လုပ္ခ်င္စိတ္

သား ေမာင္ဘုန္း ၅ ႏွစ္သားေလာက္တံုးက ေမာ္လၿမိဳင္ကို သြားလည္ခဲ့တဲ့ တစ္ညကို ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိ ေနေသးတယ္။ သူ႔အေဒၚမ်ားအိမ္မွာ တည္းတာေပါ့။ ညက်လို႔ အိပ္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲလွမ္းၾကည့္ လိုက္တဲ့အခါ သူကစားထားတဲ့ အရုပ္ေတြနဲ႔ ရႈပ္ပြေနတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
“ဘုန္းဘုန္းေရ” လို႔လွမ္းေခၚလိုက္ရင္း “သားအိပ္ယာမ၀င္ခင္ သားအရုပ္ေတြသိမ္းလိုက္ဦးေလကြာ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
“သား အရုပ္ေတြသိမ္းဘို႔ သိပ္ပင္ပန္းေနၿပီ ေဖေဖ” လို႔ သူက ျပန္ေျပာတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႔ မင္း၊ ဒီအရုပ္ေတြသိမ္းၿပီးမွ အိပ္ရမယ္ လို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္သား။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုေျပာမဲ့အစား အိပ္ယာထဲ ကြ်န္ေတာ္၀င္သြားၿပီး လွဲခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး “ဘုန္းဘုန္းေရ၊ ေဖေဖနဲ႔ တကူကူးေဆာ့တမ္း ကစားရေအာင္ေဟ့” လို႔လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။

သူ အတင္းေျပးလာၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ ေျခေထာက္ေပၚခြထိုင္လိုက္တယ္။ “တကူကူးကူးကူး၊ တကူကူးကူးကူး” လို႔ ေအာ္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ေျခေထာက္ကို ေျမွာက္လိုက္တဲ့အခါ သူ ကြ်န္ေတာ့္ေျခေထာက္ေပၚက ေခ်ာ္က် သြားတယ္။ သူအရမ္းေပ်ာ္သြားၿပီး ဆက္ကစားရေအာင္ ေဖေဖ လို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္က ကစားတာေပါ့ သားရ။ ဒါေပမဲ့ သားအရုပ္ကေလးေတြ သိမ္းၿပီးမွ ဆက္ကစားေအာင္ေနာ္ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

နည္းနည္းေလးမွ ဆိုင္းမေနဘဲ သူ ခ်က္ျခင္းေျပးထြက္သြားၿပီး အရုပ္ေတြသိမ္းလိုက္တာ ခဏေလးနဲ႔ ၿပီးသြား တယ္။ တကယ္သာ သိမ္းမယ္ဆို ဒါထက္အမ်ားႀကီး ပိုၾကာမွာ။ ေနာက္ၿပီး သူ ခ်က္ျခင္းျပန္ေျပး၀င္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ ေျခေထာက္ေပၚ ခြထိုင္လိုက္တယ္။ ေဖေဖ ဆက္ကစားရေအာင္ေလ တဲ့။

သား၊ ခုနေျပာေတာ့ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ အရုပ္ေတြ မသိမ္းႏုိင္ေတာ့ဘူး ဆိုကြ။
ပင္ပန္းတာေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ့ ေဖေဖရ။ ဒါေပမဲ့ သား ေဖေဖနဲ႔ တကူကူးေဆာ့တမ္း ကစားခ်င္တာကိုး တဲ့။

ဘယ္အလုပ္ကိုမဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၿပီးႏိုင္ပါတယ္။ လုပ္ခ်င္စိတ္ ရိွရင္ေပါ့ေလ။

ေအးၿငိမ္း
၃၁-၀၇-၂၀၁၀
ည ၁၁ နာရီ။


မူရင္း - "Want to!", by: Neil Eskelin ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ႏႇင့္ ေရႊငါးကေလးမ်ား

ကြ်န္ေတာ့္ထမင္းစားစားပဲြ၏ ေရွ႔မလႇမ္းမကမ္းတြင္ စားပဲြတစ္လံုးရိႇရာ ထိုစားပဲြေပၚ၌ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရံုးမႇ မန္ေနဂ်ာ တစ္ေယာက္၏ အလွေမြး ငါးကန္တစ္ခု ရွိသည္။ ကန္ထဲ၌ ေရႊငါးေလး ႏွစ္ေကာင္ကို ေမြးျမဴထားသည္။ တစ္ေကာင္မႇာ ခပ္ ႀကီးႀကီး၊ တစ္ေကာင္မႇာ ခပ္ေသးေသးျဖစ္၏။
ကြ်န္ေတာ္အလုပ္မွ ျပန္လာခ်ိန္မႇာ ညေန ခုနစ္နာရီခန္႔ျဖစ္သည္။ အလုပ္မွ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ခ်က္ျပဳတ္၊ ေရမိုးခ်ိဳးကာ စားပဲြ၌ အက်အနထိုင္လွ်က္ ညေနစာကို ေသေသခ်ာခ်ာ စားေလ့ရိွ၏။ (ေသေသခ်ာခ်ာ စားသည္ဟု ဆိုရျခင္းမႇာ ေတာင္ေတာင္အီအီမေတြးဘဲ ထမင္း၌သာ အာရံု၀င္စားလွ်က္ ေအးေအးေဆးေဆးစားျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္။)
ထမင္းစားၿပီးလွ်င္ အိုးခြက္ပန္းကန္အားလံုးကို ေဆးေၾကာ၏။ အားလံုးၿပီးၿပီဆိုမႇ စားပဲြတြင္ အက်ထိုင္ကာ သစ္သီး တစ္မိ်ဳးမိ်ဳးကို စားၿပီး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို ဇိမ္ဆဲြကာ အရသာခံလည္း ေသာက္လိုက္ပါေသးသည္။ ထိုသို႔ အသီးစားေနစဥ္ ႏႇင့္ ေကာ္ဖီေသာက္ေနစဥ္တြင္မူ ထမင္းစားစဥ္ကကဲ့သို႔ ဘာမႇမေတြးပဲ မေနႏိုင္ေတာ့ပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္စိ ေရွ႔တြင္ ငါးႏႇစ္ေကာင္ လူးလာေခါက္ျပန္ ကူးခပ္ေနသည္ကို ေတြ႔ေနရ၍ ျဖစ္သည္။

ငါးႏႇစ္ေကာင္ အေရွ႔ႏွင့္အေနာက္၊ အထက္ႏွင့္ေအာက္ မရပ္မနားကူးခပ္ေနသည္ကို ၾကည့္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္တြင္ ေတြး စရာမ်ား ရလာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေန႔တိုင္းအလုပ္ကျပန္ေရာက္ ထမင္းစားၿပီး မည္သည့္အခါမဆို ၾကည့္လိုက္တိုင္း ထို ငါး ႏွစ္ေကာင္မႇာ ထိုအတိုင္း မရပ္မနား ဆက္တိုက္ လူးလာတံု႔ျပန္ ကူးခပ္ေနသည္ကိုသာ ေတြ႔ေနရသည္။ မေန႔ကလဲ ဒီအတိုင္း၊ ဒီေန႔လဲ ဒီအတိုင္း။ နက္ျဖန္လဲ ဒီအတိုင္း ဆက္လက္ကူးခပ္ေနဦးမည္သာ ျဖစ္သည္။

သို႔ဆိုလွ်င္ ထိုငါးႏႇစ္ေကာင္၏ အသက္ရွင္ေနမႈသည္ ဘာမ်ားအဓိပၸါယ္ရိွပါသနည္း။ အလြန္က်ဥ္းေျမာင္းလွေသာ ထို မွန္အိမ္ေလးထဲတြင္ အသက္ေသသည္ထိ အစဥ္မျပတ္ကူးခပ္ရင္းပင္ ၿပီးဆံုးသြားေတာ့မည္ေလာ။ ဤအတိုင္းပင္ျဖစ္ရမည္ မွန္၏။ ထိုငါးေလးမ်ားမွာ ေရႊငါးေလးမ်ားျဖစ္သျဖင့္ သဘာ၀အေလွ်ာက္ ေမြးဖြားလာျခင္းမျဖစ္ႏိုင္။ လူတို႔က သားေဖာက္ သျဖင့္သာ ေမြးဖြားလာရျခင္း အမွန္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုငါးေလးမ်ားမႇာ ေမြးကတည္းက မွန္အိမ္ထဲတြင္ေမြးျပီး မွန္အိမ္ထဲ တြင္ပင္ေနကာ မွန္အိမ္ထဲတြင္ပင္ ေသေတာ့မည္မွာ ရာႏႈံးျပည့္ ေသခ်ာေနေပသည္။ ထိုျဖစ္ရပ္မႇာ ထိုငါးႏႇစ္ေကာင္ထဲ အတြက္သာမွန္သည္မဟုတ္။ ေရႊငါးအားလံုးအတြက္ မွန္ေပလိမ့္မည္။

ေရႊငါးေလးမ်ားကို မွန္အိမ္ထဲတြင္သာေနရသျဖင့္ အလြန္ေဘာင္က်ဥ္းလွေပသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ျမင္မိသည္။ ထိုမွ တစ္ဆင့္တက္၍ ေတြးမိသည္မွာ အႏို႔ငါတို႔ကေရာ၊ ဘယ့္ကေလာက္မ်ား ေဘာင္က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းထဲတြင္ ေနေနရပါသနည္း။ ဤသို႔ေမးမိေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ကြ်န္ေတာ္ ဟိုး ေကာင္းကင္ အျမင့္ႀကီးေပၚဆဲြတင္ကာကမၻာႀကီးကို အားလံုးၿခံဳၾကည့္လိုက္ပါသည္။

အလို၊ ကြ်န္ေတာ္ ေကာင္းကင္အျမင့္ႀကီးမႇ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနထိုင္ရာ ကမၻာႀကီးကို ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သစ္ပင္ စိမ္းစိမ္းမ်ားအၾကားမွ အေဆာက္အဦမ်ားၾကားတြင္ ပုရြက္ဆိပ္မ်ားကဲ့သို႔ လူမ်ားသည္ ဟိုမွသည္မွ ဥဒဟို သြားေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဆက္ကာ ထိုေကာင္းကင္အျမင့္ႀကီးေပၚတြင္ထိုင္လွ်က္ လူမ်ားကိုၾကည့္ေနသည္။
ဟင္-ဘာမ်ားထူးပါသလဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူသားမ်ားသည္လဲ ဟို ေရကန္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲက ေရႊငါးမ်ားလို ျဖစ္ေန ပါပေကာ။ မေန႔ကလဲ ဒီရံုးကိုသြားသည္။ ဒီေန႔လဲ ဒီရံုးကို သြားသည္။ နက္ျဖန္လဲ ဒီရံုးကိုပင္ သြားရဦးမည္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ေနရာတစ္ခုထဲကို ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ သြားေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုကို လြန္ျပီးေသာအခါ တစ္ေနရာသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔သြားသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ မူလေနရာေဟာင္းႏႇင့္ သိပ္ေတာ့ေ၀းလွသည္ မဟုတ္ပါ။ ေနရာတစ္ခုသို႔သြားသည္။ မိုးခ်ဳပ္ေတာ့ ေနရာတစ္ခုသို႔ျပန္လာသည္။ ေနာက္တစ္ေနထြက္ျပန္ေတာ့ မေန႔ကေနရာကိုပင္ ထပ္မံသြားျပန္သည္။ ထိုတစ္မိုးခ်ဳပ္ျပန္ေတာ့ ျပန္လာေနက် ေနရာကိုပင္ျပန္လာျပန္သည္။

သို႔ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မွီတင္းေနထိုင္ရာကမၻာႀကီးသည္ ေရႊငါးကေလးမ်ားေနေသာ ေရကန္အႀကီးစားႀကီးႏႇင့္တူၿပီး လႈပ္လႈပ္ရြရြ သြားလာေနၾကေသာ လူမ်ားသည္ ေရႊငါးမ်ားကဲ့သို႔ ျဖစ္မေနပါလား။

ထိုမွတစ္ဆင့္တက္ကာ ကြ်န္ေတာ္ေမြးဖြားရာ ဇာတိရြာကေလးကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိျပန္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရြာသူ ရြာသားမ်ားမႇာ ကြ်န္ေတာ္ေတြးတာထက္ပင္ ပိုၿပီးက်ဥ္းေျမာင္းေနပါေသးသည္။ ထိုရြာကေလးမႇာပင္ ေမြး၊ ထိုရြာကေလးမႇာပင္ ႀကီးကာ ထိုရြာကေလး၌ပင္ ေခါင္းခ်သြားၾကသူေတြသာမ်ားသည္။ တခ်ိဳ႔ဆိုလွ်င္ အနီးဆံုးျဖစ္ေသာ ၿမိဳ႔ငယ္ကေလးကိုပင္ မေရာက္စဖူး။ ကား၊ ရထားကိုပင္မျမင္ဘူးဘဲ ေသသြားၾကသည္။ ရြာသူရြာသားအားလံုး၏ ၉၉ ရာခိုင္ႏံႈးေလာက္မွာ ဤအတိုင္းခ်ည္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကဲ့သို႔ တခ်ိဳ႔တေလမွလဲြ၍ အမ်ားစုမွာ ရြာ၌ပင္လုပ္ကိုင္စားေသာက္ကာ သားစဥ္ေျမးဆက္ ရြာ၌ပင္ေနထိုင္လွ်က္ မိရိုးဖလာ လယ္ယာလုပ္ငန္းကိုပင္လုပ္ကိုင္၍ ရိုးသားစြာအသက္ေမြးျမဴေနထိုင္ သြားၾကသည္။ ခုနက ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့ေသာ ေရႊငါးကေလးမ်ား၏ ဘ၀ႏွင့္ ထိုရြာသူရြာသားမ်ား၏ ဘ၀မႇာ ဆင္မေနေပဘူးလား။ ေရႊငါးကေလးမ်ားသည္ မွန္ေလွာင္အိမ္ထဲတြင္ေန၍ ထိုရြာသူရြာသားမ်ားမွာ ထိုရြာထဲတြင္ပင္ေနၾကသည္။ ဘာမ်ားကြာျခားပါသလဲ။

ေမြးလာသည္။ ကေလးငယ္တို႔ဘာသာဘာ၀ ေဆာ့ကစားရင္း ႀကီးျပင္းလာသည္။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ေက်ာင္းေနမည္။ မူလတန္းပညာၿပီးသည္ႏႇင့္ လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္သို႔ စတင္၀င္ရၿပီ။ အသက္ဆယ့္ေလးငါးေျခာက္ႏႇစ္ ေလာက္ေရာက္သည္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳဘို႔ စိုင္းျပင္းေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ အိမ္ေထာင္ျပဳ၊ တစ္အိုးတစ္အိမ္ခဲြကာ မိဘလက္ငုတ္ လယ္ယာလုပ္ငန္းကိုပင္ ဆက္လက္အေမြခံကာ လုပ္ကိုင္သည္။ ကေလးေျမးကင္းမ်ားရသည္။ မိုးက်လွ်င္ လယ္ထြန္၊ ပ်ိဳးႏႈတ္၊ ေကာက္စိုက္၊ စပါးပင္မ်ား ႀကီးထြားေနစဥ္ကာလ စပါးမရိတ္ခင္ထိ အားလပ္ေနသည္။ တစ္ရြာႏွင့္ တစ္ရြာသို႔ အလည္အပတ္ သြြားခ်င္သြားမည္။ လူငယ္ကာလသားမ်ားမႇာ တစ္ရြာႏႇင့္ တစ္ရြာခ်ိန္းကာ ေဘာလံုးကန္ခ်င္ကန္မည္။ သို႔မဟုတ္ ယခုကာလတြင္ ၿမိဳ႔သို႔သြားကာ လိုအပ္သည္မ်ားကို၀ယ္မည္။ စပါးမ်ား ရင့္မႇည့္ခ်ိန္တြင္ ေကာက္ရိတ္မည္။ စပါးမ်ားကိုေရာင္းခ်မည္။
ေႏြေရာက္လွ်င္ ထင္းမီးမ်ားစုေဆာင္းမည္။ ေနာက္ႏွစ္အတြက္ လယ္ကို ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မည္။ အလႉအတန္းလုပ္မည္။ တစ္ရြာႏွင့္တစ္ရြာ အလႉ၊ မဂၤလာေဆာင္မ်ားသို႔ အျပန္အလွန္သြားၾကမည္။ မိုးက်ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ထြန္တံုးထြန္တံ ကိုျပန္ကိုင္ကာ လယ္ယာသို႔ျပန္၀င္မည္။

ဒါ တစ္ႏွစ္မဟုတ္၊ ႏွစ္ႏွစ္မဟုတ္။ လူလားေျမာက္သည္မွ စကာလုပ္လာခဲ့ရေသာ လယ္သည္ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ခုနစ္ဆယ္ သားသမီးေျမးျမစ္မ်ားသို႔ လက္လႊဲလိုက္ရသည္အထိျဖစ္သည္။ အနားယူၿပီဆိုသည္ႏႇင့္ ဘာမွလုပ္စရာမရိွေတာ့။ အိမ္တြင္ပင္ ေျမးျမစ္မ်ားကို ထိန္းေက်ာင္း၊ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္၊ ဒါႏွင့္ပဲ ေသသည္အထိ သြားေတာ့သည္။
ဒါ တစ္ဦးထဲမဟုတ္။ တစ္ရြာထဲမဟုတ္။ တစ္ႏိုင္ငံထဲမဟုတ္။ ရြာေပါင္းမ်ားစြာ။ ႏိုင္ငံေပါင္းမ်ားစြာမႇ ရြာငယ္အားလံုး အတူတူပင္ျဖစ္သည္၊ ႏိုင္ငံမတူသျဖင့္ လူမိ်ဳး။ကိုးကြယ္သည့္ဘာသာ။ ေျပာဆိုသည့္ဘာသာစကား။ လုပ္သည့္ အလုပ္အကိုင္ သာကြာမည္၊ သေဘာတရားအားျဖင့္ေတာ့ တူသည္ခ်ည္း၊

ေရႊငါးကေလး ကန္ထဲတြင္ အထက္ေအာက္ လူးလာေခါက္တံု႔ကူးခပ္ေနသည္ကို ဘာမႇအဓိပၸါယ္မရိႇဟု ျမင္မိေသာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ထိုအခါမွ ေကာင္းစြာတရားရမိေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာ သတ္မွတ္ထားေသာ ေနရာႏွစ္ခုကို ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ သြားေနရသည္မႇာ ေရႊငါးႏွစ္ေကာင္ထက္ ဘာမ်ားပိုၿပီး အဓိပၸါယ္ရိွပါသလဲ။
တစ္ခုခုေတာ့ ဒီ့ထက္ပိုျပီး အဓိပၸါယ္ရိွသင့္သည္။ ရိွသင့္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ တိရိစၦာန္မ်ားထက္ ပိုၿပီးအသိဉာဏ္ရိွေသာ လူသားမ်ား ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။

ေမြးကာမတၱ၊ ပိုက္ဆံရွာကာမတၱ၊ ကာမဂုဏ္အာရံုမ်ား ခံစားကာမတၱမွ်ႏွင့္ေတာ့ ခုနက ေရႊငါးေလးမ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူသားမ်ားသည္ ဘာမွ်ျခားနားဘြယ္မျမင္။ မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကေတာ့ မဃေဒ၀လကၤာသစ္တြင္ အိပ္စားကာမ ဤသံုး၀ကား၊ ႏြားႏွင့္ က်ားႏွင့္အတူတည္း ဟု သတိေပးထားပါသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ဘာေတြ ျခားနားေအာင္လုပ္သင့္သလဲ တဲ့။ အင္မတန္ စိတ္၀င္စား စရာေကာင္းေသာ ေမးခြန္းျဖစ္၏။ နည္းနည္းေလာက္ ျဖန္႔ေတြးၾကည့္ၾကပါစို႔။

တျခားမၾကည့္ပါႏွင့္။ တိရိစ ၦာန္မ်ားသည္ အ၀တ္မ၀တ္။ လူသာ၀တ္သည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ သင္၀တ္ထားေသာ အ၀တ္ကို ဘယ္ကရသလဲ။ ဘယ္လိုလုပ္သလဲ။ လူေတြေႏြးေႏြးေထြးေထြး လွလွပပ ၀တ္ႏိုင္ေအာင္ ဘယ္သူေတြကမ်ား တီထြင္ထားပါလိမ့္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ အ၀တ္မိ်ဳးျဖစ္ေအာင္ သင္လုပ္တတ္ပါသလား။ လုပ္တတ္ဘို႔ထားပါဦး။ ဘယ္လိုလုပ္ရသလဲဆိုတာေလာက္ သိပါသလား။ သင္ထမင္းခ်က္စားေနေသာ သတၱဳအိုးကို ဘယ္က ထုတ္ယူလို႔ရပါသလဲ။ ေျမႀကီးထဲကေန ဒီလို သတၱဳအိုးျဖစ္လာတဲ့အထိ အဆင့္ဆင့္ လုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြကို သင္သိပါသလား။ ဤတိုးတက္ေနေသာ ေခတ္ႀကီးတြင္ တစ္ေနရာမွ တစ္ေနရာသို႔ ေျခလ်င္သြားေနစရာမလို။ သက္သက္သာသာႏွင့္ အျမန္ေရာက္ႏိုင္ေသာ ကားမ်ား၊ ရထားမ်ားကို ပိုက္ဆံေပးၿပီးစီးကာ သြားႏိုင္ေပၿပီ။ လူေတြ လြယ္ကူလွ်င္ျမန္စြာသြားႏိုင္ေစ ရန္ ထို ကား၊ ရထားမ်ား၊ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားကို ဘယ္သူေတြကမ်ားတီထြင္ထားပါလိမ့္ဟု အသင္စဥ္းစားမိပါသလား။
တိရိစ ၦာန္မ်ားသည္ သီခ်င္းနားမေထာင္။ လူမ်ားသာသီခ်င္းဆိုသည္။ နားေထာင္သည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ သင္ အပ်င္းေျပ နားဆင္ႏိုင္ရန္ သင္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ သီခ်င္းမ်ားကို ခလုပ္ကေလးႏိွပ္လိုက္ရံုႏႇင့္ နားေထာင္လို႔ရသည့္အတြက္ ထိုကဲ့သို႔ နားဆင္ႏိုင္ေစရန္ ထိုကက္ဆက္၊ တိတ္ေခြ၊ စီဒီ၊ MP3/4 player etc. မ်ားကို တီထြင္ထားသူမ်ားအား ေက်းဇူးတင္ဘို႔ သတိရမိပါသလား။

ထို႔ထက္-
သတင္းအခ်က္အလက္ေခတ္ဟု လူအမ်ားေျပာေနၾကသည့္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ႀကီးမႇာ ပိုမိုအံ့ၾသဘြယ္ေကာင္း ေလာက္ေအာင္ပင္ တိုးတက္ေနေပေသးသည္။ ကမၻာေပၚရိွမည္သည့္ေနရာကိုမဆို စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ခ်က္ျခင္း ဆက္သြယ္ႏိုင္ေသာ နည္းပညာမ်ား၊ ကိုယ္လိုရာ၊ သိခ်င္သည္မ်ားကို မိမိစားပဲြတြင္ထိုင္ေနရင္းက လက္ညိႈးကေလးကစားကာမွ်ႏွင့္ သိႏိုင္ေသာနည္းပညာမ်ား၊ ယခင္ေခတ္က စာကေလးတစ္ေစာင္ပို႔ဘို႔ တစ္ေနရာႏႇင့္ တစ္ေနရာကို ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ သြားရေသာေခတ္မွသည္ ယခုေခတ္တြင္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ထိုင္ရာမထ ခလုပ္တစ္ခ်က္ႏိွပ္ရံုမွ်ႏွင့္ ပို႔ႏိုင္ျခင္း စသည့္ လူအမ်ားအတြက္ အင္မတန္အသံုး၀င္လွသည့္ အတတ္ပညာမ်ားကို ဘယ္သူေတြကမ်ား တီထြင္ထားပါလိမ့္ဟု သင္ ေတြးမိ၊ ေက်းဇူးတင္မိပါသလား။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာ လူေတြအတြက္ အသံုးက်ေစမည့္ တစ္ခုခုမ်ား လုပ္ေပးခဲ့ဘူးပါသလား။ လုပ္ေပးဘို႔ေကာ စိတ္ကူး မိပါသလား။ ဒီဘ၀မႇာ ဒီလိုဘဲေနၿပီး ဒီလိုဘဲ ေသသြားေတာ့မွာလား။ ဒါဆို ခုနက ေရႊငါးေလးေတြႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘ၀ကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္မိဘို႔ေကာင္းသည္။ လူတိုင္းေတာ့ ေတြးခ်င္မွေတြးမိမည္ျဖစ္သည္။ လူတိုင္းမေတြးမိေတာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ ေတြးမိဘို႔သင့္သည္ထင္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လူတိုင္းမေတြးမိ၍ မလုပ္ပဲေနပါက ေတြးမိၿပီးလုပ္ေသာသူမ်ားေနာက္ အပံုႀကီးေနာက္က် က်န္ေနခဲ့ေတာ့မည္။

အလြန္လွ်င္ျမန္တိုးတက္ေျပာင္းလဲေနေသာ ေခတ္ႀကီးတြင္ နည္းပညာမ်ားမွာ လိုက္မမီႏိုင္ေအာင္ပင္ ရိွေတာ့၏။ သူမ်ားထက္ တိုးၿပီးမတီထြင္ႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ။ သူမ်ားတီထြင္ျပီးသားကို သိနားလည္ေအာင္ တနည္းအားျဖင့္ သူမ်ားခ်က္ၿပီး သား ထမင္းကို အဆင္သင့္ ခူးခပ္စားတတ္ေအာင္ေလာက္ေတာ့ သင္ထားသင့္သည္။ သို႔မွ တျခားသူေတြ ဘာေတြလုပ္ေန သည္။ ငါတို႔လည္း ဘာေတြလုပ္သင့္သည္။ ဘာေတြလုပ္ရမည္ ဆိုသည္ကို နားလည္သင့္သေလာက္ နားလည္မည္။
ကြ်န္ေတာ္ ကိုးတန္းေက်ာင္းသား ဘ၀က ျမန္မာစာဘာသာရပ္ကို သင္ၾကားသူမွာ ဆရာဦးစံေအးျဖစ္၏။ ဆရာ သင္သည္မ်ားတြင္ တျခားစာေတြေတာ့ မမွတ္မိ။ သို႔ေသာ္ ထူးထူးျခားျခား သူေျပာသြားေသာ စကားေလးတစ္ခြန္းကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေႏွာက္ထဲ စဲြစဲြျမဲျမဲ မႇတ္မိေနပါသည္။

“ဒီလိုေနရင္ ဒီလိုေနရမယ္၊
ဒီလိုမေနရင္ ဒီလိုမေနရဘူး၊”

ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

စကားေလးမွာ တုိေသာ္လည္း အဓိပၸါယ္ အင္မတန္ က်ယ္၀န္းလွပါသည္။
အတိုခ်ဳပ္ ျပန္ဆိုရေသာ္ ----
ဘာမွ မႀကိဳးစားဘဲ ဒီအတိုင္းေပါ့ေပါ့ေနေသာသူသည္ ဒီဘ၀ထက္ပိုၿပီး မတိုးတက္ႏိုင္။
ဒီအတိုင္း ေပါ့ေပါ့မေနဘဲ ဆထက္ထမ္းပိုး ႀကိဳးစားေနေသာသူသည္ ဒီ့ထက္ အဆင့္ျမင့္ေသာ အသိပညာမ်ားကို ရကာ ဒီ့ထက္ပိုမိုေကာင္းမြန္ေသာဘ၀ကို ရရိွပိုင္ဆိုင္ႏိုင္မည္ -- ဟု ျပန္ႏိုင္မည္ ထင္ပါသည္။

ဘာမွမလုပ္လို႔ ဘာမွသိဘဲေနပါက ဘာမွျဖစ္လာႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။
ဤကဲ့သို႔ ဘာမွမျဖစ္လာဘဲ ေနျမဲေလးအတိုင္း ေနသာသလို ဆက္ေနသြားပါက အထက္က ကြ်န္ေတာ္ႏိႈင္းယွဥ္ျပခဲ့ေသာ ေရႊငါးေလးမ်ား၏ ဘ၀ႏႇင့္ ဘာမွျခားနားေတာ့မည္ မဟုတ္ပါေခ်။ ။

ေအးၿငိမ္း
၂၀-၁၂-၂၀၀၃