ဘ၀ခါးခါး စာအုပ္ ေၾကာ္ျငာ

(၃၁-၃-၂၀၁၀)



ဘ၀ခါးခါးစာအုပ္သည္လည္း စာေပစိစစ္ေရးတြင္ သံုးလမွ် ၾကာပါ၏။ ယခုေတာ့ စက္တင္ ပံုႏွိပ္ဘို႔လုပ္ေနပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ အကုန္စာစီေပးလိုက္တာေတာင္ ယခုထိ ဖလင္ရိုက္လို႔ မၿပီးေသး။ တစ္လေက်ာ္ၾကာၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ပါ။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သည္းညည္းခံၿပီး ေစာင့္ရံုသာ ရိွပါသည္။ သူတို႔ကေတာ့ သႀကၤန္ေက်ာ္မွ ပံုႏိွပ္မည္ ဆို၏။ ဘယ္ေလာက္ၾကာဦးမည္ မသိ။

ဘ၀ခါးခါးသည္ စင္ကာပူတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူ ျမန္မာမ်ား၏ ဘ၀အေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း ျဖစ္ပါ၏။ ဤဘေလာ့တြင္ ေရးထားသမွ်အားလံုးကို စုစည္းထုတ္ေ၀ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ စာအုပ္ထုတ္လိုက္ရေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ သိပ္အားမရလွပါ။ ယခင္က ၂၅ ဦးကို အင္တာဗ်ဴးကာ ေရးမည္ စိတ္ကူးထားေသာ္လည္း ကိုယ္ လိုခ်င္သည့္ အခ်က္မ်ားမရ၍ ေစာင့္လည္း မေစာင့္ခ်င္ေတာ့သည္ႏွင့္ ရသမွ် (၁၆ ဦးႏွင့္) ပင္ စာအုပ္ထုတ္လိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အေတာ္ နယ္စံုပါသည္။

Maid မ်ားအေၾကာင္းလည္းပါ၊ သေဘၤာသားေလာင္း အေၾကာင္းလည္းပါ၊ အို ႏွင့္ေနသူလည္းပါ၊ မန္ေနဂ်ာ အေၾကာင္းလည္းပါ၊ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းသမားလည္းပါ၊ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္သားလည္းပါ၊ အဆင္ေျပသူလည္း ပါ၊ အဆင္မေျပသူလည္းပါ၊ ေက်ာင္းခ်ည္း သီးသန္႔ တက္ေနသူလည္းပါ၊ အလုပ္တစ္ဖက္ႏွင့္ ေက်ာင္းတက္ေနသူလည္းပါ - အေတာ္ေလးစံုေအာင္ တင္ျပထားပါသည္။

ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ မေလးရွားေရာက္ ျမန္မာမ်ားအေၾကာင္းလည္း ေရးခ်င္ပါေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မေလးရွား သြားခဲ့စဥ္က ၈ ဦးကို ေတြ႔ဆံု အင္တာဗ်ဴးခဲ့ပါသည္။ အလုပ္လုပ္ေနသူ ၅ ဦး၊ ေက်ာင္းတက္ေနသူ ၃ ဦး။ သို႔ေသာ္ မျပည့္စံုေသးပါ။ ထပ္မံ စုေဆာင္းလိုပါေသးသည္။ ၾသစေတးလ်ား ေရာက္ေနသူ မိတ္ေဆြတစ္ဦး ၏ အေၾကာင္းမွာလည္း စိတ္၀င္စားဖြယ္ ျဖစ္ပါ၏။ သူျမန္မာျပည္မွ ျပန္လာလွ်င္ အင္တာဗ်ဴးရန္ ႀကံစည္ထားပါ သည္။

၀ိုင္း၀န္းအားျဖည့္ေပးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ပိုက္ျပင္ပိုက္ဆက္ လက္စဲြ (၅)

ပိုက္ျပင္ပုိက္ဆက္ လက္စဲြ (၄)

ေန႔တိုင္းကို ေနမင္းႀကီးကပဲ ပိုင္တယ္

(ဗီယက္နမ္ ၀တၳဳတို)
(The Day Always Belongs To The Sun by Tran Thanh Ha)

(၁)

ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔မွာေတာ့ ရြာကေန ၁၅ ကီလိုမီတာေလာက္ေ၀းတဲ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းဆရာမ အလုပ္ကို ရခဲ့တယ္။ အိမ္နဲ႔ေက်ာင္း အကြာအေ၀းဟာ ကြ်န္မတို႔ရြာနဲ႔ၿမိဳ႔ အကြာအေ၀းေလာက္ ရိွတယ္။
“ဘာ၊ နင္ ဒီအလုပ္ကို လက္ခံလိုက္ၿပီ။”
ေဒၚေလးသန္းက အံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။

“ဒီအလုပ္ကိုမွ မလုပ္ရင္ တျခားဘယ္အလုပ္ကိုမ်ား လုပ္ရဦးမွာလဲ ေဒၚေလးရယ္။”
ေဒၚေလးကို ကြ်န္မျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

ကြ်န္မဆံုးျဖတ္ခ်က္အေၾကာင္း ကြ်န္မခ်စ္သူကို ေျပာျပေတာ့ သူမအံ့ၾသေတာ့ပါဘူး။
“ကိုယ္သိပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဒီလိုမ်ိဳးအိမ္မက္ကို ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကရတာ မဟုတ္လား။” သူကေျပာလုိက္တယ္။ ကြ်န္မ စိတ္ဆိုးသြားမိေပမဲ့ သူကေတာ့ ၿပံဳးျပလိုက္တယ္။
“ကြ်န္မအလုပ္လုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ တစ္ႏွစ္ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ႏွစ္ေပါ့။ ကြ်န္မတို႔ ကြ်မ္းကြ်မ္း က်င္က်င္ လုပ္ႏိုင္ ကိုင္ႏိုင္ၿပီဆိုရင္ လက္ထပ္ၾကတာေပါ့။”
“ဘာရယ္၊ သုခမိန္တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔လား။”
ေဒၚေလးက ေလွာင္လိုက္တယ္။
“နင္က နင့္သမားဂုဏ္ေတြ ျပခ်င္တယ္ေပ့ါ၊ ဟုတ္လား။”
ေဒၚေလး စိတ္နာမယ္ဆိုလည္း နာေလာက္ပါတယ္ေလ။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ့ သူစပ္ေပးတဲ့ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီက လခေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကို ကြ်န္မက စြန္႔လႊတ္ခဲ့သမို႔လား။

“မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္မျဖစ္ခ်င္တာက - - - -“ ကြ်န္မ စကားစရံုရိွေသး၊
“ရိွပါေစေတာ္၊ ရိွပါေစ။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ႏိုင္ေအာင္ ဘ၀က ေစာေစာစီးစီး သင္ေပးလုိက္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ နင့္ခ်စ္သူကေရာ၊ သူ႔သေဘာထားက ဘယ္လိုရိွလဲ။”
“ခုခိ်န္မွာေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ခဲြေနၾကရဦးမွာပဲ။ ႏွစ္ေယာက္လံုး အိမ္ေထာင္ျပဳဘို႔ အားလံုး အဆင့္သင့္ျဖစ္ၿပီ ဆိုေတာ့မွ အတူေနၾကရေတာ့မွာပဲ။”
ကြ်န္မ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

“တယ္လဲ ခ်စ္ေမတၱာေတြနဲ႔ ျပည့္၀ေနလိုက္ပါလား”
ကြ်န္မတို႔ ေရွ႔ဆက္ရင္ ရန္ျဖစ္ေတာ့မွာမို႔ ဒီမွာပဲ စကားစျဖတ္လိုက္ၿပီး ကြ်န္မ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ကြ်န္မ ဘယ္လိုရွင္းျပ၊ ရွင္းျပ။ ေဒၚေလး နားမ၀င္တာကိုေတာ့ ကြ်န္မ ၀မ္းနည္းလို႔ မဆံုးဘူး။

(၂)

ေဒၚေလးသန္းက ဦးေလးဟန္ရဲ့ေအာက္ အေမရဲ့ ညီမ အငယ္ဆံုးပါ။ အေမကခ်စ္ဖို႔ေကာင္းၿပီး ေဒၚေလးကေတာ့ အရမ္း လွတယ္။ ေဒၚေလးရဲ့ ႏွာတံေလးေတြဟာ စင္းေနၿပီး မ်က္လံုးနက္နက္ကေလးေတြကလည္း မဟူရာေက်ာက္ ကေလးေတြ အတိုင္းပဲ။ အသားေလးေတြက ျဖဴႏုေနၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြဆို ရဲေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေဒၚေလးက ေမြးရာပါ ေျခမသန္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီအခ်က္ဟာ သူ႔ရဲ့အဓိက အားနည္းခ်က္ တစ္ရပ္ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ေဒၚေလးဟာ သခ်ၤာသိပ္ေတာ္တယ္ လို႔ ေမေမေျပာျပခဲ့ ဖူးတယ္။ တိုင္းလံုးဆုိင္ရာ သခ်ၤာရည္ခြ်န္ဆု ၿပိဳင္ပဲြမွာ သူပထမ ရခဲ့တယ္။ သူတို႔ေက်ာင္းက ကေလးေတြက သူ႔ကို “အခ်ဲ႔မ” လို႔ ေလွာင္ေခၚၾကတယ္။ သူဟာ သိပ္ဉာဏ္ေကာင္းေပမဲ့ အဲဒီအခ်က္က သူ ေျခမသန္တာကို ဖံုးလႊမ္းမေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ခမ်ာ မၾကာခဏ နာနာက်ည္းက်ည္း ငိုေၾကြးခဲ့ရတယ္။

“လာ၊ ေျမးေလး။ ေနာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေက်ာင္းကိုမသြားနဲ႔ေတာ့။ ဖြားဖြားနဲ႔ပဲ အိမ္မွာေန။”
အဖြားက ေဒၚေလးကို ေျပာလိုက္တယ္။
“မဟုတ္ဘူးအဖြား။ ခု ကြ်န္မ ေျခမသန္ဘူး။ ေနာက္ထပ္ စာပါမတတ္ဘူးဆိုရင္ ပိုဆိုးေတာ့မေပါ့။ ကြ်န္မတစ္ဘ၀လံုး လူတကာရဲ့ အထင္ေသး၊ အျမင္ေသးနဲ႔ ၾကည့္တာကို ခံရေတာ့မယ္။”
အဲဒီလိုနဲ႔ ေဒၚေလးဟာ ေက်ာင္းမွာ အထူးခြ်န္ဆံုး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တယ္။ သူအထက္တန္းကို ဂုဏ္ထူးေတြ တစ္သီႀကီးနဲ႔ေအာင္ၿပီးေနာက္ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ စာေမးပဲြေျဖေတာ့ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေအာင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ တကၠသိုလ္က သူ႔ကို ေျခမသန္ဘူးဆိုၿပီး လက္မခံခဲ့ဘူး။
အဲဒါနဲ႔ပဲ ေဒၚေလးဟာ အိမ္မွာ အမိ်ဳးသမီးလက္ကိုင္အိတ္ေတြ၊ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြကို ေရႊျခည္၊ ေငြျခည္ ထိုးတဲ့အလုပ္လုပ္ရင္း တစ္ႏွစ္လံုးလံုး အခိ်န္ကုန္ခဲ့တယ္။ ဦးေလးဟန္ဟာ ၿမိဳ႔မွာ သူ လက္ထပ္ဖို႔အတြက္ အိမ္ေဆာက္တာေတြ၊ အိပ္ယာခမ္းနား ျပင္ဆင္တာေတြ အားလံုးလုပ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဒၚေလးက ေျပာတယ္။
“အစ္ကို၊ ငါနင္နဲ႔ ၿမိဳ႔ကို အတူလိုက္ေနပါရေစဟယ္။ ငါ နင့္ကေလးေတြကို ၾကည့္ေပးပါ့မယ္။”
အစ္ကိုက သေဘာတူတဲ့အတြက္ ေဒၚေလးဟာ အစ္ကိုနဲ႔အတူ ၿမိဳ႔မွာလုိက္ေနတယ္။
“သူ ၿမိဳ႔မွာ ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ဘူး။”
အဖြားက ေျပာတယ္။
“သူလုပ္ခ်င္တာ လုပ္ပါေစ အေမရယ္” လို႔ အေမက ေျပာလုိက္တယ္။

(၃)

ေန႔လယ္ေန႔ခင္း ဇာပန္းေလးဘာေလး ထိုးတာကလဲြလို႔ ဘာမွ အလုပ္မရိွေတာ့ ၿမိဳ႔မွာေနရတာကို ေဒၚေလးအရမ္း ပ်င္းလာ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အနားမွာရိွတဲ့ ကုန္စံုဆိုင္ကို သြားၿပီး နာရီအေတာ္ၾကာၾကာ လည္ေနမိတယ္။ ေဒၚေလးလာေနတ့ဲ အခ်ိန္မွာ ဆိုင္မွာ ၀ယ္သူေတြ သိသိသာသာႀကီးကို တိုးလာခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဆိုင္ရွင္က ေဒၚေလးကို သူ႔ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ေျပာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေဒၚေလး အေရာင္းစာေရးမေလး ျဖစ္လာတာေပါ့။ ဆိုင္ေရွ႔ကို ျဖတ္သြားတဲ့သူေတြဟာ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ ေတြေပါ့။ ဆိုင္ထဲကို မ၀င္ဘဲ မေနႏိုင္ဘူး။ သူတို႔ဘို႔ အသံုးတည့္တည့္ မတည့္တည့္ တစ္ခုခု ၀င္၀ယ္သြားေလ့ရိွတယ္။
“သမီး၊ ခုခ်ိန္ဟာ ညည္းအတြက္ အိမ္ေထာင္ျပဳဘို႔ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ပဲ။”
အဖြားက ေဒၚေလးကို ေျပာတယ္။
“ဒါေပမဲ့ အဖြားရယ္။” ေဒၚေလးက ျပန္ေျပာတယ္။
“သူတို႔အထဲက ၁၀ ေယာက္မွာ ၉ ေယာက္ဟာ၊ ကြ်န္မ ခႏၶကိုယ္ အေပၚပိုင္းကိုသာ သေဘာက် ၾကတာပါ။ ေအာက္ပိုင္းကို ႏွစ္သက္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။”

ေနာက္က်ေတာ့ ဦးေလးဟန္ဟာ သူ႔အိမ္ေရွ႔မွာ ေဒၚေလးအတြက္ ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ သူလဲဆိုင္ဖြင့္လုိက္ ေရာ ၀ယ္တဲ့သူေတြဟာ ဟို ဆိုင္ေဟာင္းကို မသြားၾကေတာ့ပဲ သူ႔ဆိုင္ကိုပဲ စုၿပံဳလာၾကေတာ့တယ္။ ႏွစ္ေတြတစ္ႏွစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ ကုန္လာတာနဲ႔အမွ် ေဒၚေလးမွာ ေစ်းေရာင္းလို႔ရတဲ့ အျမတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး စုမိလာတယ္။
“ငါ့ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ကေတာ့ သူ အိမ္ေထာင္ ျမန္ျမန္ျပဳဘို႔အေရးပဲ။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္လာဦးမွာ မဟုတ္ပါဘူးေလ။”
အဖြားက သက္ျပင္းေမာႀကီးကို မႈတ္ထုတ္လိုက္ ရင္း ၿငီးလိုက္တယ္။ ေဒၚေလးကေတာ့ ၿပံဳးရံုကေလး ၿပံဳးလုိက္တယ္။ ေဖာက္သည္ေတြဟာလည္း သူ႔ဆိုင္မွာ မ်ားသထက္ မ်ားလာခဲ့တယ္။

(၄)

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မဟာ ေကာလိပ္ကို စတက္ေနပါၿပီ။ ေဒၚေလးဟာ သူ႔အတြက္ သူ႔ဖာသာသူ အိမ္တစ္လံုးေဆာက္တယ္။ အရမ္းႀကီးမေကာင္းေပမဲ့ အိမ္ေလးက လွလွပပ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ရိွပါတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမက စားအိုးႀကီးတာရယ္၊ ဆင္းရဲ တာရယ္ေၾကာင့္ ကြ်န္မရဲ့ ေလးႏွစ္တာ ေက်ာင္းတက္တဲ့ ကုန္က်စရိတ္အားလံုးလုိလိုကို ေဒၚေလးကပဲ ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့တာပါ။ ေဒၚေလးသန္းဟာ ငယ္ပါေသးတယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ အပ်ိဳႀကီးဖားဖား ျဖစ္လာခဲ့ၿပီးေပါ့။ ကြ်န္မဟာ အေမနဲ႔စာရင္ ေဒၚေလးနဲ႔ပဲ ပိုၿပီး နီးနီးစပ္စပ္ေနခဲ့ရပါတယ္။ ကြ်န္မဟာ ေဒၚေလးဆီကို မၾကာခဏ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ မွာေပါ့။ ေက်ာင္းနဲ႔ၿမိဳ႔ကလည္း အေတာ္ေလးလွမ္းတယ္။ ကြ်န္မ ေဒၚေလးရဲ့ရင္ခြင္ထဲ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ငိုခဲ့ရတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္း လည္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။
“ဒီျပႆနာအားလံုးဟာ သမီး ရည္းစားရလာၿပီးမွ ျဖစ္ခဲ့တာေတြပဲ။”
ေဒၚေလးက ေျပာတယ္။
“ခံစားရသမွ် အားရေအာင္သာ ငိုခ်လိုက္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ေတာ့မပ်က္ပါနဲ႔ကြယ္။”

အဲန္ နဲ႔ ကြ်န္မတဲြၿပီး အျပင္ထြက္တာကို ေဒၚေလးမတားပါဘူး။
“ခု သမီးမွာ ရည္းစားရိွလာၿပီ။ အဲဒီေကာင္းေမြ ဆိုးေမြကိုေတာ့ သမီးပဲ ခံရမွာပဲ။” လို႔ပဲ မွာပါတယ္။
ေမေမက ကြ်န္မတို႔ကို နည္းနည္းမွ သေဘာတူတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ အဲန္ ဟာ သူ႔မိဘမ်ားရိွတဲ့ ဒီကေန ဟို႔ ကီလိုမီတာ တစ္ေထာင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ေနရာမွာ အလုပ္လုပ္ေနရလို႔ပဲ။ ေမေမကေတာ့ သူတို႔ကို ေလပဲြစားေတြလို႔ပဲ ထင္ေနပါတယ္။ ေဒၚေလးသန္းက ကြ်န္မကို ေျပာတယ္။ သူ႔မွာလဲ ခ်စ္ရမဲ့သူ ရိွေနၿပီ ဆိုပဲ။ ဒါကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ ကြ်န္မ အရမ္း၀မ္းသာသြားတယ္။

“ေဒၚေလးတို႔ ဘယ္ေတာ့လက္ထပ္ၾကမွာလဲ။”
“ဘယ္ေတာ့မွ လက္ထပ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။”
ေဒၚေလးရဲ့ အေျဖကို ၾကားရေတာ့ ကြ်န္မ အရမ္းအံ့ၾသသြားတယ္။ ေဒၚေလးကို ကြ်န္မအနားကပ္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိတယ္။ အသက္ ၃၀ ရိွေနၿပီ ျဖစ္တာေတာင္ သူဟာ အရမ္းကိုလွၿပီး ဆဲြေဆာင္မႈ အျပည့္ရိွေနေသးတယ္။ ဒီေလာက္လွတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို တစ္ဦး တစ္ေယာက္ကမွ မခ်စ္ဘူး ဆိုရင္ ဒီေလာကႀကီး ဘယ္တရားပါ့မလဲ။ တကယ္လို႔သာ ကြ်န္မဟာ အေမနဲ႔မတူဘဲ ေဒၚေလးနဲ႔ နည္းနည္းေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တူရင္ အရမ္းကို ထူးျခားသြားမွာ။ ခုေတာ့ ကြ်န္မမွာ အသားကခပ္ညိဳညိဳ၊ အေဖ့အေမြကိုရလို႔ မ်က္လံုးက ေစြေနလိုက္ေသးတယ္။

“ေဒၚေလးရယ္။ သမီးကို ေဒၚေလးရဲ့ခ်စ္သူအေၾကာင္း မေျပာျပႏိုင္ဘူးလားဟင္။”
ကြ်န္မကပူဆာလိုက္ေတာ့ ေဒၚေလးက အသိရခက္တဲ့ အၿပံဳးကို လွစ္ခနဲၿပံဳးလိုက္ၿပီး ေျပာျပတယ္။
“သူဟာ အိမ္ေထာင္သည္ တစ္ဦးပါကြယ္။ သာမန္လူေတြလိုပဲ သူ႔မိသားစုနဲ႔ ကေလးေတြနဲ႔ အတူေနတာပါ။” “အိမ္ေထာင္သည္!!!!”
ကြ်န္မ ပင့္သက္ရိႈက္ၿပီး အထိတ္တလန္႔ ေရရြတ္လိုက္မိ တယ္။
“ငါ့ဆႏၵကိုဆန္႔က်င္ၿပီး ဘယ္သူမွ အတင္းအက်ပ္ နားခ်လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး။”
ေဒၚေလးက ထပ္ျဖည့္ေျပာလိုက္တယ္။ ကြ်န္မအဖို႔ေတာ့ ဟို အိမ္ေထာင္သည္လူႀကီးကိုပဲ မေကာင္းျမင္မိေတာ့တယ္။

ကြ်န္မကေတာ့ ကိုယ္မေက်နပ္တာကို ၿမံဳမေနႏိုင္ဘူး။
“သူက ေဒၚေလးကိုခ်စ္တယ္။ ဟုတ္လား။ သူ သူ႔မိန္းမကိုေတာ့ ဘယ္ကြာႏိုင္လိမ့္မလဲ။ ေသခ်င္းဆိုး”
ကြ်န္မ မေက်မနပ္နဲ႔ ေရရြတ္လိုက္ေတာ့ ေဒၚေလးရယ္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ၿပီး ခဏ ၿငိမ္ေန တယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ
“သူ႔ရဲ့ သနားစရာဘ၀က ငါ သူ႔ကို ခ်စ္မိေစတာပဲလို႔ ထင္တယ္။ တခါတေလက်ေတာ့ ခ်စ္တာနဲ႔ ကရုဏာဟာ သီးသန္႔ျဖစ္ ေနေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ တဲြလွ်က္ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ငါ့အဖို႔ေတာ့ ေမတၱာငတ္ေနတာနဲ႔ သူ႔ကို ခ်စ္မိသြားတာ ထင္တယ္။”

အဲလိုၾကားလိုက္ရေတာ့ ကြ်န္မပိုေဒါသထြက္ သြားတယ္။ ကြ်န္မဟာ ေဒၚေလးကို စိတ္လဲဆိုး၊ သနားလဲ သနားသြားမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေဒၚေလးဟာ ဘယ္အရာမဆို လက္ေတြ႔က်က် စဥ္းစဥ္းစားစား လုပ္တတ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးပါ။ ဒါေပမဲ့ ခုကိစၥမွာေတာ့ သူ ႏွလံုးသားရဲ့ အလုိဆႏၵကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္တယ္။

(၅)

ဒီစေနမွာေတာ့ ကြ်န္မ ၿမိဳ႔ထဲကို စက္ဘီးစီးၿပီးထြက္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္မတို႔ကိစၥကို ေဆြးေႏြးၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရေအာင္ သူရိွရာကို ခ်က္ျခင္းလာဘို႔ အဲန္ရဲ့စာကို မၾကာေသးမီကမွ ကြ်န္မရခဲ့တယ္။ သူ႔ဆီကို လုိက္သြားရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခုကို ေစာင့္ေန ရဦးမလား လုိ႔ ကြ်န္မ စိတ္ႏွစ္ခြ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အခ်ိန္က မိုးတြင္းႀကီးေပမဲ့ အဲဒီေန႔မွာေတာ့ ရာသီဥတုက သာေတာင့္သာယာ ရိွေနပါတယ္။ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးက ဒီညမွာ မိုးမရြာဘူးလို႔ ေၾကျငာေနတယ္။

ကြ်န္မၿမိဳ႔ကိုေရာက္ေတာ့ ၾကယ္ေတြေတာင္ ထြက္ေနၿပီ။ ကြ်န္မ မီးမိွန္မိွန္ေအာက္မွာ ဟိုဟိုဒီဒီ သြားလာေနတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြ၊ တန္ဘိုးႀကီးစက္ဘီးေတြရဲ့ အၾကားမွာ ေရွာင္ေကြ႔နင္းလာခဲ့တယ္။ သူတို႔အားလံုးၾကည့္ရတာ ၿပံဳးလို႔ေပ်ာ္လို႔။ ကြ်န္မရဲ့ အထီးက်န္ၿပီး ေျခာက္ေသြ႔လြန္းလွတဲ့ ဘ၀ကို ေတြးရင္း ၀မ္းနည္းလာမိတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြ်န္မ အဲန္နဲ႔ ေတာင္ပိုင္းကို လုိက္သြားရမလား။ ေဒၚေလးသန္းရွာေပးတဲ့ အလုပ္ကို လက္ခံလိုက္ရမလား လို႔ ေရြးစရာ ျဖစ္လာတယ္။ ကြ်န္မ ဘာကိုမွ မေရြးျဖစ္ဘူး။ ကြ်န္မပိုင္ ပစၥည္းေလးေတြယူၿပီး ေခါင္လွတဲ့ေဒသက အလယ္တန္းေက်ာင္းကို ဆရာမအျဖစ္နဲ႔ ကြ်န္မ လာခဲ့တယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ခိုင္မာစြာ ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေက်းလက္ေဒသကို အလင္းေရာင္ေပးဘို႔ ေရာက္လာခဲ့တယ္။

တစ္ႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္မေမွ်ာ္လင့္ထားတာေတြနဲ႔ လက္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္ေတြဟာ ကေျပာင္းျပိ ကေျပာင္းျပန္ ေတြ ပါလားဆိုတာ သိလာခဲ့ရတယ္။ ကြ်န္မရဲ့ က်န္းမာေရးသာ ပိုဆိုးလာခဲ့တယ္။ ကြ်န္မေရာက္လာျခင္းအားျဖင့္ ဒီေဒသဟာ အရင္ကထက္ပိုၿပီး သိသိသာသာ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲလာပါသလား။ ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ေနမိတယ္။ ကြ်န္မရဲ့ ၿပိဳပ်က္သြားတဲ့ အိပ္မက္ေတြအတြက္ စိတ္ပ်က္ရတဲ့အျပင္ ေနာက္တစ္ခုက ကြ်န္မတို႔ အခ်စ္ေတြ မရည္ရြယ္တဲ့ဆီ ဦးတည္ခ်က္ေျပာင္းသြားၿပီလားလို႔လဲ ႏွလံုးသားမွာ နာက်င္ခဲ့ရတယ္။

“သမီးရယ္၊ စာသင္ရတဲ့အေပၚ ဘာလို႔ဒီေလာက္ စိတ္ကုန္ေနရတာလဲ။ ဒီလာၿပီး ေဟာဒီေဒၚေလးရဲ့ဆိုင္ကိုယူရင္ယူ။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီ့ထက္ ပိုေကာင္းတဲ့အလုပ္တစ္ခုကို ရႏိုင္သားပဲ။”
ေဒၚေလးသန္းကေျပာတယ္။ အခု ကြ်န္မ ေဒၚေလးေျပာတဲ့ အလုပ္ကို လက္ခံလုိက္ဖို႔ အခ်ိန္က်လာၿပီလား။
တံခါးက ေသာ့ပိတ္ထားတယ္။ ကံေကာင္းလို႔ ကြ်န္မမွာ ေဒၚေလးေပးထားတဲ့ ေသာ့အပို တစ္ေခ်ာင္းပါလာတယ္။ တံခါးဖြင့္ၿပီး ၀င္လိုက္ေတာ့ စားပဲြေပၚမွာ ကြ်န္မဘို႔ စာတစ္ေစာင္ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
“စားစရာေတြ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ရိွတယ္။ ပိုက္ဆံလို ရင္ ဘီရိုထဲမွာ။ ေဒၚေလး အိမ္ျပန္ေနာက္က်မယ္။”
ညစာကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲခ်က္စားလိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး တီဗီၾကည့္ရင္း အဲန္ ေရးလိုက္တဲ့စာကို ဖတ္တယ္။
“ငါ ကိုယ့္ဟာကို အျမဲျပန္ေမးမိတယ္။ ငါတို႔တကယ္ခ်စ္ၾကတယ္ဆိုရင္ ဘယ္အရာကိုမဆို ရင္ဆိုင္ရဲရမွာပဲ။ သူ႔အလိုလိုျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားသင့္တယ္။ တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္မွာ ရိွေနတဲ့ အခက္အခဲ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းဘို႔ ေၾကာက္ေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။” လို႔ စာထဲမွာ ေရးထားတယ္။

အျပင္ဘက္က ဆူဆူညံညံအသံေတြၾကားလို႔ ျပဴတင္းတံခါးခန္းဆီးကို လွစ္ၿပီး အျပင္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေဒၚေလးဟာ အိမ္တံစက္ၿမိတ္မွာ မတ္တပ္ရပ္ေနတယ္။ သူ႔ေဘးမွာေတာ့ ဂိ်ဳင္းေထာက္ကို အားျပဳရပ္ေနတဲ့ အရပ္ရွည္ရွည္ လူတစ္ေယာက္။ အခ်ိန္က ည ၁၁ နာရီေတာင္ ထိုးေနၿပီ။ သူတို႔တိုးတိုးေျပာေနသံကို အိမ္ထဲကေနၿပီး ကြ်န္မ ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလိုက္ေသး တယ္။
“နက္ျဖန္ဒီကို လာခဲ့ေနာ္။ အို၊ မဟုတ္ဘူး။ သဘက္ခါဆို ပိုေကာင္းတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္မရွင့္ကို လမ္းဆံုေတြမွာ ေတြ႔မယ္။” သူတို႔ဟာ လေရာင္ေအာက္မွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ရပ္ေနတယ္။ ေဒၚေလးဟာ ႏွင္းဆီေရာင္ အေပၚအက်ႌကို ၀တ္ထားၿပီး သူ႔ဆံပင္ရွည္ႀကီးေတြကေတာ့ ပုခံုးေပၚ ေလွ်ာက်ေနတယ္။

ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့မွ -
“ခင္၊ လမင္းႀကီးကို ေတြ႔တယ္ မဟုတ္လား။”
တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို ၿဖိဳခဲြၿပီး လူႀကီးက ေမးလိုက္တယ္။
“ေတြ႔တာေပါ့။”
ေဒၚေလးက လူႀကီးရဲ့ ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းမွီၿပီး ေျပာလုိက္တယ္။
“ကြ်န္မကို နမ္းပါလားဟင္။”
လူႀကီးက သူ႔ခ်ိဳင္းေထာက္ကို ခ်ိဳင္းေအာက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပင္ၿပီးေထာက္တယ္။ ေဒၚေလးကလည္း ကိုယ္ကို ဆန္႔ႏိုင္သမွ် မတ္မတ္ ဆန္႔ေပးတယ္။ အို - သူတို႔ အၾကာႀကီး နမ္းေနတာပါလား။ အဲဒီအနမ္းထဲမွာ သူတို႔ရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနရမႈ ေတြ၊ သူတို႔ခံစားခ်က္ေတြ အို၊ အကုန္ပါမွာပါေလ။

သန္းေခါင္ေက်ာ္သြားေတာ့ ကြန္ကရစ္ၾကမ္းခင္းေပၚကို တစ္ေဒါက္ေဒါက္ စည္းခ်က္က်က် က်ေနတဲ့အသံကို က်ယ္ရာကေန ဟိုးအေ၀းႀကီး ေရာက္သြားလို႔ တျဖည္းျဖည္း တိုးသြားတဲ့ထိ ကြ်န္မၾကားရတယ္။

(၆)

ေဒၚေလးဟာ ကြ်န္မေဘးကို ၀င္အိပ္လိုက္ရင္း ကြ်န္မလက္ေတြကို ဆုပ္ယူၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚ တင္ထားလိုက္တယ္။ “ေဒၚေလးမွာ ရင္ေသြးေလးရေတာ့မယ္ သမီး။”
သူ ေလသံေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္ေပမဲ့ ကြ်န္မ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္သြားမိတယ္။
“ငါ ဘယ္ေတာ့မွ သားသမီးရေတာ့မယ္ မဟုတ္ဘူး ထင္ထားတာ။ ခု ရေတာ့မယ္။ ေသခ်ာတယ္။”
“ေဒၚေလး အရမ္းေပ်ာ္ေနတယ္မဟုတ္လား။”
“ဒါေပ့ါသမီးရယ္။”
“သူ ေဒၚေလးကိုတကယ္ခ်စ္တယ္လို႔ ေဒၚေလးထင္ေနလား။”
“ဒါ ေသခ်ာတယ္။ အကယ္၍ ဒီလိုမဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာင္မွ ေဒၚေလးအတြက္ ပိုၿပီး ထူးမသြားပါဘူးကြယ္။ အေရးႀကီးတာက ေဒၚေလးနံေဘးမွာ ေဒၚေလးခ်စ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ ရိွေနဘို႔ပဲ မဟုတ္လား။”
“ခံစားရမဲ့ ဒုကၡ၊ သုကၡေတြ ေဒၚေလးမေၾကာက္ဖူးလား။”
“ဒါေတြကို မင္း ေၾကာက္ေနရင္ မခ်စ္နဲ႔ေပါ့။ ဒါပဲ ရိွတာပဲ။” လို႔ေျပာၿပီး ကြ်န္မကို ေက်ာေပးအိပ္လိုက္တယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ သူ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်သြားတယ္။
အဲဒီည တစ္ညလံုး ဘယ္လူးလိုက္၊ ညာလိွမ့္လိုက္နဲ႔ ကြ်န္မ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ေန႔မနက္ အေစာႀကီးထၿပီး ကြ်န္မ ပစၥည္းပစၥယေတြ ထုပ္ပိုးၿပီး ခရီးရွည္ႀကီးထြက္ဖို႔ ျပင္ေနလိုက္တယ္။ ေဒၚေလးႏိုးလာေတာ့ ကြ်န္မ အထုပ္အပိုးေတြကို ၾကည့္ၿပီး တအံ့တၾသျဖစ္ေနတယ္။
“ကြ်န္မ အဲန္တို႔အိမ္ကို သြားမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီ ေဒၚေလး။”
ေဒၚေလး ကြ်န္မကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္ၿပီး ငိုတယ္။
“သမီး ဟိုမွာ အဆင္ေျပေျပေနႏိုင္မယ္ ထင္လားဟင္။”
“သမီးမေျပာတတ္ဘူး ေဒၚေလး။ ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ အရာရာကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ သမီးယူဆပါတယ္။”
“ေအး၊ ဟုတ္တယ္။ အခက္အခဲ အၾကပ္အတည္းေတြရိွရင္ ေဒၚေလးဆီ စာေရးလိုက္။ ဒါေပမဲ့ သမီးတို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အတူတူ ေနရလိမ့္မယ္လို႔ ေဒၚေလး ယံုၾကည္ပါတယ္ကြယ္။”

အာရုဏ္က်င္းလာၿပီ။ အေရွ႔ဘက္မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းမွာ ပုစြန္ဆီေရာင္သမ္းလာတာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ကြ်န္မရဲ့အနာဂါတ္ ဟာ ပိုၿပီးေတာက္ပ ေကာင္းမြန္လာမယ္ဆိုတာ ကတိေပးေနသလိုပဲ။
ေဒၚေလးဟာ ကြ်န္မလက္ကိုဆဲြၿပီး အိမ္ေရွ႔၀ရန္တာကို ထြက္လာတယ္။ သူက ထြက္ျပဴလာစ ေနမင္းႀကီးကို ညႊန္ျပၿပီး -

“ၾကည့္စမ္းသမီး။ ဒါဘာလဲ သိလား။ ေန႔တိုင္းကို ေနမင္းႀကီးကပဲ ပိုင္ပါတယ္ကြယ္။”

ေနေရာင္ျခည္ရဲ့ ေရာင္ျပန္ေတြနဲ႔အတူ ေဒၚေလးရဲ့ မ်က္လံုးေတြဟာ တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာက္ပလို႔ေနပါေတာ့တယ္။

----××××----

ကြ်ႏ္ုပ္ ႏွာေခါင္းက်ည္ေပြ႔ေတြ႔ျခင္း

(၁)

ကိုယ့္ေၾကာင့္မဟုတ္ေသာ ျပႆနာသည္လည္း တစ္ခါတရံ ကိုယ့္ျပႆနာ ျဖစ္လာတတ္သည္။

(၂)

တကယ္ဆို သည္ social visit pass သက္တမ္းတိုးျခင္း၊ visa ေလွ်ာက္ျခင္းတို႔မွာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ထမင္းစားေရေသာက္မွ်ပင္ မခဲယဥ္းပါ။ သို႔ႏွင့္ေတာင္ အဘယ္ေၾကာင့္ သည္မွ် ဒုကၡမ်ားသြားရသနည္း ဆိုသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ပင္ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ျဖစ္သြားရသလို အေတာ္လည္း စိတ္ဓါတ္က် သြားရပါသည္။ အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း စာေရးသူအျဖစ္ႏွင့္မူ အေတာ္ ရွက္စရာေကာင္း ေသာ ကိစၥတစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါ၏။

(၃)

၂၈-၂-၂၀၁၀ ေန႔က ညီမအငယ္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေတာ့ ေလဆိပ္တြင္ ျပႆနာ တက္၏။ Immigration က သူ႔ကို overstay ဟု ဆိုကာ ၀င္ခြင့္မေပးပါ။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္၀င္လိုက္ သြား၏။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္ extend လုပ္ထားေသာ စာရြက္ကို ျပကာ ထိုစာရြက္မွာ e-visa သာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ stay ႏွင့္ အႀကံဳးမ၀င္ ပါဟု ဆို၏။ ဒါျဖင့္ ငါ stay extension ေလွ်ာက္တံုးက မင္းတို႔ ICA က stay ကို extension မလုပ္ေပးဘဲ ဘယ့္ႏွာေၾကာင့္ သည္ e-visa စာရြက္ကို ေပးလိုက္ရသလဲ ဟု ေမးေသာအခါ ဒါ သူတို႔ႏွင့္မဆိုင္။ သည္စာရြက္ရလာကတည္းက ICA ကို သြားေမးဘို႔ေကာင္းသည္ ဆို၏။ သို႔ႏွင့္ ဒါဏ္ေၾကး ၁၀၀ ေဆာင္လိုက္ရသည္။ က်န္သည့္သူမ်ားကိုပါ ICA သို႔ အျမန္သြားၿပီး settle လုပ္ရန္ ေျပာလိုက္ေသးသည္။


(၄)

၁၅-၀၁-၂၀၁၀ က ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာျပည္မွ ျပန္လာစဥ္ အေဖ၊ အစ္မ၊ ညီမ၊ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ သားကို ေခၚလာ ခဲ့သည္။ စင္ကာပူတြင္း ၀င္လာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း stay တစ္လေပးသည္ေပါ့။ သည္ေတာ့ ၁၄-၀၂-၂၀၁၀ တြင္ သက္တမ္းကုန္မည္။ ၈-၀၂-၁၀ တြင္ online မွ e-XTEND လုပ္ေသာအခါ သားတစ္ေယာက္ပဲ ေလွ်ာေလွ်ာ ရႉရႉရသည္။ အေဖ၊ အစ္မႏွင့္ ညီမတို႔ အတြက္ လုပ္၍မရ။ ႏွစ္ခါျပန္လုပ္၊ သံုးခါျပန္လုပ္ ဘယ္လိုပဲ လုပ္လုပ္၊ လုပ္၍မရပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုကဲ့သို႔ လုပ္၍မရေၾကာင္း၊ ဘာေၾကာင့္လဲ ဟု ICA သို႔ e.mail လွမ္းပို႔ေသာအခါ အေၾကာင္းမျပန္ပါ။



ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္ အေဖႀကီး၊ မမႏွင့္ ညီမတို႔အတြက္ Form14 ႏွင့္ Form V391 တို႔ကိုျဖည့္ကာ စာတိုက္တြင္ သြားေလွ်ာက္ပါသည္။ ေလွ်ာက္ခ တစ္ေယာက္လွ်င္ ၄၅ က်ပ္ေတာင္ေပးရသည္။ သံုးေယာက္ ဆိုေတာ့ ၁၃၅က်ပ္ ထြက္သြားသည္။ သားဘို႔ေလွ်ာက္တံုးက တစ္ျပားမွ မေပးရပါဘဲလွ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ သူတို႔ ၄၅ က်ပ္ေတာင္းရေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ခဲ့။
ေလွ်ာက္လႊာတြင္ visit pass ကိုသာ ကြ်န္ေတာ္ ျခစ္ခဲ့ပါသည္။ အနည္းဆံုး သံုးေနရာျဖစ္ပါ၏။ တရုပ္ႏွစ္ကူးအၿပီး စာတိုက္တြင္ သြားေမးေသာအခါ သံုးေယာက္အတြက္ e-visa ဆိုေသာ စာရြက္သံုးရြက္ ထုတ္ေပးပါသည္။ ထိုစာရြက္ထဲတြင္မူ validity date ကို ဧၿပီ ၁၆ ရက္ဟု ျပထားပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားကာ ေၾသာ္ အတူတူေနမွာပါဘဲေလ ဆိုကာ သည္အတိုင္းပင္ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေနလိုက္ပါသည္။

ျဖစ္ပံုမ်ားေတာ့ မေျပာခ်င္ပါ။ မိသားစုႏွင့္ဆိုေတာ့ လည္လိုက္ပတ္လိုက္၊ စားလုိက္ေသာက္လိုက္ႏွင့္၊ အေရးႀကီးေသာ အျပန္ေလယာဥ္လက္မွတ္ confirm လုပ္ရမည့္ကိစၥကို ေမ့ေနပါသည္။ သတိရ၍ လွမ္းဖံုးဆက္ေတာ့ ေနရာမရိွေတာ့ ဟု ဆို၏။ ညီမျဖစ္သူမွာ စင္ကာပူတြင္ တစ္လသာေနၿပီး ျပန္မည္ ျဖစ္ရာ သူျပန္ရမည့္ေန႔မွာ ၁၄-၀၂-၁၀ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ လက္မွတ္မရ။ သည္ေတာ့ လက္မွတ္ကို extend သြားလုပ္ရသည္။ Silk Air ရိတ္ခ်က္ကလည္း မေျပာခ်င္ပါ။ သက္တမ္းတိုးခ ၂၇၀ ေပးရပါသည္။ ေနာက္ၿပီး ဧၿပီလ ၁၆ ရက္ေန႔ထိ ရသည္ဟု ေျပာလိုက္ေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေဖေဖာ္၀ါရီလကုန္ျပန္ရန္ တစ္ခါထဲ confirm လုပ္ခဲ့ပါသည္။

လကုန္၍ ညီမျဖစ္သူ ျပန္ေသာအခါ ေလဆိပ္တြင္ stay ကိစၥ အထက္ပါအတိုင္း ျပႆနာ တက္ပါ ေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ေဒါသထြက္သြား၏။

(၅)

သို႔ႏွင့္ က်န္ခဲ့သည့္ အေဖႀကီးႏွင့္ မမတို႔အတြက္ stay extension လုပ္ရန္ ၁-၃-၁၀ ေန႔တြင္ ICA ရံုးသို႔ သြားပါသည္။ overstay ျဖစ္မႈအတြက္ appeal letter ေရးခိုင္းပါသည္။ ရပါတယ္။ ဘာမွ ျပႆနာမရိွ။ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ နတ္သံေႏွာကာ တစ္မ်က္ႏွာခဲြမွ် ေရးလိုက္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ စာရြက္စာတမ္းအားလံုး တင္လိုက္ရာ အိမ္ေထာင္စုစာရင္း လိုသည္ ဆို၏။ ကြ်န္ေတာ္က ICA webpage တြင္ဖတ္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ အားလံုးျပင္သြားသည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အိမ္ေထာင္စုစာရင္း မပါခဲ့ပါ။ သူတို႔စာရင္းတြင္ မျပထားေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ယူမသြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အိမ္တစ္ေခါက္ျပန္ၿပီး အိမ္ေထာင္စုစာရင္း ယူရျပန္ပါသည္။ ရံုးျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေန သံုးနာရီ ရိွၿပီ။ တိုကင္နံပါတ္ ၈၆၆၆၊ ၈၆၆၇။ တိုကင္ထဲတြင္ လူ ၅၆ ေယာက္၊ အနည္းဆံုး ၂ နာရီေက်ာ္ ေစာင့္ရမည္ ဆို၏။ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ ေစာင့္ေပါ့။
သို႔ေသာ္ တကယ္ေစာင့္ရေတာ့ သံုးနာရီ ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီထိုးဘို႔ ၅ မိနစ္မွ်သာ လုိပါေတာ့သည္။ စာရြက္မ်ားစစ္ၿပီး အိမ္ေထာင္စုစာရင္း မူရင္း(Notri) ကို ျပပါဟု ဆို၏။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ တိုင္ႏွင့္ေခါင္းႏွင့္ ေျပးေဆာင့္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္မူရင္း မယူလာခဲ့ပါ။
သို႔ႏွင့္ ေနာက္ေန႔တစ္ေခါက္ ထပ္သြားေတာ့မွ ၿပီး၏။
(၆)

ငယ္စဥ္အခါ ရခိုင္ဘုရင္ မင္းထီး၊ သူ႔ေယာကၹကို ေခြးၾကည့္ခိုင္းသည့္ ပံုျပင္ေလး သင္ခဲ့ရၿပီးကတည္းက အရြယ္ေရာက္လာေသာအခါ ဘယ္အရာမွ ႏွစ္ခါျပန္ မလုပ္ရေလေအာင္ လုပ္ရမည့္အရာမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ စာရြက္ေပၚ ခ်ေရးကာ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ေလ့ရိွပါသည္။ ကိုယ္ႏွင့္နီးစပ္သည့္သူမ်ားကိုလည္း သည္အတိုင္း မၾကာခဏ ေျပာေလ့ရိွသည္။

ဒါႏွင့္မ်ားေတာင္မွ ခု အျဖစ္မ်ိဳးႀကံဳရေလေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ထဲေတာ္ေတာ္ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ရပါ သည္။

ပထမ - ကြ်န္ေတာ္ မိဘ၊ ေမာင္ႏွမမ်ား၏ stay extension အတြက္ online မွေလွ်ာက္ပါသည္။ မရ၍ စာပို႔ေသာ္လည္း အေၾကာင္းမျပန္သျဖင့္ လိုအပ္ေသာ ပံုစံမ်ားျဖည့္ကာ စာတိုက္မွ ေလွ်ာက္ပါသည္။ stay extension ေလွ်ာက္သည္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ visa ႀကီးခ်ေပးလိုက္သည္ကို ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ပါ။ သည္တြင္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ၿပီး ေပါ့ေလးတဆ ေနလိုက္မႈက သူတို႔အမွားကို ကြ်န္ေတာ့္အမွား ျဖစ္သြားေစပါ သည္။ သို႔အတြက္ မလိုအပ္ေသာ ကိစၥမ်ား၊ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ား ျဖစ္ေပၚရေတာ့၏။

ဒုတိယ - မိသားစုစာရင္းလိုသည္ ဆိုပါလွ်င္ အဘယ္ေၾကာင့္ document requirement တြင္ ေဖာ္ျပမထား ရပါသနည္း။ မူရင္းလိုသည္ ဆိုပါလွ်င္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မူရင္းပါယူလာခဲ့ပါ ဟု ေဖာ္ျပထားဘို႔ မေကာင္းပါလား။ ဒါေတာင္ ေနာက္ေန႔သြားတင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ေမြးစာရင္းေတာင္းေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ မွာ ပထမေန႔က အေတြ႔အႀကံဳေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ certificate မ်ားအားလံုးထည့္ထားေသာ ဖိုင္ႀကီးတစ္ခုလံုး ယူသြား၍သာ ခ်က္ျခင္းေပးလိုက္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ မဟုတ္က တစ္ေခါက္ျပန္ယူေနရဦးမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ပထမေန႔ က အိမ္ေထာင္စုစာရင္း လုိသည္ဆိုေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္က officer ကို ဒါျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ဘာစာရြက္ေတြ လိုေသးလဲ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ၿပီး ေျပာပါ ဟု ဆိုေသာအခါ သူက အိမ္ေထာင္စုစာရင္း မူရင္းသာ ယူခဲ့ပါ။ ျပည့္စံုပါၿပီ ဟု ဆို၏။ (သူျပည့္စံုပါၿပီ ဆိုခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္စာရြက္စာတမ္းမ်ားထဲ၌ ေမြးစာရင္း မပါပါ)။ ဒုတိယေန႔ ေနာက္ officer တစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႔ေသာအခါမွ ဘာေၾကာင့္ ေမြးစာရင္းကို ေတာင္းရပါသနည္း။ သည္လိုဆိုလွ်င္ ဘာစာရြက္စာတမ္းေတြလိုသည္ ဆိုတာ ဘာ standard ႏွင့္ တိုင္းပါ သနည္း။ officer တစ္ဦးလွ်င္ standard တစ္မ်ိဳးရိွပါသလား။

(၇)

သူတို႔ကား အုတ္နံရံ ျဖစ္၏။ မေက်နပ္၍ ေခါင္းႏွင့္တိုက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေခါင္းကြဲစရာသာ ရိွပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္သလို မိတ္ေဆြမ်ား မျဖစ္ၾကေစရန္ သတိေပးေသာအားျဖင့္ ေရးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက အျမဲ သတိေပးေနျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
အပၸမာေဒန သမၸါေဒထ။

၄-၃-၁၀

သၾကားထက္ ခ်ိဳေသာအရာ

ကိုသိန္းေမာ္ပို႔လိုက္ေသာ e.mail ကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။ မူရင္းမွာ - http://missgreenlady.mylovecafe.net/?p=1268 - မွ ျဖစ္ပါသည္။

အသက္ရေနျဖစ္တဲ႕ လူၾကီးတစ္ေယာက္ဟာ ေအးစက္ေနတဲ႕ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္း ေလး
တစ္ခုေပၚမွာ ထိုင္ေနပါတယ္.. မုတ္ဆိတ္ ပါးသိုင္းေမြး ပရဗ်စ္၊
စုတ္ျပဲညစ္ႏြမ္းေနတဲ႕ အ၀တ္အစားေတြနဲ႕ လမ္းေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ႕ သူ႕ကို
လမ္းသြား လမ္းလာ လူေတြက သာမန္ကာလွ်ံကာ ၾကည္႕သြားၾကရံုက လြဲလို႕ဘယ္သူကမွ
အေရးတယူ မရွိၾက.. ဟုတ္ပါတယ္ေလ အိမ္မရွိ ယာမရွိ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနတဲ႕
သူ႕လိုလူ တစ္ေယာက္ကို ဘယ္သူကမ်ား ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္ လုပ္ခ်င္ပါ႕မလဲ….
ေရခဲလုမတတ္ ေအးခ်မ္းလြန္းတဲ႕ ခုလိုခ်ိန္မ်ိဳးမွာ စုတ္ျပဲေနတဲ႕
သူ႕ကုတ္အက်ၤ ီအေဟာင္းေလး ထက္စာရင္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ထူထူထဲထဲရွိမဲ႕
အကၤ်ီမ်ိဳး သူ႕အတြက္ သိပ္ကို လိုအပ္ေနတာေတာ႕ အမွန္ပါ…

ဒီအခ်ိန္ေလးမွာ အသက္ ၃၅ႏွစ္ခန္႕ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ဟာ
ပလက္ေဖာင္းေလးအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ လာေနပါတယ္.. ေလွ်ာက္လာရင္းနဲ႕
အမ်ိဳးသမီးဟာ သူ႕အနားအေရာက္မွာ ရပ္တန္႕လိုက္ျပီး သူ႕ကို ငံု႕ၾကည္႕လိုက္ကာ
“ ဦးေလး.. ရွင္ေနေကာင္းရဲ႕လား” လို႕ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ စကား ဆိုလိုက္ပါတယ္..
ၾကည္႕လိုက္တာနဲ႕ အမ်ိဳးသမီးဟာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ အထက္တန္းလႊာက ျဖစ္မယ္ဆိုတာ
အဖိုးအိုက သိလိုက္ပါတယ္.. သူမဟာ လွပသစ္လြင္တဲ႕ ထူထူထဲထဲ ကုတ္အကၤ်ီကို
၀တ္ဆင္ ထားပါတယ္… ျပီးေတာ႕လဲ သူမကို ၾကည္႕ရတာ ငတ္မြတ္ျခင္း၊ ဆာေလာင္ျခင္း
ဆိုတာကို ဘယ္ေသာခါမွ ခံစားခဲ႕ရဖူးပံု မေပၚပါဘူး.. ဒီလို အမ်ိးသမီး
တစ္ေယာက္က သူနဲ႕ လာျပီး စကားေျပာဆို ပတ္သက္ဖို႕ဆိုတာ အေၾကာင္းကို မရွိပါ…
သူဟာလည္း တစ္ျခား လမ္းသြားလမ္းလာေတြလိုဘဲ သူ႕ကို ရယ္စရာလုပ္ဖို႕
စေနာက္ဖို႕ သက္သက္နဲ႕ စကားလာေျပာေနတာသာ ျဖစ္မွာပါ.. ဒါေၾကာင္႕လဲ
အမ်ိဳးသမီးကို “ ခင္ဗ်ား ကိုယ္႕လမ္းကို သြားပါ.. က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း
ေနပါရေစလို႕ ” ေအာ္ဟစ္ျပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္..

အံ႕ၾသစရာက အမ်ိဳးသမီးဟာ ထြက္မသြားဘဲ ဆက္ျပီး ရပ္ေနတုန္းပါ…. ညီညာျပီး
ျဖဴေဖြး လွပေနတဲ႕ သြားေတြကို ေပၚေအာင္ ျပံဳးလိုက္ရင္းက “ ရွင္
ဗိုက္ဆာေနသလား ” လို႕ သူ႕ကို ေမးျပန္ပါတယ္… “ မဆာပါဘူး က်ဳပ္က
သမၼတၾကီးနဲ႕ အတူတူ ညစာစားျပီးျပီ ခင္ဗ်ားသာ ခုခ်က္ျခင္း
ဒီကထြက္သြားစမ္းပါဗ်ာ ” လို႕ ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ ျပန္ေျဖ လိုက္ပါတယ္….
အမ်ိဳးသမီးဟာ ထြက္ျပီး မသြားသလို အျပံဳးလဲ မပ်က္ပါဘူး.. ျပီးေတာ႕
အဖိုးအိုရဲ႕လက္ေမာင္းေတြကို အသာအယာ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ပါတယ္.. “ ဟာ ခင္ဗ်ား
ဘာလုပ္တာလဲ က်ဳပ္ေျပာျပီးျပီ.. က်ဳပ္ကို မေႏွာက္ယွက္ပါနဲ႕ ခင္ဗ်ား
ဒီေနရာက ထြက္သြားပါ.. ” လို႕ အဖိုးအိုက ေဒါသတၾကီး တံု႕ျပန္ပါတယ္..

ဒီအခ်ိန္မွာ ရဲအရာရွိ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာျပီး “ အစ္မၾကီး ျပႆနာ တစ္ခုခု
ျဖစ္ေနသလား.. ကၽြန္ေတာ္ ဘာမ်ား ကူညီေပးရပါမလဲ ” လို႕ ေမးပါတယ္..
အမ်ိဳးသမီးက “ ဘာျပႆနာမွ မရွိပါဘူး ရဲအရာရွိၾကီးရယ္.. ဒီလူကို
ထရပ္ႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္မ ၾကိဳးစားေနတာပါ.. ကၽြန္မကို တစ္ဆိတ္ေလာက္
ကူညီေပးပါလားရွင္.. ” ရဲအရာရွိဟာ သူ႕ေခါင္းကို ကုတ္လိုက္ရင္း “
ဒီအဖိုးၾကီး ဂ်က္ ဟာ ဒီေနရာမွာ ေနလာတာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ ၾကာပါျပီ.. သူဟာ
ဘယ္သူ႕ကုိမွေတာ႕ ဒုကၡ မေပးခဲ႕ပါဘူး.. သူ႕ကို ဘာမ်ားလုပ္မလို႕ပါလဲ ”
လို႕ေမးလိုက္ပါတယ္..

“ရွင္ ဟိုနားက ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးကို ေတြ႔တယ္မဟုတ္လား.. ကၽြန္မ သူ႕ကို
အဲဒီဆိုင္ေလးထဲကို ေခၚသြားျပီး တစ္ခုခု ေကၽြးခ်င္တယ္… ျပီးေတာ႕လဲ
ဒီေလာက္ခ်မ္းေအးလြန္းတဲ႕ ရာသီဥတုဒဏ္ကေန ခနေလးျဖစ္ျဖစ္ သူ႕ကို
လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္တယ္.. ”

“ ခင္ဗ်ား ရူးေနသလား က်ဳပ္ အဲဒီအထဲကို မသြားခ်င္ဘူး ” ေျပာေနရင္းမွာဘဲ
သူ႕ကို သန္မာတဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္ ေတြနဲ႕ ဆြဲထူမျခင္းကို ခံလိုက္ရပါတယ္.. “
ရဲအရာရွိၾကီး က်ုဳပ္ကိုလႊတ္ပါဗ်.. က်ဳပ္ေအးေအး ေဆးေဆး ေနပါရေစ..
က်ဳပ္ဘာအမွားမွလဲ လုပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး ” လို႕ အဖိုးအို ဂ်က္ဟာ အေၾကာက္အကန္
ျငင္းမိပါတယ္..

“ ခင္ဗ်ားအတြက္ အေကာင္းဆံုး အေျခအေနကို ဖန္တီး ေပးတာေနတာကို
မမိုက္မဲခ်င္စမ္းပါနဲ႕” ရဲအရာရွိက ခပ္ထန္ထန္ သူ႕ကို ျပန္ေျပာပါတယ္..
ေနာက္ဆံုးေတာ႕ အမ်ိဳးသမီးၾကီးနဲ႕ ရဲအရာရွိဟာ ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႕ သူ႕ကို
ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးထဲကို ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေခၚလာႏိုင္ခဲ႕ျပီး ဆိုင္ရဲ႕ အတြင္းဘက္
ခပ္က်က် ေကာင္တာအနီးမွာ သူ႕ကို ထိုင္ေစလိုက္ပါတယ္.. အခ်ိန္က မနက္စာ
စားခ်ိန္ေက်ာ္သြားျပီး ေန႕လည္စာစားခ်ိန္လဲ မေရာက္ေသးတဲ႕ အတြက္
ဆိုင္အတြင္းထဲမွာေတာ႕ လူသူ ရွင္းလင္းေနပါတယ္.. ဆိုင္ရဲ႕ မန္ေနဂ်ာျဖစ္သူဟာ
စားပြဲေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီး သူတို႕ရဲ႕ စားပြဲမွာ လာရပ္ျပီး ေမးပါတယ္.. “
ရဲအရာရွိ ခင္ဗ်ာ.. ဘာမ်ားျဖစ္လို႕ပါလဲ.. ဒီအဖိုးၾကီးက ခင္ဗ်ားတို႕ကို
ဒုကၡမ်ားေပးေနလို႕လား ”
“ ဘာမွ ဒုကၡ မေပးပါဘူး… သူ႕ကို ဒီအစ္မၾကီးက ေကၽြးေမြးဖို႕ ေခၚလာတာပါ.. ”
ရဲအရာရွိရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ “ အိုး ဒီေနရာဟာ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြနဲ႕
သင္႕ေတာ္တဲ႕ေနရာ မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆိုင္ဟာ
လူၾကီးလူေကာင္းေတြ ၀င္ထြက္သြားလာ စားေသာက္တဲ႕ ဆိုင္ျဖစ္ပါတယ္..
ဒီလိုလမ္းေပၚက လူတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆိုင္ထဲမွာ လာစားေနတာ သူမ်ားေတြ
ေတြ႔သြားရင္ ဆိုင္ရဲ႕ စီးပြားေရးကို ထိခိုက္ပါလိမ္႕မယ္…” လို႔
ဆိုင္မန္ေနဂ်ာက ေျပာလိုက္ပါတယ္..

“ ကဲ အမ်ိဳးသမီး ခင္ဗ်ားေတြ႔တယ္ မဟုတ္လား.. က်ဳပ္ေျပာခဲ႕သားဘဲ ..
ဒီလိုေနရာကို က်ဳပ္မလာခ်င္ပါဘူးလို႕.. က်ဳပ္သြားေတာ႕မယ္..
ဒီလိုေနရာမ်ိဳးကိုလဲ ဘယ္ေတာ႕မွ ထပ္မလာဘူး.. ” အဖိုးအို ဂ်က္က
သြားတစ္ေခ်ာင္းမွ မရွိေတာ႕တဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဖြင္႔ဟရင္း ေဒါသျဖစ္စြာ
ေျပာလိုက္ပါတယ္..

အမ်ိဳးသမီးဟာ ဆိုင္ရဲ႕ မန္ေနဂ်ာကို ေသခ်ာၾကည္႕လိုက္ျပီး
ျပံဳးျပလိုက္ရင္းက “ မန္ေနဂ်ာ.. ရွင္ ဒီလမ္းမၾကီးေပၚမွာ ရွိတဲ႕ အက္ဒီ
ႏွင္႕ အဖြဲ႕ရဲ႕ ဘဏ္လုပ္ငန္းစုၾကီးကို သိတယ္ မဟုတ္လား. ” လို႕
ေမးလိုက္ပါတယ္.. ဒီေတာ႕ မန္ေနဂ်ာက စိတ္မရွည္တဲ႕ေလသံနဲ႕ “ သိပါတယ္..
သူတို႕ဟာ အပတ္စဥ္တိုင္း ကုမၸဏီ အစည္းအေ၀းကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆိုင္ရဲ႕
အထူးခန္းမွာ အျမဲ လုပ္ပါတယ္.. ဘာျဖစ္လို႕ပါလဲ ” လို႕ျပန္ေျဖပါတယ္..
အမ်ိဳးသမီးက “ ဒါဆိုရင္ သူတို႕ရဲ႕ အပတ္စဥ္ အစည္းအေ၀းေၾကာင္႕
ရွင္တို႕ဆိုင္ရဲ႕ အစားအေသာက္ေတြ ပိုျပီး ေရာင္းခဲ႕ရတဲ႕ အတြက္ သူတို႕ဟာ
ရွင္တို႕ ဆိုင္ကို တစ္ဘက္တစ္လမ္းက အက်ိဳးျပဳေနတယ္ ဆိုတာေတာ႕ ရွင္လက္ခံတယ္
မဟုတ္လား.. ”

“အဲဒီကိစၥ ခင္ဗ်ားနဲ႕ မဆိုင္ဘူးလို႕ ထင္ပါတယ္.. ” မန္ေနဂ်ာက
ေဒါသထြက္လာပံုရတဲ႕ ေလသံနဲ႕ ျပန္ေျပာပါတယ္..

“ကၽြန္မက အဲဒီ ဘဏ္လုပ္ငန္းစုရဲ႕ အမႈေဆာင္ အရာရွိခ်ဳပ္ မစၥ ပင္နီလုပ္ အက္ဒီ ပါ.. ”

“ဗ်ာ…. ” မန္ေနဂ်ာရဲ႕ အမူအယာက ခ်င္ျခင္းဘဲ ေျပာင္းလဲသြားပါတယ္..

အမ်ိဳးသမီးက ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္ျပံဳးလိုက္ရင္း “ကၽြန္မက ခါတိုင္းလုပ္တဲ႕
အဲဒီပြဲနဲ႕ မတူတဲ႕ စားေသာက္ပြဲေလး တစ္ခုကို အခု လုပ္ခ်င္ပါတယ္..
ရွင္တို႕ဆိုင္ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြ ယူလာခဲ႕ပါ.. ”

စားပြဲမွာ ရပ္ေနဆဲျဖစ္တဲ႕ ရဲအရာရွိကုိ တစ္ခ်က္ၾကည္႕လိုက္ျပီး “
ရဲအရာရွိၾကီးကိုလည္း ကၽြန္မတို႕နဲ႕အတူတူ စားေသာက္ဖို႕ ဖိတ္ေခၚပါတယ္.. ”

“ေတာ္ပါျပီခင္ဗ်ာ ေက်းဇူးပါ.. ကၽြန္ေတာ္က တာ၀န္ခ်ိန္တြင္း ျဖစ္ေနပါတယ္….”

“ဒါဆိုရင္ အျပန္ကို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေလာက္ေတာ႕ ယူသြားပါရွင္.. ”

“ေကာင္းပါျပီဗ်ာ .. ေကာ္ဖီေတာ႕ ယူသြားပါ႕မယ္.. ”

ရဲအရာရွိစကား အဆံုးမွာ မန္ေနဂ်ာက

“ကၽြန္ေတာ္ ရဲအရာရွိ ယူသြားဖို႕အတြက္ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္ ယူလာေပးပါ႕မယ္..
ဒီ၀ိုင္းအတြက္လဲ အေကာင္းဆံုး အစားအေသာက္ေတြကို ယူလာခဲ႕ပါ႕မယ္ ခင္ဗ်ာ ”
လို႕ေျပာျပီး မန္ေနဂ်ာက စားပြဲကေန ထြက္ခြာသြားပါတယ္..

မန္ေနဂ်ာ ျပန္အထြက္ကိုေစာင္႕ျပီး ရဲအရာရွိက အမ်ိဳးသမီးကို “ ခင္ဗ်ား
သူ႕ကို လူမွန္ေနရာမွန္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္တာဘဲ ” ဟု
လွမ္းေျပာလိုက္ပါတယ္..

“ ကၽြန္မ ဒီလိုေတာ႕ မရည္ရြယ္ပါဘူး… ကၽြန္မ အေနနဲ႕ အန္ကယ္ ဂ်က္ ကို
ဒီေခၚလာတာ အေၾကာင္း အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္..” ေျပာရင္းက အမ်ိဳးသမီးဟာ
ထိုင္ခံုေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္ပါတယ္. အဖိုးၾကီးဘက္ကို လွည္႕ျပီး စကား
စတင္ေျပာပါတယ္..

“ အန္ကယ္ ဂ်က္ ရွင္ကၽြန္မကို မွတ္မိလား.. ”

အဖိုးအို ဂ်က္ဟာ အမ်ိဳးသမီးၾကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာ
စူးစမ္းစြာၾကည္႕ေနရင္းက “ က်ဳပ္ထင္တာ.. ခင္ဗ်ားဟာ က်ဳပ္ကို
ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သိေနပံုဘဲ”

“ဟုတ္ပါတယ္ .. ကၽြန္မက အရင္တုန္းကထက္စာရင္ ရင္႕ေရာ္သြားခဲ႕ပါျပီ..
အခုအခ်ိန္မွာ ဟိုအရင္ အခ်ိန္တုန္းက ထက္စာရင္ ေငြေၾကးဥစၥာ အရာရာ
ျပည္႕စံုေကာင္း ျပည္႕စံုေနျပီလို႕ ဆိုႏိုင္ေပမဲ႕ ကၽြန္မ ငယ္စဥ္ကာလတုန္းက
ရွင္ ဒီဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ခဲ႕တဲ႕အခ်ိန္ ကၽြန္မဟာ ေအးခဲေနတဲ႕
ခုလိုရာသီမ်ိဳးမွာ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္စြာနဲ႕ လမ္းတကာ ေလွ်ာက္ျပီး အစားေလး
တစ္လုပ္အတြက္ အလုပ္ေတာင္းခဲ႕ရဖူးတဲ႕အခ်ိန္ေတြကို ဘယ္ေတာ႕မွ
မေမ႕ပါဘူးရွင္…”

“ အစ္မၾကီး”

ရဲအရာရွိထံမွာ အံ႕ၾသတၾကီး ေလသံက လႊတ္ခနဲ ထြက္က်လာပါတယ္.. ဒီလို
ဂုဏ္သေရရွိ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ဟာ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္စြာနဲ႕ လမ္းေတြေပၚမွာ
ေလွ်ာက္သြားခဲ႕ ဖူးတယ္ ဆိုတာကို သူဘယ္လို လုပ္ျပီး ယံုႏိုင္မွာလဲ..

အမ်ိဳးသမီးက သူ႕ဘ၀ေနာက္ေၾကာင္းကို စတင္ျပီး ရွင္းျပပါတယ္.. “ ကၽြန္မဟာ
အဲဒီအခ်ိန္က ေကာလိပ္ေက်ာင္းက ထြက္လာကစ ဒီျမိဳ႕ကေလးကို အလုပ္ရွာဖို႕
ေရာက္လာပါတယ္.. ဒါေပမဲ႕ ကံဆိုးခ်င္ေတာ႕ အလုပ္တစ္ခုတစ္ေလမွကို ေတာ္ေတာ္နဲ႕
ရွာလို႕မရခဲ႕ပါဘူး.. ဘယ္သူကမွ အလုပ္မခန္႕ခဲ႕ၾကပါဘူး… ေနာက္ဆံုးေတာ႕
လက္ထဲမွာ ျပားေစ႕ေလး အနည္းငယ္က လြဲလို႕ ဘာမွ မက်န္ေတာ႕တဲ႕အခါ ကၽြန္မ
ငွားေနတဲ႕ အခန္းပိုင္ရွင္က အခန္းငွားခ မေပးႏိုင္ေတာ႕တဲ႕ ကၽြန္မကုိ
ေမာင္းထုတ္လိုက္ပါတယ္.. ဒီလိုနဲ႕.. ေဖေဖာ္၀ါရီလရဲ႕ ျပင္းလြန္းတဲ႕
အေအးဒဏ္ေအာက္မွာ ခိုနားရာမရွိ၊ ငတ္ျပတ္ဆင္းရဲစြာနဲ႕ လမ္းေတြေပၚမွာ
ေလွ်ာက္သြားေနခဲ႕ရင္း ဒီေနရာေလးကို စားစရာ တစ္ခုတစ္ေလ ရလို ရျငား
ေရာက္လာခဲ႕ပါတယ္.. ”

အဖိုးၾကီးဂ်က္ဟာ ပါးစပ္ကို ဟလိုက္ျပီး “ အိုး က်ဳပ္မွတ္မိျပီ… က်ဳပ္ဟာ
ဟိုနားက ေကာင္တာမွာ ရပ္ေနခဲ႕တယ္. ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကိုေမးတယ္.. အစားအေသာက္
နည္းနည္းေပးပါ.. ဆိုင္မွာရွိတဲ႕ အလုပ္ကို လုပ္ေပးပါ႕မယ္လို႕
ေျပာခဲ႕တယ္ေလ. က်ဳပ္က ဆိုင္၀န္ထမ္း မဟုတ္တဲ႕ အျပင္လူကို အလုပ္ခိုင္းတဲ႕
အခ်က္ဟာ ဆိုင္ရဲ႕ စည္းကမ္းခ်က္ကို ေဖာက္ဖ်က္ရာက်တဲ႕အတြက္ အလုပ္မေပးႏိုင္
ေၾကာင္း ေျပာခဲ႕တယ္.. ”

“ဟုတ္ကဲ႕ .. ကၽြန္မသိပါတယ္ အန္ကယ္ဂ်က္.. ျပီးေတာ႕ ရွင္ဟာ ကၽြန္မ တစ္သက္
ျမင္ဖူးသမွ်ထဲမွာ အၾကီးဆံုးျဖစ္တဲ႕ အသားညွပ္ ဆင္းဒ၀စ္ၾကီးတစ္ခုနဲ႕ ေကာ္ဖီ
တစ္ခြက္ကို ေပးျပီးေတာ႕ ဟိုေထာင္႕နားက စားပြဲမွာ သြားထိုင္စားပါလို႕
ေျပာခဲ႕တယ္. ကၽြန္မက ရွင္ ကၽြန္မေၾကာင္႕ ျပႆနာတစ္ခုခု ျဖစ္မွာကို
စိုးရိမ္ေနခဲ႕ေပမဲ႕ ရွင္က ကၽြန္မ အတြက္ က်သင္႕ေငြကို ေကာင္တာမွာ
သြားရွင္းေနတာ ေတြ႕လိုက္ပါတယ္.. ဒီေတာ႕မွ အားလံုး အဆင္ေျပသြားျပီဆိုတာ
သိမွ စိတ္ခ်လက္ခ်နဲ႕ အစားကို စားႏိုင္ခဲ႕တယ္.. ”

“ခင္ဗ်ား ဒီေနာက္ပိုင္း အလုပ္ရသြားခဲ႕သလား.. ” အဖိုးဂ်က္က
အမ်ိဳးသမီးၾကီးကို ေမးလိုက္ပါတယ္..

“ဟုတ္တယ္.. သိပ္မၾကာခင္မွာ ကၽြန္မဟာ အလုပ္တစ္ခုကို ရလိုက္တယ္..
အလုပ္လုပ္တဲ႕ အခါ သူမ်ားေတြထက္ပိုျပီး အလုပ္မွာ ေစတနာထားတယ္..
ၾကိဳးစားတယ္.. ကၽြန္မက ငတ္ျပတ္တဲ႕ ဘ၀ကို ေရာက္ခဲ႕ဖူးေတာ႕ ဒီဘ၀ကို
ျပန္မသြားခ်င္ဘူးေလ.. ဒီေတာ႕ ဘာလုပ္သလဲ… သူမ်ားထက္ ပိုၾကိဳးစားရတာေပါ႕
ကၽြန္မရဲ႕ လံု႕လ ၀ရိယေကာင္းမႈေၾကာင္႕ မၾကာခင္မွာ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္း
တစ္ခုကို ထူေထာင္လာႏိုင္ခဲ႕တယ္.. ကံတရားရဲ႕ ေဖးမမႈလဲ ပါတာေပါ႕ေလ.. ”
အမ်ိဳးသမီဟာ သူမရဲ႕ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဆြဲဖြင္႕လိုက္ပါတယ္.. ျပီးေတာ႕
လိပ္စာကဒ္ျပားေလး တစ္ခုကို ဆြဲထုတ္လိုက္ရင္းက

“ရွင္ ဒီမွာ စားေသာက္ျပီးစီးတဲ႕အခါ ဒီလိပ္စာေလးအတိုင္း
ေရာက္ေအာင္သြားျပီး ကၽြန္မရဲ႕ ကိုယ္ေရးအရာရွိနဲ႕ သြားေတြ႔ေစခ်င္တယ္..
ကၽြန္မတို႕ ကုမၸဏီမွာ ရွင္႕အတြက္ သင္႕ေတာ္တဲ႕ အလုပ္တစ္ေနရာကို သူ
စီစဥ္ေပးလိမ္႕မယ္.. ျပီးေတာ႕ ရွင္႕အတြက္ အ၀တ္အစား၀ယ္ဖို႕၊ ေနထိုင္
စားေသာက္ဖို႕ ေငြတစ္ခ်ိဳ႕ကို သူ ထုတ္ေပးလိမ္႕မယ္.. ရွင္
ကိုယ္႕ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္တဲ႕ တစ္ေန႕အထိ ေထာက္ပံ႕ပါလိမ္႕မယ္..
ရွင္ ဘယ္လို အကူအညီဘဲ လုိလို ကၽြန္မဆီ လာခဲ႕ပါ… ကၽြန္မ ရွင္႕အတြက္
အျမဲတမ္း တံခါးဖြင္႕ထားပါတယ္ အန္ကယ္ဂ်က္.. ”

အဖိုးအုိ ဂ်က္ရဲ႕ ပါးျပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာရင္းက “ခင္ဗ်ားကို
ဘယ္လို ေက်းဇူးတင္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ႕ပါဘူးဗ်ာ… ”

“ေက်းဇူးတင္ဖို႕ မလိုပါဘူး အန္ကယ္ ဂ်က္ရယ္.. ကူညီထိုက္သူကို ကူညီရတာ
၀မ္းေျမာက္စရာပါ.. ရွင္႕ရဲ႕ စာနာ ေထာက္ထား တတ္တဲ႕ စိတ္ထားေလးကို
ကၽြန္မဘယ္ေတာ႕မွ မေမ႕ပါဘူး.. ရွင္ေကၽြးခဲ႕တဲ႕ ဆင္းဒ၀စ္နဲ႕
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ဟာ ကၽြန္မဘ၀မွာ တန္ဖိုးအၾကီးဆံုး အရာေတြပါ… ဘယ္လိုမွ
တန္ဖိုးျဖတ္လို႕မရပါဘူး.. ကၽြန္မကို ခုလို ကူညီတတ္ျခင္းရဲ႕ လမ္းစကို
လမ္းျပခဲ႕တဲ႕ သူကလဲ အန္ကယ္ဂ်က္ ကိုယ္တိုင္ပါ”

စားေသာက္ေနတဲ႕ အဖိုးအိုဂ်က္ကို ႏႈတ္ဆက္ျပီးေနာက္ အမ်ိဳးသမီးနဲ႕
ရဲအရာရွိဟာ ေကာ္ဖီဆိုင္ရဲ႕ အျပင္ဘက္ကို ထြက္လာ ၾကပါတယ္..
ဆိုင္ေရွ႕အေရာက္မွာ တစ္ေယာက္တစ္လမ္း ထြက္ခြာမသြားခင္ ဆိုင္အ၀နားမွာ
ေခတၱရပ္ျပီး အမ်ိဳးသမီးဟာ ရဲအရာရွိကို ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုပါတယ္..

“ ရွင္႕ရဲ႕ အကူအညီအတြက္ ေက်းဇူးအထူး တင္ပါတယ္ ရဲအရာရွိမင္းရယ္.. ”

“အိုး ေက်းဇူးတင္ဖို႕ မလိုပါဘူး မစၥ အက္ဒီ.. ကၽြန္ေတာ္ကေတာင္
ေက်းဇူးတင္ရမွာပါဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႕ သိပ္ထူးဆန္း အံ႕ၾသစရာ
အျဖစ္အပ်က္ကေလးကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္.. ဘယ္ေတာ႕မွ ေမ႕ႏိုင္မဲ႕ အျဖစ္အပ်က္လဲ
မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ႕ ရင္ထဲကို ေတာ္ေတာ္ ထိပါတယ္.. ခင္ဗ်ားရဲ႕
ေကာ္ဖီအတြက္လဲ ေက်းဇူးပါ မစၥ အယ္ဒီ.. ”

ရဲအရာရွိရဲ႕ လက္ထဲက ေကာ္ဖီခြက္ကို သတိရလိုက္မိတဲ႕ အမ်ိဳးသမီးဟာ “အိုး
ရွင္ ေကာ္ဖီကို ဘယ္လို ေသာက္တယ္ ဆိုတာ ေမးဖို႕ ကၽြန္မ ေမ႕သြားတယ္ အခု
ယူလာတာ ဘလက္ေကာ္ဖီ သက္သက္ဘဲ ထင္တယ္.. ႏို႕ ျဖစ္ျဖစ္ သၾကားျဖစ္ျဖစ္
ထပ္ယူမလား. ”

ရဲအရာရွိဟာ လက္ထဲက ေကာ္ဖီခြက္ကို ငံု႕ၾကည္႕လိုက္ရင္းက ျပံဳးလိုက္ျပီးေတာ႕
“ကၽြန္ေတာ႕ အတြက္ သၾကားေတြ ႏို႕ေတြ မလိုေတာ႕ ပါဘူးဗ်ာ.. ဒီေန႕ ခင္ဗ်ား
အန္ကယ္ ဂ်က္ကို ေပးလိုက္တဲ႕ ေစတနာေမတၱာေတြက အဲဒီအရာေတြထက္ ခ်ိဳပါတယ္..
တန္ဖိုးၾကီးလွပါတယ္.. ေစတနာ ေမတၱာ နဲ႕ ေက်းဇူးသိတတ္ျခင္းဆိုတဲ႕ အရာေတြဟာ
ဘယ္အရာနဲ႕မွ မတူေအာင္ ခ်ိဳျမိန္လြန္း လွပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ႕ ရင္ထဲမွာလဲ
ဒီအခ်ိဳဓာတ္ေတြ ကူးစက္ျပီး ေနာက္ထပ္ ဘယ္လို သၾကားမွ မလိုေတာ႕ပါဘူးဗ်ာ..”
လို႕ ေျပာလိုက္ပါေတာ႕တယ္..

ဘယ္ဘေလာ႔ကလဲေတာ႔ မသိလုိက္ပါဘူးဗ်ာ သူငယ္ခ်င္းက ပို႔ေပးလို႔
ျပန္လည္မွ်ေဝလိုက္တာပါ အရမ္း ရင္ထဲထိတဲ႔ ခံစားခ်က္ကေလးပါ
သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဒီပိုစ္ ကေန သူမတူေအာင္ၾကိဳးစားလိုစိတ္မ်ား
တိုးပြားလိမ္႔မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ပါတယ္ .သင္သည္လည္း ထြန္းေတာက္နိုင္တဲ႔
လူသားျဖစ္လာနုိင္တယ္ အလင္းေရာင္လည္းေပးနုိင္တယ္ ဆိုတာေတြကို ဘယ္ေတာ႔မွ
မေမ႔ပါနဲ႔
လူ႔ဘဝ စြန္႔ခြါခ်ိန္မ်ားမွာ ဘာမွ မလုပ္နုိုင္ဘူးဆိုတာ မွတ္ထားပါ .
--
“လုပ္သလို မျဖစ္ေသးတဲ႔အခ်ိန္မွာ
ျဖစ္သလို မလုပ္ပါနဲ႔........”
“လုပ္ခ်င္တာ မလုပ္ရေသးခင္
လုပ္ေနတာကို လုပ္ခ်င္ေနပါေစ.......”
ဘာေန......။

“အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း”

လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ၿပီးသကာလ “အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း” စာအုပ္ မွာ ထြက္ရိွလာၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ယခု စာအုပ္မ်ားကို ျမန္မာျပည္တြင္ စတင္ျဖန္႔ေ၀ေနၿပီ ျဖစ္ၿပီး စင္ကာပူသို႔ တင္ပို႔ရန္လည္း ျပင္ဆင္ေနပါၿပီ။ ေနာက္အက်ဆံုး ေနာက္တစ္ပတ္ထဲတြင္ ေရာက္လာလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ ေစာင့္ေမွ်ာ္ အားေပးၾကပါ ခင္ဗ်ား။

စာေရးခ်ိန္ႏွင့္ စာအုပ္ထြက္လာခ်ိန္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကြာသြားၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ အခ်ိဳ႔ အခ်က္အလက္မ်ား outdated ျဖစ္သြားရျခင္းကို ေတာင္းပန္ပါသည္။ စာအုပ္ ေရာင္းခ်ရမႈ အေျခအေနေပၚမူတည္ၿပီး ေနာက္ထပ္ revised edition ထပ္ ထုတ္ခ်င္ပါေသးသည္။

ပိုက္ျပင္ပိုက္ဆက္ လက္စဲြ (၃)