Saturday, February 25, 2012

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ နတ္ကိုးကြယ္ျခင္းအေၾကာင္း

(၁)
 

ကာလရွည္လ်ား၊ လူ႔ငႏြားတို႔၊ ႀကီးမားယုတ္မာ၊ နတ္မိစၦာကို၊ ဘိုးလာဘြားဘက္၊ ေျမးသားဆက္၍၊ မပ်က္ခုတိုင္၊ နတ္ခရိုင္ႏွင့္ - - အစခ်ီကာ အင္း၀ေခတ္စာဆိုအေက်ာ္ ရွင္မဟာသီလ၀ံသမေထရ္က နတ္ကိုးကြယ္သူမ်ား အားဆံုးမထားသည္ကို ငယ္စဥ္ ကတည္းက က်က္မွတ္ခဲ့ရဖူးပါသည္။ စိႏၱေက်ာ္သူဦးၾသ ကလည္း သူ၏ က၀ိလကၡဏာ သတ္ပံုက်မ္းတြင္ “မိစၦာအားလံုး၊ လႊမ္းပိတ္ဖံုး၊ ေတာင္ၿပံဳးညီေနာင္နန္း“ ဟု စပ္ဆိုခဲ့ပါသည္။

ထို႔အတူ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ႀကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း နတ္ကိုးကြယ္ျခင္းကို အားမေပး၊ ရႈတ္ခ်ကာ ေဟာၾကား ၾကပါသည္။ အမွန္အားျဖင့္ သူတို႔ကိုးကြယ္သည့္ “နတ္” ဟူေသာ အရာမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္ႏိႈက္လည္း ငယ္စဥ္က မယံုၾကည္၊ လက္မခံခဲ့။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရႈတ္ခ်ေျပာဆိုခဲ့ဖူးပါသည္။  

ဤတြင္ကြ်န္ေတာ္ယခုေျပာမည့္ “နတ္” မ်ားကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း၊ ကြဲကဲြျပားျပား သိသာျမင္သာေစရန္ ႏွစ္ပုိင္းခဲြရပါလိမ့္မည္။ မိတ္ေဆြတို႔သိၾကသည့္အတိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာမွ လက္ခံယံုၾကည့္ထားသည့္ ၃၁ ဘံုထဲရိွ တာ၀တႎသာ၊ ယာမာ၊ တုသိတာ စေသာ နတ္ျပည္ ၆ ထပ္မွနတ္မ်ား၊ ဓတရဌ အစရိွသည့္ နတ္မင္းႀကီးေလးပါး စသည္တို႔မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူသားမ်ား လူ႔ျပည္တြင္ေနၾကသကဲ့သို႔ သူတို႔လည္း သူတို႔ဘာသာ နတ္ျပည္မ်ား၌ ေနၾကကုန္၏။ ဗုဒၶဘာသာမွန္လွ်င္ ထိုနတ္မ်ားႏွင့္ မကင္း။ မယ္ေတာ္ သႏၱဳသိတနတ္သား၊ သိၾကားမင္း၊ ၀ိသႀကံဳနတ္သား အစရိွသူတို႔မွာ ၾကားရဖန္မ်ားသျဖင့္ ကိုယ့္အေဆြအမ်ိဳးလိုပင္ ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။  
သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ယခုေျပာမည့္ “နတ္” မ်ားမွာ ထိုနတ္မ်ားမဟုတ္။ ကိုႀကီးေက်ာ္၊ မႏွဲေလး၊ မင္းႀကီး၊ မင္းေလး အစရိွေသာ ယေန႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာအမ်ား ကိုးကြယ္ေနၾကသည့္ အတြင္း ၃၇ မင္း၊ အျပင္ ၃၇ မင္း ဟုေခၚေသာ နတ္မ်ားကို ဆိုလိုပါ သည္။

ဤတြင္ စကားစပ္မိသျဖင့္ေျပာလိုသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ဖူးသမွ် ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္နံတစ္လ်ားတြင္ အေမေရယဥ္၊ နံကရိုင္း မယ္ေတာ္၊ ကိုႀကီးေက်ာ္ စသည့္ နတ္မ်ားကိုသာ နတ္စင္မ်ားႏွင့္ တခမ္းတနား ကိုးကြယ္ၾကတာ ေတြ႔ရသည္။ ၃၁ ဘံုထဲ၌ရိွၿပီး လူအမ်ားအားလည္း ကူညီေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္တို႔ ယံုၾကည္ၾကသည့္ ကုေ၀ရနတ္မင္းႀကီး အပါအ၀င္ နတ္အမ်ားကိုမူ ကိုးကြယ္တာ မေတြ႔ရဖူးပါ။ ဤနတ္မ်ားကို ဘုရားပုထိုးမ်ား၌သာ ရုပ္တုမ်ား၊ ပန္းခ်ီကားမ်ားအေနႏွင့္ ေတြ႔ရတတ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဤရုပ္တုႏွင့္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကိုမူ မည္သူမွ် တေလးတစား ကိုးကြယ္ၾကသည္ကို မေတြ႔ရပါ။ ၎တို႔ကို ကိုးကြယ္ရမည့္ အတန္းအစားထဲ၌လည္း ထည့္သြင္းမထားပါ။  

သို႔ေသာ္ ၎နတ္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလႉအတန္းလုပ္ေသာအခါမ်ားတြင္ လည္းေကာင္း၊ ေမတၱာပို႔ေသာ အခါမ်ားတြင္ လည္းေကာင္း ထည့္သြင္း အမွ်ေ၀၊ ေမတၱာပို႔ၾကပါသည္။ ပရိတ္နာျခင္း၊ ပဌာန္းရြတ္ျခင္း စသည္တို႔ျပဳလွ်င္လည္း အႏွီနတ္မ်ားကို တရားနာရန္ ပင့္ဖိတ္ျခင္း၊ ပရိတ္ပဌာန္းရြတ္ပဲြၿပီးလွ်င္ ျပန္ပို႔ျခင္းလုပ္ၾကသည္ကို လူတိုင္းသိ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုပရိတ္၊ ပဌာန္းတရားမ်ားကို ရြတ္ဖတ္ သရဇၥ်ာယ္ေသာပဲြမ်ားတြင္ ကိုႀကီးေက်ာ္ႏွင့္ မမႏွဲတို႔ကို ဖိတ္လည္းမဖိတ္၊ ျပန္လည္းမပို႔။ ထို႔ျပင္ သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာေဟာႏၱဳ စသျဖင့္ ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါ အေပါင္းကို ေမတၱာပို႔၊ အမွ်အတန္း ေပးေ၀ရာတြင္လည္း ၃၁ဘံုနတ္မ်ားသာပါၿပီး ကိုႀကီးေက်ာ္တို႔နတ္မ်ား ပါ၀င္တာ ရွာမွရွားပါသည္။ ကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္ မည္သူမွ် ေမတၱာပို႔၊ အမွ်ေ၀ျခင္းမလုပ္ပါ။  

ထိုအခါ ကိုးကြယ္ေသာနတ္မ်ားကို ေမတၱာမပို႔ဘဲ မကိုးကြယ္ေသာ နတ္မ်ားကိုေမတၱာပို႔ျခင္း။ အလႉအတန္းလုပ္ရာတြင္ မိမိတို႔ မကိုးကြယ္ေသာ နတ္မ်ားကို ပင့္ဖိတ္၊ အမွ်အတန္း ေပးေ၀ေသာ္လည္း မိမိကိုးကြယ္ေသာ နတ္မ်ားကို မပင့္ဖိတ္၊ အမွ်အတန္း မေပးေ၀ျခင္းမွာ အဘယ္ေၾကာင့္နည္းဟု ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အလုပ္မရိွအလုပ္ရွာကာ အမ်ိဳးမ်ိဳးစဥ္းစားေတြးေတာ ေနမိပါေလ၏။

(၂)

မ်ားစြာေသာ ႏိုင္ငံတို႔မွ လူမ်ားတြင္ မူလကိုးကြယ္ရာ ဘာသာတရားမ်ားအျပင္ သူ႔ယံုၾကည္ရာ ကိုးကြယ္ၾကေသာ နတ္မ်ား ကိုလည္း ေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာအေျခခံသင္တန္း၌ သပိတ္အိုင္ဆရာေတာ္က ထို သစ္ပင္ေတာေတာင္၊ ေရေျမ၊ တိရိစၦာန္အပါအ၀င္ နတ္မ်ားကို လူအမ်ားယံုၾကည္ကိုးကြယ္ျခင္းမွာ အေၾကာက္တရားကို အေျခခံသည္ဟု ေဟာပါသည္။ ဤသို႔ေျခေျချမစ္ျမစ္မသိဘဲ ကုိးကြယ္ျခင္းမွာ အႏၱရာယ္ရိွ၏ ဟူ၍လည္း ဇာတံ သရဏေတာ ဘယံ - ကိုးကြယ္ရာမွ ေဘးျဖစ္ တတ္၏ ဟု ေဟာခ့ဲတာ မွတ္မိေနပါသည္။ ဆရာေတာ္၏ သင္တန္းကို ကြ်န္ေတာ္ စက္မႈေက်ာင္းသားဘ၀၊ ပဥၥမႏွစ္ (၁၉၈၄) ၌ တကၠသိုလ္မ်ား ဓမၼာရံုတြင္ သြားတက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။

ေရွးယခင္ကတည္းက လူအမ်ားမွာ သဘာ၀ေဘးဒဏ္ကို ခံစားၾကရသည္။ မီးေလာင္ျခင္း၊ မိုးႀကိဳးပစ္ျခင္း၊ ေရႀကီးျခင္း၊ ငလ်င္လႈပ္ျခင္းတို႔ႏွင့္ ႀကံဳရသည္။ ထို႔အျပင္ သားေကာင္မ်ား၏ အႏၱရာယ္၊ ေျမြကင္းစေသာအဆိပ္ရိွသတၱ၀ါမ်ား၏ အႏၱရာယ္ အစရိွသည့္ အႏၱရာယ္မ်ားႏွင့္ ျပြမ္းေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေနထုိင္ရသည္။ ထိုအခါ ထိုအႏၱရာယ္မ်ားမွ ကာကြယ္ေပးႏိုင္ မည့္ သဘာ၀လြန္တန္ခိုးရွင္မ်ားကို ရွာေဖြၾကသည္။ ထိုအခါ နတ္မ်ားကို သြားေတြ႔သည္။  

မိမိတို႔ေဘးကင္းလံုၿခံဳေရးအတြက္ နတ္မ်ားကို ကိုးကြယ္ၾကသည္။ ဤနတ္မ်ားသည္ မည္သည့္ေနရာမွလာသည္ကို တိတိ က်က် သိခ်င္မွသိမည္။ သို႔ေသာ္ ဤနတ္မ်ား အမွန္တကယ္ရိွေၾကာင္း မိမိကိုယ္ကိုယ္ စိတ္ခ်ႏိုင္ေစရန္ လက္ေတြ႔ရိွ အရာတစ္ခုခုႏွင့္ ဆက္စပ္ေပးရမည္။ ဤအရာသည္ ကြယ္လြန္သြားေသာ လူစြမ္းေကာင္း၊ သို႔မဟုတ္ ထိုလူစြမ္းေကာင္း ႏွင့္ တနည္းတဖံု ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနသူ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ သုိ႔မဟုတ္ပါကလည္း မိမိတို႔ခ်စ္ခင္ေသာ၊ သို႔မဟုတ္ သနားဖြယ္ ေကာင္းေသာသူ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေသရိုးေသစဥ္ေသသူမ်ားမဟုတ္ဘဲ၊ အစိမ္းေသ ေသၾကသူမ်ား ျဖစ္မည္။

မိမိ၏ ေဘးအႏၱရာယ္ႏွင့္ ေရာဂါဘယမ်ားကို ေပ်ာက္ကင္းေစလိုသျဖင့္ ကုိးကြယ္သည္ျဖစ္ရာ အႏွီနတ္မ်ားသည္ သာမန္ လူမ်ားထက္ ပိုၿပီး တန္ခိုးစြမ္းပကားရိွရမည္။ ရိွသည္ဟုလည္း ယံုၾကည္ၾကသည္။ ဤသို႔မိမိတို႔ယံုၾကည္ရာအလိုက္ ကိုးကြယ္ ၾကရာတြင္ နတ္မ်ား၏ ပံုသ႑ာန္၊ တန္ခိုးစြမ္းအားမ်ားမွာ မိမိတို႔ေနထိုင္ရာ ပတ္၀န္းက်င္၊ မိမိတို႔ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ေနာက္ခံသမိုင္း၊ ဓေလ့ထံုးစံမ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနပါသည္။  

သို႔ေသာ္ လူမ်ိဳးႏွင့္ နတ္မည္မွ်ပင္ကဲြသည္ျဖစ္ေစ တူညီေသာအခ်က္မွာ နတ္အားလံုးသည္ ေမွာ္ သို႔မဟုတ္ ၀ိဉာဥ္ပိုင္းဆိုင္ရာ တန္ခိုးစြမ္းပကားႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းျဖစ္ၿပီး လူမ်ားႏွင့္ တစ္နည္းနည္းအားျဖင့္ ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

(၃)


အေနာ္ရထာမင္းေစာလက္ထက္က နတ္ကိုးကြယ္မႈကို ႏွိမ္ႏွင္းေသာအားျဖင့္ ကိုးကြယ္သူမ်ားထံမွ နတ္ရုပ္မ်ားကို ဖမ္းဆီး၊ စုေဆာင္းကာ ေရႊစည္းခံုေစတီေတာ္အတြင္း ထားရိွခဲ့သည္ဟု ဖတ္ခဲ့ရဖူးပါသည္။ ျမန္မာ့သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ဤတစ္ႀကိမ္ သာ နတ္ကိုးကြယ္ျခင္းကို ျပတ္ျပတ္သားသား အေရးယူေဆာင္ရြက္ခဲ့တာ ေတြ႔ရၿပီး အျခားမင္းမ်ား၊ သို႔မဟုတ္ အစိုးရမ်ား လက္ထက္တြင္ မေတြ႔ရပါ။  

လက္ေတြ႔ဆန္ေသာ သိပၸံပညာထြန္းကားလာသည့္တိုင္ နတ္ကိုးကြယ္မႈမ်ားကေတာ့ ရိွေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေရွးယခင္ ကာလမ်ားကထက္စာလွ်င္ အေတာ္ေလ်ာ့နည္းသြားသည္ဟု ထင္ပါ၏။ ေတာရြာမ်ားတြင္သာမက ၿမိဳ႔ျပမ်ားတြင္ပါ နတ္ကိုးကြယ္မႈဓေလ့ ဆက္လက္ရွင္သန္လွ်က္ ရိွပါေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေဒသေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဘ၀၊ ဟသၤာတတြင္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့စဥ္က နတ္ပဲြမ်ားကို တေစ့တေစာင္း သြားၾကည့္ခဲ့ပါသည္။ ဘာရယ္မဟုတ္၊ ဗဟုသုတရေအာင္ သြားေလ့လာ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔က ပုိက္ဆံတတ္ႏိုင္ေတာ့ ေန႔ခင္း နတ္ကၿပီး ညတြင္ အၿငိမ့္ကပါသည္။ တကယ့္အၿငိမ့္ပဲြမ်ားကို မမီသည့္တိုင္ ၾကည့္လို႔ေတာ့ ေကာင္းပါသည္။

ဒါ့ထက္ စကားမစပ္။ စင္ကာပူတြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ေသာ ပဲြလမ္းသဘင္ (စာေပေဟာေျပာပဲြ၊ ပေဒသာကပဲြ စသည္) မ်ားသို႔ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သည့္အခါ ဘာေရးရမလဲ ဟု အျမဲစူးစမ္းလွ်က္ရိွေသာ ကြ်ႏ္ုပ္မ်က္လံုးမ်ားက ဟို႔ - ဇာတ္စင္ေထာင့္နား၌ တင္ထားေသာ ငွက္ေပ်ာပဲြ၊ အုန္းပဲြကို သြားေတြ႔ပါသည္။ တစ္ပဲြတည္းမဟုတ္။ ပဲြတိုင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔ႀကိဳက္မွန္း မသိ၊ မႀကိဳက္မွန္းမသိ။ ရမ္းေမးလို႔ကလည္း မေကာင္းေလေတာ့ ဘာတင္တာတံုးဗ်ာတို႔ ဟု ေမးခ်င္လ်က္သားႏွင့္ မေမးခဲ့ဖူးပါ။ သိေတာ့ သိခ်င္ပါသည္။ ဘာကိုတင္တာလဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတာရြာမ်ား၌ ပဲြလမ္းသဘင္က်င္းပလွ်င္ နတ္ပဲြတင္တာကေတာ့ ေလ၊ မိုးေၾကာင့္ ပဲြမပ်က္ရေအာင္ ေလနတ္၊ မိုးနတ္တင္သည္ဟု နားစြန္နားဖ်ားၾကားမိပါသည္။ စင္ကာပူမွ Theatre မ်ားတြင္ ေတာ့ ေလမိုးဒဏ္ကို စိုးရိမ္ရန္မလိုဟု ထင္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာရြာမ်ားတြင္ အိမ္ေဆာက္သည့္အခါ၊ မ႑ပ္ထိုးသည့္အခါ၊ အလႉ၊ မဂၤလာေဆာင္စသည္တို႔၌ ဤကဲ့သို႔ေသာ ငွက္ေပ်ာပဲြ၊ အုန္းပဲြမ်ား ေတြ႔ရပါသည္။ ေတြ႔ပင္ေတြ႔ျငားေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္တင္သလဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မေမးျမန္း၊ မစူးစမ္းခဲ့ဖူးပါ။ အိမ္မ်ား၌ ဘုန္းႀကီးမ်ားပင့္ၿပီး တရားေဟာေသာအခါ၊ ပရိတ္ရြတ္ေသာအခါမ်ားတြင္လည္း ထို ငွက္ေပ်ာပဲြ၊ အုန္းပဲြမ်ားေတြ႔ရပါေသး၏။ သူတို႔ကေတာ့ ထိုပဲြကို သာသနာပဲြ ဟုေခၚပါသည္။ သာသာနာပဲြတြင္ ငွက္ေပ်ာ ဘယ္ႏွဖီး၊ ဘာေတြပါရမယ္ ဆိုတာရိွပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္က စိတ္မ၀င္စားသျဖင့္ မေလ့လာ၊ မေလ့လာသျဖင့္လည္း ထိုအေၾကာင္းမ်ားကို ဂဃနဏမသိပါ။ ငွက္ေပ်ာပဲြ၊ အုန္းပဲြမ်ားအေၾကာင္း ေရးထားေသာ စာအုပ္ေတြ႔ဖူးသည္ ထင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဖတ္ေတာ့မဖတ္ဖူးပါ။  

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေစတီပုထိုးမ်ားတြင္ေသာ္လည္းေကာင္း ထုိပဲြမ်ားကို ေတြ႔ရတတ္ပါေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ အထင္ေျပာရလွ်င္ ထိုအုန္းပဲြ၊ ငွက္ေပ်ာပဲြမ်ားမွာ နတ္ကိုးကြယ္မႈႏွင့္ တစ္နည္းနည္းအားျဖင့္ ဆက္စပ္ပတ္သက္ေန တာ ျဖစ္ဖို႔မ်ားပါသည္။ သာသနာပဲြတြင္လည္း ငွက္ေပ်ာပဲြ၊ အုန္းပဲြ။ နတ္ပဲြတြင္လည္း ငွက္ေပ်ာပဲြ၊ အုန္းပဲြ။ ဘာကြာပါသနည္း။ သို႔ေသာ္ ထိုသာသနာပဲြတင္သူမ်ားသည္ နတ္ကိုးကြယ္သူမ်ားကို အ,မနာပ ေျပာၾကသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ နတ္မ်ားကို မယံုၾကည္ဆိုသူမ်ားလည္း အိမ္ေဆာက္ေသာအခါ ငွက္ေပ်ာပဲြ၊ အုန္းပဲြတင္ပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာဓေလ့ထံုးစံအရ ရွင္ျပဳလွ်င္ပင္ ရြာထိပ္ရိွ ကိုးၿမိဳ႔စင္သို႔သြားကာ နတ္ျပရပါသည္။ ကိုးၿမိဳ႔ရွင္သည္ ကိုႀကီးေက်ာ္တုိ႔ အေဆြအမ်ိဳးသာျဖစ္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာ က်မ္းဂန္ လာ ၃၁ ဘံုမွ နတ္မဟုတ္ပါ။

သည္သို႔ဆိုလွ်င္ အနည္းငယ္ ရုပ္လံုးေပၚလာပါၿပီ။ ဤသည္ကိုပင္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ဘ၀င္မက်၊ နားမလည္ႏိုင္တာျဖစ္ပါ၏။

ကြ်န္ေတာ္ဆိုလိုသည္မွာ နတ္ကိုးကြယ္သူမ်ားကို ကဲ့ရဲ့ကာ၊ သူတို႔ကိုးကြယ္ေသာ နတ္မ်ားကို ရႈတ္ခ်ေနသူမ်ားသည္လည္း ပါးစပ္ကသာ ရႈတ္ခ်ေနရမည္။ သူတို႔စိတ္ထဲတြင္လည္း ဤနတ္မ်ားႏွင့္မကင္းႏိုင္တာ ေသခ်ာပါသည္။ အကယ္၍ ငါတို႔ကေတာ့ ဘယ္နတ္နဲ႔မွ မပတ္သက္ဘူးကြ ဆိုလွ်င္ ထိုသူသည္ သူ႔သားရွင္ျပဳ၌ နတ္မျပဘဲ ေနပါသလား။ အလႉမ႑ပ္တိုင္ ၌ အုန္းညြန္႔မထိုးဘဲ ထားပါသလား။ မ႑ပ္အတြင္း သံဃာစင္ေထာင့္တြင္ ငွက္ေပ်ာပဲြ၊ အုန္းပဲြ မထိုးဘဲေနပါသလား။ ဟာ၊ ဒါကေတာ့ သာသနာပဲြကြ ဆိုလွ်င္ ဘာသာေရးဆိုင္ရာပဲြလမ္းမ်ား၌ အုန္းသီး၊ ငွက္ေပ်ာသီးမ်ားႏွင့္ ပြဲထိုးရမည္ဟု မည္သည့္ က်မ္းစာမ်ားက ညႊန္ျပထားပါသနည္း။ အကယ္၍ ဤသာသနာပဲြသည္ ဗုဒၶဘာသာ အယူအဆတစ္ခု၊ ဓေလ့ထံုးစံတစ္ခု ျဖစ္သည္ဆိုလွ်င္ သီဟိုလ္၊ ထိုင္း စေသာ အျခားႏိုင္ငံမ်ား၌ အႏွီသာသနာပဲြရိွပါသလား။ ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။

(ၿပီးခဲ့ေသာ ၂ ႏွစ္ခန္႔က ကြ်န္ေတာ္သြားၾကည့္ခဲ့ေသာ ရန္ကုန္ရိွ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံသံရံုး၊ ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈကဇာတ္တြင္ပင္ ငွက္ေပ်ာပဲြ၊ အုန္းပဲြထိုးထားတာ ေတြ႔ခဲ့ရပါေသးသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္)

ယခု အလုပ္မရိွအလုပ္ရွာၿပီး ကြ်န္ေတာ္ေတြးျပသည္မွာ မိမိကိုယ္၌ကေရာ မည္မွ်စင္ၾကယ္သူျဖစ္သနည္း ဆိုသည္ကို ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ရန္ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္ နတ္ကိုးကြယ္သူမဟုတ္ပါ။ နတ္မ်ားရိွသည္ဟု အခိုင္အမာ ယံုၾကည္သူတစ္ဦးလည္း မဟုတ္ပါ။ ထို႔အတူပင္ ဘာသာေရး အယူသီးသူတစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ပါ။ ျမတ္စြာဘုရား၏ ၀ိဘစၦ၀ါဒီကို သေဘာက်သျဖင့္ ဘာသာေရးႏွင့္ နတ္ကိုးကြယ္မႈမ်ား ေထြးေရာယွက္တင္ျဖစ္ေနသည္ကို အနည္းငယ္ ေတြးၾကည့္ျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ အဲေလ၊ ေတြးရံုေတာ့ လည္း မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ေတြးမိတာေလးေတြကို စာနဲ႔ခ်ေရးၿပီး မိတ္ေဆြမ်ားကိုလည္း ေတြးရေအာင္ ျပန္လည္ ေ၀ငွသေပါ့။ 

(၄)


ဒါဆို ဘာ့ေၾကာင့္ နတ္ကိုးကြယ္ၾကသလဲ။ နည္းနည္းေျပာၾကည့္ပါမည္။ ေတြးၾကည့္ပါမည္။ ကြ်န္ေတာ္ကား အညတရ၊  ပမႊား၊ ငခြ်တ္ကေလးမွ် ျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေဏွာက္ တစ္မိုက္ေလာက္ႏွင့္ေျပာတာကို မွန္သည္ဟု တရားေသမယူဆပါ။ မိတ္ေဆြမ်ား ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ သေဘာကြဲလဲြႏိုင္ပါသည္။  

ကြ်န္ေတာ္က သူမ်ားႏွင့္မတူေသာ ရႈေထာင့္မွၾကည့္ပါမည္။ ကြ်န္ေတာ့္ blog နာမည္ကို Free Thinker ဟုေပးျခင္းမွာ လြတ္လပ္စြာ ေတြးလိုသျဖင့္ ေပးျခင္းျဖစ္၏။ ဘာသာမ့ဲမဟုတ္ပါ။ အမ်ားမေတြးေသာဘက္မွ ေတြးလို၍ ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ေတြးတာကို ပိုမိုခိုင္လံုေစရန္ နမူနာမ်ား ဦးစြာျပပါမည္။

အေနာက္တိုင္း၌ အလြန္နာမည္ႀကီးေသာ ဆရာ၀န္တစ္ဦးက လူနာမ်ားကို ေဆးကုရာတြင္ မည္သည့္ေဆးကိုမွ်မသံုး။ အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးဆိုးထားေသာ ေရမ်ားကို ေရာဂါအလိုက္တိုက္ကာ ကုသသည္။ လက္ေတြ႔လည္း ေပ်ာက္သည္ဆို၏။ မည္သည့္ႏိုင္ငံမွ မည္သည့္ဆရာဆိုသည္ကို တပ္အပ္ေသခ်ာမေျပာႏိုင္သျဖင့္ ပါးစပ္ထဲေတြ႔ရာ ေလွ်ာက္ေျပာေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္ၿပီ။ ရည္ညႊန္းရန္စာအုပ္မ်ားမွာ ရန္ကုန္တြင္က်န္ခဲ့သည္။ မည္သည့္စာအုပ္မွဆိုသည္ကိုပင္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။  

သိပၸံေမာင္၀လား၊ ဦးဖိုးက်ားလား မသိ။ ေရးထားေသာ ေဆးဆရာ ဟူသည့္ေဆာင္းပါးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္ အထက္တန္း ျမန္မာစာ လက္ေရြးစင္၌ သင္ရ၏။ အမည္မွာ ဆရာအိုျဖစ္သည္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရလွ်င္ ဆရာအိုက ေဆးကုရာတြင္ ေဆးထက္ ဉာဏ္ကိုပိုၿပီး အားကိုးသည္။ သူ႔ကုထံုးမ်ားကိုၾကည့္ပါ။ ဆရာအို ျမန္မာ့ေဆးပညာကိုေလ့လာေနစဥ္က ဆရာအုိတို႔ ပညာ သင္ယူေနေသာ ျမန္မာေဆးဆရာႀကီး၏ အိမ္တြင္ ဆရာႀကီး၏ အမ်ိဳးသမီး မီးဖြားရန္ျဖစ္လာသည္။ ဆရာႀကီးလည္း မိမိ တတ္သမွ် အစြမ္းကုန္ကု၏။ အစြမ္းဆံုးေသာ ေဆးမ်ားကို ေပး၏။ သို႔ေသာ္ မီးဖြားခ်ိန္တိုင္သည့္တိုင္ မီးမဖြားႏိုင္။ ဆရာႀကီး မ်က္လံုးျပဴးလာၿပီ။ မိမိ၏ ခ်စ္ဇနီးေခ်ာေလး။ ရထားတာမွ သိပ္မၾကာေသး။ သို႔ျဖင့္ တပည့္မ်ားထဲမွ အေတြးအေခၚေကာင္းသူ ဆရာအိုကို ေခၚကာ တိုင္ပင္သည္။ သည္ေတာ့ ဆရာအိုက အနည္းငယ္စဥ္းစားကာ ဆရာႀကီးခင္ဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္ကိစၥေလး တစ္ခုရိွလို႔ အျပင္ခဏသြားျပေစ ဟု ဆုိလွ်က္ ဆရာႀကီးအိမ္ရိွ စာသင္သား မိတ္ေဆြေဒါက္တာေလာင္းအေပါင္းကိုေခၚကာ အျပင္ ထြက္သြားသည္။ သူတို႔အျပင္ထြက္သြားသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ဆရာႀကီးဇနီးမွာ ေရွာေရွာရႈရႈ ကေလးမီးဖြားေတာ့ သတည္း။ (ဆရာႀကီး၏ဇနီး မီးမဖြားႏိုင္ျခင္းမွာ ဘာေၾကာင့္မွမဟုတ္။ ေယာက္်ားသားလူပ်ိဳေတြ အိမ္မွာ တစ္ၿပံဳႀကီးရိွေနသျဖင့္ ရွက္သည့္စိတ္က ဓမၼတာကို ထိန္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာအိုက ဤအခ်က္ကို ေတြးမိသျဖင့္ လူပ်ိဳဆရာအားလံုးကို ပ, ထုတ္ သြားျခင္းျဖစ္၏။ သူတို႔မရိွေတာ့ ရွက္စိတ္ေပ်ာက္ကာ အလြယ္တကူ မီးဖြားျခင္း ျဖစ္သတည္း။)  

ထို႔ျပင္တ၀ ကေလးမကေလးတစ္ဦးမွာ အျပင္းအထန္ဖ်ားၿပီး မ်က္လံုးမ်ားခ်ိဳင့္၀င္ကာ က်န္းမာလာသည့္တိုင္ မ်က္လံုးက ျပန္ထြက္မလာ။ မ်က္စိပင္ ကြယ္ေတာ့မည္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေန၏။ ဆရာေပါင္းစံုႏွင့္ ကုေသာ္လည္း မေပ်ာက္။ ဤသည္ကို ဆရာအိုက ဉာဏ္ထုတ္လွ်က္ ပူစီေပါင္းသံုးလံုးကို မႈတ္ခိုင္းၿပီးကု၏။ ပူစီေပါင္းမ်ားလည္း ေဖာင္းလာ၊ မ်က္လံုးလည္း ေဖာင္းထြက္။ ျပန္လည္းျမင္ေတာ့သတည္း။

ေနပါအံုးကြ။ ဆရာအိုေဆးကုတာနဲ႔ နတ္ကိုးကြယ္တာ ဘာပတ္သက္လို႔ ေလရွည္ေနတာလဲ - -

ဟု အျပစ္တင္မေစာပါႏွင့္ခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ အေၾကာင္းျပတာခုိင္လံုေစရန္ ေလေၾကာရွည္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ 

ဉာဏ္ေျပးသူမ်ားကေတာ့ သေဘာေပါက္ပါလိမ့္မည္။ အထက္ပါ အေနာက္တုိင္းဆရာႏွင့္ ျမန္မာ ဆရာအိုတို႔မွာ လူနာကို ေဆးျဖင့္ ကုျခင္းမဟုတ္။ သူတို႔အေပၚ လူနာက ယံုၾကည္ကိုးစားေနေသာ လူနာ၏ ယံုၾကည္စိတ္ႏွင့္ ျပန္ကုျခင္းျဖစ္သည္ ဆုိျခင္းကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ႏုိင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တုိင္းျပည္၌ ေခတ္စားလွေသာ ဘိုးေတာ္၊ ဘြားေတာ္၊ နာမည္ ႀကီးေပ်ာက္ေစ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ေရမန္းစြမ္းျခင္းမွာ ေရမန္းထက္ ေရမန္းကိုယံုၾကည္ေသာ လူနာ၏စိတ္က ပိုစြမ္းတာ ျဖစ္ပါသည္။

နတ္အေၾကာင္း ျပန္ေကာက္ပါမည္။

(၅)

လူ၌ လံုၿခံဳေရး အေရးႀကီး၏။ လံုၿခံဳေရး၌ ကိုယ္လံုၿခံဳေရးေရာ စိတ္လံုၿခံဳေရးပါ ႏွစ္မ်ိဳးလံုး အေရးႀကီးပါသည္။ ထို႔ထက္ ကိုယ္လံုၿခံဳေရးထက္ စိတ္လံၿခံဳေရးက ပိုလို႔ပင္ အေရးႀကီးေသးသည္။ ကိုယ္လံုၿခံဳေရးကို မိမိ မိဘဘိုးဘြားမ်ား၊ ေမာင္ဘြား မ်ား၊ ရဲမ်ား၊ ဥပေဒဘက္ေတာ္သားမ်ား ႏွင့္ အစိုးရက တာ၀န္ယူေပးပါသည္။ သို႔ေသာ္ သခႋ်ဳင္းကုန္းသြားလွ်င္ အဘယ္ေၾကာင့္ ၾကက္သီးထသနည္း။ အိမ္ႀကီးတစ္အိမ္လံုးမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲေနလွ်င္ အဘယ္ေၾကာင့္ ေက်ာခ်မ္းပါသနည္း။ စိတ္မလံုၿခံဳေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
သို႔ဆိုလွ်င္ စိတ္လံုၿခံဳေရးကို မည္သူတာ၀န္ယူ ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါသနည္း။ ဤေမးခြန္းကို ေျဖရန္ လမ္းစရွာရာတြင္ တစ္နည္း မွာ နတ္ ဆိုသည္ကို သြားေတြ႔ပါသည္။ ထိုအခါ အမ်ားစုက ေဟ့၊ ငါတို႔ဗုဒၶဘာသာမွာ ရတနာသံုးပါးရိွတယ္ေလကြာ။ ငါတို႔ကို လံုၿခံဳေအာင္ ရတနာသံုးပါးက ေစာင့္ေရွာက္တာပဲ ဟု ဆုိပါလိမ့္မည္။ မွန္ပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာမွန္လွ်င္ အျမဲမျပတ္ သရဏဂံု တင္ေနၾကသူခ်ည္း။ ဘုရားရိွခိုးတိုင္း သရဏဂံုတင္ၾကသည္။ (ေသမွတင္တာမဟုတ္။) ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၦာမိ ဆိုလွ်င္ သရဏဂံု တင္ၿပီး ျဖစ္ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ရတနာသံုးပါးကို ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ပါ၏ ပါးစပ္ကဆိုတိုင္း စိတ္ထဲတြင္ ရတနာ သံုးပါးက မိမိကို အျပည့္အ၀ ကာကြယ္ေပးထားသည္ဟု ယံုၾကည္ပါသလား။ အင္း၊ ယံုတာေပါ့ ဟု ေျပာသာေျပာေသာ္လည္း စိတ္ထဲကမူ အျပည့္အ၀မယံုပါ။
ဆူးေလေစတီေတာ္ရိွ ဆူးေလဘိုးဘိုးႀကီး

နတ္မ်ားကိုေတာ့ မိမိႏွင့္ပိုၿပီး နီးနီးကပ္ကပ္ရိွသည္ဟု ခံစားမိၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ နတ္မ်ားမွာ ေလာကီနယ္မွ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္လည္း နတ္မ်ားကို မိမိစိတ္၌ ဤကမၻာေလာက၏ တစ္ေနရာရာတြင္ရိွေနသည္ ဟု ထင္ေနသည္။ အေကာင္အထည္အားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ၀ိညဥ္အားျဖင့္ျဖစ္ေစ ရိွေနသည္ ဟု ထင္သည္။ မိမိအနီးပတ္၀န္းက်င္၌ ရိွေနသည္ဟု ထင္သည္။ ထိုအခါ မိမိတို႔စိတ္လံုၿခံဳမႈရေရးအတြက္ နတ္မ်ားကို ခ်ဥ္းကပ္သည္။

သို႔ေသာ္ နတ္ဆိုတာ လူမဟုတ္၍ သည္အတိုင္းခ်ဥ္းကပ္လို႔မရ။ နတ္ဘာသာစကားကို နားလည္မည့္ ၾကားခံတစ္ေယာက္လို သည္။ သို႔ျဖင့္ ကနားစီး၊ နတ္၀င္သည္၊ နတ္ထိန္း စသည္တို႔ေပၚလာ၏။ ထိုသူတို႔က နတ္ႏွင့္တိုက္ရိုက္ဆက္ဆံသည္။ သာမန္ အမ်ားသူငါကမူ နတ္ႏွင့္ တုိက္ရိုက္ထိေတြ႔ခြင့္မရ။ ထို႔ေၾကာင့္ နတ္ကေတာ္မ်ားကို ခ်ဥ္းကပ္ၾကရ၏။ တစ္ခါတေလေတာ့ နတ္ မ်ား စိတ္လိုလက္ရရိွလွ်င္မူ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ၀င္ေရာက္ပူးကပ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေဒသဘက္၌ မိုးဦးေလဦးက်လွ်င္ လယ္ယာလုပ္ငန္း စတင္ေတာ့မည္။ ထိုအခါ ဦးရွင္ႀကီးတင္သည္။ ေရငံပိုင္ ဦးရွင္ႀကီးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရိုးမနားကရြာမ်ား လယ္လုပ္ျခင္းတြင္ ဘယ္ကဲ့သုိ႔ပါ၀င္ ပတ္သက္ေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။  လူႀကီးမ်ားကို စပ္စပ္စုစုသြားေမးလွ်င္ ေခါင္းေခါက္ခံရျခင္းတည္း ဟူေသာ အေျဖကိုသာ ရမည္ျဖစ္သျဖင့္ တစ္ခါမွမေမးခဲ့ဖူးပါ။

တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူသည္ ေတာထဲသြားရင္း ဖ်ားနာလာခဲ့သည္ျဖစ္အံ့။ ရြာျပန္ေရာက္လွ်င္ နတ္က, ေတာ့သည္။ သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ အျပင္းဖ်ားလွ်င္လည္း နတ္က, သည္။ မဂၤလာေဆာင္သည့္အခါမ်ားတြင္လည္း မိဆိုင္ဖ,ဆိုင္နတ္မ်ား ကို ကန္ေတာ့ရသည္။ အေမ့၊ အဲဒီ မိဆိုင္၊ ဖ,ဆိုင္နတ္ဆိုတာ ၃၇ မင္းထဲက ဘယ္နတ္ေတြလဲ ဟု သြားေမးၾကည့္ပါ။ တယ္၊ ဒီေကာင္ေလး၊ လွ်ာ့ကိုရွည္တယ္။ ေဒါက္ - ဟု ေခါင္းေခါက္ခံရမည္ျဖစ္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထို မိဆုိင္ဖဆိုင္နတ္မ်ား ကို သူတို႔ကိုးသာကိုးကြယ္ေနၾကသည္။ ဘယ္သူေတြဟု က်က်နန မသိေသာေၾကာင့္၊ ေျဖစရာအေျဖ မရိွေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္ ေတာ၌ေနထိုင္စဥ္ကလည္း သီတင္းကြ်တ္ကဲ့သို႔ လမ်ားတြင္ အိမ္တြင္းနတ္ကန္ေတာ့သည္ကို ႀကံဳဖူး ပါသည္။ ၾကက္ဖို၊ ၾကက္မႏွင့္ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္မွာ ထိုစဥ္က အသက္ဆယ္ႏွစ္သားအရြယ္မွ်ျဖစ္သျဖင့္ လူႀကီးေတြ ဘာေၾကာင့္ နတ္ကန္ေတာ့သည္ကို မသိ။ ကြ်န္ေတာ္သိသည္မွာ နတ္ကန္ေတာ့လွ်င္ ၾကက္သားစားရမည္။ ဒါပဲျဖစ္၏။ ဦးရွင္ႀကီးတင္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တေတြ အလြန္ေပ်ာ္၏။ ေတာဆိုေတာ့ စားစရာ၊ ေသာက္စရာ သြားေရစာ အင္မတန္ရွားသည္။ ဦးရွင္ႀကီးတင္ လွ်င္ အုန္းသီးစားရသည္၊ အုန္းရည္ေသာက္ရသည္။ ႏွစ္ခါျပန္ေပါင္း (ေကာက္ညွင္းကို ႏွစ္ႀကိမ္ထပ္ေပါင္းထားျခင္း) စားရ သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္၌ အုန္းသီးရွားလွသည္ျဖစ္ရာ အုန္းသီးစားရတာ တစ္ခုတည္းႏွင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ ဦးရွင္ႀကီးကို ေက်းဇူးတင္လွၿပီ။ အုန္းသီးျဖဴးထားေသာ ႏွစ္ခါျပန္ေပါင္းမွာ စင္ကာပူ၌ ၇ က်ပ္ခဲြ၊ ၈ က်ပ္ေပးရသည့္ မက္ေဒၚနယ္ထက္ ပိုအရသာရိွပါသည္။   

(၆)

ယံုၾကည္မႈသည္ အင္အားတစ္ရပ္ျဖစ္၏။ သည္ဟာကို မည္သူမွ ျငင္းလို႔မရ။ ဤသည္မွာ စိတ္စြမ္းအင္တစ္မ်ိဳးျဖစ္၏။ လူဆိုတာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လိုက္ရလွ်င္ စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ ေက်နပ္သြားသည္။ ေတာ္ရံုေရာဂါမ်ား ယူပစ္လိုက္သလို ေပ်ာက္သြား သည္။ စိတ္အခန္႔မသင့္၍ ကဲြေနေသာ လင္မယားကို ျပန္ေပါင္းထုပ္ႏိုင္စြမ္းရိွသည္။ ေရေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္စြမ္း ေစသည္။ မည္မွ်ဆိုးရြားေသာ ေရာဂါႀကီးရိွေနပါေစ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အသက္ရွည္ေနႏိုင္သည္။ ဤသည္မွာ ယံုၾကည္ျခင္း၏ တန္ခိုးသတိၱ ျဖစ္၏။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုဟု ျဖစ္လာရျခင္း ဇစ္ျမစ္ကို ျပန္ဆန္းစစ္လိုက္လွ်င္ မိမိတို႔ယံုၾကည္ရာကို လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ လိုၾကသည့္ အဂၤလိပ္တစ္စုက နယ္ပယ္သစ္ရွာရင္း အေမရိကားတြင္ အေျခခ်တာမွ စတာျဖစ္ပါသည္။ လူ႔အခြင့္အေရးတြင္ လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ခြင့္ကို အေလးထားပါသည္။

စင္ကာပူမွတရုတ္မ်ား စကၠဴမ်ားမီးရိႈ႔ေနသည္ကို သြားမကဲ့ရဲ့ပါႏွင့္။ အလကား၊ မိစၦာဒိဌိေတြဟု မမဲ့ရဲြ႔ပါႏွင့္။ ေျမႀကီးေပၚတြင္ မံု႔မ်ား၊ လိေမၼာ္သီးမ်ားခ်၊ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားႏွင့္ နတ္ကန္ေတာ့ေနတာကို ကဲ့ရဲ့သၿဂိဳလ္ အတင္းမဆိုပါႏွင့္။ သူတိ႔ုယံုၾကည္ရာ လုပ္ေနတာ လုပ္ပါေစ။ သူတို႔လုပ္ေနတာကို ကိုယ္က စိတ္၀င္တစားႏွင့္ စကၠဴႏွစ္ထုပ္ေလာက္ မီး၀င္ရိႈ႔ေပးလုိက္ပါ။ သူတို႔ အလြန္ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္သြားတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။  

ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွလူမ်ား နတ္ကိုးကြယ္ျခင္းမွာလည္း သူတို႔ယံုၾကည္တာ သူတို႔လုပ္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေနမေကာင္းတာကို နတ္ဖမ္းတာဟု ယူဆသျဖင့္ နတ္က,လုိက္လွ်င္၊ နတ္ဒိုးသံၾကားလုိက္ရလွ်င္၊ နတ္၀င္သည္မ်ား ယိမ္းထိုေနတာ မ်က္ေတာင္ ေလးစင္းၾကည့္လုိက္ရလွ်င္ပင္ ေရာဂါတစ္၀က္ သက္သာသြားၿပီ။ အဲေလ၊ နတ္ကတိုင္းေတာ့လည္း ဘယ္ေပ်ာက္ပါလိမ့္မတံုး။ မေတာ္၊ ေသသြားေတာ့ေရာ ဘာတတ္ႏိုင္မွာတံုး။ သို႔ေသာ္ ေသကာမွေသေရာ၊ နတ္က,လုိက္ရသည့္အတြက္ စိတ္ေက်နပ္ သြားသည္။ နတ္ေတာင္မွ မစြမ္းႏိုင္တဲ့အတြက္ ကံကုန္လို႔ေသရတာပဲ ဟု မွတ္ယူလုိက္သည္။

နိဂံုးခ်ဳပ္ရလွ်င္ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား -

ပုထုဇေနာ၊ ဥမၼတၱေကာ ဟု ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ္မူသည့္အတိုင္း လူဟူသည္ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ရူးေနၾက သူခ်ည္း ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မရပါဘဲလွ်က္ ဤ နတ္အေၾကာင္းေရးေနတာ ညက သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ အိပ္ရသည္။ အလုပ္သြားရန္ မနက္ ၆ နာရီအိပ္ယာကထရသည္။ ဘာေၾကာင့္ေရးပါသနည္း။ ေရးခ်င္လို႔ေရးတာျဖစ္ပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ ေရးခ်လိုက္သည့္အတြက္ ေက်နပ္သြားသည္။ တစ္နည္းဆိုရလွ်င္ အာသာေျပသြားသည္။

နတ္ကိုးကြယ္သူမ်ားမွာလည္း သည္အတိုင္းျဖစ္ပါ၏။ ကိုးကြယ္ခ်င္လို႔ ကိုးကြယ္တာ ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ရိွတာမရိွတာ အေရးမႀကီးပါ။ သူတို႔စိတ္ေက်နပ္သြားဘို႔။ အာသာေျပသြားဘို႔ အေရးႀကီးပါသည္။ သည္လို ဦးရွင္ႀကီးတင္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ စိတ္ခ်လက္ခ် လယ္လုပ္လို႔ရသြားသည္။ ဦးရွင္ႀကီးရိွတာမရိွတာ၊ တကယ္လာကယ္တာ၊ မကယ္တာ အေရးမႀကီး။

ဦးရွင္ႀကီး မတင္ျဖစ္လိုက္ေသာ ႏွစ္တြင္မွ သားကေလးကို ေျမြကိုက္ေသသြားသည္ ဆုိပါစို႔။ ေအာင္မယ္ေလး၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ လူကေလးရယ္။ အဲဒါ အေမတို႔အျပစ္ပါ။ ဒီႏွစ္က်မွ အုန္းသီးကေလးေတာင္ ၀ယ္ဘို႔ပိုက္ဆံမရိွလို႔၊ ဦးရွင္ႀကီးဆရာပင့္ဘို႔ ေငြျပတ္ေနလို႔ မတင္ျဖစ္လိုက္တာ။ အေမ ဘယ္လိုေျဖရပါ့မလဲ ဟု တစ္သက္လံုး ယူႀကံဳးမရျဖစ္သြားေတာ့မည္။

ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က နတ္ပဲြေၾကာင့္ရေသာ ၀က္သားကို ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ စားခဲ့လင့္ကစား နတ္ပဲြမ်ားကို မည္သည့္အခါမွ အေကာင္းမေျပာခဲ့ဖူးပါ။ နတ္ကသူမ်ားကိုလည္း အင္မတန္ ရူးတဲ့သူေတြဟု မ်က္ေစာင္းထိုး၊ ႏႈတ္ခမ္းမဲ့ခဲ့ပါသည္။ ေရႊရင္ေက်ာ္ဂိုဏ္း၀င္မ်ားကိုလည္း ဘုဂလန္႔ ေမးခြန္းမ်ားေမးကာ ဒုကၡေပးခဲ့ဖူး၏။ ယခု အသက္ကေလးရလာေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္မိလာသည္။ ထိုအခါက်မွ အင္မတန္က်ဥ္းေျမာင္း၊ ေသးသိမ္လွေသာ ကြ်န္ေတာ့္သေဘာထား ကို သြားေတြ႔ရသည္။

သူတို႔လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ပါေစ။ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာလုပ္ပိုင္ခြင့္ လူတိုင္းတြင္ ရိွသည္။ ဤသည္မွာ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးျဖစ္သည္။ သူတို႔နတ္ကိုးကြယ္ေနတာ အျပစ္တင္ေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ ငါေရာ ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ပါ ဟု တိုက္တြန္းလိုပါ သည္။ နတ္ကိုးကြယ္ျခင္းသည္ပင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ရပ္ မဟုတ္ပါေလာ။ နတ္ကုိးကြယ္ျခင္းကို ရႈတ္ခ်ျခင္းသည္ မိမိယဥ္ေက်းမႈကို မိမိရႈတ္ခ်ျခင္း မည္ပါသည္။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၅-၂-၂၁၂ (စေနေန႔) ညေန ၅ နာရီ ၂၈ မိနစ္

Thursday, February 16, 2012

ကြ်န္ေတာ့္စာအုပ္မ်ား အင္တာနက္တြင္ လြယ္ကူစြာ၀ယ္ယူႏုိင္ပါၿပီ

 ကြ်န္ေတာ့္စာအုပ္မ်ားကို iPhone, iPad မ်ားျဖင့္ လြယ္ကူစြာဖတ္ရႈႏုိင္ပါၿပီ။ အဖိုးႏံႈးမွာ လြန္စြာခ်ိဳသာပါသည္။ တစ္ေဒၚလာ ပတ္၀န္းက်င္သာျဖစ္ပါ၏။
http://ayenyein.com
တြင္၀င္ေရာက္ၾကည့္ရႈႏုိင္ပါသည္။

Monday, February 13, 2012

ခရစၥတိုဖာ ေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၁၆-က)




ေထာက္ႀကံ့ ကေလးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေရးဌာနသို႔ အ၀တ္အထည္မ်ား သြားေရာက္လႉဒါန္းပံု

ေရႊဂံုတိုင္ ကေလးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေရးဌာနသို႔ အ၀တ္အထည္မ်ား သြားေရာက္လႉဒါန္းပံု

(၆၁) ျမန္မာျပည္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ အဓိက အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေစေသာ အခ်က္မ်ား



ကြ်န္ေတာ္ကား စီးပြားေရးပညာရပ္ကို နကန္းတစ္လံုးမွ နားလည္သူမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း ယခုကဲ့သို႔ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ႀကံဳလိုက္ရေသာအခါမွ စင္ကာပူႏိုင္ငံသည္ အႏွစ္ ၃၀ အတြင္း Third World မွ First World အျဖစ္ ထိုးတက္သြားခ်ိန္၌ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဤအႏွစ္ ၃၀ အတြင္း LDC (Least Development Country) အျဖစ္ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ က်ဆင္း သြားရတာ ဒါေတြေၾကာင့္ပါလားဟု ေရးေရးမွ် သေဘာေပါက္မိပါေတာ့သည္။

ေနရာတကာ စင္ကာပူႏွင့္ႏိႈင္းႏိႈင္းေျပာေနရတာ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ေတာင္ ရွက္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္သိတာကလည္း စင္ကာပူတစ္ႏိုင္ငံပဲ ရိွေလေတာ့ ယခုလည္း စင္ကာပူႏွင့္ပဲႏိႈင္းရပါဦးမည္။ ဤသို႔ဆိုလိုက္ျခင္းျဖင့္ စင္ကာပူကဲ့သို႔ ေနရာတကာ အကုန္ျပည့္စံုေကာင္းမြန္ေနရမည္ဟု ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္ပါ။ သူတို႔လုပ္ထားတာ နမူနာယူႏုိင္ေအာင္ အနည္းငယ္ျပျခင္းမွ် ျဖစ္၏။

ေအာက္တြင္ စင္ကာပူ ICA (လ.၀.က) ဌာနမွ ေလွ်ာက္လႊာတင္ရာတြင္ လိုအပ္သည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ား ေဖာ္ျပထားတာကို နမူနာ ထည့္ျပလိုက္ပါသည္။
(စင္ကာပူ၌ေနထုိင္သူမ်ား သည္းခံပါခင္ဗ်ား။ ျမန္မာျပည္ စာဖတ္ပရိသတ္ သိေစရန္ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္လည္း သူမ်ားသားသမီးေတြ ဘယ္လိုလုပ္ေနသလဲ။ ငါတို႔ေရာ ဘာေတြမွားေနၿပီး ဘာေတြျပင္ရမလဲ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို သေဟာက္သဟာလုပ္ခဲ့ေသာ အရာရိွမင္းမ်ား ေ၀ဖန္ႏိုင္ရန္၊ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ျပန္လည္ဆန္းစစ္ႏိုင္ရန္ ထည့္လိုက္တာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္)


ထို႔ျပင္ မည္ကဲ့သို႔လုပ္ရမည္။ မည္မွ်ၾကာမည္။ ေဆာင္ရြက္ခ မည္မွ်ေပးရမည္ စသည္တို႔ကို အေသးစိတ္ေဖာ္ျပထားတာ ေလ့လာၾကည့္ပါ။

မိမိေလွ်ာက္လႊာ က်၊ မက်မည္ကဲ့သို႔ ၾကည့္ရမည္ကိုလည္း ေဖာ္ျပထားပါ၏။ ရံုးသုိ႔လူကိုယ္တိုင္လာလွ်င္ မည္သည့္အခ်ိန္မ်ား တြင္ လူၾကပ္တတ္သည္။ မည္သည့္အခ်ိန္လာလွ်င္ လူေခ်ာင္မည္ စသည္ကိုလည္း ေဖာ္ျပထားပါ၏။

သည္ေတာ့ မည္သည့္ေလွ်ာက္လႊာအတြက္ မည္သည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ား လိုမည္။ မည္သည့္ေနရာသို႔သြားကာ မည္ကဲ့သို႔ လုပ္ရမည္။ လုပ္ခမည္မွ်ေပးရမည္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာရင္ေတာ့ အေျဖသိရမည္ စသည္တို႔ကို သိရသည္။

သည္လို အားလံုးသိထားေတာ့ လုပ္ရတာ မလြယ္ပါလား။ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ ဆင့္ဟိုဒင္း ေခြးေမွ်ာ္သလို ၾကည့္စရာ မလိုေတာ့။ ကိုေသာင္းတန္တို႔၊ မမတို႔လို မနက္စာ ငတ္လိုငတ္၊ ေန႔လည္စာ ငတ္လိုငတ္၊ ဘယ္အခ်ိန္မွ ဖူးေျမာ္ရမွန္းမသိေသာ လူႀကီးမင္း မ်ား၏ မ်က္ႏွာေတာ္မ်ားအား အခ်ိန္မရိွ၊ အခ်ိန္ရိွ အကန္႔အသတ္မဲ့ ေစာင့္စရာမလိုေတာ့။ ဤသည္မွာ ဤတစ္ေနရာတည္း မဟုတ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမွန္လွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ရံုးမ်ားသို႔ သြားဖူးသူခ်ည္း။ ထိုရံုးမ်ားသို႔သြားသူတိုင္း ဤကဲ့သို႔ စိတ္ညစ္စရာ မ်ားကို ႀကံဳခဲ့ရဖူးသူခ်ည္း။

ဤသည္ပင္လွ်င္ အႏွစ္ ၃၀ အတြင္း ျမန္မာျပည္ႀကီးကို LDC ဘ၀ေရာက္ေအာင္ ဆဲြခ်ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းမ်ားအနက္ တစ္ခု ျဖစ္ေပေလေတာ့သတည္း။ ေရွးလူႀကီးမ်ားကေတာ့ ႀကီးတဲ့အမႈ ငယ္ေအာင္၊ ငယ္တဲ့အမႈ ပေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ ဟု သြန္သင္ခဲ့ ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာဗ်ဴရိုကရက္လူႀကီးမ်ားကေတာ့ အပ္ႏွင့္ထြင္ရမွာကို ဒါးႏွင့္ခဲြရေအာင္၊ ဒါးႏွင့္ခဲြရမွာကို ပုဆိန္ႏွင့္ေပါက္ ထုတ္ရေအာင္ လုပ္ၾကသူခ်ည္း။ မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ေပးသူ လူႀကီးမ်ားလည္း ရိွေကာင္းရိွပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ယခု အသက္ ၅၀ ေက်ာ္သည့္တိုင္ မွန္မွန္ကန္ကန္လုပ္ေပးသည့္လူႀကီး တစ္ဦးတစ္ေယာက္ႏွင့္မွ် မႀကံဳခဲ့ရဖူးပါ။

မသိနားမလည္ေသာ ျပည္သူအေပါင္းကို ပညာျပရန္ မလိုလားအပ္ေသာ အဆင့္မ်ားခံထားျခင္းျဖင့္ အမ်ားျပည္သူတို႔မွာ ဒုကၡမ်ား၊ လုပ္ငန္းမွာလည္း ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာလွပါသည္။ အက်ိဳးဆက္အေနႏွင့္ ဤကဲ့သုိ႔ႀကံဳရဖန္မ်ားလာေသာ ျပည္သူတို႔ မွာ ဤဒုကၡမ်ားကို သည္းမခံႏိုင္သျဖင့္ ၾကားထဲမွ လုပ္ေပးမည့္သူမ်ားကို ခ်ဥ္းကပ္ရေတာ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ပဲြစားဟူေသာ လူတန္းစားတစ္ရပ္ အစိုးရရံုးျပင္ကႏၷားမ်ားတြင္ တရား၀င္ေပၚထြန္းလာပါေတာ့သတည္း။ 

ျပည္သူအေပါင္းကို သေဟာက္သဟာႏွင့္ ပညာျပတတ္ေသာ အထက္ပါ အရာရိွမင္းမ်ားမွာ ပဲြစားမ်ားကိုေတာ့ သူတို႔ေက်းဇူး ရွင္မ်ားျဖစ္သည့္အတြက္၊ သူတို႔မိန္းမမ်ား၏ နားေပါက္မ်ားကို စိန္နားကပ္ႏွင့္ အလွဆင္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္သူမ်ား ျဖစ္သည့္အတြက္ ဆက္ဆံေရး အလြန္ေကာင္းလွ၊ ဖူးဖူးမႈတ္ထားၾကေပသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားမွာ အလြန္ ယဥ္ေက်းသူမ်ားျဖစ္သည့္အတြက္ လုပ္ငန္းေခ်ာေမြ႔ေစရန္ အႏွီလူႀကီးမ်ားအားေပးရေသာ ပိုက္ဆံမ်ားကို လာဘ္ ဟု မေခၚ။ ဘာတဲ့ ကန္ေတာ့တာ ဆိုလား။ လက္ေဆာင္ေပးတာ ဆိုလား။ သုိ႔မဟုတ္ ထုိလူႀကီး၏ သမီးမဂၤလာေဆာင္လွ်င္ ကားေသာ့ကို လက္ဖဲြ႔တာဆိုလား။ ကြ်န္ေတာ္ ဤအသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ မနီးစပ္သည့္အတြက္၊ ဤအလုပ္မ်ားကိုလည္း တစ္ခါမွ မလုပ္ခဲ့သည့္ အတြက္ ဤအေၾကာင္းမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာမသိပါ။ သူမ်ားေျပာတာ ၾကားဖူးနား၀မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။

(၆၂) ျဖစ္သင့္တာ

ကြန္တိန္နာတင္သြင္းရန္ သူတို႔လိုသည္ဆိုေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္အားလံုးျပင္ေပးခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ႏွင့္ေတာင္ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွ ေရေရရာရာမရိွဘဲ ထို ညႊန္မႉးဆိုသူမ်ားက ကိုေသာင္းတန္ ႏွင့္ မမတို႔ကို သူတို႔ႏွင့္ ေတြ႔ရန္ အဘယ္ေၾကာင့္ လာခိုင္းရပါသနည္း။ ေနာက္ၿပီး ဘယ္အခ်ိန္ေတြ႔မယ္လို႔လည္း သတ္မွတ္ေပးတာမဟုတ္။ ဘာကိစၥ ေဆြးေႏြးမယ္လို႔လည္း မေျပာ။ ဘာစာရြက္စာတမ္းေတြ လိုတယ္လို႔လည္း တိတိက်က်မသိရ။

လူကိုယ္တိုင္ေတြ႔ရမွ သည္ကြန္တိန္နာ ထုတ္လို႔ရမတဲ့လား။ လိုတဲ့စာရြက္စာတမ္းေတြ တင္ျပလိုက္လွ်င္ မၿပီးဘူးလား။ လူကိုယ္တိုင္ေတြ႔ဘို႔လုိတယ္ဆုိလွ်င္ေတာင္ တစ္ခါေတြ႔ၿပီး သိလိုသမွ် အကုန္ေမးလုိက္လွ်င္ မၿပီးဘူးတဲ့လား။ သူတို႔လုပ္ရပ္ ကိုၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ထိုလူႀကီးမ်ားမွာ အလုပ္ကို မည္ကဲ့သို႔ စနစ္တက်လုပ္ရမည္ကို မသိေၾကာင္း ၀န္ခံေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသူမ်ားမွာ အစိုးရဌာနႀကီးတစ္ခုလံုးကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနရေသာ ညႊန္ၾကားေရးမႉးမ်ားျဖစ္၏။ ညြန္မႉးဆိုသူမ်ားက ဤသို႔လုပ္ ေနလွ်င္ သူ႔လက္ေအာက္မွ ၀န္ထမ္းမ်ားေရာ မည္ကဲ့သို႔လုပ္ေနပါသနည္း။

အဆိုးဆံုးမွာကား ဘယ္သူ႔ကို အေဖေခၚရမွန္းမသိတာ။ ဘာကိုဘယ္လိုလုပ္ရမည္မွန္း မသိတာျဖစ္ပါသည္။ ဤကိစၥတြင္ မည္သူတာ၀န္အရိွဆံုးနည္း။ ဤကိစၥေျပလည္ေအာင္ ဘာေတြလုပ္ရမည္နည္း။ ဘာစာရြက္စာတမ္းေတြလိုလို႔ ေရွ႔မဆက္ႏိုင္ ျဖစ္ရသနည္း။  ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာမွမသိရပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တင္မဟုတ္။ အထက္ေဖာ္ျပပါ လူႀကီးမင္းမ်ားလည္း ဘာမွမသိပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ညီႏွင့္အစ္မကိုသာ နင္းကန္ေဟာက္ေနတာ ျဖစ္ပါသည္။ ငါ့ဘက္ကေရာ တာ၀န္ေက်ရဲ့လား။ ငါလုပ္ေနတာေရာ မွန္ရဲ့လားဆုိတာ ထိုလူႀကီးမ်ား ကိုယ္တိုင္မသိပါ။ မသိ၍ပင္ ရွင္းမေပးႏိုင္တာ ျဖစ္ပါသည္။

မေျပာခ်င္ေသာ္လည္း စင္ကာပူအေၾကာင္းေျပာရပါဦးမည္။ ဗီဇာေလွ်ာက္တာႏွင့္ နမူနာ ျပပါမည္။

ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူသည္ စင္ကာပူသို႔လာလိုသည္ျဖစ္အံ့။ မည္သည့္ႏုိင္ငံသားမ်ားအတြက္ ဗီဇာမလို၊ မည္သည့္ႏိုင္ငံသားမ်ားအတြက္သာ လိုသည္။ ဗီဇာေလွ်ာက္လိုလွ်င္ မည္သည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ား တင္ျပရမည္။ မည္ကဲ့သို႔ လုပ္ရမည္။ မည္မွ်က်သင့္မည္။ ပိုက္ဆံကို မည္ကဲ့သို႔ေပးရမည္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာမည္။ ဗီဇာကို မည္ကဲ့သို႔ထုတ္ရမည္ စသျဖင့္ သိသင့္သိထိုက္သမွ် အခ်က္အလက္အားလံုးကို ICA Website ၌ ေဖာ္ျပထား၏။

ကြ်န္ေတာ့္တူမ စင္ကာပူလာမည္ဆိုေတာ့ လိုအပ္ေသာစာရြက္စာတမ္းမ်ား ျပင္ဆင္၍ ကြ်န္ေတာ့္အိပ္ခန္း စာၾကည့္စားပဲြ၌ ေဂ်ေမာင္ေမာင္၏ သတိရေနတဲ့သီခ်င္း ကိုနားေထာင္လွ်က္ ကုလားထုိင္ေနာက္မွီကို မွီၿပီးဇိမ္ျဖင့္ထိုင္ကာ ကြ်န္ေတာ္ အင္မတန္ခ်စ္လွသည့္ laptop ကေလးမွ ခလုတ္ကေလးမ်ားကို ဟိုဟိုသည္သည္ႏိွပ္၊ mouse ကေလးျဖင့္ ဟိုကလစ္၊ သည္ကလစ္လုပ္။ ၁၅ မိနစ္မွ်ပင္မၾကာပါ။ ဗီဇာေလွ်ာက္ျခင္းကိစၥ ၿပီးသတည္း။ ထို႔ေနာက္ online banking ျဖင့္ပင္ ပိုက္ဆံေပးလိုက္၏။

ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ လူႀကီးမင္းတင္ထားတဲ့ဗီဇာ ရပါၿပီရွင္ ဟု email ပို႔၏။ ယမန္ေန႔ကကဲ့သုိ႔ပင္ ကြ်န္ေတာ့္အိပ္ခန္း စာၾကည့္စားပဲြ၌ စိုးပိုင္၏ ေနျခည္ထိပ္ထားသီခ်င္းကို နားေထာင္ကာ ဗီဇာကို print out လုပ္။ တူမထံ email ပို႔ေပး။

သို႔အတြက္ သည္ဗီဇာေလွ်ာက္သည့္အေရး၌ ကြ်န္ေတာ္မည္သည့္ေနရာမွလည္း သြားစရာမလိုပါ။ တစ္ဖက္စားပဲြမွ အမ်ိဳးသမီး ႏွင့္ ဟုိမင္းသမီးအေၾကာင္း အတင္းတုတ္ေနေသာ စာေရးမ၏ စားပဲြနားတြင္ မခို႔တရို႔ရပ္ကာ သူကိုယ့္ဘက္လွည့္လာသည္ထိ သြားျဖဲကေလးႏွင့္လည္း ရပ္ေစာင့္ေနစရာမလိုပါ။ ျပည္သူမ်ားကေပးထားေသာ လခကိုစားေနသူက ကိုယ့္ဆီေရာက္လာေသာ ျပည္သူကို သူတစ္သက္လံုးေထာက္ပံ့ေကြ်းေမြးထားရေသာ မုဆိုးမသားကေလးကို ၾကည့္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ အၾကည့္ခံရစရာ လည္း မလိုေတာ့ပါ။ သည္စားပဲြၿပီးလွ်င္ ဘယ္ဆက္သြားရမည္မွန္းမသိသျဖင့္ အနားမွ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္ လူႀကီးကို (ဦးေလးအရြယ္ျဖစ္ပါလွ်က္လည္း) အစ္ကို႔ ဒါၿပီး ဘာဆက္လုပ္ရမလဲဟင္ ဟု ၇ ရက္ ထမင္းမစားရေသာ ေလသံေပ်ာ့ကေလး ႏွင့္ေမးသည္ကို ဟိုဘက္သြား ဟု မေျပာခ်င္ေျပာခ်င္ႏွင့္ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးေျပာတာကိုလည္း မႀကံဳရေတာ့ပါေလ။

မည္သည့္ကိစၥမ်ားေဆာင္ရြက္လိုလွ်င္ မည္သည့္စာရြက္စာတမ္းမ်ား လိုသည္။ ဤစာရြက္စာတမ္းမ်ားတြင္ မည္သည့္အခ်က္ အလက္မ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုရမည္။ ဤစာရြက္စာတမ္းမ်ားအတြက္ မည္သည့္ရံုးမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ေဆာင္ရြက္ရမည္။ ဆက္သြယ္ ရမည့္ အရာရိွမွာ မည္သူျဖစ္သည္။ ဤသို႔ေဆာင္ရြက္ခအတြက္ မည္မွ်က်သင့္သည္။ မည္သည့္အဆင့္ၿပီးလွ်င္ မည္သည့္ ေနရာသို႔သြားကာ ဘာဆက္လုပ္ရမည္။ စုစုေပါင္း ေဆာင္ရြက္ခ်ိန္္မည္မွ်ၾကာမည္။ အင္တာနက္ေတြေကာင္းၿပီး ၀က္ဘဆိုက္ ႀကီးေတြလုပ္ကာ တင္ထားရမည္။ လုပ္သားျပည္သူမ်ား၌လည္း တစ္အိမ္ေထာင္ ကြန္ျပဴတာတစ္လံုးရိွေနရမည္ ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ ေလသံမွ် မဟခဲ့ပါ။

ဤသည့္သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားကို အႏွီရံုးမ်ားတြင္ ကပ္ထားမေပးသင့္ပါသေလာ။ ကိုးရီးယားမင္းသားအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေနေသာ မမမ်ားကလည္း ေမးလာသူအား လဖက္စားမပ်က္ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပရန္ မသင့္ပါသေလာ။ အကယ္၍ ေလွ်ာက္လႊာတင္ စာရြက္စာတမ္းမ်ားမျပည့္စံု ဆိုပါကလည္း ေဟာသည္စာရြက္စာတမ္းေတြ လုိေသးတယ္၊ အဲဒါေတြစံုမွ ျပန္လာခဲ့ပါ ဟု မေျပာသင့္ပါသေလာ။ သူတို႔လိုတဲ့စာရြက္ေတြစံုလွ်င္ ၿပီးေရာမဟုတ္ပါလား။ အဘယ္ေၾကာင့္ လူကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ခ်င္ရပါေသးသနည္း။ လူကိုယ္တိုင္လာေတြ႔ရန္ လုိအပ္ပါသလား။ လူေတြ႔လွ်င္ေရာ ဘာမ်ားအေၾကာင္းထူးပါသနည္း။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံတြင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြ လုပ္ေနၿပီဟု ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ဖတ္ရ၏။ ကြ်န္ေတာ္ကား ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ရိွမေနသျဖင့္ ဘာေတြျပဳၿပီး၊ ဘာေတြျပင္သလဲဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါ။ ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ဖတ္ရသေလာက္ေတာ့  ယခင္ကထက္ အမ်ားႀကီး ဖြင့္ေပးထားတာ ေတြ႔ရပါသည္။ 

“ျပည္သူ႔၀န္ထမ္း” ဟူေသာ အမည္သညာႏွင့္အညီ ျပည္သူမ်ား၏ “၀န္” ကို မၿငိဳမျငင္ “ထမ္း” ေဆာင္ေပးေသာ ၀န္ထမ္း ေကာင္းမ်ားအျဖစ္သို႔ မေႏွးအျမန္ ေရာက္ရိွလာၾကပါေစေၾကာင္း ဆႏၵျပဳလိုက္ပါသည္။

ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း
၁၃၊ ၂၊ ၂၀၁၂ ည ၉း၂၇ နာရီ

Sunday, February 12, 2012

ခရစၥတိုဖာ ေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၁၆)


(၅၉) အလုပ္မျဖစ္ေသာ ျမန္မာျပည္ ႀကိဳးနီစနစ္



အမွန္ဆို သည္ကြန္ျပဴတာမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔အရင္ တစ္ဖဲြ႔သုိ႔ ေပးေသး၏။ သုိ႔ေသာ္ ထိုပုဂိၢဳလ္မ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ့္ေလာက္ မမိုက္မဲရကား ဟင့္အင္း၊ ျမန္မာျပည္ပို႔ဘို႔ လြယ္မွာမဟုတ္ဘူး ဟု ျငင္းေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီ ေရာက္လာရတာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအဖဲြ႔မွာလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔က့ဲသို႔ ပရဟိတလုပ္ေနသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က ဘာသာေရးဘက္ ပိုႏြယ္၏။

ကြန္ျပဴတာမ်ားရလာေတာ့ ျမန္မာျပည္ပို႔ဘို႔ရာ ကြန္ျပဴတာထည့္ရန္ စကၠဴပံုးမ်ားမွာျခင္း၊ သြားသယ္ျခင္း၊ ကြန္ျပဴတာမ်ားကို ပံုးမ်ားအတြင္းထည့္ျခင္း စသည္တို႔ လုပ္ပါသည္။ အားလံုးမွာ ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ကိုယ္ဆိုေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ သည္ကိစၥမ်ား ကို ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းလုပ္ရတာ ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္က ကြန္ျပဴတာမ်ားကို ျမန္မာျပည္သို႔ ကြန္တိန္နာႏွင့္ပို႔။ ဟိုဘက္က ကြ်န္ေတာ့္အစ္မႀကီးက ေရြး။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းမ်ားသို႔ လႉ ဟု သည္မွ်သာ ရိုးရိုးစင္းစင္းကေလး တြက္ထားတာျဖစ္သည္။ တကယ္တန္းပို႔ေတာ့ သည္မွ်မလြယ္။  ကြန္ျပဴတာမ်ားကိုမည္သုိ႔ ပို႔မည္နည္းဟု စံုစမ္းေသာ္ ကိုမ်ိဳးသူရ ဟူေသာ သေဘၤာသားကေလးႏွင့္ အဆက္ရ၏။ ဦးဆံုး ကြန္ျပဴတာ ၃ လံုးကို သူတို႔ႏွင့္ ပို႔ထည့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သည္ကဲ့သို႔ လံုးခ်င္းသယ္ေနလို႔အလုပ္ျဖစ္မွာမဟုတ္သည့္ အတြက္ ထပ္မံစံုစမ္းရျပန္၏။ ျမန္မာျပည္၌ အလႉမ်ားလုပ္ေနေသာ စင္ကာပူမွ ဂ်ိန္းတို႔အဖဲြ႔ႏွင့္ ဆက္မိေသာ္ သူတို႔က သူတို႔ ပစၥည္းပို႔ေနက် forwarder ႏွင့္ ဆက္ေပးသည္။ Tong Joo Shipping ဟူ၏။

သုိ႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေပ၂၀ ကြန္တိန္နာမွာကာ ကြန္ျပဴတာမ်ားပို႔ရန္ လုပ္သည္။ ကြန္တိန္နာက Ubi Industrial Estate မွာ။ ကြန္ျပဴတာမ်ားက ကြ်န္ေတာ္ေနသည့္ Kallang မွာ။ သည္ေတာ့ ဂ်ိန္းက သူတို႔ ေလာ္ရီကေလးယူလာကာ သည္ ကြန္ျပဴတာ အလံုး ၇၀ ေက်ာ္ကို သူ႔လူမ်ားအကူအညီႏွင့္ လာသယ္ေပးသည္။ သူ႔လူမ်ားကလည္း တရုတ္အဖြားႀကီးမ်ားခ်ည္း ျဖစ္၏။ သည္ေတာ့ သည္ ကြန္ျပဴတာ အလံုး ၇၀ ေက်ာ္ကို အေပၚထပ္မွထမ္းခ်သည့္အလုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းလိုလုိ လုပ္ရသတည္း။ သူတို႔က ကားေပၚတင္ကာ ေနရာခ်ေပးသည္။

ကြန္တိန္နာထဲ ကြန္ျပဴတာေတြထည့္လိုက္ေတာ့ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လြတ္ေနသည္။ သည္ေတာ့ ေစတနာေကာင္းလွ ေသာ ဂ်ိန္း က ဟဲ့၊ ကြန္တိန္နာဆိုတာ အလံုးလိုက္ငွားရတာ။ ဒီေတာ့ တန္ေအာင္ ငါတို႔ အ၀တ္ေတြနဲ႔ အစားအေသာက္ေတြပါ ထည့္ေပးလုိက္မယ္။ နင္တို႔လႉလို႔ရတာေပါ့ ဟု ဆိုကာ အ၀တ္ထုတ္မ်ား၊ ဘီစကြတ္မ်ား၊ ေခါက္ဆဲြေျခာက္ထုပ္မ်ား၊ အေအးဗူး မ်ား ကို ထည့္သတည္း။

ထည့္သည္ဆိုရာတြင္လည္း တစ္ေနရာထဲမဟုတ္။ ဟိုေနရာက နည္းနည္းသြားယူ။ သည္ေနရာက နည္းနည္းသြားယူ စသျဖင့္ ကြန္တိန္နာ မျပည့္မခ်င္းထည့္တာ ျဖစ္၏။ ဤပစၥည္းမ်ားသည္ ေနာင္တြင္ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔အား ေကာင္းေကာင္း ဒုကၡေပးမည္မွန္း ထုိစဥ္က ကြ်ႏ္ုပ္မသိခဲ့။ မသိသျဖင့္သာ အင္မတန္ေလးလံလွေသာ သည္အထုပ္ႀကီးမ်ားကို ဂိုေဒါင္မ်ားအတြင္းမွ ထမ္းထုတ္ခဲ့၊ ကြန္တိန္နာအတြင္း တြန္းတင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။

သည္ကိစၥမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ဂ်ိန္းတို႔အဖဲြ႔ႏွင့္လုပ္တာျဖစ္သျဖင့္ အျခားသူမည္သူမွ် မသိပါ။ ထိုေန႔က ည သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္ပါသည္။

ပထမေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ ေနာက္မွ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ၾကရင္း ဒါေတြက ပညာေရးဌာနကို လႉမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ တင္သြင္း ခြင့္ပါမစ္ရဘို႔ သူတို႔ကို အကူအညီေတာင္းမွျဖစ္မယ္ဟု အေျဖထြက္၏။ သည္ေတာ့ ရန္ကုန္တြင္ရိွေနေသာ ကိုေသာင္းတန္ႏွင့္ မမတို႔ အေျခခံပညာဦးစီးဌာနသို႔ သြားကာ အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပရ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ဆိုတာ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ လိုအပ္ေနတဲ့ေနရာေတြကို လစဥ္လႉဒါန္းေနတဲ့ စင္ကာပူႏုိင္ငံက အဖဲြ႔တစ္ဖဲြ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာႏုိင္ငံေရးနဲ႔မွ မပတ္သက္ပါဘူး။ လူမႈေရးသီးသီးပဲ လုပ္တာပါ။ ေဟာသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဆာင္ရြက္မႈေတြပါ ဟုဆိုကာ ကြ်န္ေတာ္ ျပင္ေပးလုိက္ေသာ လက္ကမ္းစာေစာင္မ်ား၊ လႉဒါန္းမႈမွတ္တမ္းမ်ားထည့္ထားေသာ CD မ်ားကိုေပးလုိက္ပါသည္။

သူတို႔က ေက်ာင္းမ်ားမွ အလႉခံစာမ်ားလိုခ်င္သည္ဆိုသျဖင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ထံ ကြန္ျပဴတာမ်ားအလႉခံလာသည့္ ေက်ာင္း မ်ားသို႔ ဆက္သြယ္ကာ အလႉခံစာမ်ားရယူရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔၏ ေဆာင္ရြက္မႈမွတ္တမ္းအက်ဥ္း၊ စီဒီ ႏွင့္ ေက်ာင္းမ်ားမွ အလႉခံစာမ်ားပူးတဲြကာ အေျခခံပညာသို႔ ကြန္ျပဴတာမ်ားတင္သြင္းခြင့္ေလွ်ာက္ရသည္။ ကိုေသာင္းတန္ အေျခခံပညာဦးစီးဌာနသို႔ စာတင္သည္မွာ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၇ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔။

သည္မွ်သာမက သူတို႔ေက်ာင္းေတြကို လႉမွာဆုိေတာ့ သူတို႔ဆီမွ လႉဒါန္းခြင့္ကိုလည္း ေလွ်ာက္ရေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မလုပ္တတ္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာမ်ား တင္သြင္းခြင့္ကိုေလွ်ာက္သူႏွင့္ လႉဒါန္းခြင့္ေလွ်ာက္သူ အတူတူျဖစ္ရမည္မွန္းမသိ။ သူတို႔ ကလည္း ျမန္မာျပည္က ရံုးေတြထံုးစံအတိုင္း ျပည့္ျပည့္စံုစံု ဘာမွေျပာျပတာမဟုတ္။ မသိသူကို ျဖဲေျခာက္ဖို႔ပဲ စဥ္းစားသူမ်ား ျဖစ္သည္။

ဆိုေတာ့ တင္သြင္းခြင့္ပါမစ္ေလွ်ာက္တာ မမနာမည္ (ေဒၚက်င္က်င္) ႏွင့္။ သို႔ေသာ္ ကြန္ျပဴတာမ်ားလႉဒါန္းခြင့္ ေလွ်ာက္တာ က်ေတာ့ ကိုေသာင္းတန္႔နာမည္ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။ ဤသည္ကို သူတို႔အသိ။ အႏို႔သူတို႔ပဲေျပာျပလို႔ သူတို႔ေရွ႔မွာပဲေရး။ သူတို႔ဆီပဲ တင္လုပ္ရတာ။ ဘယ့္ႏွာေၾကာင့္ သည္ကိစၥမ်က္စိမိွတ္ေနဘိသနည္း။ ကြန္တိန္နာမ်ားထုတ္ေသာအခါ ဤကဲ့သို႔ နာမည္လဲြေနျခင္းအတြက္ အႀကီးအက်ယ္ျပႆနာတက္သည္။ ကြန္တိန္နာမ်ား ထုတ္လို႔မရ။

တင္သြင္းခြင့္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ မမနာမည္ႏွင့္ေလွ်ာက္ရသတံုးဆိုေသာ္ ကုိေသာင္းတန္မွာက ဖံုးမရိွ။ ဆက္သြယ္ရ မလြယ္။ သည္ေတာ့ အေၾကာင္းကိစၥရိွက ဆက္သြယ္ရလြယ္ေစရန္ တယ္လီဖံုးရိွေသာ မမနာမည္ကို ထည့္လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။

ေနာက္ၿပီး ဘာကိစၥရယ္လို႔ ေရေရလည္လည္ေျပာျပတာလည္း မဟုတ္ဘဲႏွင့္ အေျခခံပညာ (၁) (၂) (၃) မွ ညႊန္မႉးမ်ားႏွင့္ လာေတြ႔ပါ ဆိုကာ အပတ္စဥ္သြားေတြ႔ရေသး၏။

မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား -

သြားေတြ႔ဆိုေတြ႔လိုက္ေပါ့ဗ်ာ၊ ဘာခဲယဥ္းတာလိုက္လို႔ ဟု ခပ္လြယ္လြယ္ကေလး မေျပာပါႏွင့္။ ေရႊကိုယ္ေတာ္မ်ား၏ မ်က္ႏွာေတာ္ဖူးရဘို႔ ဆိုတာ ေရငံပိုင္ဦးရွင္ႀကီးကို ဖူးဖို႔ထက္ခက္ေသးသည္။ ဦးရွင္ႀကီးကမွ “ေရငံတစ္ရိုး၊ ပိုင္စံနယ္စိုး၊ တန္ခိုးေပၚထင္၊ နတ္ဦးရွင္ခင္ဗ်ား - - “ ဟု ပင့္လိုက္လွ်င္ ဖူးေျမာ္ခြင့္ ရခ်င္ရႏိုင္ေသးသည္။ အႏွီဆရာႀကီးမ်ားမွာကား တစ္ႏုိင္ငံလံုးရိွေက်ာင္းမ်ားအေရး စီမံေနရသည္ျဖစ္ရာ အလြန္အလုပ္ရႈပ္လွရကား ကိုေသာင္းတန္က ေအာက္ပါအတုိင္း ျပန္ေျပာျပပါ၏။

“ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အစ္မႀကီးမွာဗ်ာ၊ သူတို႔က လာေတြ႔လွည့္ပါဆိုလို႔လည္း သြားရေသး။ ဟိုေရာက္ေတာ့၊ စည္းေ၀းပဲြတက္ေနလို႔၊ ဘယ္ဧည့္သည္ေရာက္ေနလို႔၊ ဘယ္ထြက္သြားလို႔ နဲ႔ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္မနက္လံုး ဘာမွ မစားရေသးဘဲ ထိုင္ေစာင့္ေနရ တယ္။ တစ္ခါတေလ ေန႔လည္စာငတ္တယ္။ အႏို႔တျခားသြားလို႔လည္း မျဖစ္ဖူးဗ်။ သူတို႔အားမဲ့ အခ်ိန္ ကိုယ္က ေစာင့္ေနရ တာ။ ေတာ္ၾကာ ထမင္းထြက္စားေနတံုး အျပင္ထြက္သြားၿပီ ဆုိ ေသေရာ။ တစ္မနက္လံုးေစာင့္ခဲ့ရတာ အလကားျဖစ္ကေရာ မဟုတ္လား။ ေနာက္ၿပီး ရံုးအ၀င္မွာလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔လာပါတယ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးရေသးတယ္။

ေတြ႔ခြင့္ရၿပီဆုိေတာ့လည္း ဘာမွ ေရေရရာရာ အလုပ္ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ေန႔ျပန္ခ်ိန္းျပန္တာပဲ။ အဲဒီလို ႏွစ္လေလာက္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အပတ္တိုင္း သြားခ့ဲရတယ္။ ေနာက္ၿပီးသူတို႔က ဘာေျပာတယ္မွတ္သလဲ။

မင္းတို႔လုပ္တာနဲ႔ ငါတို႔မွာ အေျပာခံရတယ္။ မင္းတို႔က မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ဘာကိစၥ လႉခ်င္ရတာတဲ့လဲ။ အခု ကြန္ျပဴတာေတြက ပညာေရးကို လႉမယ္ဆိုၿပီး ဘာျဖစ္လို႔ နာဂလိုဏ္ဂူကို အလံုး ၂၀ ေပးရတာလဲ။ နာဂလိုဏ္ဂူကို ေပးခ်င္ရင္ မင္းတုိ႔ သာသနာ ေရးမွာ ဘာ့ေၾကာင့္သြားမေလွ်ာက္တာလဲ။ အင္မတန္ရႈပ္တဲ့ေကာင္ေတြ။ ဒါ မင္းတို႔လုပ္တာ မရိုးသားဘူး။ မင္းတို႔ေၾကာင့္ ငါတို႔ မွာ ျပႆနာတက္ရတယ္။ ဒီကြန္ျပဴတာေတြ ငါတို႔ကို အကုန္လႉပါ။   - တဲ့။

ကြ်န္ေတာ္လည္း အစ္ကိုမွာတဲ့အတိုင္း ေျပာတာပဲ။ အလႉရွင္ေတြက နာဂလိုဏ္ဂူကို လႉေပးပါ ဆိုတဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က လႉေပးရတာ ဘာတတ္ႏုိင္မလဲ။ အဲဒါကို ျပႆနာရွာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ေျပာတာေပါ့။ ဒီကြန္ျပဴတာေတြကို ကြ်န္ေတာ္ တို႔ တစ္လံုးမွ ယူမွာမဟုတ္ဘူး။ အကုန္လႉဘို႔ခ်ည္းပဲ။ နာဂလိုဏ္ဂူကို အလံုး ၂၀ လႉၿပီး က်န္တဲ့ ၅၆ လံုးကို ေဟာဒီေက်ာင္း ေတြကို အကုန္လႉမွာ။ ေဟာဒီမွာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေတြရဲ့ အလႉခံစာနဲ႔ လႉမဲ့ေက်ာင္းေတြရဲ့ စာရင္း။ မယံုရင္ လႉၿပီးတဲ့အခါ ခင္ဗ်ားတို႔ အဲဒီေက်ာင္းေတြကို လိုက္ၾကည့္လို႔ရတယ္။ ပညာေရးကိုလႉမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ပညာေရးမွာပဲ ပါမစ္တင္ရမွာေပါ့ လို႔ေျပာေတာ့ -

မင္းတို႔ဟာ ရႈပ္ကိုရႈပ္တယ္။ မင္းတို႔အတြက္နဲ႔ ငါတို႔မွာ အထက္က အေထာင္းခံရတယ္ လို႔ေျပာတယ္။”

မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား -

ကြ်န္ေတာ္တို႔အျဖစ္မွာ ဘာႏွင့္တူသလဲဆိုလွ်င္ ၀ါးခယ္မမွာ ငါးသေလာက္ အစိမ္းခ်က္ကေလး စားလို႔ေကာင္းလုိက္တာေဟ့ ဟုဆိုကာ မိမိအိမ္နီးခ်င္းမ်ားကို စားေစလိုေသာ ေစတနာျဖင့္ ငါးသေလာက္မ်ားကို ေစ်းႀကီးေပး၀ယ္ကာ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားသို႔ ေပး၏။ ထိုအခါ အႏွီအိမ္နီးခ်င္းမ်ားက မင္းႏွယ္ကြာ။ ဒီေလာက္အရိုးထူတဲ့ ငါးသေလာက္ႀကီးမ်ား ေပးရတယ္လို႔။ ငါတို႔မွာ ငါးကိုင္လို႔ ဒါးရွရင္ ဘယ့္နဲ႔လုပ္မလဲ။ ေနာက္ၿပီး ထင္းအကုန္ခံၿပီး ဟင္းလည္းခ်က္ရဦးမယ္။ ဒီေလာက္ အရိုးမ်ားတဲ့ငါး။ စားလိုက္လို႔ လည္ေခ်ာင္းထဲ အရိုးစူးေနရင္ ဘယ့္နဲ႔လုပ္မလဲ။ မင္းမို႔လို႔ ေပးမွေပးရက္ပေလတယ္ ဟု အေျပာခံရသကဲ့သို႔ ျဖစ္ပါ၏။

အေျပာသာခံရသည္။ သူတို႔ဆီကိုသာ ဒုကၡခံသြားေတြ႔ရသည္။ သူတို႔လုပ္ေပးႏိုင္တာ တစ္ခုမွမရိွ။ ေနာက္ေတာ့ မမက ကိုေသာင္းတန္ကို ေျပာသည္။

“ဟဲ့၊ ကိုေသာင္းတန္၊ ငါတို႔ဒီလိုခ်ည္း ေရစံုေမ်ာေနလို႔ အလုပ္မျဖစ္ဘူး။ ငါတို႔ဟိုတစ္ခါ လႉခဲ့တဲ့ ၾကပ္ျပည့္ဆရာေတာ္ဆီ နင္ဖံုးဆက္စမ္း။ ငါေတာ့မဆက္ခ်င္ဘူး။ သူက အထက္ လူႀကီးေတြနဲ႔ အေတာ္ေလးနီးစပ္တယ္လို႔ ငါတို႔ကို ေျပာဖူးတယ္”

ထိုအခါ ကိုေသာင္းတန္လည္း ထိုဆရာေတာ္ ဦးပညိႏၵထံ ဖံုးတစ္ဂြမ္ဂြမ္ဆက္သတည္း။ ဆရာေတာ္က ဒါယိကာႀကီးက ေန႔တိုင္းဖံုးမဆက္နဲ႔ေလ။ ဘုန္းႀကီးတတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ လုပ္ေပးမွာေပါ့ ဟု တားယူရသည္ထိ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းကထူးမလာ။ ထိုအခါ ေနာက္တစ္ေယာက္က အႀကံေပးျပန္သည္။ ေခ်ာက္က အ.ထ.က ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးထြန္းလြင္ဆိုတာ သူတပည့္တစ္ေယာက္က ၀န္ႀကီးျဖစ္ေနသတဲ့၊ သူ႔ဆီဆက္ၿပီး အကူအညီေတာင္းၾကည့္ပါလား။

မွတ္ခ်က္။            ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔သည္ ေခ်ာက္မွ မူလတန္းေက်ာင္းသို႔ ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ ေဆာက္လုပ္လႉဒါန္းခဲ့ဖူး၏။ ဤအေၾကာင္း ထိုဆရာႀကီးသိသျဖင့္ အကူအညီေတာင္းရျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကိုေသာင္းတန္လည္း ဆရာႀကီးထံ ဆက္ျပန္၏။ ဆရာႀကီးက သူ႔တပည့္နာမည္၊ ရာထူး၊ ဌာနမ်ား ေပးလိုက္၏။ ကိုေသာင္းတန္လည္း ဆရာႀကီး၏တပည့္ ပညာေရး ဒု-၀န္ႀကီးထံသြား၏။ ဒု-၀န္ႀကီးႏွင့္ေတြ႔ေသာ္ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား အဖဲြ႔ အေၾကာင္း စာရြက္စာတမ္းမ်ားႏွင့္ စီဒီလည္းေပး။ ပါးစပ္ကလည္း ရွင္းျပ လုပ္ရ၏။ ထိုနံေရာအခါ အႏွီ ဒု-၀န္ႀကီးဆုိသူက မိုက္ေၾကးခဲြပါသည္။

မင္းတို႔အဲဒီကြန္ျပဴတာေတြ ငါတို႔ကို အကုန္ေပးပါ။ ငါတို႔လႉခ်င္တဲ့ေက်ာင္းေတြ လႉမယ္။

ဟိုက္ရွားဘား။ ကုိေသာင္းတန္ခမ်ာ မ်က္ကလဲဆန္ျပာျဖင့္ ေတာင္းပန္ရသည္။ မဟုတ္ပါဘူး ၀န္ႀကီးခင္ဗ်ာ။ ဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီ အလႉခံထားတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေတြရဲ့ စာေတြပါပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔လႉမွ ျဖစ္ပါမယ္ ခင္ဗ်ာ။ ၀န္ႀကီးက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို ကြန္ျပဴတာေတြတင္သြင္းခြင့္ရေအာင္ ပါမစ္ကိစၥကေလးသာ ကူညီေပးပါ။

ေအး၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ရိွေစေတာ့။ ေနာင္က်လို႔ ငါတို႔ကို မေပးဘဲ မင္းတို႔လႉခ်င္တဲ့ေနရာလႉမယ္ ဆိုရင္ ပါမစ္လံုး၀ခ်ေပးမယ္ မဟုတ္ဘူး။ ၾကားရဲ့လား ေဟ့ေကာင္။

ဟုတ္၊ ဟုတ္၊ ၀န္ႀကီးခင္ဗ်။

ေျပာသာလႊတ္လိုက္သည္။ ေဟာက္သာေဟာက္လိုက္သည္။ ဘာမွ အေျဖေရေရရာရာမရခဲ့။ ၎လည္း ဘာမွ အဆံုးအျဖတ္ မေပးႏိုင္။ ကိုေသာင္းတန္မွာ အဆဲခံရန္သက္သက္သြားသည္ႏွင့္ တူေနေပ၏။



(၆၀) ဒုကၡမ်ားႏွင့္ နပန္းလံုးရျခင္း



ကိုေသာင္းတန္၏ ကြန္ျပဴတာလႉဒါန္းခြင့္ ေလွ်ာက္လႊာအတြက္ အေျခခံပညာဦးစီးဌာနမွ ၀န္ႀကီးဌာနသုိ႔ ပါမစ္တင္တာ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ဇႏၷ၀ါရီလ ၈ ရက္ေန႔ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ပို႔လုိက္ေသာ စာရြက္စာတမ္း၊ အခ်က္အလက္မ်ား မျပည့္စံုသျဖင့္ ထပ္တင္ရေသးသည္။ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္တင္တာ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ မတ္လ ၁၀ ရက္ေန႔ ျဖစ္၏။

ကြန္ျပဴတာမ်ား တင္သြင္းခြင့္ လိုင္စင္က ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မရ။ ဘာတဲ့ ေဂၚဇီလာေလာက္ႀကီးေသာ အေကာင္ႀကီးႀကီး ၅ ဦး ပါသည့္ Trade Council ထိ တင္ရသည္ဆို၏။

ဟိုလူ႔ဆီသြားလည္း အေၾကာင္းမထူး။ ဒီလူလည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္ ဟု လိပ္ခဲတည္းလည္းျဖစ္ေနသျဖင့္ အေျခခံပညာမွ ဦးေသာင္းေရႊက ထုတ္ကုန္သြင္းကုန္ကိစၥမ်ားနားလည္သည့္ သူတို႔ဌာနမွ ကိစၥမ်ားကို လုိက္လံေဆာင္ရြက္ေပးေနေသာ  ပဲြစားတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခ်ိတ္ေပးပါသည္။ သူ႔နာမည္မွာ ေအာင္ထူး ထင္၏။ ေအာင္ထူးက ကိုေသာင္းတန္ကို ေျပာသည္။

ခင္ဗ်ားတို႔ဟာက ျပႆနာပဲ။ တင္သြင္းခြင့္ေလွ်ာက္တာက ေဒၚက်င္က်င္။ လႉဒါန္းခြင့္ေလွ်ာက္တာက ကိုေသာင္းတန္ ဆိုေတာ့ သူတို႔က ခင္ဗ်ားတို႔ကို မရိုးသားဘူးလို႔ ဒီလိုပဲ ယူဆေနၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္ၾကာေနတာ။ အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔နာမည္လဲြေနရသလဲ ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုယ္တိုင္ လုိက္ရွင္းမွ ျဖစ္မယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာရင္ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး ဟု ဆို၏။   

ထိုအခါ ကိုေသာင္းတန္လည္း လိုက္ရွင္းရျပန္၏။ ရွင္းသည့္အခါ လူညာေတြဟု အစြပ္စဲြခံရျပန္၏။ ရုိးရိုးသားသားလုပ္တာ မဟုတ္ဘူး ဟု အေဟာက္ခံရျပန္၏။

ဒုကၡသုကၡေပါင္းစံု၊ မ်က္စိေနာက္စရာ၊ ေခါင္းကိုက္စရာေပါင္းစံုႏွင့္ ႀကံဳရၿပီးသည့္ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေလွ်ာက္လႊာတင္ၿပီး ၄ လေလာက္အၾကာ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၂၂ ရက္ေန႔တြင္ ကြန္ျပဴတာတင္သြင္းခြင့္ပါမစ္ ဆိုတာႀကီး က်လာသည္။ ထိုစာကို ကိုေသာင္းတန္က ကြ်န္ေတာ့္ထံ email ပို႔လုိက္၏။

ပါမစ္ရၿပီဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြန္တိန္နာႀကီးကို ရန္ကုန္သို႔ လႊတ္လိုက္သည္။

ကြန္ျပဴတာမ်ားတင္ပို႔ဘို႔ shipping document မ်ား ျပင္ရ၏။ သည္တံုးက ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဘာ shipping အေတြ႔အႀကံဳမွမရိွ။  Shipping ကုမၸဏီက ဟိုဘက္ကလက္ခံမည့္ consignee နာမည္ေပးပါဆိုေတာ့ ခပ္လြယ္လြယ္ပင္ ကြ်န္ေတာ့္အစ္မႀကီး နာမည္ ေပးလုိက္၏။ တင္သြင္းခြင့္ပါမစ္ကို အေျခခံပညာမွ ေလွ်ာက္ေပးမည္ျဖစ္ရာ ျမန္မာျပည္ဘက္မွ ထုတ္ယူမည့္သူမွာ အေျခခံပညာမွသာ ျဖစ္ရပါမည္။ သုိ႔အတြက္ ယခင္ BL consignee ေနရာ၌ ကြ်န္ေတာ္ရမ္းျဖည့္ခဲ့ေသာ အစ္မႀကီးေနရာတြင္ အေျခခံပညာဦးစီးဌာန ဟု ေျပာင္းရ၏။ ထို BL ႏွင့္အတူ Invoice, Packing List မ်ားပါ တဲြတင္ရသည္ျဖစ္ရာ ကြ်န္ေတာ္လည္း တတ္သေရြ႔မွတ္သေရြ႔ႏွင့္  ျပင္ေပးလုိက္၏။ ထိုအခါ ဟိုဟာမွားေနတယ္။ ဒီဟာမဟုတ္ျပန္ဘူးဆိုကာ မၾကာခဏ ျပန္ျပင္ခိုင္းပါသတည္း။ သည္တံုးက အင္တာနက္အဆက္အသြယ္မွာလည္း ယခုေလာက္ မတြင္က်ယ္လွေသးရကား အလြန္ဒုကၡမ်ားပါ၏။

အထက္တြင္ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ဂ်ိန္းတို႔က ေစတနာေရစီးကမ္းၿပိဳလုိက္ကာ လြတ္ေနေသာ ကြန္တိန္နာအတြင္းသို႔ အစားအေသာက္၊ အခ်ိဳရည္ဗူး၊ အ၀တ္အထည္မ်ား နင္းကန္ထည့္ေပးလုိက္၏။ ဤသည့္အတြက္ ျပႆနာ ထပ္တက္ ျပန္သတည္း။

ကိုေသာင္းတန္ႏွင့္ မမတို႔က ဒုကၡေပါင္းစံုျဖင့္ အလြန္အင္မတန္ ခဲယဥ္းစြာက်လာေသာ ေရႊထက္အဖိုးတန္သည့္ ပါမစ္ ကေလးကို တယုတယကိုင္ကာ သီလ၀ါဆိပ္ကမ္းသို႔ ကြန္ျပဴတာထုတ္ရန္ ၀မ္းသာအားရသြား၏။

သီလ၀ါမွ အေကာက္ခြန္မင္းမ်ားက ကြန္တိန္နာကို ဖြင့္သည္။ ထိုအခါ ေနာက္ဘက္သို႔ ေရာက္ေနေသာ ကြန္ျပဴတာမ်ားကို မေတြ႔ရ။ ေရွ႔ဘက္တြင္ နင္းကန္ထည့္ထားေသာ အ၀တ္အထည္မ်ား၊ သၾကားလံုးမ်ား၊ အခ်ိဳရည္ဗူးမ်ား စသည္တို႔ကို ေတြ႔ရၿပီးသကာလ အေကာက္ေတာ္မင္းမ်ားမွာ ေရႊေဒါေတာ္ ေဖာင္းေလေတာ့၏။

ဒါမင္းတို႔သက္သက္လိမ္တာ။ လူညာေတြ။ ရိုးရိုးသားသားလုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ ကြန္ျပဴတာေတြ ဗန္းျပၿပီး အစားအေသာက္ေတြ သြင္းလာတယ္။ မင္းတို႔ကို ဒီကြန္တိန္နာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ထုတ္ခြင့္မျပဳႏုိင္ဘူး။

(ေရႊဉာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္လွသည့္ ထို အေကာက္ေတာ္မင္းမ်ားကို ကြ်ႏု္ပ္နားမလည္ႏိုင္ပါ။ သည္ အခ်ိဳရည္ဗူးမ်ားမွာ မည္မွ်တန္ပါသနည္း။ အခ်ိဳရည္ဗူးဆိုတာ ပလတ္စတစ္ႏွင့္ထည့္ထားေသာ ပုလင္းမ်ားမဟုတ္။ စကၠဴဗူးမ်ားျဖင့္ ထည့္ထားေသာ တစ္ခါေသာက္ဗူးမ်ား ျဖစ္သည္။ ကြန္ျပဴတာကို ဗန္းျပၿပီး အခ်ိဳရည္ဗူးမ်ားသြင္းလာသည္ ဟုေတြးေသာ ၎တို႔ဦးေဏွာက္မွာ ပံုမွန္ဟုတ္ဟန္မတူ။  စိတ္ေရာဂါ အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ကုသသင့္ေပသည္။ အေကာက္ခြန္ဌာန ဟူသည္ အလြန္အေရးႀကီးေသာဌာန မဟုတ္ပါေလာ။)

ထိုအခါ တစ္ခါေတာ့ျဖင့္ ေလးလေလာက္ ေစာင့္ခဲ့ရတဲ့ ကြန္ျပဴတာေတြေတာ့ ရပါေပ့ါ ဟု ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး၊ ၀မ္းသာအားရ သြားခဲ့ေသာ ကိုေသာင္းတန္ႏွင့္ မမတို႔မွာ အေကာက္ေတာ္မင္းမ်ားက ဤကဲ့သို႔ ေျပာလိုက္ေလေသာ္ ရင္၀သုိ႔ ဆီး၍ ကန္ေက်ာက္လိုက္သည့္အလား ျဖစ္ဘိသည္။ ကိုေသာင္းတန္ႏွင့္ မမတို႔ႏွင့္အတူ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ေခတၱျပန္ေရာက္ေနသူ ကိုမင္းမင္းပါ ပါေသး၏။

ထိုအခါ ေအးဂ်င့္လုပ္သူမွာလည္း လက္ေျမွာက္လိုက္ေလသတည္း။ ဒါေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူးဗ်ာတို႔ ဟု ဆို၏။ ကိုေသာင္းတန္လည္း ၾကပ္ျပည့္ဘုန္းႀကီးထံ အပူကပ္ရျပန္သည္။

အရွင္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔ ဒီလို ဒီလို ျပႆနာ တက္ေနပါတယ္။ ကူညီပါဦး။ အရွင္ဘုရားတို႔ေက်ာင္းကိုလည္း ကြန္ျပဴတာ ၂ လံုး လႉမွာပါ။

ကိုေသာင္းတန္ကား မ်က္ႏွာမရ ေျခေထာက္ရေလ၏။ အကူအညီေလးမ်ား ရလိမ့္မလား ဖံုးဆက္ၾကည့္ပါတယ္။

ေနပါဦး။ မင္းတို႔က ကြန္ျပဴတာဆိုၿပီး ဘယ့္ႏွာေၾကာင့္ အဲသည္ အ၀တ္အထည္ေတြ၊ အခ်ိဳရည္ေတြ သယ္လာရသတံုး။ အလကား လူညာေတြ၊ မရိုးသားဘူး၊ မင္းတို႔သြင္းခ်င္တဲ့ ပစၥည္းေတြသြင္းဘို႔ ကြန္ျပဴတာေတြကို ဗန္းျပတာပဲ - ဟု အေကာက္ေတာ္မင္းမ်ား ေလသံအတိုင္း ေဟာက္ေလသတည္း။

ေရနစ္သူအဖို႔ ေကာက္ရိုးတစ္မွ်င္မွာလည္း အားကိုးရာျဖစ္ေလရာ ေခ်ာက္မွ ဆရာႀကီးထံ ဆက္ျပန္၏။ သူကေတာ့ သိပ္မဆိုး။

ဒီမွာ ကိုေသာင္းတန္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ကြန္ျပဴတာေပၚမွာပဲ အာရံုထား။ တျခားဘာမွ ၾကည့္မေနနဲ႔ေတာ့။ ကြန္ျပဴတာခ်ည္းပဲ ထုတ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လုပ္ေပးမယ္ ဟု အားေပးေဖာ္ရ၏။ ကုိေသာင္းတန္ကလည္း ဆရာႀကီးရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တျခားပစၥည္းေတြ မမက္ပါဘူးဗ်ာ၊ ကြန္ျပဴတာေတြထြက္လာရင္ ေတာ္ပါၿပီ ဟု အေၾကာင္းျပန္၏။

မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား -

လြယ္လြယ္ေလးမေအာက္ေမ့ပါႏွင့္။ ဤကိစၥရက္အေတာ္ၾကာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသေရြ႔ ႏွစ္လထင္ပါသည္။ ဆိပ္ကမ္းတြင္ထားသည္ဆိုေပမင့္ သည္ကြန္တိန္နာႀကီးကို အလကားထား၍ ရသည္မဟုတ္ပါ။ သိုေလွာင္ခ Holding Charges ဟု ဆိုကာ တစ္ရက္လွ်င္ ၅၀၀၀ က်ပ္ေပးရပါသည္။ ထိုကိစၥအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ဆက္ခဲ့ရေသာ ဖံုးခမ်ားတင္ မနည္းလွပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စိတ္ညစ္လွၿပီ။ ပါမစ္ရဘို႔တံုးက တစ္ဒုကၡ။ ပါမစ္ရလာျပန္ေတာ့ ကြန္တိန္နာက ထုတ္လို႔မရ။ ကိုမင္းမင္း လည္း တတ္သေရြ႔၊ မွတ္သေရြ႔။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ဗိုလ္ႀကီးဆိုလား ထံ အကူအညီေတာင္းရျပန္ပါ၏။

ကိုေသာင္းတန္မွာ စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့။ သီလ၀ါဆိုတာ နီးလွတာမဟုတ္။ သည္လမ္းသည္ခရီး ေခါက္ကယ္၊ ျပန္ကယ္ သြားေနရတာ စိတ္ကုန္လွၿပီ။ သည္ေတာ့ -

ဒီမယ္ ဆရာတို႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။ အဲဒီ အ၀တ္ေတြ၊ အခ်ိဳရည္ေတြေၾကာင့္ ထုတ္မေပးတာဆိုရင္ အဲဒါေတြ အားလံုး ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေပးခဲ့မယ္။ အဲဒီပစၥည္းစာရင္းလုပ္ၿပီး လက္ခံရရိွေၾကာင္းသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို လက္မွတ္ထိုးေပးပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ကြန္ျပဴတာေတြခ်ည္း ထုတ္ေပးလိုက္၊ ဟုတ္ၿပီလား။

အဲဒီလိုမွမဟုတ္ေသးဘူးဆိုရင္ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ဗ်ာ။ ေဟာဒီမွာ အဲဒီကြန္ျပဴတာေတြ လႉရမဲ့ေက်ာင္းစာရင္း။ ဒီကြန္ျပဴတာေတြ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လာမထုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေက်ာင္းေတြဆီသာ ခင္ဗ်ားတို႔ လႉေပးေပေတာ့။ ေဟာဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကြန္ျပဴတာ ေတြကို တင္သြင္းခြင့္ေရာ၊ လႉဒါန္းခြင့္ပါရၿပီးၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကြန္ျပဴတာေတြကို ထုတ္မေပးလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒီမွာ ထားခဲ့တ့ဲအေၾကာင္း၊ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ ဒီကိစၥဆက္လုပ္လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ပညာေရး၀န္ႀကီး၊ အေျခခံပညာက ညႊန္ခ်ဳပ္ေတြ၊ အလႉခံထားတဲ့ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေတြဆီ အေၾကာင္းၾကားလိုက္မယ္။

ဒီေတာ့ ဒီကြန္ျပဴတာေတြနဲ႔ အ၀တ္အထည္၊ အစားအေသာက္ေတြ ရရိွေၾကာင္း၊ ျဖစ္လာသမွ် ျပႆနာအားလံုး ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ တာ၀န္ယူ ေျဖရွင္းေပးပါမယ္လို႔ စာေရးၿပီး လက္မွတ္ထိုးေပးလုိက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာမွမယူေတာ့ဘူး။ ဒီအတိုင္း ျပန္ေတာ့မယ္။ သေဘာတူရဲ့လား။ ဒီပစၥည္းေတြဟာ လႉဘို႔ပစၥည္းေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီပစၥည္းေတြရဘို႔အတြက္နဲ႔ေတာ့ ခင္ဗ်ား တို႔ကို တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မေပးႏိုင္ဘူး။ ေပးခ်င္ေပး။ မေပးခ်င္ေန။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပန္ေတာ့မယ္။ ဒါ ေနာက္ဆံုးပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဆက္ၿပီး စိတ္ညစ္မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ျဖစ္လာသမွ် ခင္ဗ်ားတို႔ ရွင္းေပေရာ့။

သည္လိုက်ေတာ့လည္း ကိုကာစတန္တို႔ တာ၀န္မခံႏိုင္ျပန္။ ခဏေနပါဦးဗ်ာဟု ဆိုကာ ဟို ဖံုးဆက္၊ ဒီဖံုးဆက္ လုပ္ျပန္ေလ၏။ ကိုေသာင္းတန္ကေတာ့ ေပးသည္ျဖစ္ေစ၊ မေပးသည္ျဖစ္ေစ ေနာက္မလာေတာ့ဟု အျပတ္ဆံုးျဖတ္ထားၿပီး ျဖစ္ေလသည္။

ညေနေစာင္းလာေလၿပီ။ အေျခအေနလည္း အေတာ္ေလးတင္းမာလာ၏။ ဟိုလူေတြကလည္း အခ်ိန္ဆဲြထား၏။ ေပးေတာ့မယ္ လိုလို။ မေပးဘူးလိုလို ႏွင့္ ည ၈ နာရီေလာက္က်မွ ကြန္တိန္နာႀကီးကို ထုတ္ခြင့္ျပဳလိုက္ေတာ့သည္။ ကိုေသာင္းတန္တို႔၊ မမ တို႔မွာ ကြန္တိန္နာႀကီး ရလာသည့္တိုင္ ၀မ္းမသာႏိုင္ပါ။ သည္ကြန္တိန္နာႀကီးအားဖြင့္လိုက္၊ အ၀တ္အထည္ႏွင့္ အစား အေသာက္ထုပ္မ်ားကို ထုတ္လိုက္၊ သြင္းလိုက္ႏွင့္ ဘယ္ႏွႀကိမ္မွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူးဟယ္ ဟု မမကၿငီးပါသည္။

ဒူဘိုင္းတြင္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ ကိုမင္းမင္းျပန္လာလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ သူ႔မွာက publica ကားကေလးရိွသျဖင့္ သီလ၀ါသို႔သြားရတာ အေတာ္အဆင္ေျပသြားသည္။ မဟုတ္လို႔ တကၠစီငွားသြားရပါက ကားခႏွင့္မဲြရခ်ည့္။

ကြ်န္ေတာ္၊ မမ ႏွင့္ ကိုေသာင္းတန္တို႔မွာ ဤကိစၥအတြက္ အေတာ္ေလး စိတ္ညစ္၊ လူပင္ပန္း၊ စိတ္ပင္ပန္းခဲ့ၾကပါသည္။ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားဟုသာ အမည္ခံထားေသာ္လည္း တကယ္တန္းလုပ္ရတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ အဓိကကေတာ့ ကိုေသာင္းတန္ႏွင့္ မမျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္က စင္ကာပူမွ ဖံုးတဂြမ္ဂြမ္ဆက္ရံုသာ တတ္ႏုိင္သည္။

ကြန္တိန္နာႀကီးထုတ္လာေတာ့ အေျခခံပညာမွ လူႀကီးမင္းမ်ားက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို စိတ္မခ်။ ခင္ဗ်ားတို႔၊ အဲဒီကြန္ျပဴတာေတြ ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာပဲ ထားရမယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔လုပ္စရာရိွရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မ်က္ေစ့ေအာက္မွာပဲ လုပ္ရမယ္။ အဲဒီကေနမွ ေက်ာင္းေတြကို အပ္ရမယ္ ဟု ဆိုသတည္း။ ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ အကြက္ပင္ျဖစ္၏။ မဟုတ္လွ်င္ သည္ကြန္ျပဴတာ အလံုး ၇၀ ေက်ာ္ကို မည္သည့္ေနရာသြားထားမည္နည္း။ ကြန္ျပဴတာေတြ ထားဘို႔ေနရာ ထားပါဦး။ ကြန္တိန္နာ၀င္ဘုိ႔ပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လမ္းမ်ားမွာ သိပ္အဆင္ေျပလွသည္ မဟုတ္။

သည္ေတာ့ ကိုေသာင္းတန္လည္း ဟာ၊ ဆရာတို႔ အဲဒါေတာ့ စိတ္သာခ်ဗ်ိဳ႔။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဲဒီမွာပဲထားမွာ။ ကြန္ျပဴတာေတြ servicing လုပ္ရင္လည္း အဲဒီပဲလာလုပ္မယ္။ ေနာက္ၿပီး ေပးအပ္ပြဲလဲ အဲဒီမွာပဲ လုပ္ျပေစ။ ဒါဆို ဒါႀကီးေတြ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္မွ သယ္ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူး ဟု ၀မ္းသာအားရေျပာသည္ ဟူသတတ္။

ပထမ မမက ကြန္တိန္နာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္သို႔ ေမာင္းေစကာ အ၀တ္အထည္ႏွင့္ အစားအေသာက္အားလံုးကို ခ်ေစသည္။ က်န္သည့္ ကြန္ျပဴတာမ်ားကိုသာ နတ္ေမာက္လမ္း၊ အေျခခံပညာဦးစီးဌာနသို႔ သယ္သြားေစ၏။

ဂ်ိန္းတို႔ထည့္ေပးလုိက္ေသာ အခ်ိဳရည္ဗူးမ်ားမွာ expire ျဖစ္ကာနီး ဗူးမ်ားျဖစ္၏။ ကြန္တိန္နာထုတ္လို႔ရဘို႔ ၆ လခန္႔ၾကာသြား သည္ျဖစ္ရာ အခ်ိဳရည္ဗူးမ်ားမွာ expire ျဖစ္ေနၿပီ။ သို႔ေသာ္ အရမ္းေတာ့ မၾကာေသး။ တစ္လခန္႔ေတာ့ၾကာေနၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခင္က ရည္မွန္းထားေသာ မိဘမဲ့ကေလးေက်ာင္းမ်ားကို လႉလို႔မျဖစ္ေတာ့။ မေတာ္ ၀မ္းေတြေလ်ာကုန္၊ အစာအဆိပ္ ျဖစ္ကုန္လွ်င္ ေစတနာက၊ ေ၀ဒနာျဖစ္ေတာ့မည္။ သည္ေတာ့ အနီးအနားက လူေတြကို သည္အခ်ိဳရည္ဗူးမ်ားမွာ သက္တမ္း ကုန္ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ လႊင့္ပစ္ေတာ့မည္အေၾကာင္း သတင္းေပးလုိက္သည့္ သကာလ - ဟယ္၊ ႏွေျမာစရာႀကီး၊ လႊင့္ေတာ့ မပစ္ပါနဲ႔။ ဒို႔ကိုေပးပါ ဟု ဆိုၾကကုန္၏။ ဟဲ့၊ ၾကည့္က်က္လည္းေသာက္ၾက။ ၀မ္းေတြပ်က္ကုန္မယ္ ဟု မမက သတိေပးလိုက္ ေသး၏။ သူ႔စကားပင္မဆံုးလိုက္ပါ။ ကပ္မ်ားႏွင့္ထည့္ေပးလိုက္ေသာ အခ်ိဳရည္ဗူးမ်ားမွာ မ်က္စိတစ္မွိတ္မွ်ေသာ ကာလအတြင္းတြင္ပင္ ေျပာင္တလင္းခါ သြားေလေတာ့သတည္း။

အ၀တ္အထည္မ်ားကိုေတာ့ ေရြဂံုတိုင္၊ ေထာက္ၾကံ့ႏွင့္ မရမ္းကုန္း ကေလးျပဳစုေရးဌာနမ်ား၊ မလိခ အမ်ိဳးသမီးသင္တန္း ေက်ာင္း စသည္တို႔သို႔ သြားေရာက္ လႉဒါန္းလိုက္ၾကေလသည္။



ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၂၊ ၂၊ ၂၀၁၂ ည ၁၁း၂၇ နာရီ

Friday, February 10, 2012

ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးလက္ကမ္းစာေစာင္

ပံုႀကီးျမင္ရရန္ ႏွင့္ download လုပ္ရန္ ပံုေပၚကို ကလစ္ႏွိပ္ပါခင္ဗ်ား။