မျပင္ရေသးပါဟု ျပန္ေျဖရမည္ျဖစ္ေလသည္။

အသက္တစ္ႏွစ္ႀကီးသြားၿပီဆိုေတာ့ အရင္ကထက္စာရင္ အခု ငါ ဘယ့္ကေလာက္မ်ား တန္ဘိုးတက္လာၿပီလဲဟု ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္မိ။ ဟင္၊ ေျပာပေလာက္ေအာင္ ဘာကမွလည္း တိုးတက္မလာပါလားကယို။

ဇရာ၏ထုေထာင္းမႈေၾကာင့္ ရုပ္ခႏၶာသည္ တျဖည္းျဖည္း ယိုယြင္းလာခဲ့ရာ တက္ရိပ္ကိုမျမင္ရ။ ျဖည္းညင္းစြာ က်ဆင္း လာသည္ကိုသာ အတိုင္းသား ျမင္ေနရသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္လက စာေမးပဲြအတြက္စာက်က္ေတာ့ စာမ်ားမွာ ငယ္ငယ္တံုးကလုိ က်က္တိုင္းမရ။ က်က္လိုက္ေမ့လိုက္။ အေၾကာင္းအရာပိုင္းကို မွတ္မိသည့္တိုင္ အခ်က္အလက္၊ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္မ်ားကို မွတ္မိဘို႔ မ်ားစြာခဲယဥ္းသြားေလသည္။ ငယ္ငယ္က က်က္မွတ္ခ့ဲသည္တို႔ကို မွတ္မိေန၍သာ ခုေလာက္ေျဖႏုိင္ျခင္းျဖစ္၏။ အခုမွ အသစ္စက္စက္ စ က်က္ရမည္ဆိုလွ်င္ ေအာင္မွတ္ရဘို႔ေတာင္မလြယ္။

သို႔အတြက္ အရည္အခ်င္းပုိင္း တိုးတက္မႈတြင္ ယခင္ကထက္ အမ်ားႀကီး က်သြားသည္။ သုိ႔တိုင္ ကြ်န္ေတာ္စိတ္မပ်က္ပါ။ ဆက္လက္ ေလ့လာသင္ယူေနဆဲပင္ျဖစ္ပါသည္။ မ်ားမ်ားေလ့လာေလ၊ ကိုယ္မသိတာေတြ ပိုမ်ားလာေလျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရ၏။ ဆိုကေရးတီးေျပာသလို ကြ်ႏု္ပ္သိသည္မွာ ကြ်ဲေျခရာခြက္ထဲက ေရကေလးမွ်ေလာက္သာရိွၿပီး ကြ်ႏ္ုပ္မသိေသးေသာ အရာမ်ားမွာမူ မဟာသမုဒၵရာႀကီးေလာက္ မ်ားျပားလွပါေပသည္။

ေနာက္တစ္ခု ကြ်န္ေတာ္ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ မေက်နပ္သည္မွာ စာအုပ္မ်ားေရးရန္ ပ်က္ကြက္ျခင္းျဖစ္၏။ ၿပီးခဲ့သည့္ ကာလမ်ား က Safety သင္တန္းမ်ား သင္ေနရေလရာ နားရက္ဟူ၍ တရက္မွမရိွ။ တခါတရံ ည ဆယ္နာရီေလာက္က်မွ ျပန္ရသည္။ သင္တန္းမရိွသည့္ညမ်ားက်ေတာ့ သားကုိ ျမန္မာစာ သင္ေပးခ်င္ျပန္ရာ အခ်ိန္အားဆို၍ မရိွသေလာက္ ရွားေလသည္။ ထို႔ျပင္ မႏွစ္က Train The Trainer သင္တန္းေပးျပန္ေတာ့ ထုိသင္တန္းအတြက္ သင္တန္းမွတ္စုမ်ားျပင္ရတာ အေတာ္ အခ်ိန္စား သြားသည္။

ေနာက္ၿပီး စင္ကာပူမွာရိွတံုး အခြင့္အေရးရခုိက္ လိုခ်င္သည့္စာအုပ္မ်ားကို စာၾကည့္တိုက္မွ ငွားကာ scan ေကာ္ပီကူး။ လက္ထဲကစာအုပ္ေတြကိုလည္း သြားေလရာယူသြားႏိုင္ေအာင္၊ ႀကိဳက္သည့္အခ်ိန္ ႀကိဳက္သည့္ စာအုပ္ကို ဖြင့္ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ scan ဆဲြ၍ သိမ္းဆည္းသည္။ ထိုမွ်သာမက အခ်ိဳ႔စာအုပ္မ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ့္အသက္ထက္ ပိုႀကီးၿပီျဖစ္ရကား စာရြက္သား မ်ားမွာ ေဆြးေနၿပီျဖစ္၏။ စာအုပ္ကိုကုိင္လွ်င္ ခ်စ္သူ႔ပါးျပင္ကိုကုိင္သလို အင္မတန္ ယုယစြာ ကိုင္တြယ္ရေလသည္။ ထိုစာအုပ္မ်ိဳးမ်ားဆိုလွ်င္ အခိ်န္မေရြးပ်က္စီးသြားႏုိင္သမို႔ scan ဆဲြထားမွ စိတ္ခ်ရသည္။

စာအုပ္မ်ားကို scan ဆဲြရာတြင္ စာမ်က္ႏွာ ၄၀၀ ေက်ာ္ပါ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို တစ္နာရီၾကာသည္။

အခ်ိန္အားကေလးရတိုင္း scan ရႏိုင္သေလာက္ဆဲြရာ ယခုဆိုလွ်င္ အဂၤလိပ္စာအုပ္ ၆၀ ခန္႔။ ျမန္မာစာအုပ္ ၁၀၀ ခန္႔ scan ဆဲြၿပီးသြားၿပီျဖစ္၏။ သို႔တိုင္ စာအုပ္မ်ားစြာ က်န္ေသးသည္။

ဆိုေတာ့ scan ဆဲြျခင္းအားျဖင့္လည္း အခ်ိန္မ်ား အေတာ္စားသည္။ စာအုပ္မ်ားကို scan ဆဲြထားျခင္းအားျဖင့္ အျခား ဖတ္လိုသူမ်ားအား အလြယ္တကူ ေ၀မွ်ႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါေလာ။ စာအုပ္ေပ်ာက္သြားသည့္တိုင္ စိတ္ပူစရာမရိွ။ အခ်ိန္မေရြး print ျပန္ထုတ္လိုက ထုတ္ႏိုင္မည္။ ပိုၿပီးေသခ်ာေစရန္ ကြ်န္ေတာ္က scan ဆဲြထားသည့္စာအုပ္မ်ားကို Thumb Drive၊ External Hard disk, laptop၊ Tablet ေလးေနရာခဲြၿပီး သိမ္းထားသည္။ (Drop box, mediafire စသျဖင့္ online လည္း သိမ္းလို႔ရသေပါ့။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ တခ်ိဳ႔စာအုပ္ေတြကလဲြလို႔ အားလံုးမတင္ျဖစ္ေသးပါ။)

ယမန္ႏွစ္က လက္ပ္ေတာ့ ကက်ိဳးကေဂ်ာင္ျဖစ္၍ သိမ္းထားသည့္စာအုပ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါသြားတာ ရင္နာလို႔မဆံုး။

ဆိုေတာ့ ၂၀၁၆ အတြင္း မည္သည္တို႔လုပ္ျဖစ္သနည္း။

မတ္လ ၂၀ ရက္ေန႔က MES တြင္ PR/RSE/RE မ်ားအတြက္ Fibreglass Piping Engineering and Design ေဟာေျပာပဲြ။ မတ္လ ၂၂ ႏွင့္ ၂၃ တြင္ AK Safety ၌ Work At Height သင္တန္း။

ၾသဂုတ္လ ၇၊ ၈၊ ၉ ႏွင့္ ေအာက္တိုဘာလ ၂၈၊ ၂၉၊ ၃၀ ရက္မ်ားတြင္ Knowledge Centre ၌ Train The Trainer သင္တန္း။

ေနာက္ၿပီး ႏို၀င္ဘာလ ၁၇ ကေန ၂၃ ထိ အေ၀းသင္တကၠသုိလ္စာေမးပဲြႀကီးေျဖရသည္။

ေနာက္ျပစရာတစ္ခုက သား AEIS စာေမးပဲြအတြက္ အသည္းအသန္လုပ္ရတာ။ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ ေရြးတဲ့အထဲပါသြားေပလို႔။ မဟုတ္ရင္ ခုထိ ေခါင္းကိုက္ရတံုးရိွအံုးမွာ။

(အဲေလ အမွတ္တရေတြထဲမွာ ကိုေသာင္းတန္၊ ကိုစိုးလင္းတို႔နဲ႔အတူ သြားဟဲခဲ့တဲ့ “ရင္တြင္းေမ” လည္း ပါသေပါ့။)

လက္ညိႈးထုိးျပစရာဆိုလို႔ သည္ေလာက္ပဲရိွသည္။ က်န္တာ ေ၀ေလေလနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္။ အဲေလ ေ၀ေလေလလဲေတာ့ မဟုတ္ေပဘူးေပါ့။ ေတာင္စဥ္ေရမရေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္။ 

ဒီႏွစ္ေတာ့ သင္တန္းေတြမရိွေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ေလာက္ ထြက္ႏုိင္ေကာင္းပါရဲ့။ တစ္ေန႔တစ္နာရီအခ်ိန္ယူၿပီး မျဖစ္မေနလုပ္မကြလို႔ အသည္းအသန္လုပ္ရင္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္စရာမရိွ။ ႀကိဳးစားၾကည့္ဦးမွ။ စင္ကာပူ ျခေသၤ့ၿမိဳ႔ေတာ္၊ Welding Technology နဲ႔ Piping Engineering စာအုပ္ေတြေရးဘို႔ဟာ ကုိင္ကိုမကိုင္ႏိုင္အား။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဇႏၷ၀ါရီ လကုန္ပိုင္းမွာပို႔ခ်မဲ့ သင္တန္းနဲ႔ ေဟာေျပာပဲြအတြက္ ျပင္ေနရေလရဲ့။

လုပ္ဦးမွ၊ လုပ္ဦးမွ။

မိတ္ေဆြမ်ား ႏွစ္သစ္မွာ စိတ္သစ္၊ လူသစ္၊ အားမာန္အသစ္ေတြနဲ႔ စီးပြားအသစ္၊ သားသမီးရတနာအသစ္၊ အႀကံသစ္၊ ဉာဏ္သစ္ (ဘာက်န္ေသးတံုး) ေတြ တိုးပြားၾကပါေစဗ်ား။

ေက်းဇူးတင္ပါ၏။

ေအးၿငိမ္း

၃၁ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၆။ ည ၁၁း၅၄ နာရီ။

သိမွတ္ဘြယ္ရာ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္မ်ား

မိတ္ေဆြတို႔ေရ -

ေဟာဒီစာအုပ္ကေလးေကာင္းတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူေရးတာလဲ။ ဘယ္ကေန ဘယ္ႏွစ္ခုနွစ္မွာထုတ္တာလဲ စတာေတြ ဘာမွမပါတာေတာ့ အေတာ္ဆိုးတယ္။

စာအုပ္ကို scan ဆဲြထားတာဆိုေတာ့ ဖိုင္ဆိုဒ္ အရမ္းႀကီးတယ္။ 30 MB ေလာက္ထိ ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းေလးေတြရိွရင္ လုပ္ၾကပါဦး။ အခု ဖိုင္ကေတာ့ 140MB ေလာက္ရိွတယ္။ ျမန္မာျပည္ဘက္က မိတ္ေဆြတို႔ ေဒါင္းရတာ အဆင္ေျပမွ ေျပပါ့မလား ေတြးမိလို႔ပါ။

စိတ္၀င္စားသူတို႔ဖတ္ဖို႔

http://www.mediafire.com/file/av861mncmzq82xa/Biography_%E1%80%9E%E1%80%AD%E1%80%99%E1%80%BD%E1%80%90%E1%80%B9%E1%80%96%E1%80%BC%E1%80%9A%E1%80%B9%E1%80%9B%E1%80%AC+%E1%80%80%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%9A%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%9B%E1%80%B8%E1%80%A1%E1%80%81%E1%80%BA%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%A1%E1%80%9C%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%99%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%B8.pdf

ေျပာျပန္ရင္လည္း ေအာင္မင္းလြန္ရာက်ဦးမယ္

ဆယ္တန္းမွာ ဂုဏ္ထူး (၅) ဘာသာပါခဲ့ပါသတဲ့။ ကြ်န္ေတာ့္တူပါ။

“ကုိင္း၊ လာစမ္းပါအံုးကြ။ ငါ့ကို တစ္ႏွစ္မွာရိွတဲ့ ျမန္မာလေတြ ရြတ္ျပစမ္း” ဆိုေတာ့ (၉) လပဲ ေသေသခ်ာခ်ာရတယ္။

“ဒါနဲ႔ မင္းဟာ မဟုတ္ေသးပါဘူး” ဆိုၿပီး “ငါ့ကို ျမန္မာျပည္ေျမပံုဆဲြၿပီး ေဟာဒီၿမိဳ႔ႀကီးေတြ ထည့္ျပကြာ” လို႔ ထည့္ခိုင္းတယ္။

ျမန္မာျပည္ေျမပံုဆဲြထားလိုက္တာ ဆႏြင္းမကင္းကို ၾကြက္စားထားသလိုမ်ိဳး။

ျမစ္ႀကီးနားက ဘယ္နားမွာတံုးဆိုေတာ့ ရန္ကုန္နဲ႔ သိပ္မေ၀းဘူး တဲ့။ ေသာက္ကယိုးနဲ။

ဒါနဲ႔ ကမၻာ့ေျမပံု ထပ္ဆဲြခိုင္းတယ္။ ေနရာအထားအသိုေတြေတာ့ မွန္ပါရဲ့။ ပံုက်ပန္းက် မဆဲြတတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေတြကို ေထာက္ျပခုိင္းေတာ့ ေအာင္မယ္၊ သိပ္မဆိုးဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မွန္ေအာင္ျပႏုိင္တယ္။

အခု စင္ကာပူႏိုင္ငံ သမၼတရဲ့နာမည္ သိသလား ဆိုေတာ့ ဟင့္အင္း။

ဒါဆိုကြာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့သမၼတႀကီး နာမည္ကို သိသလားဆိုေတာ့လဲ I don’t know.

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္နာမည္ ဘယ္သူလဲဆိုေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တဲ့။ (တျခားသူေတြေမးၾကည့္လည္း အေတာ္မ်ားမ်ား အဲသလို ေျဖလိမ့္မလား မသိ။)

ဓမၼစကူးကေပးတဲ့စာအုပ္ကို ဖတ္ခိုင္းၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေမးၾကည့္ျပန္သဗ်ာ။

ကိုင္း ငါ့လူ။ ဘရားအေလာင္းရဲ့ ျဖစ္ေတာ္စဥ္ေလး ေျပာျပစမ္းပါ ဆိုေတာ့ -

ဟို . . ဘုရင္မႀကီးက ဗိုက္ပူၿပီး ကေလးေမြးတယ္ . . တဲ့ 

တယ္ . . . ငါေလ။

မင္းဟာမဟုတ္ေသးပါဘူးကြာ၊ ဗိုက္မပူဘဲ ဘယ္လုိကေလးေမြးမလဲကြ။ ငါ့ေျပာစမ္းပါအံုး။ ထားပါေတာ့ ဆက္ေျပာ ဆိုေတာ့ တရားက်င့္လိုက္တာ ဘုရားျဖစ္ကေရာ တဲ့။ သိပ္ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းမႀကိဳက္ဘူးထင္ပါရဲ့။ ခပ္တိုတိုပဲ။

အဲဒါနဲ႔ ျမန္မာျပည္ေျမပံုကို ပရင့္ထုတ္ေပးၿပီး ဆယ္ရက္ ေလ့က်င့္ခိုင္းတယ္။

မေန႔ညက ျမန္မာျပည္ေျမပံုဆဲြခိုင္းေတာ့ အင္း၊ ဆႏြင္းမကင္းထက္စာရင္ အေတာ္တိုးတက္လာၿပီ။ ၿမိဳ႔ေတြထည့္ခိုင္းေတာ့ စစ္ေတြနဲ႔ ပဲခူးကို မွန္ေအာင္မထည့္ႏိုင္ဘူး။

မႏၱေလးကို စာလံုးေပါင္းထားလိုက္တာကလည္း ဘုရားစူးရပါေစ့။

ဒါကဘာေရးထားတာလဲကြလုိ႔ ေမးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ စာလံုးေပါင္း သိပ္မရဘူး တဲ့။ ဒါဆို ျမန္မာလိုပဲေရးျပကြာ ဆိုေတာ့ မႏၵေလး တဲ့။ ေသဟဲ့နႏၵိယ။ 

“ဒါနဲ႔မင္း ဂုဏ္ထူး (၅) သာေတာင္ထြက္ ဆုိကြ” လို႔ ေမးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က တျခားဘာသာေတြပဲပါတာ၊ ျမန္မာစာ မပါဘူး . . ဆိုပါလား။

ကိုယ္လည္း စိတ္တိုလာတာနဲ႔ “ေဟ့ေကာင္ မႏၱေလးကိုစာလံုးေပါင္းတတ္ဘို႔ ျမန္မာစာမွာဂုဏ္ထူးပါရမယ္လို႔ မင္းကိုဘယ္သူေျပာသလဲ။” ေအာ္ထည့္လုိက္တယ္။

အဲဒါ ဂုဏ္ထူး (၅) ဘာသာပါတဲ့။

ရိုးရိုးေအာင္တဲ့ေကာင္ေတြဆိုရင္ေတာ့ -

ေဟ့ေကာင္၊ မင္းအေဖ့နာမည္ဘယ္သူလဲ -

လို႔ေမးရင္ -

ကြ်န္ေတာ္၏ အေဖမွာ ဦးဘ ျဖစ္ပါသည္ -

လုိ႔ ေျဖမယ္ ထင္ပါရဲ့။

(ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခတ္တံုးက အဲသေလာက္မဆိုးဘူး ထင္ပါရဲ့။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ဦးေလး/ေဒၚေလး ၅ ထိပ္စီးတို႔။)

စိတ္ပ်က္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္

ေအးၿငိမ္း

၉ ဇႏၷ၀ါရီ၊ ၂၀၁၇