ေယာဂီစိတၱရ ဓမၼ၀ိဇၹာ ဆရာႀကီး-၂

ဤအေတာအတြင္း ပုသိမ္အေနာက္ပိုင္း အတြင္းဒီပါရံု၊ အျပင္ဒီပါရံု၊ ေရႊတြင္းတူး ဒီပါရံု စသည့္ေနရာမ်ား၌ တရားထိုင္ရာမွ ေရဖ်င္းစဲြကပ္လာသည္ ဆိုေသာ အေမရိကန္သာသနာျပဳ ဘဒႏၱသုႏၵရ မည္ေသာ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး ဦးဉာေဏာထံ ေဆးကုသရန္ ေရာက္ရိွလာခဲ့သျဖင့္ ေဆးကုသေပးလိုက္ရေသးသည္။
ပုသိမ္၊ ကံႀကီးေဒါင့္ရိွ အိုးဘိုတန္း၊ ၀ဲႀကီးေက်းရြာတြင္ လယ္ကြက္အတြင္းမွ ေစတီပ်က္တစ္ဆူေတြ႔ရာ ထိုေစတီမွာ မည္သည့္ကာလက တည္ခဲ့သည့္ေစတီျဖစ္ေၾကာင္း ေဒသခံတို႔ မသိႏိုင္ၾကေခ်။ သို႔ႏွင့္ ၀ဲႀကီးေက်ာင္းတိုက္ အရွင္အာဒိစၥ၀ံသ မွ ေလွ်ာက္ထားလာသျဖင့္ ဦးဉာေဏာက ထိုေစတီမွာ ယခင္ ရာမညတိုင္းမွ တလိုင္းတို႔ တည္ထားကိုးကြယ္ခဲ့ေသာ ေစတီ ျဖစ္ၿပီး ေအာင္ေတာ္မူေစတီ ဟု ဘဲြ႔မည္ေပးခဲ့သည္။
ထိုမွေန၍ ပုသိမ္အေရွ႔ၿမိဳ႔နယ္၊ ေညာင္ပင္သာရြာသို႔ ျပန္လည္ၾကြေရာက္ သီတင္းသုံးခဲ့သည္။ ဤရြာတြင္လည္း ေစတီ တစ္ဆူတည္ခဲ့သည္။ ဤရြာတြင္ေနစဥ္ အေနာက္ေတာင္တိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္တိုင္းမႉးမွ ေျမဧက ၁၀၀ လႉခဲ့သည္ ဆို၏။ ထိုေျမမ်ားေပၚတြင္ စပါးၾကဲကာ ထြက္ရိွလာေသာ စပါးမ်ားကို ခုနစ္ရက္သားသမီးမ်ားအား စတုဒိသာ ေကြ်းခဲ့သည္ဆိုသည္။
ဦးဉာေဏာအနီးတြင္ အျမဲေနထိုင္သူ ဦးမိုးကုတ္ ေျပာျပခ်က္အရ ဦးဉာေဏာ တည္ခဲ့၊ ျပဳျပင္ခဲ့ေသာ ဘုရားမ်ားမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါသည္။


ကိုလွမိုးမွာ စင္ကာပူ၊ ကာတာ စေသာႏိုင္ငံမ်ားသို႔ အလုပ္လုပ္ရန္ သြားခ်ည္လာလွည့္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဦးဉာေဏာ ထံ သိပ္မေရာက္ျဖစ္ခဲ့။ ေနာက္ပိုင္း သူႏိုင္ငံျခားမွ ျပန္ေရာက္လာသည့္ အခါ ဘုန္းႀကီးမွာ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ ဆည္ေျမာင္း ၀န္ႀကီးဌာန ၀န္ႀကီး(ထိုအခ်ိန္ကရာထူး ျဖစ္ၿပီး ယခုမဟုတ္ေတာ့ပါ။) တို႔က ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ေနသည္ ဟု လည္းေကာင္း၊ သံလ်င္ေရနံခ်က္စက္ရံု၀င္းအတြင္းမွ ေဒါက္တာ ေဒၚေမမီမာလာ၏ အိမ္တြင္ ၂ ၀ါခန္႔သီတင္းသံုးခဲ့သည္ ဟု လည္းေကာင္း၊ မဂၤလာဒံု စစ္ေဆးရံုမွ ပင့္ေဆာင္ကိုးကြယ္ခဲ့ေၾကာင္း စသည့္ သတင္းမ်ား ၾကားသိခဲ့ရသည္ ဆိုသည္။
(ထိုေဆးရံုတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူ ကြ်န္ေတာ့္အသိ သူနာျပဳတစ္ဦးက ျပန္ေျပာျပရာတြင္မူ ေအး၊ ငါတို႔လည္းၾကား တယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါက သိပ္၀ါသနာမပါေတာ့ သြားေတာ့ မဖူးလိုက္ပါဘူးဟယ္ ဟူ၏။)
ထို႔ေနာက္တြင္မေတာ့ အလႉရွင္တစ္ဦးက ေအးရိပ္မြန္အိမ္ယာတြင္ (ဓါတ္ပံုထဲတြင္ပါသည့္) ေျမကြက္ႏွင့္ အိမ္ကို လႉလိုက္သျဖင့္ ဤေနရာတြင္ ေျပာင္းေရႊ႔ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ဤကဲ့သို႔ေနထိုင္ရာတြင္ဤအိမ္သို႔ လူအ၀င္အထြက္မ်ားျခင္း၊ အိမ္တြင္ လူအမ်ားမီွခိုကပ္ရပ္ေနထိုင္ျခင္း၊ အသံမ်ားဆူညံတို႔ေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္မွ တိုင္တန္းခဲ့ရာ စံုစမ္းေရးအဖဲြ႔မ်ားက လာေရာက္စံုစမ္းၿပီးသကာလ ႏိုင္ငံေတာ္ သံဃာ့မဟာနာယကအဖဲြ႔ ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ လူ၀တ္လဲခဲ့သည္။ (၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ႏွစ္ကုန္ပိုင္း)
ယခုမူ ေဆးကုသျခင္း၊ ေဗဒင္ေဟာျခင္း၊ ရန္ေျပမာန္ေျပ၊ ၿဂိဳဟ္စီးၿဂိဳဟ္နင္းတို႔အတြက္ ပုလဲၿမိဳ႔၊ သံုးသံုးလံုးမွတ္တိုင္၊ ဖားေစတီမွာ၊ ဆြမ္းကပ္လိုက္၊ ဘာလႉလိုက္ စသည္ျဖင့္ ယၾတာမ်ားေပးျခင္း စသည္တို႔ လုပ္ကိုင္ေနတာ ေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။

(၃) ခုနစ္ရက္သားသမီးမ်ားအား ကယ္မ’ထားပံု

အခန္းတြင္း ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ မိႈနံ႔မ်ား၊ ေအာက္သိုးသိုး အန႔ံမ်ား၊ ဟင္းနံ႔ေၾကြးနံ႔မ်ား ေရာေမႊထားသည့္ အန႔ံအသက္ ေပါင္းစံုကို မသက္မသာ ရႉလိုက္ရသျဖင့္ အသက္ပင္ေအာင့္ထားလုိက္မိသည္။ ညီွစို႔စို႔၊ စိုထိုင္းထိုင္းႏွင့္ ေလ၀င္ေလထြက္မရိွ ေသာ အခန္းမွာ က်န္းမာေရးရႈေထာင့္က ၾကည့္လိုက္လွ်င္ လူေကာင္းတစ္ဦးပင္ မၾကာမီ ေရာဂါရႏိုင္ဖြယ္ အေျခအေနျဖစ္ပါ သည္။


အခန္းတြင္းသို႔ ေလ့လာ အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ရာ ဘာထုပ္မ်ားမွန္းမသိေသာ အထုပ္ေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ သည္ ျပန္႔က်ဲလွ်က္၊ တစ္ထုပ္ေပၚ တစ္ထုပ္ဆင့္ကာ ခန္းလံုးျပည့္မွ် ရိွေခ်၏။ (ခန္းလံုးျပည့္ ဟူသည္မွာ ထိုအထုပ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနေသာေၾကာင့္ အခန္းမွာ ထိုင္စရာေနရာကို မဆိုထားဘိ၊ ေျခခ်စရာေနရာပင္ မရိွရကား ထိုအထုပ္မ်ားေပၚတြင္ နင္း၍ သြားရေခ်သည္။) သံမဏိ ထမင္းခ်ိဳင့္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာကို လည္းေကာင္း၊ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ အခန္းေျခရင္းတြင္ ညစ္ေပစြာ ေနရာယူထားသည့္ ၇၂ လက္မ တီဗီႀကီးကို လည္းေကာင္း၊ ထိုတီဗီတင္သည့္ စင္ေအာက္တြင္ ဆင့္ကာပံုထားသည့္ ဆယ္ဂဏန္းေက်ာ္မွ် ရိွမည့္ ဗီစီဒီ ႏွင့္ ဒီဗီဒီ ပေလယာမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ မ်ားျပားလွစြာေသာ remote control မ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ ရႈပ္ပြလွ်က္ရိွသည့္ ၀ါယာႀကိဳး မ်ားႏွင့္ extension plug မ်ားကိုလည္းေကာင္း။

အေပါက္၀နားတြင္မူ ဒန္အိုး၊ သံမဏိ အိုးႀကီး၊ အိုးငယ္မ်ား၊ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ား ကို လည္းေကာင္း၊ ေယာက္ခ်ိဳဇြန္း၊ ဟင္းခပ္ဇြန္း၊ ထမင္းစားဇြန္း စသည့္ အမ်ိဳးအစား စံုလင္လွစြာေသာ အိုးခြက္ပန္းကန္မ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ကပ္လွ်က္ အိပ္ခန္းထဲတြင္မူ ယိုဖိတ္က်လွ်က္ရိွသည့္ ဆန္အိတ္မ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ထိုဆန္အိတ္မ်ားေပၚတြင္ အသက္ ၃၀ ပတ္၀န္းက်င္ခန္႔ လူရြယ္တစ္ေယာက္သည္ အိပ္ေမာက်လွ်က္ရိွ၏။ ထိုဆန္အိတ္မ်ား၏ ေဘးတြင္မူ ဘာမွန္းမသိရေသာ အထုပ္ႀကီး အထုပ္ငယ္မ်ားသည္ တစ္ထုပ္ေပၚ တစ္ထုပ္ဆင့္ကာ လည္းေကာင္း၊ အခန္းေထာင့္တြင္ ပလတ္စတစ္အိပ္၊ ၾကြပ္ၾကြပ္ အိတ္မ်ားႏွင့္ ထုပ္ထားေသာ အထုပ္မ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ ပုဆိုးႏွင့္ အက်ႌမ်ားသည္ တဲြေလာင္းဆဲြလွ်က္တခ်ိဳ႔၊ ဆန္အိတ္မ်ားေပၚတြင္ ျပန္႔လွ်က္တခ်ိဳ႔ ရိွလွ်က္။ အခန္းနံရံေပၚမွ အ၀တ္အစား မလံု႔တလံု ၀တ္ထားေသာ ႏိုင္ငံျခားသူ တစ္ဦးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပင္ မလံုမလဲ ျဖစ္မိသြားရပါေသး၏။
ေရွ႔ဖက္မွ အခန္းတစ္ခုတြင္မူ ပီနံအိတ္ႏွင့္ထုပ္ထားေသာ အထုပ္ႀကီးမ်ားသည္ တစ္ထုပ္ေပၚ တစ္ထုပ္ဆင့္လွ်က္
လည္းေကာင္း၊ အခန္း၏ အျခားနံရံတစ္ဖက္ တြင္ စီပီယူ၌ CD Writer/DVD Writer ဆယ္ခုထက္မနည္း တပ္ဆင္ထားေသာ ၁၉ လက္မ LCD Monitor ႏွင့္ ကြန္ျပဴတာ တစ္လံုးကို လည္းေကာင္း၊ ဂဏန္းမ်ား ေရးမွတ္ထားေသာ စကၠဴအခ်ိဳ႔ကို လည္းေကာင္း၊ ထိုအခန္းထဲတြင္မူ အသက္ ၂၀ မွ ၃၀ အၾကား ေကာင္ေလး ၄ - ၅ ေယာက္ကို ထိုင္လွ်က္ တခ်ိဳ႔၊ ေလ်ာင္းလွ်က္ တခ်ိဳ႔ ေတြ႔ရ၏။ (ကြ်ႏ္ုပ္ရိုက္ထားေသာ သူတို႔အေခၚ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ပံုေတာ္မ်ားကို လိုခ်င္ပါသည္ ဆိုသျဖင့္ ထို ကြန္ျပဴတာအတြင္း save လုပ္ေပးခဲ့ရေသးသည္။)
ေနာက္ဖက္အခန္းတစ္ခုတြင္မူ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အစ္မေတာ္ဆိုသူ အဖြားႀကီးတစ္ဦးႏွင့္ အျခား အဖြားအိုႏွစ္ဦးကို ေတြ႔ရသည္။ ၎တို႔ႏွင့္ ကပ္လွ်က္တြင္ ခပ္ရြယ္ရြယ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး အိပ္လွ်က္ရိွ၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခြင့္ေတာင္းကာ အခန္းတြင္း ၀င္သြားလွ်က္ ဤအဖြားမ်ားသည္ မည္သည့္အရပ္မွ မည္သည့္အေၾကာင္းကိစၥမ်ားျဖင့္ လာေၾကာင္း၊ ဤေရာက္ ေနသည္မွာ မည္မွ်ၾကာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေနရပ္ျပန္မည္ စိတ္ကူးထားေၾကာင္း၊ က်န္းမာေရး၊ ေနေရး ထိုင္ေရးမ်ား ေမးျမန္းခဲ့ပါသည္။ သူတို႔အနီး တြင္မူ စတီးဇလံုတစ္ခုအတြင္း ထည့္ထားေသာ ထမင္းႏွင့္ ဟင္းမ်ားကို ေတြ႔ရ၏။ ထိုအခန္းတြင္းတြင္မေတာ့ အထုပ္မ်ားအစား သံေသတၱာမ်ားႏွင့္ အိတ္မ်ားကို ေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။


ဓါတ္ပံုရိုက္လိုပါသည္ ဟု ခြင့္ေတာင္းၿပီး အနားကပ္သြားေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတာ္ပင္ မ်က္လံုးျပဴး၊ မ်က္ဆံျပဴး ျဖစ္သြားရပါ၏။ အႏွီဆရာေတာ္ႀကီး၏ ကိုယ္တြင္ အ၀တ္မရိွပါ၊ ၀တ္လစ္စလစ္ႀကီး ျဖစ္ပါ၏။ အနီးတြင္ ေျခဆုပ္လက္နယ္ ျပဳစုေနေသာ အသက္၄၀ အရြယ္ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦး ထိုင္လွ်က္ရိွပါသည္။
ဆရာေတာ္ ၀တ္ရံုၿခံဳလိုက္ဦးေလ ဟု သူ႔လက္ရင္းတပည့္ ဦးေမတၱာ က သတိေပးလိုက္မွ အနီးတြင္ အဆင္သင့္ ထားရိွေသာ အ၀တ္တစ္ခုကို ကိုယ္ေပၚတြင္ လႊမ္းလိုက္ပါသည္။ (ဓါတ္ပံုတြင္ၾကည့္ပါ) ထိုအရာသည္ သကၤန္းမဟုတ္၊ ပုဆိုးလည္းမဟုတ္၊ မခ်ဳပ္ရေသးေသာ အ၀တ္စတစ္ခု ျဖစ္၏။ မခ်ဳပ္ရေသးေသာ ပုဆိုးအသစ္ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ၾကည့္ရာတြင္မူ ၀မ္းလွ်ားေမွာက္ထားၿပီး အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးမွ ေက်ာကုန္းကို ဆီမ်ားလိမ္းေပးေနတာ ေတြ႔ရ ပါသည္။ ထိုစဥ္က ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ၀တ္ထားေသာ အ၀တ္ကို ေလွ်ာခ်ထားၿပီး ေဆးလိမ္းေပးေနသည္ ထင္မိ၏။ အနီးကပ္ ေတြ႔လိုက္ ရေသာ အခါမွ အ၀တ္လံုး၀ ၀တ္မထားေၾကာင္း သိရပါေတာ့သည္။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ခပ္ျမန္ျမန္ ဓါတ္ပံုရိုက္ကာ အနားမွ ခြာခဲ့ပါ သည္။
ထိုအေတာအတြင္း ပစ္ကပ္တစ္စီး၀င္လာကာ စတီးအိုးႀကီးတစ္လံုးႏွင့္ စားစရာမ်ား ယူလာ၏။ ဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ႏြားႏုိ႔ဆန္ျပဳတ္မ်ား ျဖစ္ေနပါသည္။ ကိုလွမိုး အတင္းတုိက္သည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ပင္ သိပ္မသတီလွပဲ ေအာင့္အည္းကာ တစ္ပန္းကန္ ေသာက္လိုက္ရပါေသးသည္။ လာသမွ်ဧည့္သည္မ်ားကို ထုိ ဆန္ျပဳတ္ျဖင့္ ဧည့္ခံ၏။ အနီးရိွစားပဲြေပၚတြင္လည္း ဘယ္အခ်ိန္က လာလႉသြားမွန္းမသိေသာ ထမင္းႏွင့္ ပဲျပဳတ္မ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။ ဧည့္သည္မ်ားမွာ တဖဲြဖဲြႏွင့္ ေရာက္ လာလွ်က္ ရိွ၏။
ဘယ္ႏွခုဖြားလဲ၊ ဘာေန႔သမီးလဲ၊ ဘာျဖစ္ခ်င္လို႔လဲ ဟု ဦးေမတၱာက ေရာက္လာသူမွန္သမွ်ကို ေမးျမန္း ေရးမွတ္၏။ ထို႔ေနာက္မွ ဆရာေတာ္သို႔ ဘယ္ႏွခုၾကြင္း၊ အဂၤါသမီးက ဘာေရာဂါ ျဖစ္ေနလို႔ပါ၊ အျမန္ေပ်ာက္ေအာင္ ေဆး၀ါးမ်ား သနား ေတာ္မူပါ ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္မွ ဘာလုပ္လိုက္ဟု ညႊန္ၾကားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေနရာမရိွသည့္ ၾကားမွ ေထာင့္တစ္ေထာင့္တြင္ ခုပ္ကုပ္ကုပ္ အသားေလး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ ေလ့လာရပါသည္။ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္း ေျခာက္ေထာင္ႏွင့္ ေရာက္ရိွလာေသာ ခုနစ္ရက္ သားသမီးမ်ားကို ဆရာေတာ္ႀကီးမွ ကယ္မ’ေနပံုအား မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေလ့လာခဲ့ရပါ၏။

ထို ဦးေမတၱာဆိုသူအားလည္း ကြ်န္ေတာ္ မခန္႔မွန္းတတ္ပါ။ ဖိုးသူေတာ္လည္း မဟုတ္၊ ဘုန္းႀကီးလည္း မမည္၊ လူဟု လည္း မဆိုသာ၊ ေယာဂီႏွင့္လည္း မတူ၊ ဘယ္လိုေခၚရမည္မွန္း မသိပါ။ သူ၀တ္ထားသည္မွာ သကၤန္းေရာင္ႏွင့္နီးစပ္ေသာ အနီေရာင္ ဆိုးထားသည့္အ၀တ္ (သကၤန္းအစလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါမည္) ကို ကိုယ္တစ္ပတ္ ပတ္သာရံုမွ် ခ်ဳပ္ထားလွ်က္ ဘုန္းႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ ပုခံုးတစ္ဖက္ကို ေဖၚထားကာ ကိုယ္လံုးကို ပတ္ထားေသာ ထိုအစအား အျခားပုခံုးတစ္ဖက္ေပၚတြင္ အစထံုးလွ်က္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့မွာ အခန္းပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္းေကာင္း၊ ထုိသူ႔အားလည္းေကာင္း ဓါတ္ပံု မ်ားစြာ ရိုက္ခ်င္ပါေသာ္လည္း သူ႔ဆက္ဆံပုံေၾကာင့္ အေငါက္ခံရမွာ စိုးရံြ႔မိသည့္အတြက္ ဓါတ္ပံုမရိုက္ရဲခဲ့ပါေခ်။ ကြ်န္ေတာ့္ညီ ကိုလွမိုးကို ေျပာခုိင္းပါေသာ္လည္း ကိုလွမိုးမွာ ထို ဦးေမတၱာႏွင့္ အလြန္ရင္းႏွီးသည့္တိုင္ ေျပာရမွာကို တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ လုပ္လွ်က္ ရိွပါေခ်သည္။

အတန္ၾကာ ေလ့လာၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းေအာက္ အဲေလ အိမ္ေအာက္ သို႔ျပန္ဆင္းလာကာ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေလ့လာ ၾကည့္၏။ ေအာက္ထပ္တြင္ ဧည့္သည္မ်ားကို အိပ္လွ်က္တခ်ိဳ႔၊ ထုိင္လွ်က္တခ်ိဳ႔ ကြမ္းစားလွ်က္၊ ေဆးလိပ္ေသာက္ လွ်က္ ေတြ႔ရရာ ထိုသူမ်ားသည္ မည္သည့္အရပ္မွ မည္သည့္ ကိစၥျဖင့္ လာၾကေၾကာင္း စပ္စုမိပါသည္။ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္ မွ ေဆးကုသရန္ လာသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သိရ၏။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကြင္းေကာက္နယ္ဘက္မွ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုအိမ္ေဘးတြင္ တစ္ဖက္ရပ္ တဲထိုး ကာ မိသားစုသံုးစုခန္႔ ေနထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ထိုသူမ်ားသည္ မည္သူမ်ားနည္း ဟု ကိုလွမိုးကိုေမးရာ ပထမေတာ့ ဆရာေတာ္ ႀကီးထံ ေဆးကုရန္ လာရင္း ေနာက္ေတာ့ ေနရပ္သို႔ မျပန္ေတာ့ပဲ သည္မွာပင္ ေနထိုင္ေနသူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။
အိမ္၏ အျခားတစ္ဖက္တြင္မူ တုိက္မွ အဖီခ်ထားလွ်က္ ထိုအဖီထဲတြင္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးသည္ အိုးႀကီး အုိးငယ္မ်ားျဖင့္ ထမင္းဟင္း မ်ား ခ်က္ျပဳတ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ကိုလွမိုးအား ၎သည္မည္သူျဖစ္သည္ စသျဖင့္ေမးရာ ဤအမ်ိဳးသမီးမွာ ခ်က္ျပဳတ္ရန္အတြက္သက္သက္ လခေပး ငွားရမ္းထားသူ ျဖစ္ေၾကာင္း သူ႔လခသည္ပင္ တစ္လ တစ္သိန္း ေက်ာ္ေၾကာင္းမ်ား ေျပာျပပါသည္။

ေဟ့ေကာင္၊ မင္းက ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔လည္း ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္ေသး၊ ေနာက္ၿပီး သူ႔ေနာက္လိုက္ေနတာေတာင္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာသြားမင့္ဟာ၊ ဘာျဖစ္လို႔မင္းက လခေကာင္းတဲ့ ထမင္းခ်က္ရာထူးကို မယူႏုိင္တာလဲ ဟု ကြ်န္ေတာ္ကအားမလို အားမရ ေငါက္လိုက္ရာ ဟာ- အစ္ကိုက မသိပဲကိုး။ သူ႔လူေတြမို႔လိုဆိုၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးက ခန္႔တာမဟုတ္ဘူးဗ်။ သူဓါတ္က်တဲ့သူမွခန္႔တာ ဟု ေျပာပါ၏။
၀င္းျခံထဲတြင္ ေရးထိုးၿပီးေသာ ေက်ာက္စာခ်ပ္မ်ား၊ ေရးထိုးလက္စ ေက်ာက္စာမ်ား အမ်ားအျပားကို ေတြ႔ရသည္။ ဤသည္တို႔မွာ ေက်ာက္စာအားလံုး၏ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အျခားေနရာမ်ားတြင္လည္း ရိွေသးေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ရသေလာက္ ေက်ာက္စာအမ်ားစုမွာ ဘုရားသမိုင္းမ်ားႏွင့္ ေမာ္ကြန္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။
သူတို႔ အဓိကလုပ္ေသာ အလုပ္မ်ားအနက္ တစ္ခုမွာ ေဘာလံုးပဲြမ်ားကို အႀကီးအက်ယ္ ေလာင္းျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တပည့္သားေျမးမ်ား (အထက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးေသာ ဤအိမ္၌ ကပ္ရပ္ေနထိုင္ေနသူမ်ား) က အားကစားဂ်ာနယ္
မ်ား၀ယ္ကာ မည္သည့္အသင္းက ႏိုင္ေျခရိွေၾကာင္း ခန္႔မွန္းေပးရပါသည္။ ထုိအခါ ထိုဓမၼ၀ိဇၹာဆရာႀကီးက မည္သည့္အသင္းကို ဘယ္ႏွပံုးေလာင္းလိုက္ ဟု ညႊန္ၾကားပါသည္။ (ပံုး ဟု သူတို႔ေခၚေသာ အသံုးအႏံႈးမွာ သိန္းဂဏန္းကို ေခၚပါသည္။) ကိုလွမိုးေျပာျပခ်က္အရ တစ္ခါတရံတြင္ သိန္းေပါင္း ေထာင္ေသာင္းမွ် ခ်ီ၍ပင္ ရံႈးတတ္၊ ႏိုင္တတ္သည္ ဆိုပါသည္။
ဤေနရာတြင္သာမက ပုလဲၿမိဳ႔သစ္ ၃၃၃ မွတ္တိုင္ တြင္ ၀န္ႀကီး(ေဟာင္း)တစ္ပါးလႉဒါန္းထားေသာ ႏွစ္ကြက္တဲြ ၿခံရာႀကီးတြင္ တစ္ကြက္အတြင္း၌ ႏွစ္ထပ္တိုက္တစ္လံုး၊ ကပ္လွ်က္ျခံအတြင္း၌ ဖားေစတီတည္ရန္ စီမံေနေသာ ဓမၼာရံုႀကီးကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရပါေသးသည္။ ထိုေနရာတြင္ လည္း ဓမၼ၀ိဇၹာဆရာႀကီး၏ အရိပ္အာ၀ါသကို မီွခိုေနေသာ မိသားစုမ်ားကို ေတြ႔ခဲ့ရ၏။ ၎တို႔၏ စားေရးေသာက္ေရး အတြက္ ေအးရိပ္မြန္မွ ဆန္ဆီဆား စသည္တို႔ ေထာက္ပံ့ ေပးေနသည္ ဆို၏။
ဓမၼ၀ိဇၹာဆရာႀကီးအား တိုက္ရိုက္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ သြယ္၀ိုက္၍ေသာ္လည္းေကာင္း မီွခိုကပ္ရပ္ စားေသာက္ေနသူ ဦးေရမွာ မနည္းလွပါ။ ထိုသူမ်ားသည္ မည္သည့္အလုပ္မွ် မလုပ္ပဲ ဓမၼ၀ိဇၹာဆရာႀကီးအား လႉဒါန္းလာသည့္ စားဖြယ္ ေသာက္ဖြယ္မ်ားကို စားေသာက္ကာ ေနေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
၎တို႔တြင္ ေငြေၾကးေပါမ်ားလုိက္ပံုမွာလည္း ယံုႏိုင္ဖြယ္မရိွပါ။ ကိုလွမိုးေျပာျပခ်က္အရ ပီနံအိတ္အတြင္း ေငြစကၠဴ အျပည့္ထည့္၊ ႀကိဳးျဖင့္စည္းကာ အိတ္ထိပ္ကို အနည္းငယ္မွ်ေဖာက္ထားၿပီး အိတ္ကို လူအရပ္ထက္ အနည္းငယ္မွ် ပိုျမင့္ေသာ ေနရာတြင္ ေဇာက္ထိုးဆဲြကာ ခုနစ္ရက္သားသမီးမ်ားအား ခုန္ဆဲြေစသည္ ဆိုပါ၏။ ေပါက္ေနေသာ အိတ္အတြင္းမွ မိမိ ႏိႈက္ႏိုင္သမွ် ေငြေၾကးမွာ ဆရာႀကီးမွ စြန္႔ၾကဲလိုက္ေသာ ေငြေၾကးပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
ဓမၼ၀ိဇၹာဆရာႀကီးအား ကိုးကြယ္ေနေသာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ပုဂိၢဳလ္မ်ားမွာ မနည္းလွပါ။ ထိုအထဲတြင္ ရာထူးရာခံ ႀကီးႀကီးပိုင္းမွ ပုဂိၢဳလ္မ်ားလည္း ပါ၀င္ပါသည္။ အလကားေနရင္းေတာ့ နာမည္ႀကီးမည္မဟုတ္။ တစ္ခုေကာင္းေတာ့ ရိွမည္ ျဖစ္ပါ၏။ ဘာေကာင္းသလဲ ဆိုသည္ကိုေတာ့ ထိုသူမ်ားသာ သိပါလိမ့္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အထက္တြင္ဆိုခဲ့သည့္ အတိုင္း သိန္းေပါင္းေထာင္ႏွင့္ခ်ီတန္သည့္ အေဆာက္အဦ၊ ေနအိမ္တိုက္တာ၊ ပစၥည္းပစၥယမ်ားကို လႉဒါန္းသည္ဆုိျခင္းမွာ ေတာ္ရံုတန္ရံုမွ်ႏွင့္ လႉမည္မဟုတ္ဆိုသည္ကို ခပ္လြယ္လြယ္ သိႏုိင္ပါသည္။
ေလာကီ သို႔မဟုတ္ ေလာကုတၱရာ ဆိုင္ရာ လူအမ်ား၏ ေကာင္းက်ိဳးကို ထမ္းရြက္ေနသည္ ဆုိလွ်င္ လူသာဓုေခၚ နတ္သာဓုေခၚ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ေလာကီအတြက္လည္း အက်ိဳးမရိွ၊ ေလာကုတၱရာအတြက္လည္း အက်ိဳးမျဖစ္ထြန္း လွ်င္မူ မိမိကိုထမ္းထားရေသာ ေျမႀကီးကို အလြန္တရာ အားနာဘို႔ေကာင္းလွပါေပေတာ့သည္။