Myanmar Sar

ျမန္မာစာ

ကိုင္း၊ ေရးလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ က႑စံုသြားၿပီ။ သည္တစ္ခါ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ေနေသာ ျမန္မာစာ အေရးအသားမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေရးခ်င္ပါသည္။ ျမန္မာစာေပ အေရးအသားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေက်ာင္းမ်ား တြင္ ဘယ္ကဲ့သို႔ သင္ၾကားေပးေနသည္၊ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားကလည္း အဘယ္မွ် စိတ္၀င္တစား ေလ့လာသည္ ကို ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။ သို႔ေသာ္ စာေစာင္မ်ား၊ မဂၢဇင္းမ်ား၊ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ေတြ႔ရသည့္ အေရးအသား မ်ား ႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘ၀င္မက်စရာ ကေလးမ်ား ေတြ႔ရသျဖင့္ အနည္းငယ္ သတိေပးလို ေသာေၾကာင့္ ေရးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
စင္စစ္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ျမန္မာစာေပ ပညာရွင္တစ္ဦး မဟုတ္သကဲ့သို႔ ျမန္မာစာေပ ကြ်မ္းက်င္သူ တစ္ဦး၊ စာေရးဆရာ တစ္ဦးလည္း မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာစာေပကို အင္မတန္ ၀ါသနာပါပါသည္။ ျမန္မာစာေပႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ျမန္မာစာႏွင့္ ရိုးရိုး ဘဲြ႔ရထားသူတစ္ဦးထက္ေတာ့ ပိုၿပီးတီးမိ ေခါက္မိရိွသည္ ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထင္ပါသည္။ ၀ါသနာအေလွ်ာက္ ျမန္မာစာေပႏွင့္ ပတ္သက္၍ စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖတ္ဖူးသလို ျမန္မာစာ အေရးအသား ကိုလည္း ေလ့လာဖူးပါ၏။
ေက်ာင္းတြင္ ျပဌာန္းထားေသာ ျမန္မာစာ မွာ ျပည့္စံု ေကာင္းမြန္ပါ၏။ ကဗ်ာ၊ စကားေျပ၊ သဒၵါ အားလံုး အဆင့္ အတန္းမီစြာ ျပဌာန္းထားပါသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္၀င္တစား သင္ယူလိုသူ၊ သင္ၾကားေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ လိုက္နာ ေရးသားသူ အေရအတြက္ကေတာ့ နည္းေသးသည္ ထင္ပါ၏။ သို႔မို႔ေၾကာင့္သာ ျမန္မာစာ အေရးအသား အမွားမ်ားကို ေနရာတကာ ေတြ႔ေနရျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ပထမဆံုး ေျပာလိုသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္အင္မတန္ နားၾကားျပင္း ကပ္လွေသာ ႂကြားစရာမဟုတ္တာကို ရွာႀကံ ႂကြားလံုးထုတ္ၾကသူ ကိုပညာတတ္ႀကီးမ်ား အေၾကာင္းျဖစ္ပါ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ အင္မတန္ နားၾကားျပင္း ကပ္ရပါသနည္း။ သူရို႔ကိုယ္ သူရို႔ ဘာမ်ားမွတ္ေနသည္ မသိ။ လူပံုအလယ္တြင္ “က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ဗ်ာ၊ ဟား ဟား တ-တလင္းခ်ိတ္ (တ-သံလင္းခ်ိတ္) နဲ႔ ထ၀င္ဘဲ(ထ၀မ္းဘဲ) ေတာင္ မေရးတတ္ေတာ့ဘူး” ဟု ႂကြားစရာ မဟုတ္တာကို ဟန္ႀကီးပန္ႀကီး ႂကြားလံုးထုတ္ ေနျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ဗမာျဖစ္ေနၿပီး ဗမာစာကို ေကာင္းေကာင္း မေရးတတ္ ျခင္းသည္ ရွက္စရာ မဟုတ္ဘဲ ဂုဏ္ယူစရာ တစ္ခု ျဖစ္ပါသလား။

(ၾကားျဖတ္၍ေျပာရလွ်င္ ယခု ကြ်န္ေတာ္ေရးေနေသာ စာသည္ စာ အစစ္ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္ လွ်ာေတြ႔သလို ေလွ်ာက္ေရး ထားျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ မိတ္ေဆြတို႔ သတိထားမိမည္ ဆိုပါက ကြ်န္ေတာ့္စာသည္ စာတစ္၀က္၊ စကားတစ္၀က္ ေရာေရးထားေၾကာင္း ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။ ရိုးရိုးသားသား ၀န္ခံရမည္ ဆိုပါလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ႏွစ္ သက္ေသာ စာေရးဆရာႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ သေရာ္စာေရးရာတြင္ အလြန္ လက္သံေျပာင္လွေသာ ေမာင္ထင္ ႏွင့္ သခင္ ဘေသာင္း တို႔၏ ေရးနည္းမ်ားအတိုင္း အတုခိုးကာ ေရးျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
ဆရာႀကီး သခင္ဘေသာင္း ၏ အေရးအသားမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ စဲြလမ္းႏွစ္သက္ ခဲ့ပါသည္။ ထို႔အတူ အေရးအသား ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြ်န္ေတာ္ အႏွစ္သက္ဆံုး စာ တစ္ပုဒ္ကို ျပပါဆိုလွ်င္ ေမာင္ထင္၏ ထား၀ယ္လံုခ်ည္ ကို ျပရပါလိမ့္မည္။ အကယ္၍ စာရႈသူသည္ ေမာင္ထင္၏ စာမ်ား ကို ဖတ္ခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္အံ့။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အေရးအသား မ်ားေပၚတြင္ ဆရာႀကီး ေမာင္ထင္ ၏ ဩဇာသက္ေရာက္ပံုမ်ားကို ထင္ထင္ ရွားရွား ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ႀကိဳက္သည့္ တစ္ေထာင့္တစ္ည ပံုျပင္မ်ားကို version ႏွစ္မိ်ဳးႏွင့္ ဖတ္ဖူးပါ၏။ တစ္မိ်ဳးမွာ သခင္ဘေသာင္း ၏ ဘာသာျပန္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္မိ်ဳးမွာ ေက်ာ္လိႈင္ဦး ဘာသာျပန္ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ အမွန္ဆိုရလွ်င္ ေက်ာ္လိႈင္ဦး ၏ ဘာသာျပန္ လက္ရာကို သခင္ ဘေသာင္း ေလာက္ လွ်ာမေတြ႔ပါ။ သခင္ဘေသာင္း၏ တစ္ေထာင့္တစ္ည ကား ကြ်န္ေတာ့္ စာအုပ္စင္တြင္ ေနရာတစ္ေနရာ ယူထားပါ၏။)
(အဘယ္ေၾကာင့္ ရွင္းခ်က္ထုတ္ရသနည္း ဆိုေသာ္ “ဟင္၊ သူမ်ားေတာ့ ေတာင္ေျပာ၊ ေျမာက္ေျပာ၊ ေလွ်ာက္ေျပာ ေနတယ္။ သူေရးထားတာကေရာ၊ ဘယ့္ကေလာက္မ်ား အဆင့္အတန္း မီလို႔တံုး။ စာလိုေရးလိုက္၊ စကား လိုေရးလိုက္” ဟု အတင္းေျပာ ခံရမွာ စိုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ၏။)

စာလံုးေပါင္း ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မည္။
တရံေရာအခါက ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးမွာ သူ႔ေက်ာင္း ဆိုင္းဘုတ္ကို သူကိုယ္တိုင္ ကြ်န္းျပင္ႀကီးတြင္ အက်အန ေရးလိုက္၏။ “ေဇယ်ာသီရိေၾကာင္း” ဟူသတတ္။ ထိုအခါ ေက်ာင္းနံေဘး ျဖတ္သြားသူ လူငယ္မ်ားက “ဟင္၊ ဘုန္းႀကီးကလည္း “ေက်ာင္း” ကို ရယစ္ ႀကီးနဲ႔ “ေၾကာင္း” ထားတယ္” ဟု ေအာ္ဟစ္ ေ၀ဖန္ၾကပါသည္။ ဤသည္ကို ၾကားေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက လူငယ္မ်ားအား “ေဟ့၊ ငါ့ဟာငါ၊ ရယစ္ နဲ႔ ေၾကာင္း ေၾကာင္း၊ ယပင့္ နဲ႔ ေက်ာင္း ေက်ာင္း၊ ဘယ္ေကာင္က အိမ္လို႔ ဖတ္မလဲကြ” ဟု ျမည္တြန္ေတာက္တီးကာ ႀကိမ္ႏွင့္ လိုက္ရိုက္သည္ ဟူသတည္း။
ကိုယ္မွားေနတာကို မွားသည္ ဟု လက္မခံပဲ ေခါင္းမာေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မႏွစ္သက္ပါ။ သည္ေဆာင္းပါး ဟိုး ----- အစက ကြ်န္ေတာ္ ရွင္သာရိပုတၱရာ ႏွင့္ ရွင္ေမာဂၢလာန္ အေလာင္း တို႔၏ ဆရာႀကီး ျမတ္စြာ ဘုရားထံ တပည့္ လိုက္မခံႏိုင္တာ ေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။ ထို႔ျပင္ ျမတ္စြာဘုရား၏ လက်္ာရံ အရွင္သာရိပုတၱရာ သည္ အလြန္ငယ္ရြယ္ေသးသူ ကိုရင္ေလး တစ္ပါး က သကၤန္းရံုရာတြင္ ေအာက္နား မညီေၾကာင္း ေထာက္ျပခဲ့သည္ကို စိတ္မဆုိးခဲ့ပဲ ေသခ်ာက်နစြာ ျပန္ျပင္ရံုကာ ညီပါၿပီလား င့ါရွင္ဟု ေလးေလးစားစား ေမးခဲ့ေၾကာင္း အားလံုး သိၿပီး ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မွားေနေၾကာင္း လူမ်ားက ေထာက္ျပသည္ကို သေဘာထားႀကီးႀကီးႏွင့္ လက္ခံ ႏိုင္ဖို႔ရာ အလြန္ ခက္ေနပါေသးသည္။
အမွန္မွာ မိမိမွားေနသည္ကို မွားေနေၾကာင္း ေထာက္ျပ ေျပာဆိုသူကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေနႏွင့္ ေက်းဇူးေတာင္ တင္ရဦးမည္ ျဖစ္ပါ၏။ သူ ေထာက္ျပလိုက္သည့္ အမွားကို ျပင္လိုက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ မတိုးတက္ပါလား။ သို႔ ေသာ္ ဤသို႔ေထာက္ျပခဲ့သည့္ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ရမည့္ အစား မင္းတို႔ကေရာ အဲဒီေလာက္ ေတာင္ လုပ္တတ္လို႔လား ဟု ေဒါသတႀကီး တံု႔ျပန္ခဲ့တာသာ မ်ားပါသည္။ ယခု အသက္ကေလး ရလာေတာ့မွ ကိုယ္မွား ေနတာ ျပန္ေတြ႔ရပါ၏။ အမွန္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို မဆန္းစစ္ပဲ ငါတည္း ဟူေသာ မာန ခံေနေသာေၾကာင့္ ဤသို႔လဲြေနရ ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ မိတ္ေဆြမ်ားလည္း မိမိအမွားကို ျပင္ေပးသူအား ေက်းဇူးတင္တတ္ရန္ ႀကိဳးစားၾကပါဟု တိုက္တြန္းလိုပါ သည္။

ပထမ မိတ္ေဆြ တစ္ဦးထံမွရေသာ သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ လက္ေဆာင္အေၾကာင္း ေျပာလိုပါသည္။ ေရးသူ အေနႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ား အတြက္ ေစတနာႏွင့္ ေရးသားျဖန္႔ေ၀လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္ကို သံသယရိွစရာ မလိုပါ။ တရားဒါန ျပဳျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ဆြမ္းဆန္ထဲ ၾကြက္ေခ်းေရာသြားသည္ကို ႏွေျမာစရာေကာင္းပါ၏။ မည္သို႔ေရာသည္ကို ၾကည့္ၾကရေအာင္။

ကြ်န္ေတာ့္အေနႏွင့္ ထိုစာလံုးေပါင္း အမွားမ်ားကို ဥေပကၡာျပဳလွ်က္ ၎ေပးလိုေသာ တရားဓမၼ ႏွင့္ လူမႈ က်င့္၀တ္မ်ားကိုသာ ယူမည္ဆိုလွ်င္ သည္မွ် အပင္ပန္းခံကာ ေရးစရာမလိုပါ။ ဗမာျပည္သည္ ဒို႔ျပည္၊ ဗမာစာသည္ ဒို႔စာ၊ ဗမာစကားသည္ ဒို႔စကား၊ ဒို႔ျပည္ကို ခ်စ္ပါ၊ ဒို႔စာကို ခ်ီးျမွင့္ပါ၊ ဒို႔စကားကို ေလးစားပါ ဟူေသာ နဂါးနီေဆာင္ပုဒ္အရ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာစာေပႏွင့္ စကားကို ေလးစားတတ္ၾကေစရန္ ႏွင့္ ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားတတ္ၾကေစရန္ ရည္သန္၍ ေရးျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
လူတကာအမွားကို မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ အားအားလ်ားလ်ား လိုက္ေထာက္ေနျခင္း မဟုတ္မူ၍ စာေရးရာတြင္ သတိထားၿပီး ေရးၾကေစလိုေသာ ေစတနာ ေရွ႔ထားကာ တိုက္တြန္းျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ မမွားေသာ လူ ဟူသည္ အဘယ္မွာ ရိွသနည္း။ သို႔ေသာ္ ေယာင္တတ္၊ မွားတတ္ေသာ အမွားမ်ားမွ လဲြ၍ သာမန္အမွားမ်ားကိုေတာ့ ကင္းႏုိင္သမွ် ကင္းေအာင္ ေရးၾကေစလိုပါ၏။
ပမာျပရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့ေသာ အထက္ပါစာပိုဒ္မွ သဒၵါ အမွားကို ျပပါမည္။
“လူတကာအမွားကို မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ အားအားလ်ားလ်ား လိုက္ေထာက္ေနျခင္း မဟုတ္မူ၍” ဟု ေရးရမည့္ အစား “မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ အားအားလ်ားလ်ား လူတကာအမွားကို လိုက္ေထာက္ေနျခင္း မဟုတ္မူ၍” ဟု ေရးမွ ပိုမို မွန္ကန္ပါ မည္။ အမွန္ေျပာရလွ်င္ ေရးၿပီးသားကို တစ္ေခါက္သာ ျပန္မဖတ္ပါက ကြ်န္ေတာ္လည္း သည္အတိုင္း ထားလိုက္မိမွာ ေသခ်ာပါ၏။ သို႔ေသာ္ ေရးၿပီးျပန္ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေသာ အခါမွ အမွားကိုေတြ႔ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ စာေရးလွ်င္ မိမိေရးထားေသာ စာပိုဒ္ကို ႏွစ္ေခါက္သံုးေခါက္ ထပ္ကာထပ္ကာ ဖတ္ၾကည့္ၿပီး အမွားမ်ားကို ျပန္ျပင္ေလ့ ရိွပါ၏။ (ကြန္ျပဴတာနဲ႔ေၾကာင့္ သာေပါ့၊ လက္ႏိွပ္စက္နဲ႔သာဆို ဘယ္လြယ္လိမ့္မတံုး။ သဟာေၾကာင့္ ဆရာႀကီး ပီမိုးနင္းေရးတဲ့ လက္ေရးစာမူေတြမွာ ဖ်က္ရာေတြ ျခစ္ရာေတြ၊ ျပင္ရာေတြ ဒလပြနဲ႔ ျဖစ္ေနတာကိုး။ ကိုယ့္စာကိုယ္ ျပန္ဖတ္လိုက္ မႀကိဳက္လိုက္၊ ျပန္ျပင္လိုက္ နဲ႔ေပါ့။)
ဤသို႔ေျပာလိုက္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့ေသာ စာမ်ားမွာ ရာႏံႈးျပည့္၊ စင္းလံုးေခ်ာ အမွားကင္းသည္ ဟု မဆိုလို ပါ။ အမွားမ်ားစြာ ပါႏုိင္ပါေသးသည္။ ျမန္မာစာပညာရွင္မ်ားသာ ဖတ္လိုက္လွ်င္ အမွားမ်ားစြာ တန္းစီ၍ ထြက္လာႏိုင္ ပါသည္။ ဤအမွားမ်ားမွာမူ ကြ်န္ေတာ္ မသိေသာ စာလံုးေပါင္းအမွားႏွင့္ သဒၵါ အမွားမ်ား ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ေနာက္တစ္ခု ကြ်န္ေတာ္ သံသယရိွသည္မွာ ၎တို႔အေနႏွင့္ မသိ၍ေရးျခင္းမဟုတ္ပဲ အသံထြက္ကိုလိုက္ေရး သျဖင့္ မွားျခင္းလား ဟု ျဖစ္ပါ၏။ အကယ္၍ ပမာဒ ေလခကာ မေတာ္တဆ မွားျခင္းျဖစ္ပါမူ တစ္လံုးတစ္ေလသာ မွားရ မည္ ျဖစ္ပါ၏။ ယခုကဲ့သို႔ ထပ္ကာ ထပ္ကာ မွားေနျခင္းကိုကား သံသယ ျဖစ္စရာ ရိွပါ၏။

ဤတြင္လည္း ကြ်န္ေတာ့္အေနႏွင့္ စာေရးသူ၏ အသံထြက္ကို သံသယ ရိွမိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ “စာဖတ္သူ” ကို “စာဖက္သူ” ဟု ထပ္ကာထပ္ကာ သံုးထားသည္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ခြ်တ္ေခ်ာ္မွားယြင္းျခင္း မဟုတ္သည္မွာ ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္ေနပါ၏။
ေနာက္တစ္ခုမွာ blog တစ္ခုျဖစ္ပါ၏။ ဆရာမေမၿငိမ္း ၏ blog ကို ၀င္ေရာက္လည္ပတ္၊ ထိုမွ cbox တြင္ ေအာ္ထားသည္မ်ားကို ဖတ္ရႈရင္းမွ ထိုသူ၏ ရင့္သီးရိုင္းစိုင္းလွေသာ အေရးအသားမ်ားကိုေတြ႔ရိွ၊ ဘယ္လိုလူစားပါလိမ့္ ဟု စိတ္၀င္စားၿပီး သူ၏ - http://lightofmyanmar.blogspot.com/ ကို ၀င္ေရာက္ ဖတ္ရႈမိျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

အမွန္က ကြ်န္ေတာ္ ဤကဲ့သို႔ေသာ ေအာက္တန္းက်လွသည့္ လူစားမိ်ဳးကို အေရးလုပ္ၿပီး ေျပာေနစရာ အေၾကာင္းမရိွပါ။ သို႔ေသာ္ တစ္ခုေကာင္းသည္မွာ သူ႔စာကိုဖတ္ၿပီး ျမန္မာစာေရးရာတြင္ မည္ကဲ့သို႔ မွားတတ္ၾကသည္ကို ေထာက္ျပႏိုင္ေသာေၾကာင့္ သူေရးထားေသာ စာမ်ားအား ရည္ညႊန္းရျခင္းကို စာဖတ္သူမ်ားအေနႏွင့္ နားလည္ႏုိင္လိမ့္ မည္ဟု ယူဆပါ၏။ ဤအတြက္ပင္ ထိုကိုဟိုဒင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါ၏။ မဟုတ္ပါက ကြ်န္ေတာ္ စာလံုးေပါင္း အမွားမ်ားကို တကူးတက လိုက္ရွာေနရမည္။ ခုေတာ့ တစ္ထိုင္ထဲႏွင့္ အမ်ားႀကီးရလိုက္ပါ၏။ ထိုသူ မည္သူမည္၀ါျဖစ္သည္ကို ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ အထက္ပါ သူ႔ blog ကို ၀င္ဖတ္ၾကည့္ပါေလ။
ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္းခ်င္း ေျပာပါမည္။ သိၿပီးသားမ်ား ျဖစ္ခဲ့လွ်င္လည္း ပညာရိွပီသစြာ သည္းခံ ခြင့္လႊတ္ ဖတ္ ရႈၾကပါခင္ဗ်ား။

နာဂစ္ဒုကၡသည္မ်ားအတြက္ အလႉခံထားသည္ကို ၾကည့္ပါ။ “တတ္စြမ္းတေရြ႔ လွဴဒါန္းပါ” ဟူ၏။
ထိုသူသည္ ဗမာျဖစ္သည္၊ တရုတ္ ျဖစ္သည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါ။ တရုတ္ကျပားမ်ားသည္ “တ” ႏွင့္ “သ” ကို ပီသေအာင္ အသံမထြက္တတ္၍ “တတ္စြမ္းသေရြ႔” ကို တရုတ္လို “တတ္စြမ္းတေရြ႔” ဟု အသံထြက္သြားျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ “သ” ႏွင့္ “တ” အမွားမ်ားကို ၎၏ blog အတြင္း အေျမာက္အမ်ား ေတြ႔ရျခင္းျဖင့္ ထိုသူသည္ မေတာ္တဆ မွားျခင္းမဟုတ္။ ၎၏ အသံထြက္အတိုင္း ေရးလိုက္၍ မွားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိႏိုင္ပါသည္။
၎ေရးထားေသာ ေအာက္ပါစာမ်ားကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။

Blog မ်ားသည္ မိမိတို႔ ခံစားခ်က္မ်ားကို ရင္ဖြင့္ရာေနရာတစ္ခုျဖစ္၍ မိမိတို႔ေျပာလိုေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား ကို လြတ္လပ္ပြင့္လင္းစြာ ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္ရကား ၎တုိ႔၏ အမွားမ်ားကို ကြ်န္ေတာ့္အေနႏွင့္ အထူးမေျပာလိုပါ။ blogger အားလံုးမွာ သူလိုကိုယ္လိုခ်ည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔အမွား ကိုယ့္အမွား နားလည္စြာ သူဘာေျပာလိုသည္ကို သာ ဦးစားေပး ဖတ္ၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္၏။ မည္သူကျဖင့္ မည္သို႔ အေရးအသား မွားသြားသည္ ဟု မည္သူကမွ် ေစာဒက တက္မည္ မဟုတ္ပါ။ သို႔အတြက္လည္း မ်ားလွစြာေသာ blog မ်ားတြင္ မ်ားလွစြာေသာ အေရးအသား အမွားမ်ားကို ေတြ႔ေနရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ အမွားအယြင္း နည္းႏိုင္သမွ်နည္းေအာင္ ႀကိဳးစားလွ်င္ေတာ့ ေကာင္းမည္ျဖစ္ပါသည္။

Blog ကဲ့သို႔ေသာ လူဖတ္မမ်ားလွသည့္ စာမ်ားကို အသာထားပါဦး။ အမ်ားျပည္သူအတြက္ ရည္ရြယ္ထုတ္ေ၀ သည့္ စာအုပ္မ်ား၊ မဂၢဇင္းႀကီးမ်ား မွားျခင္းကေတာ့ သိပ္ သည္းခံႏိုင္စရာ မရိွပါ။ မိမိတို႔စာအုပ္ကို ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသာ ျပည္သူမ်ားဖတ္လိမ့္မည္ဟု စိတ္ထဲစဲြထားကာ ေသေသခ်ာခ်ာ စိစစ္ၿပီးမွ ထုတ္ေ၀သင့္ပါ၏။ အဓိက တာ၀န္ရိွသူ မွာကား အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ျဖစ္ပါသည္။ ၿပီးမွ လက္ေထာက္အယ္ဒီတာ၊ စာျပင္ဆရာ၊ စာစီဆရာ စသည္ျဖင့္ အဆင့္ဆင့္ တာ၀န္ရိွသြားပါသည္။
ယခင္ေခတ္ကေတာ့ စာတစ္အုပ္ထုတ္ရန္ မလြယ္။ ေရးရတာကလည္း ဗလာစာရြက္ သို႔မဟုတ္ ေလွ်ာက္လႊာ စာရြက္ေပၚမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း လက္ႏွင့္ေရးရတာျဖစ္ၿပီး စာစီတာကလည္း တစ္လံုးခ်င္းကို ခဲစာလံုးျဖင့္ စီရသည္ျဖစ္ရာ အေတာ္ လက္၀င္လွေပ၏။ ယခုေခတ္တြင္မေတာ့ ကြန္ျပဴတာ ကီးဘုတ္ကေလးေပၚတြင္ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကို သက္ေတာင့္ သက္သာ ကစားရင္း၊ ပံုႏိွပ္ရာတြင္လည္း ကြန္ျပဴတာ ခလုတ္ကေလးမ်ားကို အသာႏိွပ္လိုက္ရံု ျဖစ္ရာ ခလုတ္ အႏိွပ္မေတာ္သည္ႏွင့္အမွ် အမွားမ်ားစြာကိုလည္း ႀကံဳေတြ႔ရႏိုင္သည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပိုမို ဂရုစိုက္ရန္ လိုေပ သည္။ ယခုတြင္ မည္ကဲ့သို႔ ပံုႏိွပ္ေနၾကသည္ကို ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ ယခင္ေခတ္ကေတာ့ စာမူကို စာစီသမားကစီ၊ ၿပီးလွ်င္ စာျပင္ဆရာက ၎စီထားေသာစာကိုဖတ္၊ အမွားအယြင္း၊ အက်အေပါက္မ်ားကို ျပင္၊ ေနာက္ စာၾကမ္းထုတ္၊ အယ္ဒီတာထံ တင္ျပ၊ အယ္ဒီတာက ထပ္ဖတ္၊ အမွားအယြင္း၊ အက်အေပါက္မ်ားကိုျပင္၊ ေနာက္မွ စာေခ်ာထုတ္ စသည္ျဖင့္ အထပ္ထပ္ စိစစ္ၿပီးမွ ထုတ္ေ၀သည္ျဖစ္ရာ အမွားဆို၍ မရိွသေလာက္ နည္းလွေပသည္။ ထို႔ျပင္ အယ္ဒီတာ ဆိုသူမ်ားမွာလည္း တကယ့္ ဆရာႀကီး၊ သမားႀကီးမ်ားျဖစ္ေလရာ ျမန္မာစာလံုးေပါင္း သတ္ပံုက်မ္း ေလာက္ကေတာ့ အရည္ကိ်ဳေသာက္ ထားၾကသူခ်ည္း။ စာစီဆရာႏွင့္ စာျပင္ဆရာမ်ားမွာလည္း ျမန္မာစာကို ႏံွ႔စပ္ကြ်မ္းက်င္သူမ်ား ျဖစ္ေလရာ ေတာ္ရံုအမွားမ်ားကို ေရွာင္ကြင္းႏုိင္ၾကသည္။
ယခု ကြန္ျပဴတာေခတ္တြင္မေတာ့ တကယ့္ စာသမား ေပသမားမ်ားမွလဲြ၍ ျမန္မာစာကို အထင္ႀကီး ေလးစား တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း မသိၾကေလရာ ...... ဖူး။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစု၏ ဦးစားေပးအစီအစဥ္မ်ားတြင္ အိမ္သားအားလံုး၏ က်န္းမာေရးသည္ နံပါတ္ ၁ ျဖစ္ သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမမ်ားမွာ က်န္းမာေရးစာေစာင္မ်ားကို ၀ယ္ယူ ဖတ္ရႈ ျဖစ္ၾကပါ၏။ ထိုစာေစာင္မ်ားထဲ၌ အာ ေရာဂ်ံမဂၢဇင္း သည္လည္း တစ္ေစာင္အပါအ၀င္ျဖစ္ပါသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ သံုးႏွစ္ခန္႔က ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္စဥ္ စားပဲြေပၚ၌ အဆင္သင့္ေတြ႔သည့္ အာေရာဂ်ံ မဂၢဇင္း ကို ေကာက္ကက္ လွန္လိုက္ပါသည္။ အမွတ္ ၁၄၁ ။ ဧၿပီ၊ ၂၀၀၄ ထုတ္ ျဖစ္ပါ၏။ ျမတ္စြာ ဗုေဒၶါ။ ပထမဦးဆံုး ေဆာင္းပါးကို ဖတ္မိလိုက္ကတည္းက ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္သြားရပါ၏။ ေဆာင္းပါးပါ အေၾကာင္းအရာကို မဟုတ္ပါ။ စာလံုးေပါင္းေရာ သဒၵါပါ ရစရာမရိွေအာင္ မွားထားသည္ကို ေတြ႔ရ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ၏။ ေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္မွာ စြမ္းအားျမင့္ ဗိုက္တာမင္ စီ ပါ၀င္ေသာ ကက္စြန္ F ေရဆူ ေဆးျပား ျဖစ္ပါ၏။
ယခုအခါ ထိုမဂၢဇင္း ကြ်န္ေတာ့္လက္တြင္း မရိွေသာေၾကာင့္ မည္သို႔မွားသည္ကို မေျပာျပႏိုင္ျခင္းအတြက္ ခြင့္လႊတ္ၾကေစလိုပါ၏။ မိမိဘာသာ ရွာေဖြဖတ္ရႈၾကပါ။
အမ်ားျပည္သူဖတ္ စာေပမ်ားကို အမွားအယြင္း ကင္းႏိုင္သမွ် ကင္းေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဘို႔အေရးမွာ စာအုပ္ ထုတ္ေ၀သူတိုင္း၏ တာ၀န္ျဖစ္ပါ၏။ ကေလးသူငယ္ဖတ္ ကာတြန္းမွ အစ၊ က်မ္းႀကီးက်မ္းခိုင္အဆံုး၊ အားလံုး ျဖစ္ပါ၏။ အထူးသျဖင့္ ဘုရားတရားစာေပမ်ား၊ ပညာေပးစာေစာင္၊ စာေပမ်ားမွာ ပိုၿပီးသတိထားသင့္ေပသည္။

ကြ်န္ေတာ့္ ညီမအငယ္ဆံုးမွာ ယခင္က ကြန္ျပဴတာ စာစီစာရိုက္ဆိုင္ ဖြင့္ထားပါ၏။ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္က စာရိုက္ ရာတြင္ အမွားမပါေစရန္ အတန္တန္ မွာပါသည္။ သူကလည္း နားေထာင္ပါ၏။ တရံခါေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ ေခတၱျပန္ေရာက္ခိုက္ သူ ဆယ္တန္းက်ဴရွင္စာအုပ္မ်ား လက္ခံရိုက္ေနသည္ ႏွင့္ တိုးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မေနႏိုင္ သည္က တစ္ေၾကာင္း၊ စာအုပ္မ်ားမွာ အလ်င္လိုေနသည္ (အရင္လိုသည္ ဟု မေရးလိုက္ပါႏွင့္) ကတစ္ေၾကာင္း ေၾကာင့္ သခ်ၤာ စာအုပ္ကို ကူရိုက္ေပးပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရား၊ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ထုတ္ထားေသာ စာေမးပဲြလမ္းညႊန္ က်ဴရွင္စာအုပ္မွာ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ စာလံုးေပါင္းအမွား (အဂၤလိပ္စာလံုးေပါင္း)၊ အတြက္အခ်က္အမွားမ်ား ကို ေတြ႔ရပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္မွာ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းဆင္း ျဖစ္သည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ဂဏန္းအတြက္အခ်က္ကို အလြန္၀ါသနာ ႀကီးသူ တစ္ဦးျဖစ္သည္က တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ သူရို႔ေပးထားေသာ မူရင္းစာအုပ္ပါ စာမ်ားအတိုင္း မရိုက္ပါဘဲလွ်က္ စာရိုက္ ရင္းမွ သခ်ၤာပုဒ္စာမ်ားကို တြက္ခ်က္ၾကည့္ေနမိသည္ျဖစ္ရာ အမွားေတြ႔လိုက္ sticker ကပ္ထားလိုက္ႏွင့္ စာအုပ္ တစ္၀က္မက်ိဳးမီပင္ တစ္အုပ္လံုး sticker မ်ားျဖင့္ ေဖြးေဖြးလႈပ္ ေနေတာ့၏။
အႏီွစာအုပ္မွာ နာမည္ႀကီး က်ဴရွင္တစ္ခုမွ စာအုပ္ ျဖစ္ေလရာ စာအုပ္ထြက္သည္ႏွင့္ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား ၀ယ္ယူေလ့လာမည္မွာ မုခ်။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ ထို ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွေသာ ေမာင္ေက်ာင္းသား၊ မယ္ေက်ာင္းသူကေလးမ်ားမွာ အေမ့ ေခြ်းခံအက်ႌအိပ္ကပ္အတြင္းမွ ခဲေတာင့္ခဲယဥ္းထြက္လာရ ေသာ အလြန္ႏြမ္းပါးလွသည့္ မရိွမဲ့ရိွမဲ့ ပိုက္ဆံကေလးျဖင့္ ျခစ္ျခဳပ္ကုပ္ကတ္ ၀ယ္ၿပီး အမွားမ်ားကို ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ ေလ့လာရမည္ ကို ေတြးမိတိုင္း ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ထုိ တာ၀န္မဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမအား သြားေရာက္ကာ ဓါး(ဒါး ဟု အေရးမမွား ပါေလႏွင့္)တံုးတုံးႏွင့္ မႊန္းလိုက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္မိရပါေတာ့သည္။ သဟာႏွင့္မ်ားေတာင္ ထိုက်ဴရွင္ ဘယ့္အတြက္ေၾကာင့္ ဤမွ် နာမည္ ႀကီးေနရပါသနည္း။

နည္းနည္းခ်င္း ကို နည္းနည္းျခင္း ဟု မမွားပါႏွင့္။
တကူးတက ကို လွ်ာရွည္ၿပီး တစ္ကူးတစ္က ဟု မေရးပါေလႏွင့္။
တတ္စြမ္းသေရြ႔ ကို တတ္စြမ္းသ၍ ဟု မေယာင္ပါႏွင့္။
ေယက္်ား ကို ေယာကၤ်ား ဟု ဘယ္ေသာအခါမွ မမွားပါေလႏွင့္။
ခဏတစ္ျဖဳတ္ ဟု ေရးပါ။
သခ်ၤာတြက္ေသာအခါ ရသည့္အေျဖမွာ ရလဒ္ ျဖစ္ပါသည္။ လာဘ္လာဘ ႏွင့္ မမွားပါႏွင့္။
ခ၊ ဂ၊ င၊ ဒ၊ ပ၊ ၀ မ်ားတြင္သာ ေမာက္ခ် - ါ ကို သံုးပါသည္။ က်န္စာလံုးမ်ားအတြက္ ၀ိုက္ခ် - ာ ကို သံုးရပါမည္။
အထက္ပါစာပိုဒ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ မွင္အနီႏွင့္ က်င့္၀တ္ေဖါက္ဖ်က္ေသာ ကို ၀ိုင္းထားတာ ေတြ႔ပါလိမ့္မည္။ က်င့္၀တ္ ေဖာက္ဖ်က္ေသာ ျဖစ္ရပါမည္။ သတိထားပါေလ။
ကြ်န္ေတာ့္ဆႏၵအရ ျမန္မာအိုင္တီ ပညာရွင္မ်ားသာ ျမန္မာစာလံုးေပါင္းႏွင့္ သဒၵါကို စစ္ေပးႏိုင္မည့္ software တီထြင္ႏိုင္မည္ဆုိပါက အလြန္၀မ္းသာမိမည္မွာ အမွန္ျဖစ္ပါသည္။ ဉာဏ္ႀကီးရွင္မ်ား ႀကိဳးစားၾကေစလိုပါ၏။ မျဖစ္ႏုိင္စရာ မရိွဟု ထင္ပါသည္။ ျမန္မာစာေတာင္ ထြင္ႏုိင္ေသးတာ၊ စာလံုးေပါင္း ႏွင့္ သဒၵါကိုလည္း ထြင္ႏုိင္ပါ လိမ့္မည္၊ ေမ့ေလ်ာ့ေနေသာေၾကာင့္ သို႔မဟုတ္ idea မရေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
(Spelling and grammer tool for Myanmar language)
စာေရးလိုသူတိုင္း ျမန္မာစာလံုးေပါင္း သတ္ပံုက်မ္းႏွင့္ ျမန္မာဆိုရိုးေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ အဘိဓါန္ကို လက္စဲြထား ပါ ဟု မွာၾကားလိုပါသည္။
ျမန္မာတိုင္း ျမန္မာတိုင္း ျမန္မာစာ ႏွင့္ ျမန္မာစကားကို ခ်စ္ကာ၊ ျမန္မာစာ ႏွင့္ စကားကို ေလးစားျမတ္ႏိုး၊ တန္ဖိုးထားသူမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါ ေစသတည္း။

Pagoda

ေစတီပုထိုး တည္ထားကိုးကြယ္ၾကျခင္း အေၾကာင္း

ရာဇ၀တ္အိုးကို တုတ္ႏွင့္ထိုးသည္ဟု မမွတ္ယူၾကပါလင့္။ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ဦးအေနႏွင့္ သိရိွ နားလည္ ထားေသာ ရတနာသံုးပါးအေပၚ သက္၀င္ယံုၾကည္မႈႏွင့္ သည္စာ မွာ အံေခ်ာ္ေနသည္ ဟု ခံစားမိသျဖင့္ ေရးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ သည္စာဖတ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ ကသိကေအာက္ ျဖစ္သြားမိပါသည္။ သို႔အတြက္ ထံုးစံအတိုင္း ပူညံ ပူညံ လုပ္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ (အကယ္၍ ကြ်န္ေတာ္မွားလွ်င္ ျပင္ေပးၾကပါခင္ဗ်ား)။

ဤတြင္ ရည္ညႊန္းလိုက္ေသာ သည္စာ ဆိုသည္မွာ စင္ကာပူႏိုင္ငံ၏ အထင္ကရ ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း (Burmese Buddhist Temple – Topayoh) မွ ထုတ္ေ၀သည့္ Newsletter စာေစာင္ Vol. 22, No.2, May 2008, Page 3 ပါ အေမးအေျဖ ေလးခု ကို ဆိုလိုပါသည္။ ထိုစာေစာင္၏ အယ္ဒီတာမ်ားမွာ -
Editor – Tan Geok Koon
Assisted by: Peh King Sing
U Khin Sein
U Swe Tin
Fu Jiat Foon
Yee Yick Onn တို႔ ျဖစ္ပါ၏။ မည္သို႔ဆိုေစ သည္စာေစာင္ကို သည္ေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္ ႀကီးမ်ား ဖတ္ၿပီးမွ ထုတ္ေ၀ခြင့္ျပဳလိုက္ျခင္း ျဖစ္တန္ရာပါ၏။

ပထမ - မူရင္းကို အရင္ၾကည့္ၾကပါစို႔။

Amazed and in wonder, the devotees asked several questions.
1. What is the function of a pagoda?
2. Are there things in the pagoda?
3. Why consecrate a pagoda?
4. Why do people donate valuables to be kept in a pagoda?

The following are the answers.
1. The function of a pagoda is to cover up and protect the things in it from being stolen.
2. The things in the pagoda could be relics of the Buddha, the Pacceka Buddhas, the Arahants or
the Universal Monarch.
3. A pagoda in which the relics are enshrined, has to be consecrated to make it sacred because the
relics are sacred by themselves.
4. Valuables like gold and precious stones kept in a pagoda are donations made to the Buddha.
They are like treasures to be used in the future to repair the pagoda in time of need.

သူတို႔ သည္ကဲ့သို႔ေရးလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ ေစတီပုထိုးမ်ား၏ဂုဏ္သည္ အေတာ္ေလး ေမွးမိွန္ ေသးသိမ္သြားၿပီး ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ေစတီပုထိုးမ်ား တည္ထားကိုးကြယ္ရျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္သည္လည္း အေတာ္ေလး ေအာက္တန္းက်သြားသည္ ဟု ခံစားလိုက္ရပါ၏။

၁။ ပထမဆံုးအခ်က္အေနႏွင့္ ေစတီပုထိုးမ်ားတည္ထားကိုးကြယ္ျခင္းသည္ သက္ေတာ္ထင္ရွား ျမတ္စြာ ဘုရားကို ရည္ရြယ္မွန္းထားၿပီး အမ်ားပူေဇာ္ႏိုင္ေစရန္ ျဖစ္သည္ဆိုျခင္းကို ဘာပညာမွ မတတ္တတ္၊ ဟို႔ ေတာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘိုးဘြား မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာႀကီးမ်ားကို သြားေမးလွ်င္ပင္ သည္အတိုင္း ေျဖမည္ ျဖစ္ပါ၏။ “ဌာပနာတိုက္အတြင္းမွ ပစၥည္းမ်ားကို လူမ်ားမခိုးႏိုင္ေစရန္ တည္ထားသည္” ဆိုျခင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာဗုဒၶ ဘာသာ၀င္မ်ား အျမင္ႏွင့္ ဆိုရပါမူ ခါးေတာင္းကိ်ဳက္ တလဲြ ၊ - င္တလဲြ ျဖစ္ေနပါ၏။ (နည္းနည္းရိုင္းသြားလွ်င္ ခြင့္လႊတ္ပါ)။ သည္ဌာပနာတိုက္ အတြင္းမွ ပစၥည္းမ်ား လံုၿခံဳရံုမွ် အတြက္ႏွင့္ေတာ့ သည္ ေစတီမ်ား သည္မွ် တည္ေနစရာေတာင္ မလိုပါ။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွ ေစတီမ်ားအတြင္းရိွ ဌာပနာတိုက္မ်ား ထဲမွ ပစၥည္းမ်ားကို ယူကာ ဘဏ္တြင္ အပ္ထားလိုက္ရံု ျဖစ္ပါ၏။ သို႔မဟုတ္ တစ္ေနရာတြင္ အေဆာက္အဦ ခိုင္ခိုင္ခံ့ခံ့တည္ကာ ၂၄ နာရီ လံုျခံဳေရး အျပည့္ခ်ထားလိုက္လွ်င္ ၿပီးပါသည္။
ပစၥည္းထည့္ထားသည့္ ဂိုေဒါင္ႀကီးတစ္လံုးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ျမတ္ႏိုးၾကည္ညိဳစြာ ဦးခ်ေနမည္ ဟု သင္တို႔ ထင္ပါသလား။ အဘယ္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ သည္ ေစတီမ်ားကို ဦးခိုက္ေနၾကပါသနည္း။ သည္ေစတီ အရိပ္ေရာက္သြားသူတိုင္းသည္ ေစတီပရိ၀ုဏ္အျပင္တြင္ ေနသည့္စိတ္ႏွင့္ တျခားစီျဖစ္သြားကာ အင္မတန္ ေအးခ်မ္းသည့္ အရသာကို အဘယ္ေမွာ္ဆရာတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ မျပဳစားလိုက္ ရပါပဲလွ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ ေအာ္တိုမက္တစ္ ခံစားလိုက္ရပါသနည္း။
ေရႊတိဂံု ကုန္းေတာ္ေပၚ ေရာက္သြားသူတစ္ဦးသည္ မည္မွ် စိတ္ေအးခ်မ္းမႈ အရသာကို ခံစားရသည္ ကို ေရာက္ဖူးသူ၊ ဖူးဘူးသူမွ သိပါမည္။ သည္အရာသည္ စာျဖင့္ ေရးျပလို႔ ရစေကာင္းေသာ အရာမဟုတ္။
သူတို႔ေရးလိုက္သလိုျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ဘိုးဘြားမ်ား တည္ထားကိုးကြယ္ထားသည့္ ေစတီပုထိုး အေပါင္း တို႔သည္ ဂိုေဒါင္ေစာင့္ဘ၀သို႔ အလိုလို ေရြ႔ေလွ်ာ က်ဆင္းသြားသည္မွာ အလြန္ စိတ္မေကာင္းစရာ ပါတည္း။ ဌာပနာတိုက္အတြက္ ဘုရားတည္ျခင္း မဟုတ္မူ၍ ဘုရားတည္သျဖင့္သာ ဌာပနာတိုက္ ျဖစ္လာရသည္ ဆိုျခင္း ကို ထို စာေရးသူ မသိျခင္းကား အံ့ဩစရာ မေကာင္းပါေလာ။

သည္ ပထမ တစ္ပုိဒ္ကို ဖတ္မိလိုက္ရံုမွ်ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ မေက်မခ်မ္းျဖစ္သြားရပါ၏။ သည္ အထင္ကရ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွ သည္ အထင္ကရ စာေစာင္တြင္ ဤကဲ့သို႔ ေရးထားသည္ကို ကြ်ႏ္ုပ္ အဘယ္ကဲ့သို႔ နားလည္ ရပါမည္နည္း။ မဖတ္မိလွ်င္ ေကာင္းေလစြ။ သည္စာေစာင္ကို ကြ်ႏ္ုပ္လက္၀ယ္ အေရာက္ ေဆာင္ၾကဥ္း ေပးသူမွာ ကား ကြ်ႏု္ပ္မိတ္ေဆြ ကိုေက်ာ္မင္းစိုး ျဖစ္ပါ၏။

၂။ ဒုတိယတစ္ပိုဒ္တြင္ ဌာပနာတိုက္အတြင္းမွ ပစၥည္းမ်ားကို ရည္ညႊန္းရာ၌ Universal Monarch အား သူတို႔ ဘာကို ဆိုလိုသည္ ကြ်န္ေတာ္ အတိအက် နားမလည္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ရိပ္မိသေလာက္ ဘာသာျပန္ရလွ်င္ စၾကာ၀ေတးမင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္သေဘာအရ ေျပာပါဆိုလွ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာမတူပါ။ မသကာ အမ်ားသူငါက ျမတ္ဗုဒၶကို ရည္ရြယ္ၿပီး လႉဒါန္းထားေသာ ပစၥည္းမ်ား (တန္ဖိုး နည္းသည္ မ်ားသည္မဟူ) ဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ ၿပီးပါသည္။

၃။ တတိယအေျဖက ပို ဆိုးပါေသးသည္။ ေစတီကို တည္ထားရျခင္းသည္ ထိုေစတီအတြင္း ဌာပနာထား ေသာ ဓါတ္ေတာ္ေမြေတာ္မ်ား၏ ျမင့္ျမတ္မႈေၾကာင့္၊ ကိုးကြယ္သင့္၍ တည္ထားရျခင္းျဖစ္ပါသည္ ဟု ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္ပါမည္။ မယ္ႏွင့္ေမာင္ သစၥာထားခဲ့ေသာ ေရႊေျပာင္ေျပာင္ ေတာင္ေပၚမွ ဘုရား၏ ဌာပနာတိုက္၌ တန္ခိုးႀကီး ဘုရား၊ ရဟႏၱာမ်ား၏ ဓါတ္ေတာ္ ေမြေတာ္မ်ား ပါခ်င္မွ ပါပါမည္။ ေစတနာ သဒၶါတရား ထက္သန္သူ တို႔က ၎တို႔ပိုင္ ေရႊေငြ လက္၀တ္လက္စားမ်ားကို ဌာပနာကာ တည္ထား ကိုးကြယ္တာေရာ မျဖစ္ႏိုင္ပါလား။ တန္ခိုးႀကီး ဘုရား၊ ရဟႏၱာတို႔၏ ဓါတ္ေတာ္ေမြေတာ္မ်ား ရွာေဖြမရသျဖင့္ ေစတီတည္ထားကိုးကြယ္ဘို႔ မျဖစ္ႏိုင္ ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ မထင္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရြာဦးေစတီတြင္ တန္ခိုးႀကီး ဘုရား၊ ရဟႏၱာတို႔၏ ဓါတ္ေတာ္ေမြေတာ္မ်ား ပါႏိုင္ဘို႔ အလြန္ ခဲယဥ္းပါလိမ့္မည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ အဘယ္ေၾကာင့္ ေစတီကို တည္ထားကိုးကြယ္ ရပါသနည္း ဆိုသည္ကို နံပါတ္(၁) တြင္ ေရးခဲ့ ၿပီး ျဖစ္၍ ထပ္မရွည္ေတာ့ပါ။

၄။ နံပါတ္(၄) အေျဖသည္ကား ေနာက္ဆံုးပိတ္၊ အိတ္ႏွင့္လြယ္ ဆိုသလို ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ဌာပနာတိုက္ အတြင္းတြင္ ဌာပနာမည့္ လႉဘြယ္ပစၥည္း အစုစုသည္ တုႏိႈင္းဖြယ္မရိွေသာ ျမတ္ဗုဒၶကို ရည္ရြယ္ၿပီး လႉဒါန္းၾကျခင္း ျဖစ္သည္ကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာမွန္က ရွင္းျပစရာ့ကို မလိုေလာက္ေအာင္ ရွင္းလွပါ၏။ သည္ေစတီပ်က္လွ်င္ ျပင္ရေအာင္ဆိုသည့္ အင္မတန္ ေသးႏုပ္ သိမ္ဖ်င္းလွေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မွ်ႏွင့္ သည္မွ် တန္ဖိုးထိုက္တန္လွေသာ ေရႊေငြ လက္၀တ္တန္ဆာ၊ ေက်ာက္သံ ပတၱျမား မ်ားကို လႉဒါန္းၾကပါမည္လား။ ဌာပနာတိုက္အတြက္ လႉေသာ ေစတနာႏွင့္ ေစတီကို ျပင္ရန္လႉေသာ ေစတနာမွာ အလြန္ အင္မတန္႔ကို ကြာျခားလွပါသည္။
စာရႈသူ မိတ္ေဆြ အေပါင္းတို႔သည္ကား ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္သည့္အတြက္ ျမန္မာျပည္ တစ္နံ တစ္လ်ား ခရီးမထြက္ဖူးသူ ရွားပါလိမ့္မည္။ သို႔ ခရီးသြားခိုက္ လမ္းေဘးမ်ားတြင္ ဘုရားျပင္ရန္ အလႉခံ မ႑ပ္မ်ား ကို ျမင္ဖူးၾကမည္ မုခ်။ ဤသည့္ ဘုရားျပင္မည့္ အလႉခံ ေငြဖလားႀကီးအတြင္းသို႔ မိမိလည္ပင္းမွ ဆဲြႀကိဳးကို ခြ်တ္ၿပီး ရက္ေရာစြာ လႉဒါန္းသြားသည့္ ေစတနာရွင္မ်ားကို သင္တို႔ ေတြ႔ဖူးၾကပါသေလာ။ သို႔ေသာ္ ဘုရားတည္မယ္ေဟ့ ဆိုသည္ႏွင့္ ဌာပနာတိုက္အတြင္းသို႔ မိမိ ဘိုးဘြားပိုင္ ေရႊေငြ လက္၀တ္ရတနာမ်ားကို သဒၶါတရားထက္သန္စြာ လာေရာက္ လႉဒါန္းၾကသည္ကိုေတာ့ မိတ္ေဆြတို႔ ျမင္ဖူးၾကပါလိမ့္မည္။
ေစတီေလးမိ်ဳး (ဓါတုေစတီ၊ ဓမၼေစတီ၊ ဥဒိၵႆေစတီ ႏွင့္ ပရိေဘာဂ ေစတီ) အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ ရွင္းစရာ မလိုေတာ့ပါ။ မိတ္ေဆြတို႔ သိၿပီး ျဖစ္ပါသည္။

အထက္ပါ ေမးခြန္းႏွင့္ အေျဖမ်ားကို မည္သူေရးသနည္း ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။ အယ္ဒီတာအဖဲြ႔ ႏွင့္ စာေရးသူ သာ သိပါလိမ့္မည္။ ထိုေမးခြန္းႏွင့္ အေျဖမ်ားကို ၿခံဳၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေစတီပုထိုးမ်ား တည္ထားကိုးကြယ္ျခင္းသည္ သက္ေတာ္ထင္ရွား ျမတ္စြာဘုရားကို ရည္ရြယ္မွန္းထား တည္ျခင္း၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္ အနႏၱကို ေအာက္ေမ့သတိရေစရန္၊ ဗုဒၶ၏ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို အာရံုယူ ပူေဇာ္ႏိုင္ေစရန္ ဆိုသည့္ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ လံုး၀ မပါသည္ကို ထင္ရွားစြာ ေတြ႔ႏိုုင္ပါသည္။

လူသိထင္ရွား ဤ အထင္ကရ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွ လူေပါင္းမ်ားစြာ ဖတ္ႏိုင္သည့္ စာေစာင္တြင္ ဤကဲ့သို႔ ေရးသားထားသည္ကို ေတြ႔ရျခင္းျဖင့္ (အမွန္ကိုေျပာရလွ်င္) ကြ်ႏ္ုပ္ စိတ္ မခ်မ္းေျမ့မိပါ။

မွားတာရိွလွ်င္ ခြင့္လႊတ္ပါ ခင္ဗ်ား။