ခရစၥတိုဖာ ေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၆)

ဒုတိယပိုင္း (စင္ကာပူအေတြ႔အႀကံဳ - ပထမ ၂ ႏွစ္) - ေနာက္ဆံုးပိုင္း


(၁၈) ကြ်ႏ္ုပ္ သင္တန္းဆရာျဖစ္ရျခင္း

အထက္တြင္ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္ၿပီး ျမန္မာလုပ္သားမ်ားကို လူ ၂၀ လွ်င္ တစ္သုတ္က်ျဖင့္ ေခၚလာလိုက္သည္မွာ ဘယ္ႏွသုတ္မွန္းကို မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အားလံုးထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အေစာဆံုးေရာက္ၿပီး လုပ္ငန္း ကိုင္ငန္း အေတြ႔အႀကံဳရိွထားၿပီျဖစ္ရာ ဤသည္ပင္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ သင္တန္းဆရာျဖစ္လာရန္ အေၾကာင္းျဖစ္ေပေတာ့သည္။

ေနာက္လာသူမ်ားထဲတြင္ ဘီအီး၊ ဂ်ီတီအိုင္ စသည္တို႔ပါလာရာ ထိုသူမ်ားကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ကဲ့သို႔ပင္ က်ဴစီ လုပ္ခိုင္းပါသည္။ အသစ္ေရာက္လာသူမ်ားကို ကြ်ႏ္ုပ္ထံ အပ္၏။ သူတို႔ကို လုပ္နည္းကိုင္နည္း သင္ေပးရန္ ျဖစ္သည္။ ပထမ ဦးဆံုးတပည့္ကေတာ့ အနံႀကီး ကြင္းက်ယ္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က သည္ကဲ့သို႔ေသာသူမ်ိဳးကို အလြန္ ေအာ့ႏွလံုးနာတတ္ သည္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ရိုးရိုးသားသားေနသလို အျခားသူမ်ား ပပလႊားလႊားေနသည္ကိုလည္း အလိုလုိေနရင္း ေမတၱာတံုး ေနတတ္သည္။ မေကာင္းမွန္းသိေသာ္လည္း ျပင္ရခက္ပါသည္။

သည့္အတြက္ သူကပင္ အလြန္ေရာေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္က ခပ္တန္းတန္းပဲေနပါသည္။ ေနာက္တစ္ဦးမွာ ကို၀င္းေရႊ ျဖစ္၏။ အလြန္ရိုးသည္။ သို႔မို႔ေၾကာင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အစပ္တည့္၏။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ သူစေရာက္လာေတာ့ ဘာမွ စမသင္မီ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ကာ စကားေျပာသည္။

“ ဒီမွာ ကိုစိုးေက်ာ္ (သူ႔နာမည္အရင္းမွာ ကို၀င္းေရႊျဖစ္ေသာ္လည္း ဘယ့္ႏွာေၾကာင့္ စင္ကာပူကို ကိုစိုးေက်ာ္ အေနႏွင့္ ေရာက္လာမွန္း ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။) - ဒီပံုျပင္ ခင္ဗ်ားသိၿပီးသားျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ထပ္ေျပာမယ္။ တိုင္းျပည္မွာ အမတ္တစ္ေနရာ လပ္ေတာ့ ရခိုင္ဘုရင္ မင္းထီးက ထက္ထက္ျမက္ျမက္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို အမတ္ခန္႔ဘို႔ လုပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မိဖုရားက သူ႔ေမာင္ကို ခန္႔ခ်င္တယ္။ ဘုရင္မင္းထီးဆိုတာ ပညာရိွဘုရင္လို႔ အင္မတန္ နာမည္ႀကီးတာ ကလား။ သည္ေတာ့ ဘုရင္က သူ႔ေကာင္ေလးနဲ႔ မိဖုရားေမာင္ကိုေခၚၿပီး -

ေမာင္မင္းတုိ႔၊ နန္းေတာ္ေအာက္မွာ ေခြးမႀကီး သားေမြးေနတယ္။ သြားၾကည့္ေခ်ၾကစမ္း လို႔ ခိုင္းလိုက္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဆင္းသြားၾကတယ္။ ခဏေနေတာ့ မိဖုရားေမာင္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဒီေတာ့ ဘုရင္ကေမးတယ္။ ကဲ၊ ကိုေရႊေယာက္ဖ၊ ေခြးေမြးေနတာေတြ႔ခဲ့ရဲ့လား။  မွန္ပါ့၊ ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္ ဘုရား။ ဒါျဖင့္ ဘယ္ႏွေကာင္လဲကဲြ႔။  ဟိုက္၊ ရွာလပတ္ရည္။ ခဏေလးေနပါဦးဘုရား  ဆိုၿပီး ေျပးဆင္းသြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ ျပန္တက္လာတယ္။ မွန္ပါ့၊ ၆ ေကာင္ပါ ဘုရား။  ေအး၊ ေအး၊ ေကာင္းသကြ႔ဲ။ ဒါျဖင့္ အထီးက ဘယ္ႏွေကာင္၊ အမက ဘယ္ႏွေကာင္လဲကဲြ႔။  အြတ္၊ ခဏေလးပါ ဘုရား ဆိုၿပီး ေျပးဆင္းသြားျပန္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ အျဖဴဘယ္ႏွေကာင္၊ အမဲဘယ္ႏွစ္ေကာင္ဆို ေျပးဆင္းၾကည့္လိုက္။ ဘုရင္ေမးတိုင္း ေျပးေျပးၾကည့္ေနရတာဘဲ။

ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ဘုရင့္လူ တက္လာတယ္။ ကဲ၊ ေမာင္မင္း။ လာပါဦးကဲြ႔။ မင္း ေခြးမႀကီးေမြးေနတာ ေတ႔ြခဲ့ရဲ့လား။ မွန္ပါ့။ ေတြ႔ခ့ဲပါတယ္ ဘုရား။ ဒါျဖင့္ ဘယ္ႏွေကာင္လဲကြယ္။ ၆ ေကာင္ပါဘုရား။ အထီးဘယ္ႏွေကာင္ အမ ဘယ္ႏွေကာင္လဲကြယ္။ မွန္ပါ့။ အထီး ၂ ေကာင္ အမ ၄ ေကာင္ပါဘုရား။ အျဖဴဘယ္ႏွေကာင္ အမဲ ဘယ္ႏွေကာင္လဲကဲြ႔ စသျဖင့္ ဘုရင္ေမးတိုင္း ဒက္ကနဲ၊ ဒက္ကနဲ ေျဖႏုိင္တယ္။

အဲဒီေတာ့မွ မင္းထီးက သူ႔မိဖုရားကို ေျပာတယ္။

ကိုင္း၊ မမ။ ျမင္ရဲ့လား၊ ခင္ဗ်ားေမာင္။ ဘယ္ႏွေကာင္လဲဆို ေျပးၾကည့္လိုက္။ အထီးဘယ္ႏွေကာင္ အမဘယ္ႏွေကာင္ လဲဆို ေျပးၾကည့္လိုက္။ ခင္ဗ်ားေမာင္လိုလူမ်ိဳးသာ အမတ္ခန္႔လို႔ကေတာ့ က်ဴပ္တို႔တိုင္းျပည္ႀကီး ေျမာင္းထဲေရာက္မဲ့ကိန္းပဲ ဆိုၿပီး မိဖုရားေမာင္ကို ကဲ၊ ကိုယ့္လူ။ ေမာင္ရင္ အမတ္ျဖစ္ခ်င္ရင္ ခဏေစာင့္။ ၂၁ ရာစုေရာက္မွ ၾကံ့ဖြတ္ထဲ၀င္။ ခုေတာ့ ေဆာရီးပဲ လို႔ ေျပာလိုက္သတဲ့။

ကိုယ္ေျပာခ်င္တာက ကိုယ့္လူ အဲဒီသေဘၤာႀကီးေတြထဲ တက္ရဆင္းရတာ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းတယ္ဆိုတာ သိတယ္ မႈတ္လား။ ဒီေတာ့ ရွင္ဘုရင့္ေယာက္ဖလို မၾကာခဏ ေျပးေျပး မၾကည့္ရေအာင္ ၾကာရင္ၾကာပေစ။ တစ္ခါထည္း ေသေသခ်ာခ်ာ၊ က်က်နန ျပည့္ျပည့္စံုစံု မွတ္လာခဲ့။ မသိတဲ့ဟာဆိုလည္း မသိတဲ့အတိုင္းမွတ္လာခဲ့။ ဒီေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ ေျပာျပမယ္။ ေရာ့၊ ေဟာဒီမွာ မွတ္စုစာအုပ္နဲ႔ေဘာပင္။ အိတ္ထဲ အျမဲထည့္ထား။ ဘယ္သြားသြား ယူသြား။ ကိုေဇာ္ဟိန္းထြန္း လို အက်ႌေပၚမွာ မွတ္လိုမွတ္။ ေဘာင္းဘီေပၚမွာ မွတ္လိုမွတ္ လုပ္မလာနဲ႔။ အဲဒီလိုလုပ္လာလို႔ကေတာ့ အဆဲခံရၿပီသာမွတ္။

သေဘၤာေပၚတက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ မွတ္စုစာအုပ္၊ မွင္ထြက္တဲ့ ေဘာပင္၊ ခဲတံ၊ လက္ႏိွပ္ဓါတ္မီး၊ ေပႀကိဳး၊ လုိတာမွန္သမွ် ေစ့ေစ့စံုစံု အကုန္ယူသြား။ ဟိုေရာက္မွ ဟိုဟာေမ့က်န္လို႔၊ ဒီဟာေမ့က်န္ခဲ့လို႔ မျဖစ္ေစနဲ႔ - - -
စသျဖင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္တဲြလုပ္ၿပီး အေတာ္ေလး တတ္တတ္ကြ်မ္းကြ်မ္းျဖစ္ၿပီဟု ယူဆေသာအခါ သူ႔ကို အင္ဒိုနီးရွားရိွ ဘာတန္ကြ်န္းသို႔ လႊတ္လုိက္သည္။ သည္ကတဲက ကို၀င္းေရႊသြားလုိက္တာ ကြ်န္ေတာ္ Tellus မွ ထြက္လာသည္ထိ ျပန္မေရာက္လာေသးပါ။ သိပ္မၾကာေသးမီက သူ႔ကို ပင္နင္စူလာတြင္ေတြ႔လိုက္ေသးသည္။ ယခုတိုင္ ဘာတန္မွာပင္ ရိွေသးသည္ ဆို၏။

ကို၀င္းေရႊၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္မွာ ကိုမိုးလြင္ ျဖစ္သည္။ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ ကုလားကေလးျဖစ္၏။ သူလည္း ရိုးရိုးသားသားပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔မွာ ေလးဘက္နာရိွသျဖင့္ အဲယားကြန္းကို အလြန္ေၾကာက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကို အခန္းထဲတြင္ paper work မ်ား လုပ္ခိုင္းေသာအခါ သူက ေတာင္းပန္သည္။ အစ္ကိုရယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို သေဘၤာေပၚသာ လႊတ္ပါဗ်ာ။ အဲယားကြန္းခန္းထဲေတာ့ မေနပါရေစနဲ႔။ ေလးဘက္နာေၾကာင့္ အေၾကာအခ်င္ေတြ ကိုက္လြန္းလို႔ပါ ဟူ၏။ သူ အခန္းထဲ မေနခ်င္ေသာ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ရေသာ အခန္းတြင္ သူေဌးလည္းရိွေသာေၾကာင့္တည္း။

အလုပ္ကတစ္ဖက္၊ သူတို႔ကို သင္ေပးရတာ တစ္ဖက္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း မစားသာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ သင္ရ ျပရတာ အင္မတန္ ၀ါသနာပါပါသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေယာက္မဟုတ္၊ ႏွစ္ေယာက္မဟုတ္။ အျမဲလိုလို သင္တန္းေပးေနရသည္ ျဖစ္ရာ ေနာက္ေတာ့ သက္သာမည့္နည္းကို အႀကံထုတ္ရသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ က်ဴစီလုပ္ငန္းမွာ ဘာထူးျခားဆန္းျပားတာမွ မပါ။ သည္ procedure အတိုင္း သြားသည္ ျဖစ္သျဖင့္ ဤ procedure မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္က က်ဴစီလက္စဲြ ဆိုၿပီး စာအုပ္ေရးသည္။ ေနာက္ၿပီး ေကာ္ပီကူးကာ အသစ္ေရာက္လာသူမ်ား ကို ဤစာအုပ္ေပးကာ ဖတ္ခိုင္းသည္။ ရွင္းျပၿပီး မသိတာ ေမးခိုင္းေတာ့ အေတာ္ေလးတာသြားသည္။ သည္ေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္လည္း သက္သာရာ ရသည္။

ေရာက္စက Tellus မွာ ဘာကြန္ျပဴတာမွ မရိွ။ ေနာက္ႏွစ္က်မွ 386 တစ္လံုး၊ ဘယ္ကဆဲြလာသည္မသိ။ အသစ္ မဟုတ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို 486 တစ္လံုးေပးသည္။ သည္တံုးက Pentium 2 ေပၚေနၿပီ။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခင္မ်ာ ကြန္ျပဴတာအသစ္ ကိုင္ခြင့္မရ။ ရိွသည့္ကြန္ျပဴတာေလးႏွင့္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရိုက္ကာ စာအုပ္ထုတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္လိုလုပ္တာ သူတို႔ သေဘာက်သည္။ သို႔ပင္သေဘာက်ေသာ္ျငားလည္း ခ်ီးမြမ္းေဖာ္မရ။ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနသည္။ ညေနပိုင္း လဖက္ရည္ေသာက္ခ်ိန္မ်ားတြင္ မေလးႏွင့္တရုတ္ စူပါဗိုက္ဆာမ်ားႏွင့္ က်ဴစီလူေဟာင္းမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္က ပိုက္လုပ္ငန္းဆိုင္ရာ သခ်ၤာ သင္ေပးဘို႔ႀကိဳးစားၾကည့္ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ စိတ္မ၀င္စားၾကပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေခၚသည့္ အစပိုင္းေတာ့ အထူးအဆန္းအေနႏွင့္ လာၾကေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သံုးေလးရက္ ေလာက္ၾကာေတာ့ တစ္ေယာက္မွ မေပၚလာေတာ့ပါ။

သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔အထဲမွ Elias ဆိုသည့္ကုလားက လူလည္ျဖစ္သည္။ လူစြာလုပ္လြန္းသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကို ခပ္တန္းတန္းသာ ဆက္ဆံပါသည္။ ညေနပိုင္း အလုပ္အနည္းငယ္ပါးခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ကြန္ျပဴတာႏွင့္ paper work မ်ား လုပ္ေနခ်ိန္၌ မသိမသာ အနားကပ္လာကာ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးလွ်က္ အဲဒါ ဘာေခၚသလဲ။ ဒါကို ဘယ္လုိရိုက္ရသလဲ စသျဖင့္ တစတစ ေမးျမန္းကာ သင္ယူပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က သူေမးသမွ်သာ ေျဖသည္။ အပိုစကားဘာမွ မေျပာ။

ကြ်န္ေတာ္သင္ေပးခ်င္သူမွာ က်ဴစီဗီ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သည္ေကာင္က်ေတာ့ ကြန္ျပဴတာကို စိတ္မ၀င္စား။ ကြ်န္ေတာ္က အတင္းေခၚသင္ေပးလွ်င္ မၾကာခဏ တ၀ါး၀ါးႏွင့္သမ္းကာ ေဆာရီး၊ ေဆာရီးႏွင့္ ေျပာသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါသည္။

သူတို႔မွာ က်ဴစီပင္လုပ္ေနေသာ္ျငားလည္း iso drawing ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမဆဲြတတ္ၾကပါ။ ျမန္မာ အမ်ားစု ကေတာ့ သင္ေပးလွ်င္ ခဏႏွင့္တတ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သည္တရုတ္ႏွင့္ ကုလားက်ဴစီမ်ားမွာ ဘယ္လိုမွ သင္လို႔မရပါ။ တစ္ခါက ကိုေဇာ္ဟိန္းထြန္းႏွင့္ မူးနစ္တို႔ သေဘၤာေပၚမွ ပိုက္လိုင္းတစ္ခု သြားကူးဆဲြလာၿပီး ဟိုဘက္လွည့္ရတယ္၊ ဒီဘက္ လွည့္ရတယ္ ႏွင့္ အေျခအတင္ ျငင္းၾကခံုၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနကာ တစ္ဖက္လွည့္ၿပီး လုပ္စရာ ရိွတာ လုပ္ေန၏။ ခဏၾကာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီေရာက္လာ၏။ သူတို႔ဆဲြထားေသာပံုမ်ားျပကာ အမွန္အမွား ဆံုးျဖတ္ေပးရန္ လာျခင္းျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ကိုေဇာ္ဟိန္းထြန္းပံုကို အမွန္ေပးလိုက္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုး မည္သူမွ်မမွန္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ ကိုေဇာ္ဟိန္းထြန္းကို မ်က္ႏွာသာေပးမိမွန္းလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မသိပါ။ ကိုယ့္ျမန္မာလူမ်ိဳးခ်င္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ လိမ့္မည္။ သည္လိုလုပ္တာ မတရားမွန္းသိလွ်က္ႏွင့္ လုပ္လုိက္မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အိမ္တြင္လည္း ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ အတူေနသူ၊ စိတ္၀င္စားသူမ်ားအား ပိုက္ႏွင့္ပတ္သက္သည္မ်ားကို သင္ေပးပါ သည္။ သို႔ေသာ္လည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ စိတ္မ၀င္စားၾကပါ။ တစ္ဦးစ ႏွစ္ဦးစသာ ခဏတျဖဳတ္ သိခ်င္တာေလး ေမးသျဖင့္ ေျပာျပရတာေလာက္ ရိွပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ Tellus မွ ထြက္မလာမီ ေလးငါးလခန္႔အလိုတြင္ ဂေနဆန္ ကာနမ္ (Ganansan Kanam) အမည္ရိွ ကုလားေလးတစ္ေယာက္ ေယာက္လာပါသည္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို သူ ပိုက္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို သူ အိႏိၵယတြင္ သင္တန္းတက္ခဲ့ စဥ္က စာအုပ္မ်ား (NDT Test and Destructive Testing), Pipe Fitters Blue Book တို႔ေပး၏။

ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကို သေဘၤာေပၚေခၚသြားကာ ငါ ဒီေနရာကေန ဒီေနရာကို ပိုက္လိုင္းေျပးမယ္။ ဒါကို ဘာစနစ္ လို႔ေခၚတယ္။ ဘယ္ေနရာေတြမွာ ပိုက္အထုိင္ေတြထည့္မယ္ စသျဖင့္ျပကာ သူ႔ကို Iso drawing ထုတ္ခိုင္းပါသည္။ ဂေနဆန္ တို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာ္သလဲ ဆိုလွ်င္ သူတိုင္းလာေသာ အတိုင္းအတာမ်ား အတိုင္း ကြ်န္ေတာ္က Iso ထုတ္ကာ ဖိုမင္မ်ား သို႔ေပးလုိက္သည္။ သူထုတ္ေပးထားေသာ drawing အတိုင္း ဆင္ထားေသာ spool မ်ားကို သေဘၤာေပၚတြင္ ဆင္လိုက္ေသာ အခါ ဘာမွ ျပင္စရာ၊ ဆင္စရာ၊ modify လုပ္စရာမလိုဘဲ သည္အတိုင္း ဆင္သြားလို႔ရေလသည္။

ဟာနာဖီ ဆိုေသာ မေလးဖိုမင္မွာမူ သူဆင္သြားေသာ ပိုက္မွန္သမွ် မျဖတ္ရေသာ၊ ျပန္မျပင္ရေသာ spool ရယ္လို႔ မရိွ။ ကြ်န္ေတာ္ သည္တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ ဂေနဆန္ကို ပစ္က်သြားၿပီး သူ႔ကို သူေဌးဆီ ေခၚလာသည္။ သူေဌးကလည္း ေတာ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္ေသာအခါ ဂေနဆန္ကို ခ်က္ျခင္း အျဖဴ၀တ္ေပးလိုက္သည္။ ဂေနဆန္ကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ခင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က စူပါဗိုက္ဆာတစ္ဦး၏ တာ၀န္ႏွင့္၀တၱရားမ်ားကို ဂေနဆန္အား အခြင့္သာတိုင္း ေျပာျပသည္။

(၁၉) ကြ်ႏ္ုပ္အား Keppel မွ အလုပ္ကမ္းလွမ္းျခင္း

ကြ်န္ေတာ္ ရာထူးႀကီးႀကီးမ်ားသို႔မေရာက္လာရျခင္း၏ အဓိက အေၾကာင္းရင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္၏ ႏံုခ်ာလွေသာ လူမႈဆက္ဆံေရး - PR (Public Relationship) ႏွင့္ မမွန္ကန္ေသာ စိတ္ေနသေဘာထား (Attitude) တုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ္ႏွင့္ အလြမ္းသင့္သူမ်ားႏွင့္ေလာက္သာ အေပါင္းအသင္းလုပ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ႏွင့္မေတြ႔သူမ်ားကို မေပါင္း ပါ။ သူတို႔စကားလာေျပာလွ်င္ပင္ ျပန္ေျပာခ်င္မွ ေျပာပါသည္။ ေျပာလွ်င္လည္း တစ္ခါတစ္ခါ ဂြစကားေျပာတတ္၏။ သူမ်ားေတြ ၀ိုင္းဖဲြ႔ၿပီး အလႅာပ၊ သလႅာပ ေျပာသည္ကို ကြ်န္ေတာ္က အပိုဟုယူဆသည္။ ၀င္မေရာ။ သည္ေတာ့ သူတို႔ႏွင့္ မရင္းႏွီးတာ မဆန္းပါ။

အထက္အရာရိွတစ္ဦး ျဖစ္လုိသူသည္ စိတ္ရွည္ရသည္။ သည္းခံရသည္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ၀င္ဆံ့ ရသည္။ မ်က္ႏွာခ်ိဳရသည္။ စကားကို ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ေျပာရသည္။ ေဒါသမႀကီးရ။ ကိုယ္မႀကိဳက္လွ်င္ေသာ္မွ ထုတ္မေျပာရ။ ေနာက္ေတာ့မွ သာယာညင္းေျပာင္း အက်ိဳးအေၾကာင္းႏွင့္တကြ ရွင္းျပရသည္။ သည္အေၾကာင္း ေဒးလ္ကာနက္ဂ်ီက How to Win Friends ဆိုၿပီး စာအုပ္ေရးသည္။ ဦးႏုက “လူေပၚလူေဇာ္လုပ္နည္း” ဆုိၿပီး ဘာသာျပန္သည္။ ေနာက္ေတာ့ မိတၱဗလ ဆရာတက္တိုး ကလည္း ေသာကကင္းေ၀းေနႏုိင္ေရး ထင္သည္။ ဘာသာျပန္ပါသည္။ အလြန္ေကာင္းေသာ အႀကံဉာဏ္ႏွင့္ လမ္းညႊန္ခ်က္ မ်ားျဖစ္ပါ၏။

ကြ်န္ေတာ့္တြင္ အထက္ပါ အရည္အခ်င္းမ်ားတစ္ခုမွ မရိွပါ။ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ရိွသည့္အရည္အခ်င္းမ်ားကား ထို အခ်က္မ်ားႏွင့္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သည္။ ထစ္ကနဲဆို ျဗစ္ကနဲ လုပ္ခ်င္သည္။ စိတ္တိုသည္။ သည္းမခံတတ္။ စကားကို ခ်ိဳခ်ိဳ သာသာ မေျပာတတ္။ ဘုေတာတတ္သည္။ ပညာကေလး မေတာက္တစ္ေခါက္ တတ္သျဖင့္သာ ခုအေျခအေန ေရာက္ရ သည္။ ႏို႔မို႔ဆို မလြယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းသိေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဒါရိုက္တာက ကြ်န္ေတာ့္ကို Public Relationship သင္တန္းမ်ား တက္ေစရန္ စိုင္းျပင္းသည္။

ကြ်န္ေတာ္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤမွ်ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခ်ီးမြမ္းခန္းထုတ္ေနရသနည္း ဆိုပါလွ်င္ ဤစာဖတ္မိသူ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအား မိမိ၏တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္းအတြက္ အဟန္႔အတားျဖစ္ေစမည့္ အခ်က္မ်ားကို ေရွာင္ႏိုင္ၾကေစရန္ ျဖစ္ပါ သည္။ သိပ္မ်ားမ်ားလုပ္စရာ မလိုပါ။ အထက္ေဖာ္ျပပါ အခ်က္အနည္းငယ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ လိုက္နာႏုိင္လွ်င္ မၾကာမီ အေတာအတြင္း လက္ရိွအဆင့္ထက္ ပိုျမင့္သြားႏိုင္ပါသည္။

ျပန္ေကာက္ၾကပါစို႔။ ေနာက္လာသည့္အသုတ္မ်ားထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ့္လိုပင္ ဘီအီးဘဲြ႔ရၿပီး တစ္နာရီ သံုးက်ပ္ႏွင့္ ေရာက္လာသူ တစ္ဦးပါလာပါသည္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္လို ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ႏွင့္ ေရာက္လာျခင္းမဟုတ္။ သိသိႀကီးႏွင့္ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔နာမည္မွာ ကိုေဇာ္ေလး ျဖစ္၏။ ကိုေဇာ္ေလးက ပံုဆဲြအလြန္ေကာင္းသည္။ ထိုစဥ္က AutoCAD ေပၚေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ေအာ္တိုကက္ေရာ၊ ေအာ္ရွည္ကက္ေရာ ဘာမွသံုးခြင့္မရ။ ကိုေဇာ္ေလးက လက္ႏွင့္ဆဲြသည္။ မာလာက Keppel မွ GA Drawing (General Arrangement Drawing) ႏွင့္ P & ID (Piping and Instrument Diagram) မ်ားယူလာသည္။ ကိုေဇာ္ေလးက Iso ျပန္ထုတ္သည္။

ကိုေဇာ္ေလးဆဲြေသာပံုမ်ားမွာ အလြန္လက္ရာေကာင္းသည္။ အမွန္ကုိ ၀န္ခံရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ေလာက္ေကာင္းေအာင္ မဆဲြႏိုင္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ပံုမ်ားမွာ လက္ရာၾကမ္းလွသည္။ သူ႔ပံုမ်ားမွာမူ အလြန္တိက်သပ္ယပ္သည္။ အတိုင္းအတာမ်ား တြက္ရာတြင္လည္း အလြန္တိက်ေသခ်ာသည္။

သူက စီးကရက္ကေလး အျပင္ထြက္ဖြာလိုက္၊ ျပန္၀င္လာၿပီး ပံုဆဲြလိုက္ႏွင့္။ သူႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္က စားပဲြခ်င္းကပ္ လွ်က္ ထုိင္ရသည္။ တစ္ရက္ေတာ့ သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ ေထြရာေလးပါး စကားမ်ားေျပာၾကရင္း သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို RIT ေက်ာင္းဆင္းျဖစ္ပါလွ်က္ တစ္နာရီ သံုးက်ပ္ႏွင့္ အင္ဂ်င္နီယာေစ်းဖ်က္သူ ဟု စြပ္စဲြပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဟုတ္ေနသျဖင့္ ဘာမွ ျပန္မေျပာသာပါ။ စင္ကာပူမလာခင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ စင္ကာပူႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘာဗဟုသုတမွ မရိွသျဖင့္ ေရာက္ၿပီးေရာ လာရေၾကာင္း၊ တန္သည္မတန္သည္ ကိုပင္ မသိေၾကာင္း ရိုးရိုးသားသားပင္ ျပန္ေျပာလိုက္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကန္ထရိုက္တာမ်ားထဲမွ သူေဌးႏွင့္ မန္ေနဂ်ာမ်ားအား အဖဲြ႔၀င္အျဖစ္ထားကာ Keppek Shipyard မွ မန္ေနဂ်ာမ်ားဦးေဆာင္လွ်က္ CQAT 8 ဟု ေခၚေသာ အဖဲြ႔တစ္ဖဲြ႔ ဖဲြ႔ထားပါသည္။ အရွည္ကိုေတာ့ ေမ့ေနၿပီ။ Contractors Quality Assurance Team ထင္ပါသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ကုန္ထုတ္တိုးေရး၊ အရည္အေသြးျမွင့္တင္ေရး ျဖစ္၏။

သည္အဖဲြ႔ စည္းေ၀းပဲြမ်ားကို အပတ္စဥ္ ဗုဒၶဟူးေန႔တိုင္း ညေန ၃ နာရီမွ ၅ နာရီထိ က်င္းပ၏။ ေျပာစရာနည္းလွ်င္မူ ၄ နာရီခဲြေလာက္တြင္ ၿပီးသည္။ အစေတာ့ သည္ စည္းေ၀းပဲြမ်ားကို သူေဌး၏တူလည္းဟုတ္၊ မန္ေနဂ်ာလည္း ဟုတ္သူ အ,၀ီး (Ah Wee) သြားတက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ အစည္းေ၀းပဲြတိုင္း အဆဲခံရသည္ထင့္။ သူမသြားေတာ့ဘဲ ကြ်န္ေတာ့္ကို အတင္း တြန္းလႊတ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေယာင္နနျဖင့္ ေရာက္သြားသည္။

စည္းေ၀းပဲြဟုပင္ဆိုေသာ္ျငား လက္ေတြ႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျဖစ္ေနသည္မွာ ထို မန္ေနဂ်ာ၏ အဆဲခံရန္ သြားသည္ႏွင့္ တူေနပါသည္။ သူက စည္းေ၀းပဲြ စပါၿပီ ဆိုကတည္းက ကန္ထရိုက္တာ တစ္ေယာက္စီထခိုင္းကာ သူလုပ္ခိုင္းထားသည္တို႔ကို ရွင္းျပခိုင္းပါသည္။ Progress မတင္ျပႏိုင္ပါက ေကာင္းေကာင္းဆဲပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီ(Tellus) ကို ဘာလုပ္ခိုင္း ထားသလဲ မသိပါ။ Ah Wee ကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘာမွရွင္းမျပဘဲ သူမသြားရၿပီးေရာ၊ အတင္းတြန္းလႊတ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ဆို သူ႔ကိုဘာခိုင္းသလဲ ဆိုတာေတာင္ နားလည္ခ်င္မွ နားလည္ပါလိမ့္မည္။ နားမလည္သည့္ အတြက္ လည္း အျမဲအဆဲခံေနရတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

အစေတာ့ သူတို႔ ဘာေတြေဆြးေႏြးေနၿပီး ဘာေတြေျပာေနၾကမွန္း ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ပါ။ သို႔ေသာ္ ထို စည္းေ၀းပဲြ တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရံုးခန္းႏွင့္ကပ္လွ်က္ Alpine မွ GM (အေထြေထြမန္ေနဂ်ာ) အိုက္ေကာက္ (Aik Kok) လည္း လာတက္ သည္။ အိုက္ေကာက္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္က ပုဂိၢဳလ္ေရးအရ ရင္းႏွီးသည္။

စည္းေ၀းပဲြႏွစ္ခါေလာက္သြားၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မေက်နပ္သည္ႏွင့္ သူတို႔ ဘာလိုခ်င္မွန္း ေသေသခ်ာခ်ာ သိရေအာင္ အိုက္ေကာက္ႏွင့္ သြားေဆြးေႏြးသည္။ အိုက္ေကာက္ေျပာျပမွ Keppel မွာ မန္ေနဂ်ာ လုပ္ရတာလည္း မေခ်ာင္လွ ေၾကာင္း သိရေတာ့သည္။ သူတို႔ကို အထက္က ၾကပ္သည္။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကန္ထရိုက္တာမ်ားကို ျပန္ၾကပ္သည္။

သည္ေတာ့မွ သူတို႔လုိခ်င္တာ ကြ်န္ေတာ္ရိပ္မိသည္။ အိုက္ေကာက္အႀကံေပးမွ ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲတြင္ လက္ကနဲ အႀကံေပၚလာသည္။

ပိုက္ေရွာ့တြင္ spool မ်ားကို ဆင္ရတာ လက္၀င္လွသည္။ အထူးသျဖင့္ သေဘၤာအေဟာင္းမွ ပိုက္မ်ားကို ျဖဳတ္လာကာ အသစ္ႏွင့္အစားထိုးရန္ လုပ္သည့္အခါမ်ားတြင္ မူရင္း spool အတိုင္း တသေ၀မတိမ္းရရန္ Template ပံုစံခ်ရသည္။ ထိုအခါ သံျပားေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္ေတာက္ရ။ တက္ကင္တဲြရ။ မလိုလား အပ္သည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ လုပ္အားမ်ား ကုန္လွသည္။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ပိုက္ဆင္သည့္ ပံုစံခ်ကိရိယာ (Pipe Fabricating Template Equipment) လုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးရသည္။

သို႔ႏွင့္ ေနာက္တစ္ပတ္ ဗုဒၶဟူးေန႔မတိုင္မီ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကူးကို ပံုၾကမ္းထုတ္ကာ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပင္ဆင္ထား လိုက္ပါသည္။ စည္းေ၀းပဲြေန႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္က ထိုပံုၾကမ္းကို ခ်ျပကာ ဤကိရိယာ၏ အားသာခ်က္၊ အားနည္းခ်က္မ်ား၊ မည္သည့္ပစၥည္းမ်ားသံုးကာ မည္ကဲ့သို႔ေဆာက္ရမည္ စသည္တို႔ကို ရွင္းျပလိုက္ေသာအခါ ထို စည္းေ၀းပဲြကို ဦးေဆာင္ကာ အျမဲဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းေနေသာ Keppel မွ မန္ေနဂ်ာ (သူ႔နာမည္ေတာ့ ေမ့ေနပါၿပီ) က အလြန္ သေဘာက်သြားသည္။

သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ပိုက္ေရွာ့မွ ဖိုမင္ျဖစ္သူ Ah Wee ႏွင့္တဲြေပးလုိက္သည္။ Ah Wee ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သည္ ကိရိယာကို စတင္အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ က်ဴစီအလုပ္ႏွင့္ လက္မလည္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ သူတို႔လုပ္တာ သြားမၾကည့္အားပါ။ သူတို႔ေခၚမွ တစ္ခါတစ္ရံ သြားၾကည့္သည္။ အနည္းအပါး အႀကံေပးသည္။

မ်ားမၾကာမီ ကြ်န္ေတာ့္ ၀ပ္ပါမစ္လည္း သက္တမ္းေစ့သြားၿပီျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္စခဲ့ေသာ ဇာတ္လမ္းကို အဆံုး မသတ္ႏုိင္ပဲ ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ခဲ့ရပါေတာ့သည္။။ ထိုပေရာဂ်က္ ေအာင္ျမင္၊ မေအာင္ျမင္လည္း မသိရေတာ့ပါ။

ေနာက္အပတ္ စည္းေ၀းပဲြတြင္ Keppel မန္ေနဂ်ာက ကြ်န္ေတာ့္ကို သူတို႔ဆီတြင္လာလုပ္ရန္ ကမ္းလွမ္း၏။ ဇိကုတ္ၿပီးနတ္ျပည္တင္တာကို ဖင္ေအးတယ္ဆိုကာ ကြ်န္ေတာ္ ခုန္ခ်လိုက္ပါသည္။ သေဘၤာက်င္းတြင္ လုပ္ေနရတာ ပင္ပန္းလွသျဖင့္ ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ သေဘၤာက်င္းကို ျပန္မလာေတာ့ဘူး ဟု စိတ္နာစြာ အျပတ္ဆံုးျဖတ္ထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသတည္း။

သည္စည္းေ၀းပဲြတြင္ အျခားျမန္မာတစ္ဦးျဖစ္သူ ဦးျမတ္ေက်ာ္ကို ေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။ သူက Electrical Section မွ ျဖစ္၏။ သူကေတာ့ ၀ါယာႀကိဳးဆဲြရာတြင္ လြယ္ကူသက္သာစြာဆဲြႏုိင္မည့္ ဒလိမ့္တံုးကေလးမ်ား ထြင္ေပးလုိက္ပါသည္။ သည့္အတြက္ သူလည္း သည္စည္းေ၀းပဲြမ်ားတြင္ အေထာင္းခံရ သက္သာ သြားပါသည္။

အျခားသူမ်ားမွာမူ ဘာမွ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ လုပ္ျပႏိုင္တာ မေတြ႔ခဲ့ရပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လာတက္သူ မ်ားမွာ စူပါဗိုက္ဆာ အဆင့္ရိွသူမ်ားသာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပါတည္း။ အမွန္မွာ ထိုစည္းေ၀းပဲြကို မန္ေနဂ်ာ အဆင့္ရိွသူမ်ား၊ အနည္းဆံုး အင္ဂ်င္နီယာမ်ား လာတက္ရမည္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မန္ေနဂ်ာျဖစ္လွ်က္၊ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္လွ်က္ အသံုးမက်ဟု ေျပာတာ မခံလို၍ တစ္ေၾကာင္း။ လူၾကားထဲ အဆဲခံရတာ ရွက္သျဖင့္လည္းေကာင္း သူတို႔အစား စူပါဗိုက္ဆာမ်ားကို အဆဲခံရေအာင္ လႊတ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါသည္။ လူလည္ႀကီး သားသမီးမ်ားျဖစ္ပါ၏။

(၂၀) Tellus ႏွင့္ အၿပီးတိုင္ လမ္းခဲြခဲ့ျခင္း
ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း သေဘၤာက်င္းတြင္လုပ္ရတာ အင္မတန္ ပင္ပန္းသလို အႏၱရာယ္လည္း မ်ားလွပါသည္။ သေဘၤာ ေဟာင္းမ်ားမွ ပိုက္မ်ားလဲရန္ရိွလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က လဲမည့္ပိုက္မ်ားကို အတိုင္းအတာယူရန္၊ ဘာေတြ လဲမလဲ ဆိုတာသိရန္ သေဘၤာတြင္း ဆင္းၾကည့္ရပါသည္။ သေဘၤာေဟာင္းျဖစ္သည့္အတြက္ ဆီေလွာင္ကန္မ်ားအတြင္း (သန္႔ရွင္းေရးပင္ လုပ္ထားေသာ္ျငားလည္း) ဆီအၾကြင္းအက်န္မ်ား၊ ဆီေငြ႔မ်ား၊ အန႔ံအသက္မ်ားျဖင့္ အလြန္နံေစာ္ ညစ္ပတ္လွပါသည္။ ဆီမ်ားျဖင့္ ေခ်ာေန၍လည္း မလဲရန္၊ ျပဳတ္မက်ရန္ သတိႀကီးစြာ ထားရပါသည္။ Tank ႀကီးမ်ားမွာ အလြန္ႀကီးမားလွရကား ျပတ္က်လွ်င္ ေသႏိုင္ပါသည္။

ထို႔ျပင္ Tank မ်ားမွာ ကာလၾကာရွည္စြာ ဆီ၊ ဓါတုေဆးရည္၊ ဓါတ္ေငြ႔ စသည္တို႔ကို သိုေလွာင္ထားရာ ထို tank အတြင္း မ၀င္မီ tank မ်ားကို ေလမႈတ္ကာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ သက္ဆိုင္ရာ safety က မီတာျဖင့္တိုင္းကာ ထိုတိုင္ကီသည္ ၀င္ရန္ အႏၱရာယ္ကင္းသည္ဆိုမွ ၀င္လို႔ရပါသည္။ သို႔မဟုတ္ပဲ ကိုယ့္သေဘာႏွင့္ကိုယ္ ၀င္သြားၿပီး အထဲတြင္ အဆိပ္ရိွေသာ ဓါတ္ေငြ႔မ်ားရႉမိလွ်င္ အသက္အႏၱရာယ္ရိွပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ ေသဖူးေသာ သာဓကမ်ားလည္း မ်ားစြာရိွပါသည္။

ထိုမွ်သာမက။ ထိုတိုင္ကီေဟာင္းမ်ားအတြင္း အလုပ္လုပ္စရာ (အထူးသျဖင့္) မီးႏွင့္လုပ္ရသည့္ ျဖတ္ေတာက္ျခင္း၊ ဂေဟေဆာ္ျခင္း၊ ေက်ာက္စက္တိုက္ျခင္း စသည္တို႔ ရိွပါက အထူးသတိထားရပါသည္။ Safety ထံမွ အလုပ္လုပ္ခြင့္ပါမစ္ (Permit To Work – PTW) ရမွ လုပ္ရပါမည္။ သို႔မဟုတ္ပါက တိုင္ကီထဲတြင္ မီးေလာင္တတ္ေသာ ဓါတ္ေငြ႔ အၾကြင္းအက်န္ မ်ား ရိွေနပါက မီးေလာင္မႈ၊ ေပါက္ကဲြမႈတို႔ ျဖစ္တတ္ပါသည္။ ၿပီးခဲ့ေသာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဇြန္လအတြင္းက Keppel တြင္ သေဘၤာတိုင္ကီ ေပါက္ကဲြကာ လူတစ္ဦး ေသဆံုးခဲ့ဖူးပါသည္။ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလက Jurong Shipyard တြင္ သေဘၤာမွ တိုင္ကီေပါက္ကဲြကာ လူ ၇၆ ဦး ေသဆံုးခဲ့၏။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလကလည္း Pandan Shipyard တြင္ မီးေလာင္ေပါက္ကဲြမႈ ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။

ထို႔ျပင္ မိမိလုပ္ရမည့္အလုပ္ကို Safety ပင္လာမစစ္ေသာ္ျငား၊ မိမိဘာသာ စိတ္ခ်ရမႈရိွမရိွ စစ္ေဆးၾကည့္လွ်င္ ပို ေကာင္းပါသည္။ ဆိုၾကပါစို႔။ ဂေဟသမားတစ္ဦးသည္ ဂေဟေဆာ္ေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ မိမိေဆာ္မည့္ ဂေဟစက္ ေျမစိုက္ႀကိဳး ခ်ထားမထား၊ ၀ါယာႀကိဳးမ်ားေကာင္းမေကာင္း၊ ဂေဟလက္ကိုင္မ်ား ေကာင္းမေကာင္း စသျဖင့္ စစ္ေဆးသင့္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ Safety ဖမ္းမွာက ေနာက္၊ ဓါတ္လိုက္လွ်င္ အရင္ေသမွာက ကိုယ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပါတည္း။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ႏွစ္လအတြင္း လူ ၈ ဦးဓါတ္လိုက္ေသဆံုးခဲ့သည္။ အားလံုး သေဘၤာက်င္းမွခ်ည္း ျဖစ္သည္။ Dry Dock World တြင္ ျဖစ္၏။ တစ္ဦးမွာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနစဥ္ ေသျခင္းျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းရင္းကို ေသခ်ာစြာ မသိရေသာ္လည္း ဓါတ္လိုက္ေသျခင္းျဖစ္သည္ဟု ယူဆၾကပါသည္။

ၾကာၿပီဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာင္ ေမ့ေနပါၿပီ။ Hitachi မွာလား။ Jurong Shipyard မွာလားမသိ။ Welder ကုလား ကေလးတစ္ေယာက္ ဓါတ္လိုက္ၿပီး ေသဖူးသည္။ သူဓါတ္လိုက္ၿပီး သံျပားတြင္ ကပ္ေနတာေတြ႔ရေတာ့ ဘာဗဟုသုတမွ မရိွေသာ သူ႔အေဖာ္မ်ားက မိန္းခလုတ္ကို ေျပးခ်ရမည့္အစား သံျပားမွ ကြာထြက္ေအာင္ ၀ိုင္းကန္ၾကရာ ထိုကုလားေလးမွာ ဓါတ္လိုက္လို႔က ေတာ္ေတာ္ ထို ကန္ေသာဒါဏ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ အသက္ထြက္ရသည္ ဆုိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သေဘၤာက်င္းတြင္ ျဖစ္တာမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိရပါ။

သို႔အတြက္ သေဘၤာက်င္းတြင္ လုပ္သူမ်ားအဖို႔ အင္မတန္သတိထားကာမွ ေတာ္ကာက်သည္။

ကြ်န္ေတာ္ FPSO VI သေဘၤာႀကီးတြင္ လုပ္ေနစဥ္က ျဖစ္သည္။ သေဘၤာႀကီးမွာ ၿပီးခါနီးၿပီ။ သေဘၤာထိပ္ရိွ ဓါတ္ေငြ႔မ်ားမီးရိႈ႔ေသာ Flare Tower မွာ အျမင့္ႀကီးျဖစ္သည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ေပ ၆၀ ခန္႔ျမင့္သည္။ မည္ကဲ့သို႔ ခန္႔မွန္းသနည္း ဆိုေသာ္ ေလွခါးထစ္မ်ားကို ေရတြက္ျခင္းျဖင့္ ခန္႔မွန္းပါသည္။ မီးရိႈ႔မည့္ ဓါတ္ေငြ႔မ်ားကို လႊတ္သည့္ ပိုက္လိုင္း ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆင္ရသည္။ ပိုက္လိုင္းၿပီးသြားေတာ့ ေရထည့္ကာ ဖိအားျမင့္ (Pressure Test) ျဖင့္စမ္းသည္။ စမ္းတာက ဖိအားအလြန္ျမင့္သျဖင့္ လူပါးေသာ ညအခါတြင္ စမ္းသည္။ သည္ေတာ့ ပိုက္လိုင္းႏွင့္ ဖိအားျပမီတာခြက္မ်ားစစ္ဖို႔ ဟို႔ - ဓါတ္ေငြ႔ထုတ္ရာ အျမင့္ဆံုးသို႔ တက္ရသည္။

လူေျခတိတ္ေသာ ညအခါတြင္ သည္ကဲ့သို႔ ဘာအတားအဆီးမွ မရိွေသာ အျမင့္တစ္ေနေနရာရာတြင္ သင္ မိတ္ေဆြ ေနဖူးပါသလား။ ေလကေလးတျဖဴးျဖဴး၊ ၾကယ္ကေလးမ်ားက တလက္လက္ (အလြန္က်ဥ္းၾကပ္ေလးလံလွေသာ အိုဗာေအာႀကီး၊ ခေမာက္ (helmet) ႀကီး၊ ဘြတ္ဖိနပ္ႀကီး (Safety Shoe) စီးထားရသည္မွလဲြ၍) ပတ္၀န္းက်င္ကို အျမင့္မွ စီးၾကည့္ရသည္မွာ အလြန္သာေတာင့္သာယာ ရိွလွပါေပသည္။ ႏွလံုးစိတ္၀မ္း ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ အလြန္ေကာင္းပါေပ၏။

သို႔ေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ႏွလံုးစိတ္၀မ္းခ်မ္းေျမ့မႈကေလးမွာ ၾကာၾကာမခံပါ။ မနက္အိပ္ယာက ထကတည္းက တစ္ေန႔လံုး စီးထားရေသာ သည္ safety shoe ႀကီး၏ ဒုကၡမွာ မေသးလွပါ။ စီးဖူးသူမ်ားသာ သိပါလိမ့္မည္။ ေလးကလည္း ေလး။ ပူကလည္း ပူ။ သည့္အတြက္ အႏွီဘြတ္ဖိနပ္ႀကီးကို ခြ်တ္ကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ သည္အတိုင္းေလွ်ာက္ေနလိုက္ပါသည္။ ေရဘူးႏွင့္ဖိနပ္မပါ ေႏြခါမွ သိ ဆိုသကဲ့သို႔ ဘြတ္ဖိနပ္ႀကီး မစီးတာ အေပါက္ကြ်ံမွ ေနာင္တရပါေတာ့သည္။

ၾကမ္းခင္းမွာ grating မ်ား ခင္းထားပါသည္။ Grating ကိုစာႏွင့္ေရးျပလို႔ သိရန္မလြယ္။ သည့္အတြက္ ဓါတ္ပံုကို ပူးတဲြေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။

သည္ grating ျပားမ်ားကို ဗားလက္ကိုင္မ်ားတပ္ရန္၊ ပိုက္မ်ား ေဖာက္ထြက္ရန္ စသျဖင့္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေဖာက္ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေဖာက္ၿပီးသားအျပားကို ျပန္အုပ္ထားလွ်င္ အေပါက္မွန္း မသိသာ။ ညဘက္ျဖစ္သျဖင့္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မျမင္ရတာ ပါပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ဖိနပ္မပါဘဲ ေျခေထာက္ခ်ည္း လမ္းေလွ်ာက္ေနစဥ္ ေဖာက္ၿပီး ျပန္အုပ္ထားေသာ grating အျပားတစ္ခ်ပ္ ၏ ႏႈတ္ခမ္းကိုနင္းမိကာ အေပါက္ကြ်ံက်ပါသည္။ သက္ေတာင့္သက္သာမဟုတ္။ Grating ကို ျဖတ္လိုက္လွ်င္ ျဖတ္စနခမ္း သားမ်ားမွာ သံခြ်န္မ်ားျဖစ္က်န္ခဲ့ရာ ထို သံခြ်န္ႏႈတ္ခမ္းမ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ေျခသလံုးသားမ်ား ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ျခစ္မိပါေတာ့ သည္။ သိလိုသူမ်ား သေဘၤာသီးကို စိန္ခလုတ္ႏွင့္ ျခစ္ထားတာသာၾကည့္ပါ။ နာလိုက္သည္မွာ ေျပာစရာမရိွ။ အခ်ိန္က မနက္ လင္းအားႀကီး ႏွစ္နာရီခဲြ သံုးနာရီခန္႔ အခ်ိန္။ အားလံုး အိပ္ကုန္ၾကၿပီ။ ဘယ္သူမွ မရိွေတာ့။

နာသည္ကို ေအာင့္အည္းသည္းခံကာ အနာကို ေဘာင္းဘီႏွင့္တင္းတင္းစီးလွ်က္ ေအာက္ေရာက္ေအာင္ မနည္း ျပန္ဆင္းလာရသည္။ ရံုးခန္းေရာက္သည္ထိ ေထာ့က်ိဳးေထာ့ကိ်ဳးႏွင့္ေလွ်ာက္လာကာ ကုလားကေလးမ်ားကို ႏိႈးရသည္။ သူတို႔က Keppel ရံုးခန္းသြားကာ တင္ခ်ာမ်ားႏွင့္ ဂြမ္း၊ ပတ္တီးစသည္တို႔ ယူလာသည္။

ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ဘြန္ေလးေဆးခန္းသြားျပသည္။ ဆရာ၀န္က ကြ်န္ေတာ့္အနာမ်ားကို လွန္ေလွာၾကည့္လွ်က္ လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းသည္။ အနာရိွန္မွာ အလြန္တက္ေနသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့မွာ လမ္းေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ႏိုင္။ ေထာ့နဲ႔ ေထာ့နဲ႔ ေလွ်ာက္ျပပါသည္။ ထိုအခါ ထို တရုတ္ဆရာ၀န္က အလကား၊ မင္းညာတာ။ မင္းအနာ ဘာမွ ျဖစ္ေလာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ MC မေပးႏိုင္ဘူး။ Light Duty ဟု ဆိုပါသည္။ (Light Duty ဆိုသည္မွာ ရံုးခန္းတြင္ေနကာ သက္ေတာင့္ သက္သာ အလုပ္မ်ားေတာ့ လုပ္ႏုိင္ေသးသည္ ဟု ဆိုလိုပါသည္။)

မွန္ရာကို ဆိုပါမည္။ ဆရာ၀န္လုပ္သူက သည္မွ်ႀကီးေသာ အနာႀကီးကို ျမင္ရပါလွ်က္ ကြ်န္ေတာ့ကိုညာသည္ ဆိုကာ MC မေပးဘဲ Light Duty ဟု ဆိုသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္႔ကို၀မ္းနည္းသြားပါသည္။ သူတို႔တရုတ္မ်ား ဘာမွမျဖစ္ပါဘဲလွ်က္ ဘာျဖစ္သည္၊ ညာျဖစ္သည္ဆိုကာ ညာတာပါေတးျဖင့္ MC မ်ားယူေနၾကတာ ကြ်န္ေတာ္အသိပါ။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္လို႔ရပါမည္နည္း။ စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ ျပန္ခဲ့ရပါသည္။ ေနာက္ေန႔ေတာ့ အလုပ္သြားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွမလုပ္ပဲ ရုံးခန္းတြင္ပင္ စာရြက္စာတမ္းကိစၥမ်ား လုပ္ေနလိုက္၏။ Keppel မွ မိတ္ေဆြမ်ားက မင္းေျခေထာက္ ဒါဏ္ရာႀကီးနဲ႔ ဘာလာလုပ္တာလဲ၊ အိမ္ျပန္နားေနပါလားကြာ ဟု ဆိုပါသည္။ သူတို႔ကေတာ့ တကယ့္ကရုဏာႏွင့္ ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္ရွင္းျပမေနခ်င္ေတာ့ပါ။ မခ်ိသြားျဖဲသာ လုပ္ေနရပါေတာ့သည္။

Tellus ရိွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာမ်ားကို မင္းက ဘယ္သြားလိုက္၊ မင္းကေတာ့ ဒီေန႔နားဦး။ မင္းကေတာ့ ငါတို႔ဆီလာခဲ့ စသျဖင့္ စီမံခန္႔ခဲြရေသာ ျမန္မာမန္ေနက် တစ္ေယာက္ရိွပါသည္။ (မန္ေနဂ်ာမဟုတ္၊ လူတိုင္းကို မန္ေနက်ျဖစ္သျဖင့္ မန္ေနက် သာ ျဖစ္ပါသည္။) သူေဌးလူယံုေတာ္လို႔ ဆိုၾကပါစို႔။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူမ်ားကမူ ကိုက်ားႀကီး ဟု ေခၚပါသည္။ သူ႔နာမည္မွာ ဂ်ပန္ေခတ္က ဂ်ပန္စကားျပန္မ်ား၏ နာမည္မ်ိဳးျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ေဖာ္မျပေတာ့ပါ။ သိလိုသူမ်ား Tellus မွ တစ္ဦးဦးကို ေမးၾကည့္ပါ။ သူ႔ကို မသိသူမရိွ။

တစ္ေန႔ မနက္ေစာေစာ အလုပ္မစမီ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူသိုက္ ရံုးခန္းေရွ႔ရိွ ပန္းပင္တန္းကေလးမ်ားေရွ႔ ပလက္ေဖာင္း ႏႈတ္ခမ္းသားကို ဖင္ခုထိုင္ကာ ေတာင္စဥ္ေရမရမ်ားေျပာၿပီး တ၀ါး၀ါး ဟားတိုက္ေနစဥ္ ကိုက်ားႀကီး ေရာက္လာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေရွ႔တည့္တည့္တြင္ရပ္၊ ကြ်န္ေတာ့မ်က္ႏွာကို လက္ညိႈးႏွင့္တည့္တည့္ထိုးကာ ခင္ဗ်ားတို႔ အခန္းက ေ- ာက္ရမ္း ညစ္ပတ္တယ္။ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ပါ ဟု ဆိုလွ်က္ ျပန္လွည့္ထြက္သြားပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔လူသိုက္မွာ ရုတ္တရက္ႀကီးျဖစ္သျဖင့္ ၾကက္ေသေသေနလွ်က္ ဘာမွ မတံု႔ျပန္ႏုိင္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာသာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္က်န္ရစ္ခဲ့ၾကပါသည္။

ကြ်န္ေတာ့္ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔တစ္သိုက္ တက္ညီလက္ညီလုပ္ၾကသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အခန္းမွာ ေျပာပေလာက္ေအာင္ မညစ္ပတ္ပါ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ သူတို႔အခန္းကို ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ဖူးပါသည္။

ေရခ်ိဳးခန္းမွာ ေသးေစာ္မ်ား နံေစာ္ေနလွ်က္ ဘယ္တံုးကမွ မေဆးခ့ဲသျဖင့္ ညစ္ပတ္မဲသဲလွ်က္ရိွေသာ ေရခ်ိဳးခန္း အတြင္းမွ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ ပတ္၀န္းက်င္၊ ထမင္းက်န္၊ ဟင္းက်န္မ်ားေပပြလွ်က္ ရိွေသာ လက္ေဆးကန္။ အထူးသျဖင့္ အိမ္ေရွ႔ဧည့္ခန္းရိွ စားပဲြေပၚတြင္ ေထာင္လွ်က္တခ်ိဳ႔၊ လဲလွ်က္တခ်ိဳ႔ အပန္းေျဖအနားယူလွ်က္ရိွေသာ ဘီယာပုလင္းမ်ား၊ ထိုဘီယာပုလင္းမ်ားေဘးတြင္မူ ၎တို႔၏ အေဖာ္ျဖစ္ေသာ ပ်႕ံက်ဲလွ်က္ရိွသည့္ တံဆိပ္မ်ိဳးစံုလွေသာ စီးကရက္အတိုမ်ား၊ မတို႔တတိုမ်ား၊ ေပပြလွ်က္ရိွေသာ စီးကရက္ျပာမ်ား။ ဘီယာပုလင္းမ်ား၏ မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္ေသာ အျမည္းပန္ကန္မ်ားအတြင္းတြင္မူ ၾကက္ေၾကာ္ကို ဖဲ့ရဲြ႔ကိုက္ထားသျဖင့္ အသားစမ်ား ကုန္တာကုန္၊ မကုန္တာမကုန္ ရိွေသးသည့္ ၾကက္ရိုးမ်ား၊ ငရုပ္ဆီမ်ား၊ အသားကင္မွ တုတ္ေခ်ာင္းမ်ား။ မကုန္တတ္ေသးေသာ အသား အစအနမ်ား။

ၿခံဳ၍ေျပာရလွ်င္ ညေနပိုင္း အရက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွ စားပဲြတစ္လံုး၏ ဂိုက္အျပည့္ဖမ္းထားေသာ စားပဲြတစ္လံုးသည္ ၎တို႔ဧည့္ခန္းအတြင္း ဥတုသံုးပါးလံုး တန္ဆာဆင္လွ်က္ ရိွ၏။

သို႔စဥ္လွ်က္ ထိုပုဂိၢဳလ္ႀကီးက ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို လက္ညိႈးေကာက္ေကာက္ထိုးကာ အဓမၼစြပ္စဲြသြားသည္ကို ကြ်န္ေတာ့မွာ ဘာမွျပန္မေျပာႏုိင္ပဲ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္လွ်က္ က်န္ခဲ့ပါေတာ့သည္။

ရက္ကိုလစား၊ လကိုႏွစ္စားရင္း အခ်ိန္တို႔သည္ ကုန္မွန္းမသိ ကုန္ခဲ့ရာ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ဧၿပီလသို႔ေရာက္လာပါၿပီ။ ေနာက္ႏွစ္လၾကာလွ်င္ ၀ပ္ပါမစ္ သက္တမ္း ကုန္ေတာ့မွာမို႔ ကြ်န္ေတာ္ စတင္လႈပ္ရွားပါသည္။ သတင္းစာမ်ား၀ယ္။ ကုိယ္ႏွင့္သင့္မည္ထင္သည့္ အလုပ္မ်ား ကို မင္နီျဖင့္၀ိုင္း။ စာတုိက္မွ စာမ်ားပို႔။ (သည္တံုးက အင္တာနက္၊ အီးေမးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အတန္ငယ္အလွမ္းေ၀းပါေသးသည္။) တယ္လီဖံုးျဖင့္ အင္တာဗ်ဴးေခၚေတာ့ သြား။

မ်ားမၾကာမီ လက္ရိွလုပ္ေနသည့္ Union Alloy မွ အင္တာဗ်ဴးေခၚပါသည္။ သူတို႔က သူတို႔လုပ္ငန္းမ်ားအေၾကာင္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရွင္းျပသည္။ သူတို႔က ဖိုက္ဘာဂလပ္စ္ပိုက္ဆိုေတာ့ Keppel တြင္လုပ္ခဲ့သည့္ ဖိုက္ဘာဂလပ္စ္ပိုက္မ်ား အေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေလ့လာသည့္ Ameron မွ ဖိုက္ဘာဂလပ္စ္ပိုက္စာအုပ္ႀကီးမ်ားပါ ယူသြားသည္။

ဒုတိယအႀကိမ္အင္တာဗ်ဴးေခၚၿပီး Union Alloy မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေရြးလိုက္ပါသည္။ (ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဟု ေရးလိုက္သည္ကို မိတ္ေဆြမ်ား သတိထားမိပါလိမ့္မည္။ ေနာက္အပိုင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္၏ ဤႀကီးစြာေသာမိုက္မဲမႈ အေၾကာင္း အေသးစိတ္ေရးျပပါမည္။) ေရြးၿပီဆိုေတာ့ စင္ကာပူမွ ကုမၸဏီမ်ားထံုးစံအတုိင္း သူတို႔က ဒီေန႔ေရြး၊ နက္ျဖန္ အလုပ္ဆင္းေစ ခ်င္တာ ျဖစ္သည္။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း လခကေလးကလည္း ေကာင္းေလေတာ့ သည္အလုပ္ကို လက္လြတ္သြားမွာ အင္မတန္စိုးရိမ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ကား အလြန္မိုက္မဲသူျဖစ္၏။ ပညာရိွမဆန္။ ဦးေဏွာက္မသံုးတတ္။ ေရွ႔ေနာက္မစဥ္းစားဘဲ ဇြတ္တရြတ္ လုပ္တတ္သည္။

Union Alloy မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေရြးလိုက္ၿပီဆိုေတာ့ ၀မ္းသာအားရႏွင့္ သူေဌးဆီသြားသည္။ ငါတို႔ ၀ပ္ပါမစ္ သက္တမ္းဆက္မတိုးေတာ့ဘူး။ Cancel လုပ္ေပးပါဟု သူေဌးကို ေျပာသည္။ မည္မွ် မိုက္မဲေသာ ကြ်ႏ္ုပ္ပါနည္း။ ထိုအခါ မ်က္စိတစ္ဖက္ မိွတ္မိွတ္ျပေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔သူေဌး မစၥတာ ေတး မွာ ေဒါသအမ်က္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္လွ်က္ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၀ပ္ပါမစ္ကဒ္ကို တခါတည္း သိမ္းလိုက္ပါေတာ့၏။

မွတ္ခ်က္။ ။ အလုပ္သမားတစ္ဦး၏ ၀ပ္ပါမစ္ကဒ္ကို တာ၀န္ရိွသူမ်ားက ေတာင္းသည့္အခါ ထုတ္ျပရံုမွလဲြ၍ မည္သူကမွ သိမ္းပိုင္ခြင့္မရိွပါ။ အလုပ္သမားသာလွ်င္ ကိုင္ထားပိုင္ခြင့္ရိွသည္။ Ref: Foreign Manpower Employment Act, Third Schedule, အပိုဒ္ - ၁၃)

ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ႏွင့္ ျပန္ေတာင္းသည့္တိုင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ လံုး၀အေတြ႔မခံေတာ့ပါ။ ၀ပ္ပါမစ္ကဒ္ မရိွေတာ့သည္ျဖစ္၍ အလုပ္လုပ္ဖို႔မဆိုထားႏွင့္။ ဟိုနားသည္နားသြားတာေတာင္ အေၾကာက္ေၾကာက္ အလန္႔လန္႔ႏွင့္ သြားရသည့္ဘ၀သို႔ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေရာက္သြားပါေတာ့သည္။

ထိုေန႔ထိုအခ်ိန္မွစကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ အၿငိမ္းစားရလွ်က္ အိမ္တြင္းေအာင္းကာ ထမင္းကေလးခ်က္စားလိုက္၊ တီဗီ ကေလးၾကည့္လိုက္ႏွင့္ ျပန္ပို႔မည့္ရက္ကို ဆင့္ဟိုဒင္း ေခြးေမွ်ာ္သလို ေမွ်ာ္ေနရေပေတာ့သည္။ သည္ၾကားထဲ Union Alloy ကလည္း မင္းတို႔ မျပန္ေသးဘူးလား။ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလဲ ဟု ဖံုးတဒီးဒီးဆက္ေလရာ သည္အလုပ္ကေလးသာ လက္လြတ္သြားလွ်င္ ဒုကၡဟု ကြ်ႏ္ုပ္မွာ သူတို႔ဖံုးဆက္လာေလတိုင္း ေခြ်းေစးမ်ားျပန္လွ်က္ ရင္မ်ားတဒုန္းဒုန္းခုံေသာ ဟူသတတ္။

ျမတ္ဗုဒၶကမူ အိပ္မေပ်ာ္ေသာသူ၊ ညတာရွည္၏ ဟု ေဟာၾကားခဲ့ပါသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္အဖို႔မူ အလုပ္မရိွေသာသူ၊ ေန႔တာ ရွည္၏ ျဖစ္ေနပါသည္။ ဘာမွမလုပ္ရေသာ္ျငားလည္း တစ္လေက်ာ္မွ် အခ်ိန္ကို ပင္ပန္းႀကီးစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္ေန႔ေတာ့ျဖင့္ ျပန္ရေတာ့မည္ ဟု သတင္းၾကားေသာအခါ ေထာင္သားမ်ား လြတ္ရက္ကို သိလိုက္ရသကဲ့သို႔ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္သြားမိပါေတာ့၏။

ျပန္ေတာ့မည္ဆိုေတာ့ ဆရာေတးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ရံုးခဏလာပါ ဟု ေခၚသည္။ လခ ညိွတာ ျဖစ္၏။ မင္း ဒီမွာ ဆက္လုပ္ပါ။ လခ ၁၅၀၀ ေပးမည္ ဆို၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဟာက အခ်ဳပ္ႏွင့္ျဖစ္သည္။ စေနတစ္ေန႔လံုး ႏွင့္ တစ္လလွ်င္ တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္ (အိုဗာတိုင္မရဘဲ) ဆင္းေပးရမည္ ဆို၏။ ၀မ္းနည္းပါသည္။ မလုပ္ႏိုင္ပါ ဟု ကြ်န္ေတာ္ျငင္းလိုက္သည္။ သူ႔လို မျဖစ္ညစ္က်ယ္ မေျပာႏွင့္။ Keppel က သူတို႔ engineering section, ဒီဇိုင္းဌာနကို လာခဲ့ပါ ဆိုတာေတာင္ ျငင္းလာေသးတာ။ ေမာင္ေၾကးမံု႔ သီခ်င္းထဲကလို ေတာ္ၿပီကြယ္၊ တန္ၿပီကြယ္၊ ၾကားရရံုနဲ႔ ေၾကာက္ပါတယ္ ဟုသာ ဟစ္လိုက္ခ်င္ပါသည္။

သို႔ႏွင့္ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇြန္လ ၅ ရက္ေန႔တြင္ လေပါင္းမ်ားစြာက ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားခဲ့ရေသာ မိသားစုထံ အေျပးျပန္ခဲ့ ပါေတာ့သတည္း။

ခရစၥတိုဖာ ေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ ဒုတိယပိုင္း ၿပီးပါၿပီ။

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - x x x x x x x - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -